Ιντερλούδιο/Επίλογος

Οκτωβριος 2145 - Heimburg

«Αγαπητοι συναδελφοι, βρισκομαι στην ευχαριστη θεση να σας αναφερω και επισημα ότι η θεση του Στραταρχη Πολεμου εδοθη στον Ναυαρχο Rupert Wolfenstein. Την ερχομενη Τριτη θα πραγματοποιηθει η τελετη παραδοσης-παραλαβης, στην οποια, όπως καταλαβαινετε, ειστε υποχρεωμενοι να παρευρεθειτε.»
Ενθουσιωδη χειροκροτηματα ακολουθησαν αυτά τα λογια. Βεβαια ολοι το γνωριζαν, αλλα αυτό δεν μειωσε στο παραμικρο τον ενθουσιασμο τους. Ο Bornheim συνεχισε.
«Λοιπον…στο βασικο θεμα της συναντησης μας. Υπαρχει μια προταση που εχει κατατεθει από τον Ferdinand Gebrecht στην οποια θεωρει ιδανικο τον Augustus Olufsson για την θεση που διατηρουσε μεχρι προτινως ο Ναυαρχος Wolfenstein.»
Ολοι μουδιασαν, εκτος από τον Wolfenstein και τον αντρα που καθοταν κρυμμενος στο σκοταδι.
«Θα κανεις αρχηγο του στολου την αδελφη;» ψελλλισε ο αντιναυαρχος Zelig.
«Ο Gebrecht εκανε ένα ολεθριο λαθος που κοστισε τη ζωη στον Weinstein. Θεωρει ότι με την προταση του αυτή ξεπληρωνει το χρεος του. Ο Olufsson ηταν αδελφικος φιλος του Weinstein.»
«Φιλος…ναι, καλα», σαρκασε καποιος αξιωματικος. Ο Bornheim τον αγριοκοιταξε.
«Να λειπουν τα προσωπικα σχολια», ειπε επιθετικα ο Wolfenstein και ο αξιωματικος λουφαξε. Ο Bornheim αναστεναξε κουρασμενα.
«Καλο θα ηταν να κοιταξουμε τα γεγονοτα που μπορει ή δεν μπορει να κανουν ιδανικη την υποψηφιοτητα του Olufsson. Η προσωπικη του ζωη δεν μας αφορα. Θελω να μιλησουν καποια ατομα που ειχαν την ευκαιρια να συνεργαστουν με τον κυριο Olufsson και μετα να θεσουμε το ζητημα σε ψηφοφορια.»
Ο Zelig σηκωσε τα χερια του σε ενδειξη παραιτησης κι επειτα επιασε ψιλη κουβεντουλα με τον αξιωματικο που ειχε μιλησει.
Ο Bornheim στραφηκε προς το μερος του Wolfenstein.
«Rupert, ξερω ότι δεν συνεργαστηκες στενα με τον Olufsson, αλλα ποια είναι η αποψη σου;»
Ο Στραταρχης το σκεφτηκε για λιγο.
«Ο Augustus δεν είναι συνηθισμενος αξιωματικος. Θελει μονο να κανει τη δουλεια του. Δεν τον ενδιαφερουν ουτε οι τυπικοτητες, ουτε οι δεξιωσεις. Επισης είναι χαμηλων τονων απεναντι σε ισαξιους του, αλλα αρκετα επιβλητικος απεναντι στους υφισταμενους του. Τον συναντησα για πρωτη φορα από κοντα μετα την μαχη του 2139, σε μια προχειρη συναντηση που ειχα οργανωσει στο Argos. Ειχε ερθει ως εκπροσωπος του κυριου Brezhnev.»
Εκλινε το κεφαλι προς το μερος του ναυαρχου κι εκεινος ανταπεδωσε.
«Εφυγε προς τα μεσα της βραδιας, χωρις να μιλησει σε κανεναν.»
«Κι αυτό θεωρειται θετικο;» ρωτησε ο Zelig. «Είναι μονοχνωτος. Δεν θα μπορει να συνεργαστει σε καμια περιπτωση με κανεναν.»
Ο Wolfenstein κοιταξε εντονα τον Zelig, τα ματια του ολο φωτιες.
«Το ότι δεν με συνεχαρη για τις αποφασεις μου δεν τον κανει μονοχνωτο. Η αληθεια είναι ότι η μετεπειτα ιστορια απεδειξε ότι προκειται για έναν καθολα ικανο αξιωματικο που σε δυσκολες στιγμες πηρε τις σωστες αποφασεις. Δεν θα τον κρινω από το αν μου μιλησε ή όχι στην δεξιωση. Δεν εχει τη στοφα του κολακα, κατι που δεν μπορω να πω για σενα, Zelig.»
Ο αντιναυαρχος αναψοκοκκινησε και εγειρε στην καρεκλα του.
