(51) Π.Ω. 1

20 Σεπτεμβριου 2130 – 1η Πρωινη Ωρα

«Ενδειξεις;»
«Καθαρες ακομα.»
Ηταν η εκτη φορα μεσα σε δεκα λεπτα που ο Angus εκανε την ιδια ερωτηση στον Peter. Ο χειριστης ειχε αρχισει να εκνευριζεται αλλα δεν ειπε τιποτα. Όλα τα σοναρ των υποβρυχιων στα οποια ειχε προσβαση ο Peter δεν ειχαν δειξει καμια εχθρικη κινηση.
Η ατμοσφαιρα ηταν τοσο τεταμενη και βαρια που θα μπορουσες να την κοψεις με το μαχαιρι. Εκτος από τις ερωτησεις του Angus που επαναλαμβανονταν κάθε δυο λεπτα και την μονοτονη αρνητικη απαντηση του Peter, κανεις άλλος δεν μιλουσε. Ολοι ηταν καρφωμενοι στις θεσεις τους και περιμεναν. Η αναμονη! Ποσο την σιχαινοταν ο Angus. Ολη αυτή η απραξια, η νηνεμια πριν την καταιγιδα που ελεγαν και οι θαλασσολυκοι…δεν την μπορουσε. Ηξερε ότι όταν ξεκινουσε η δραση θα εκανε την δουλεια του οσο καλυτερα μπορουσε – και ηξερε επισης ότι το «οσο καλυτερα μπορουσε» ηταν στις περισσοτερες περιπτωσεις παραπανω από αρκετο για να βγει νικητης από μια τετοια κατασταση. Αλλα τωρα ηταν αναγκασμενος να περιμενει για ποσο; Δεκα λεπτα; Τρεις ωρες; Δεν μπορουσε να ελεγξει τον εαυτο του κατι τετοιες στιγμες.
Ο Peter διαβαζε τα σοναρ με ματια που ετρεχαν περα-δωθε στις οθονες. Προς στιγμην του φανηκε ότι κατι ειδε, αλλα τελικα διαπιστωσε ότι ηταν μια φυσιολογικη κινηση του βυθου – ισως καποιο κητοειδες που ειχε ξεκοψει από το κοπαδι του. Κάθε τοσο αγγιζε την μυτη του για να ελεγξει αν ηταν κρυα – ηταν κινηση που την εκανε ασυναισθητα, όταν ειχε μεγαλο αγχος.
Καποιος επαιζε νευρικα με ένα μολυβι. Το συνεχες “τακ-τακ” του ακουγοταν σαν πυροβολισμος μεσα στην νεκρικη σιωπη του θαλαμου διακυβερνησης. Ένα φονικο βλεμμα του Angus στον ναυτη που το εκανε αυτό, του εκοψε κάθε διαθεση να συνεχισει να παιζει. Ο κυβερνητης ετριψε τον κροταφο του.
«Ενδειξεις;»
«Καθαρες ακομα.»
«Σκατα.»
Κι αυτό ηταν. Για τα επομενα δυο λεπτα ο Peter ειχε βρει την ησυχια του.
Στην καμπινα του ο Sigur von Krauss ειχε καταφερει να επικοινωνησει με τον Gebrecht, χαρη σε ένα factaliser που του ειχε δωσει ο διοικητης για τετοιο σκοπο. Τα factalisers ηταν μικρες ηλεκτρονικες συσκευες, οι οποιες εστελναν μηνυματα γραπτου κειμενου σε έναν περιορισμενο χωρο που δεν ξεπερνουσε τα εικοσι χιλιομετρα. Ειχαν καταφερει να επιζησουν από την Πτωση, μονο και μονο επειδη η τεχνολογια τους ηταν τοσο εξαιρετικα απλοικη. Τα κατειχαν ελαχιστοι ανθρωποι στην Αφροδιτη και ο von Krauss αισθανοταν εξαιρετικα περηφανος που ηταν ενας από αυτους.
Η αναφορα του ηταν λιτη και περιεκτικη και δεν εγραφε τιποτα που δεν περιμενε να ακουσει ο Gebrecht. Του εγραφε πως τον ειχε υποδεχτει και πως τον ειχε περιορισει στην καμπινα του χωρις να δεχτει να τον δοκιμασει στην θεση του υποδιοικητη.
Ο Gebrecht χαμογελασε όταν ελαβε το μηνυμα. Ηξερε ότι ο Weinstein δεν επροκειτο να δεχτει σαν υποδιοικητη τον von Krauss, αλλα δεν πειραζε. Η δουλεια του υποπλοιαρχου ηταν συγκεκριμενη: να δινει αναφορα για τις συντεταγμενες του Rasputin κάθε μια ωρα. Ο ιδιος ο Gebrecht δεν ηξερε για ποιο λογο ο Petrov του ειχε ζητησει κατι τετοιο, αλλα ο ιδιος σεβοταν και εκτιμουσε απεριοριστα τον μεντορα του (ο Petrov τον ειχε διδαξει στο Vladinburg, όπως αλλωστε και τον Weinstein προ αμνημονευτων χρονων) για να του φερει αντιρρηση. Ο Gebrecht γνωριζε προσωπικα την μητερα του von Krauss και εκανε ότι μπορουσε για να στειλει τον γιο της στο Rasputin, που θεωρειτο από τα πιο ασφαλη υποβρυχια της Bauhaus. Ετσι με μια κινηση καταφερνε δυο πραγματα: και εκανε το χατηρι στην Alkestes von Krauss και εξυπηρετουσε και τον Petrov.
Με την σειρα του εστειλε μια λακωνικη αναφορα στον Petrov και εστρεψε παλι την προσοχη του στα ανατολικα.