«Εν πασει περιπτωσει, κρινοντας μονο από τις ικανοτητες του, τον θεωρω ιδανικο για να καλυψει την θεση, μιας και ο Gebrecht δεν περιβαλλεται από την εμπιστοσυνη της διοικησης.»
«Αυτό δεν είναι παραλογο», μουρμουρισε μουτρωμενος ο Zelig, «ειδικα αν αναλογιστουμε την προδοσια του Petrov και την βοηθεια του προς εκεινον.»
«Αυτά αποτελουν παρελθον», ειπε κοφτα ο Wolfenstein. «Τωρα κοιταμε το μελλον. Νομιζω ότι ο πιο καταλληλος να μιλησει για τον Olufsson είναι ο Goran.»
«Η αληθεια είναι ότι ο Olufsson επεδειξε εξαιρετικη κριση σε δυσκολες στιγμες», ειπε σκεφτικος ο Brezhnev. «Παρολα αυτά νομιζω οτι δεν εχει τα προσοντα για να προαχθει σε Γενικο Διοικητη του Στολου. Καθολη τη διαρκεια της υπηρεσιας του μαζι μου στην Εκστρατεια εδειξε ότι διατηρει εμμονες με το παρελθον και συγκεκριμενα με την σχεση του με τον Weinstein. Επισης καποιες φορες εδειχνε ότι δεν συμφωνουσε με τις διαταγες που του δινονταν, αν και βεβαια τις εκτελουσε κατά γραμμα. Παντως φαινοταν συχνα να τελει υπο συγχυση. Δεν ξερω κατά ποσο η ασταθεια του αυτή που είναι αποτελεσμα των εμμονων του μπορει να τον βοηθησει να διατηρησει μια τοσο νευραλγικη θεση. Δεν θα ψηφιζα υπερ του.»
«Μαλιστα», ειπε ο Bornheim. «Η αληθεια είναι ότι ολοι γνωριζετε το ποιος είναι και το τι εχει κανει ο Olufsson, απλως οι γνωμες των δυο διοικητων μπορει να βαρυνουν στην τελικη σας αποφαση. Δεν σας κρυβω ότι κι εγω ειμαι υπερ του να του δοθει η αρχηγεια του στολου, για τους λογους που ανεφερε και ο Στραταρχης.»
Ένα σιγανο βηξιμο από την σκοτεινη γωνια τον διεκοψε. Ο Bornheim στραφηκε προς τον ανδρα που καθοταν εκει.
«Χαιρομαι που εισαι μαζι μας, αν και οι κυριοι δεν το γνωριζαν», ειπε σαν να ειχε μολις αντιληφθει την παρουσια του. «Θελεις να προσθεσεις κατι;»
«Ναι», απαντησε μια βραχνη φωνη και ο ανδρας σηκωθηκε με αργες κινησεις και ηρθε στο φως. Μερικα επιφωνηματα εκπληξης τον συνοδευσαν καθως επεφτε βαρυς σε μια άλλη καρεκλα.
Ο Paulus Dante, καταφαγωμενος από τον καρκινο, ηταν το φαντασμα του παλιου του εαυτου. Οι αξιωματικοι που τον ειχαν προλαβει όταν ηταν στις δοξες του και οι οποιοι ακουγαν κάθε ιστορια που ενεπλεκε το προσωπο του σε διαφορα ερωτικα σκανδαλα, δεν μπορουσαν παρα να νιωσουν οικτο βλεποντας τον.
Δεν ειχε απομεινει ιχνος τριχας στο κεφαλι του. Το γυμνο κρανιο του ηταν γεματο καφεκοκκινα στιγματα. Το προγουλι του κρεμοταν και τα ματια του ηταν γεματα τσιμπλες και ετοιμα να σβησουν από στιγμη σε στιγμη. Τα δοντια που του ειχαν απομεινει ηταν κατακιτρινα, τα ουλα του μαυρισμενα, τα χερια του ετρεμαν και δεν μπορουσε να περπατησει παραπανω από πεντε-εξι βηματα χωρις βοηθεια. Ο ενδοξος πρωην Στραταρχης που ειχε οδηγησει την Bauhaus σε απανωτους θριαμβους βρισκοταν στο τελος του μονοπατιου του, εξουθενωμενος και ηττημενος.
Ο Bornheim του χαμογελασε ενθαρρυντικα.
«Ο κυριος Dante μας εκανε την τιμη να παρευρεθει αποψε μαζι μας, παρολο που η κατασταση της υγειας του δεν του το επιτρεπει. Πιστευω ότι η γνωμη του θα μετρησει πολύ περισσοτερο από οποιουδηποτε αλλου, χωρις να θελω να προσβαλλω κανεναν φυσικα.»
Ο Wolfenstein εγνεψε ηγεμονικα.
«Αλλωστε δικο του ηταν το σχεδιο για την απελευθερωση του Graveton», ειπε.
Ο Dante ενιωσε ένα σκιρτημα στην καρδια του. Τον αναγνωριζαν αυτοι οι ισχυροι αντρες. Δεν μπορουσε να θυμηθει πως ηταν να εισαι ισχυρος, γιατι οι πονοι από την αρρωστια και τα φαρμακα δεν τον αφηναν ουτε να σκεφτει καθαρα, αλλα τουλαχιστον μπορουσε να καταλαβει ότι αυτοι οι αντρες τον εκτιμουσαν. Δεν ειχε παρακολουθησει ολη την μεχρι τοτε συνομιλια, γιατι το μυαλο του κουραζοταν γρηγορα και μερικες φορες τα αυτια του βουιζαν. Σιγουρα δεν ειχε τη σπιρταδα που ειχε παλιοτερα, ο καρκινος τον ειχε συντριψει, αλλα αυτά που ειχαν πει οι δυο αντρες – δεν μπορουσε να θυμηθει τα ονοματα τους τωρα, αλλα τι σημασια ειχε; - ηταν σιγουρα θετικα. Ειπαν ότι ειχε καταστρωσει ένα σχεδιο που ειχε παει καλα. Δεν θυμοταν, ειχε συχνα διαλλειψεις, αλλα ετσι θα ηταν. Καποτε ειχε εξουσια, καποτε ηταν ισχυρος, επαιρνε αποφασεις ζωης και θανατου…αλλα ποτε ηταν αυτό; Δεν ηξερε να απαντησει.
Ο ενας από τους αντρες ειχε σκυψει και τον ρωτουσε κατι.
«Στραταρχη…Paulus θα μας πεις τη γνωμη σου;» ρωτησε ο Bornheim απαλα, σαν να προσπαθουσε να ξυπνησει έναν ηλικιωμενο από τον ληθαργο.
«Για ποιο;» ρωτησε ο Dante με φωνη που θυμισε κρωξιμο. Ο λαιμος του τον εκαιγε. Ο Zelig χαμογελασε ειρωνικα.
«Για τον Olufsson…τον θυμασαι τον Olufsson, ετσι δεν είναι; Ηταν μαζι με τον Weinstein, λιγο πριν εκεινος…πεθανει;»
Μια εκρηξη αναμνησεων και ο Dante εζησε ξανα εκεινη τη νυχτα, τη χειροτερη της ζωης του, όταν ειχε μαθει ότι ο στολος τους ειχε εξολοθρευτει και ότι ο Angus, ο διοικητης, ηταν νεκρος. Οι θυμησες τον κατεκλυσαν και η θλιψη γεμισε την καρδια του, η θλιψη για την προδοσια του Petrov, οι ενοχες για το ότι ακουσε τον Gebrecht και απομακρυνε τον Olufsson από τον Angus, αφηνοντας τον μονο στο κεντρο μιας συνομωσιας που στοχο ειχε τον θανατο του…Αν θυμοταν τον Olufsson; Φυσικα και τον θυμοταν, ηταν ο μονος που ειχε απομεινει ζωντανος – μαζι με τον Gebrecht – από εκεινη τη σφαγη και ηταν ζωντανος επειδη με αποφαση δικη του τον ειχε απομακρυνει…Με αποφαση δικη του ειχε αφησει τον Διοικητη του Στολου της εταιρειας με συγκυβερνητη καποιον απειρο, στην πιο κρισιμη μαχη. Τις στιγμες της διαυγειας του στο νοσοκομειο, τον στοιχειωναν οι αποφασεις του αυτές που οδηγησαν στην καταρρευση του πιο ισχυρου ναυτικου στολου στο συμπαν, τον στοιχειωναν τοσο που ζητουσε άλλη μια δοση από το φαρμακο που τον κοιμιζε.
Αν τον θυμοταν; Περισσοτερο απ’ οσο θυμοταν τον εαυτο του.
«Ο Olufsson…φυσικα και τον θυμαμαι. Τον αδικησα…ολοι μας τον αδικησαμε. Ηταν καλος αξιωματικος. Αν βρισκοταν εκει που επρεπε ο Weinstein θα ηταν ζωντανος ακομα…μπορει και τα οσα ακολουθησαν να μην ειχαν συμβει. Κι εσυ», απευθυνθηκε στον Wolfenstein, «μπορει να μην ησουν τωρα Στραταρχης Πολεμου.»
Το ειρωνικο μειδιαμα του Zelig μετατραπηκε σε θριαμβευτικο χαμογελο. Ο Wolfenstein χαμογελασε θλιμμενα.
«Μπορει…» ειπε.
«Ολοι τον αδικησαμε», επανελαβε ο Dante. «Ο Olufsson ηταν πολύ καλος στη δουλεια του. Κι εγω θα ηθελα να τον δω διοικητη του στολου. Του το χρωσταμε.»
Δεν μπορουσε να μιλησει άλλο. Με ματια δακρυσμενα από τους πονους κοιταξε το ποτηρι με το νερο που βρισκοταν μπροστα από τον Bornheim. Εκεινος τον βοηθησε να πιει.
«Θελεις να πεις κατι άλλο;» ρωτησε χαμηλοφωνα, σαν πατερας στο παιδι του. «Όχι; Να φωναξω τη νοσοκομα;»
Ο Dante ενευσε αρνητικα κι ο Bornheim στραφηκε παλι στην ομηγυρη. Προτου μιλησει τον προλαβε όμως ο Zelig.
«Πολύ καλα δασκαλεμενος ο γερος. Σχεδον συγκινηθηκα.»
«Τι εννοεις;» ρωτησε ο Bornheim χανοντας την ψυχραιμια του.
«Μα είναι φανερο», εξηγησε ο Zelig. «Του εδωσες τα λογια, τα εμαθε κι επαιξε το ρολο του μια χαρα. Μια χαρα βεβαια για την κατασταση του. Όμως μην ξεχνας ότι εδώ λαμβανονται σοβαρες αποφασεις με ψυχρη λογικη και όχι με συναισθηματισμους.»
Μερικες αγανακτισμενες φωνες αντεδρασαν.
«Αισχος!»
«Λιγος σεβασμος!»
«Θα ‘πρεπε να ντρεπεσαι, Zelig!»
O Zelig αυτή τη φορα δε χαμογελασε. Όταν σηκωθηκε ορθιος, οι γροθιες του ηταν σφιγμενες. Τους κοιταξε έναν-έναν.
«Θελετε να κανετε έναν πουστη αρχηγο του στολου. Εσεις θα επρεπε να ντρεπεστε! Που είναι η ηθικη σας; Πως είναι δυνατον να παραδιδετε μια τοσο ισχυρη δυναμη στα χερια ενός ψυχολογικα αρρωστου; Ο Brezhnev το ειπε ξεκαθαρα: εχει εμμονες με το παρελθον, με ένα ατομο που είναι νεκρο εδώ και τοσα χρονια. Εχει κολλησει με τον εραστη του, είναι απλο! Κι εσεις θελετε να αναλαβει τον στολο; Τον στολο μας; Δε ντρεπεστε ουτε καν για την καταντια του Dante που ηρθε εδώ σαν σχολιαροπαιδο, με το σκονακι του;»
«Αρκετα, Zelig!» φωναξε ο Wolfenstein. «Δειξε λιγο σεβασμο στο Συμβουλιο, αν δεν μπορεις να δειξεις στον εαυτο σου!»
Ο Zelig μαζεψε τα χαρτια του οργισμενος.
«Εχω περισσοτερη ηθικη και αξιοπρεπεια από ολους σας εδώ μεσα! Αποχωρω! Και φυσικα η ψηφος μου θελω να μετρησει ως αρνητικη – αν τελικα την μετρησετε», ειπε με στομφο.
«Δεν θα μας κανεις μαθημα για την αξιοπιστια της εκλογικης διαδικασιας», απαντησε ψυχρα ο Wolfenstein. «Καταγραψαμε την αποψη σου και την ψηφο σου. Και τωρα ξεκουμπισου από δω μεσα.»
Ο Zelig εφυγε κλεινοντας με ορμη την πορτα πισω του. Περασαν ένα-δυο λεπτα μεχρι να σταματησουν οι ομιλιες των αξιωματικων που καταδικαζαν τη σταση του κι επειτα ο Bornheim ξαναμιλησε:
«Λοιπον, νομιζω ότι δεν πρεπει να το καθυστερουμε άλλο. Rupert ονομαστικη ψηφοφορια ή δια βοης;»
«Με τον πατροπαραδοτο τροπο. Ας σηκωσουν χερια οσοι είναι υπερ της αναθεσης της διοικησης του στολου στον Augustus Olufsson.»
Αρκετα χερια υψωθηκαν, μεταξυ των οποιων ηταν και του Bornheim και του Wolfenstein.
«Και τωρα οσοι είναι κατά.»
Καποιοι σηκωσαν τα χερια τους, μεταξυ των οποιων ο Brezhnev και ο αξιωματικος που μιλουσε με τον Zelig, αλλα ηταν φανερο ότι ηταν μειοψηφια. Ο Bornheim μετρησε χερια.
«Και με την ψηφο του Zelig εχουμε 15 υπερ και 8 κατά. Rupert θελεις να αναγγειλω το νέο στον Olufsson;»
Ο Wolfenstein τεντωθηκε στην καρεκλα του.
«Όχι. Θα του το πω εγω. Μου χρωσταει μια συζητηση αλλωστε εδω και πολλα χρονια.»

Ο Augustus περιμενε στο μπαλκονι. Ειχε κλεισει τα ματια του και απολαμβανε το ελαφρυ αερακι του Οκτωβριου. Ηξερε ότι καποια αλλαγη ερχοταν. Ακουσε την μπαλκονοπορτα πισω του να ανοιγει, αλλα δεν εστρεψε το κεφαλι του. Ο Wolfenstein τον πλησιασε και του ανακοινωσε τα νεα. Εκεινος εγνεψε καταφατικα το κεφαλι του, αλλα δε μιλησε. Τα ματια του ειχαν γεμισει δακρυα κι αναρωτηθηκε αν τα πραγματα θα ειχαν γινει ετσι αν ο Angus ηταν ζωντανος. Αποφασισε ότι δεν τον ενδιεφερε. Χιλιες φορες να μην ειχε χαθει ο φιλος του κι ας μην γινοταν ποτε του Διοικητης.
Ο Wolfenstein ελεγε κατι, αλλα ο Augustus δεν ακουγε. Δεν ειχε να του πει τιποτα που να ηθελε να ακουσει, τιποτα να τον βοηθησει να κουβαλησει το καινουργιο βαρος που του δινοταν. Απλα χαμογελασε και ο Wolfenstein απομακρυνθηκε φουρκισμενος, αρχιζοντας να σκεφτεται αν τελικα ο χαρακτηρισμος του Zelig περι ‘μονοχνωτου’ ηταν σωστος.

Ο Olufsson αναψε ένα τσιγαρο ακομα και ψαρεψε ένα κουτακι μπυρας από το μπουφαν του. Την ανοιξε και την υψωσε στον αερα, στην υγεια ενος Angus που δεν υπηρχε πια, ενός φιλου που ηταν νεκρος εδώ και πολλα χρονια, ενός ανθρωπου που πλεον ζουσε στις αναμνησεις του, και ηπιε. Ηπιε μονορουφι, αφηνοντας το παρελθον πισω του, σπονδη στο μελλον και σε οσα εμελλε να φερει.
Ο οκτωβριατικος ανεμος παρεσυρε τις σταχτες του τσιγαρου του περα μακρυα, στα νοτια, προς τη θαλασσα που ηταν η ζωη του και η μοιρα του.

ΤΕΛΟΣ

(44) Το τέλος των εχθροπραξιών

Παρολη την επικρατηση της Bauhaus στο μεγαλυτερο μερος του Graveton, ο Johnson τους ειχε προξενησει πολλες ζημιες. Η Bauhaus δεν θα μπορουσε να αντεξει το οικονομικο βαρος ενος νεου στολου, μιας και αυτος που ειχε απομεινει δεν εφτανε για μια ακομη μαχη με την Capitol. Το μονο στο οποιο μπορουσε να ελπιζει ο Dante και ο Bornheim ηταν να κρατησουν τον ελεγχο του Αρχιπελαγους και των νησιων και να μην εμπλακουν ξανα σε μια μαχη με την Capitol.
Απο την πλευρα της η Capitol δεν ειχε τις δυναμεις να αντισταθει σε μια πιθανη επιθεση της Bauhaus, κατι που ο Johnson ειχε φροντισει να αποκρυψει εντεχνα απο τους εχθρους του. Υπεθεσε σωστα οτι και η Bauhaus ηταν εξαντλημενη απο την εκστρατεια των Χιλιων Νησων και δεν θα προσπαθουσε τιποτα περισσοτερο. Αυτο ηταν ευχης εργον για τον Johnson, γιατι μια ακομη επιθεση θα οδηγουσε στην ολοσχερη καταστροφη του στολου και κατ' επεκταση στην απελευθερωση της Ζωνης του Heins.
Τελικα οι δυο εταιρειες αποφασισαν να ακολουθησουν μια ηπια πολιτικη ανοχης και να κρατησουν τα μερη που ηδη ειχαν. Ως αποτελεσμα αυτων των αποφασεων ηταν να παραμεινει η Capitol για αλλα εικοσι χρονια στην Αφροδιτη, προς μεγαλη δυστυχια του Johnson, που εβλεπε οτι μια πιθανη επανασυνδεση με την οικογενεια του απομακρυνοταν ολο και περισσοτερο.
Ο Paulus Dante αναγκαστηκε να παραιτηθει απο το αξιωμα του μιας και ηταν πλεον αναγκασμενος να βρισκεται υπο συνεχη παρακολουθηση στο νοσοκομειο. Ο Augustus Bornheim παραιτηθηκε απο το αξιωμα του για προσωπικους του λογους και την θεση του Στραταρχη Πολεμου ανελαβε ο Rupert Wolfenstein, του οποιου τα τραυματα αποδειχτηκε ότι ηταν επιπολαια και μεσα σε τρεις μερες από το τελος της Τελευταιας Μαχης του Graveton στεκοταν ξανα στα ποδια του.

(43) Νικητές και ηττημένοι

Καθως το Argos επαιρνε κλιση κι όλα εδειχναν ότι θα τελειωναν για το πληρωμα του, ο Brezhnev επεστρεψε. Ειχε καταλαβει ότι δεν ειχε νοημα να προσπαθει να πλησιασει το Arizona και τον Johnson κι ετσι αφησε τον Gebrecht να αποτελειωσει τα πλοια της Capitol που ειχαν απομεινει, ενώ ο ιδιος πλησιασε το Argos για να βοηθησει τυχον επιζωντες. Όπως αποδειχτηκε εκανε πολύ καλα, μιας και υπηρχαν τουλαχιστον χιλια διακοσια ατομα που χρειαζονταν βοηθεια. Πολεμωντας αυτή τη φορα με τον χρονο, καταφεραν να μαζεψουν τους περισσοτερους στο Arcturus, αφηνοντας μονο οσους ειχαν παγιδευτει στα κατωτερα στρωματα. Η ολη επιχειρηση κρατησε σχεδον τριαντα λεπτα, κι αυτό χαρη στον Olufsson, που την ειχε αναλαβει προσωπικα. Καθως το Arcturus απομακρυνοταν από το Argos, νεες εκρηξεις ακουστηκαν από τα ανατολικα.
Ο Brezhnev παρακολουθουσε τις τελευταιες στιγμες της μαχης με τα κυαλια. Όταν ακουστηκαν οι πρωτες εκρηξεις τα κατεβασε αργα-αργα, με τα ματια του γουρλωμενα.
«Τον μπασταρδο…» ψιθυρισε κι επιασε τον ασυρματο.
«Ferdinand! Ο μπασταρδος χρησιμοποιει τα κανονια στην ξηρα! Γυρνα πισω! ΠΙΣΩ!»
Ακουστηκαν παρασιτα από την άλλη ακρη και μετα η φωνη του Gebrecht, σβησμενη, σαν να βρισκοταν εκατομμυρια χιλιομετρα μακρυα.
«…πισω…εντολες…ο Wolfen-…»
«Ferdinand, δεν λαμβανω! Ο Wolfenstein αγνοειται! Γυρνα πισω! Θα μας θερισουν!»
Άλλη μια εκρηξη τιναξε ένα θωρηκτο της Bauhaus στον αερα. Ο Johnson, σιγουρος ότι οι εχθροι του θα τον ακολουθουσαν μεχρι τα παραλια με σκοπο να τον εξολοθρευσουν τελειως, ειχε θεσει σε κατασταση αναμονης τα αντιαεροπορικα κανονια που βρισκονταν στην Ζωνη του Heins και τα οποια ειχαν διαμορφωθει καταλληλα ώστε να μπορουν να συμμετασχουν σε μια ναυτικη μαχη. Ο στολος του Gebrecht που ειχε πλησιασει τα παραλια και αριθμουσε καμια πενηνταρια πλοια, χτυπηθηκε αλυπητα και προσπαθησε να επιστρεψει πισω, αλλα τα υποβρυχια του Martin ειχαν πλησιασει και τους περικυκλωσαν. Κανενα σοναρ δεν τα ειχε εντοπισει και ο Johnson ευχαριστησε τον Θεο που ακομα και η μικρη βοηθεια του Kramer ειχε αποτελεσματα, καθως οι μυστηριωδεις εργασιες των τεχνικων που ειχαν ερθει από τον Αρη ηταν να δημιουργησουν ένα συστημα αορατης καλυψης χρησιμοποιωντας μια αρχαια τεχνικη που ηταν γνωστη ως ‘stealth’. Τελικα ειχε δουλεψει.
Ο στολος του Gebrecht επαθε πανωλεθρια και ο ιδιος γλιτωσε τελευταια στιγμη μια δευτερη συλληψη από τον Johnson, που αυτή τη φορα δεν θα ηταν και τοσο ευχαριστη. Σχεδον τα μισα πλοια του βυθιστηκαν αυτανδρα ή ακινητοποιηθηκαν, ερμαιο στις επιδρομες των κομαντος του Johnson που πραγματοποιηθηκαν τις επομενες ωρες μετα τη ναυμαχια.
Καθως ο καθιδρος Johnson εβαζε ένα ποτηρι ουισκι και το επινε μονοκοπανια, διαπιστωσε ότι τελικα το τελος δεν ειχε ερθει. Το Graveton δεν ειχε πεσει στα χερια της Bauhaus – τουλαχιστον όχι ολο. Η Capitol κατειχε ακομα καποιο μερος του.
«Σσσς…» ψιθυρισε στα φαντασματα που τον στοιχειωναν όλα αυτά τα χρονια. «Κοιμηθειτε τωρα…δεν πηγαν όλα χαμενα…»
Χαμογελασε καθως σκεφτοταν ένα ζευγαρι, καποιον Willy ισως, και καποια Ashley να περπατουν χερι-χερι στην παραλια. Ηξερε ότι δεν ειχε επιτυχει κατι τετοιο, αλλα τελικα ειχε κρατησει κατι. Ισως ο Willy να μην ειχε δωσει τη ζωη του αδικα…ισως αν βρισκοταν μαζι τους να πανηγυριζε, όπως ηταν σιγουρος ο Tom ότι θα εκαναν οι στρατιωτες του μετα το τελος της σημερινης μερας. Ειχαν πολεμησει στα ισια απεναντι σε έναν εχθρο που υπερτερουσε αριθμητικα και ειχαν φερει ισοπαλια – και μαλιστα με ψηλα το κεφαλι.
Αισθανοταν περηφανος.

(42) Όμορφο καλοκαίρι...

Το ιατρειο ηταν ενας σωρος από φλεγομενα ερειπια. Ο Ivan μπορουσε να δει τρια πτωματα με ιατρικες στολες να βρισκονται στην εισοδο, καθως τα τελευταια δευτερολεπτα της ζωης τους προσπαθουσαν να βγουν στο καταστρωμα. Εκανε μια προσπαθεια να μπει στο δωματιο μηπως κι εβρισκε καποιο κουτι πρωτων βοηθειων, αλλα γρηγορα καταλαβε ότι δεν ειχε νοημα. Το ιατρειο βρισκοταν στην βαση του πυργου ελεγχου που θα μπορουσε να καταρρευσει από στιγμη σε στιγμη.
Βγηκε παλι στο καταστρωμα και κοιταξε απελπισμενος ψηλα. Καπου στην αιθουσα επιχειρησεων βρισκοταν και ο διοικητης τους. Κοντοσταθηκε αμφιταλαντευομενος μεταξυ του ενστικτου της επιβιωσης του και του καθηκοντος του. Δεν μπορουσε να κανει τιποτα για τον Bachman ή τον Elfman. Ισως όμως να μπορουσε να βοηθησει τον Wolfenstein.
Ετρεξε παλι προς την σκαλα, αυτή τη φορα ανεβαινοντας την με ανεση. Προσπερασε αδιαφορα τα πτωματα των ναυτων που ειχαν τσαλαπατηθει μεσα στον πανικο και, καλυπτοντας το προσωπο του με το μανικι του για να μην εισπνευσει καπνο, μπηκε μεσα στην αιθουσα ελεγχου.
Εριξε μια γρηγορη ματια στον χωρο και ειδε μονο φλεγομενα κομματια μεταλλου και ένα ανθρωπινο χερι. Όλα τα αλλα τα καλυπτε ο καπνος. Από το καταστρωμα ακουγονταν αμυδρα κραυγες πληγωμενων και ενας ολοενα και πιο δυνατος θορυβος από σιδερα που λυγιζαν.
«Δεν εχω χρονο», μουρμουρισε σε κανεναν απολυτως.
Προχωρησε επιφυλακτικα προς το κεντρο του δωματιου, σαν να φοβοταν ότι το παραμικρο απροσεκτο βημα θα προκαλουσε την πτωση του πυργου. Γλιστρισε σε καποιο υγρο
– μαλλον αιμα –
σκεφτηκε αοριστα και κλωτσησε κατι που εμοιαζε υπερβολικα με ποδι. Σκατα, θα μπορουσε να ανηκε στον Elfman. Προχωρησε κι αλλα μετρα, παρολο που ο καπνος γεμιζε πια το δωματιο. Ο Wolfenstein αποκλειεται να ειχε επιζησει, σκεφτοταν συνεχεια το μυαλο του, χωρις να μπορει να το σταματησει.
Πατησε κατι μαλακο και σταματησε. Ειχε ακουσει κατι – ένα πνιχτο ηχο. Καποιος ηταν ακομα εκει, ηταν ζωντανος, και ο Ivan τον πατουσε. Εσκυψε και επιασε στα τυφλα αυτό που θεωρησε ότι μπορουσε να είναι ωμος. Τραβηξε τον ανθρωπο από τα συντριμμια στα οποια ειχε θαφτει και αναγνωρισε την στολη που αναζητουσε. Ο Wolfenstein ηταν ζωντανος, αν και το προσωπο του ηταν γεματο αιμα και τα δυο του χερια κρεμονταν σε αφυσικες γωνιες. Ανασαινε βαρια. Τον επιασε από τις μασχαλες όπως ειχε κανει πεντε λεπτα πριν και με τον Elfman και τον τραβηξε εξω. Αντιθετα με τον συναδελφο του, δεν ειχε κανενα προβλημα να τραβηξει τον Ανωτατο Αξιωματικο του στολου του στις σκαλες, με τα ποδια του να σερνονται και χωρις να τον ενδιαφερει αν θα χτυπουσε. Λιγο πριν φτασει στην βαση της σκαλας, άλλη μια εκρηξη τρανταξε το πλοιο. Ο Ivan καταλαβε ότι δεν υπηρχε περιπτωση να μην βυθιστει το Argos.
Με πολύ προσπαθεια βγηκε από τον πυργο ελεγχου κρατωντας ακομα σφιχτα τον Wolfenstein. Τον απιθωσε στο καταστρωμα κι επειτα ξαπλωσε ανασκελα, προσπαθωντας να παρει ανασα.
Το βλεμμα του πλανηθηκε στον κατεστραμμενο πυργο και τους πυκνους καπνους που απλωνονταν στον ουρανο κι επειτα ταξιδεψε στον απεραντο γαλαζιο ουρανο.
Καλοκαιρι.
Ηταν καλοκαιρι.
Ομορφο καλοκαιρι.
Κι αυτοι σκοτωνονταν μεταξυ τους. Οι ηχοι γυρω του εσβηναν σιγα-σιγα καθως το μυαλο του ταξιδευε στο καλοκαιρι πριν εξι χρονια, όταν ειχε παρει αδεια (το Υπουργειο Προπαγανδας ειχε θεωρησει καλο το να τους δινουν μερικες μερες αδειας που και που ώστε μετα να αφοσιωνονται στο καθηκον τους ακομα καλυτερα – δηλαδη στο να σφαζουν αδιακριτως) και ειχε μεινει για δυο εβδομαδες σε μια σκηνη σε μια παραλια στα βορεια της Ισημερινης Ηπειρου. Ωραιο καλοκαιρι, το ομορφοτερο της ζωης του, ένα διαλειμμα από τις καθημερινες σφαγες και την βια.
Δακρυσε στο τωρα καθως θυμοταν μια βουτια του στο τοτε, στα βαθυπρασινα νερα της θαλασσας.
Η ελευθερια που ειχε νιωσει…μια αισθηση που όταν την γευτεις δεν ψαχνεις τιποτα άλλο, ποτε πια.
Τοτε, τωρα.
Δακρυσε παλι.
Ποσο ακομα, Θεε μου;
Ποσο ακομα;

(41) Μακελειό

Η πρωτη εκρηξη εσκισε το προσωπο του Bachman κι εκεινος επεσε ουρλιαζοντας πανω στην κονσολα. Ο Gregorovic εσκυψε ενστικτωδως για να αποφυγει ενα μεγαλο κομματι μεταλλου που εκτοξευθηκε προς το μερος του και το οποιο τελικα χτυπησε καποιον ναυτη ακριβως πισω του. Ο ναυτης επεσε προς τα πισω με ορμη, με το μεταλλο να εξεχει απο τον θωρακα του.
Κι αλλες εκρηξεις συγκλονισαν το Argos. Ο Elfman προσπαθησε να βγει απο το δωματιο ελεγχου, αλλα εκεινη τη στιγμη τα τζαμια ανατιναχθηκαν προς τα μεσα, γεμιζοντας τον χωρο με θραυσματα γυαλιου. Ενα μεγαλο κομματι απο αυτα εκοψε το αριστερο του ποδι απο το γονατο και κατω. Ο Elfman επεσε στο πατωμα, αδυνατωντας να συνειδητοποιησει τι ειχε συμβει. Ο Gregorovic κοιταξε εξω απο τα παραθυρα, το Αρχιπελαγος Graveton. Οτι συνεβαινε μεσα στην καμπινα ελεγχου δεν αντικατοπτριζε το τι γινοταν εξω.
Οτι ειχε απομεινει απο τον στολο της Capitol υποχωρουσε προς τα ανατολικα, προς την ασφαλεια που θα του προσεφερε η Ζωνη του Heins. Πολλα πλοια τους φλεγονταν, αλλα βυθιζονταν αργα-αργα και καποια αλλα ειχαν σταματησει και πυροβολουσαν ακομα προς το μερος τους. Ενα απο αυτα εριξε αλλη μια βολη που πετυχε την βαση του πυργου ελεγχου του Argos. Σαν μεσα σε ονειρο, ο Ivan ακουσε τα ατσαλενια θεμελια του πυργου να τσαλακωνονται και το δωματιο εκλινε κατα λιγες μοιρες. Ο πανικος που επικρατουσε μεχρι τοτε πηρε νεες διαστασεις. Οσοι ειχαν μεινει μεσα στον θαλαμο αρχισαν να ουρλιαζουν ακομα πιο δυνατα. Ο Ivan αρπαξε τον Bachman που το προσωπο του ηταν γεματο αιματα και τον τραβηξε προς το μερος του.
“Ivan...εσυ εισαι;” ρωτησε αυτος σαν χαμενος.
“Ναι. Ακολουθα με.”
“Δε βλεπω...δε βλεπω τιποτα.”
Ο Ivan δεν απαντησε, παρα μονο τον τραβηξε με περισσοτερη δυναμη προς την εξοδο. Ο Elfman σερνοταν προς την ιδια κατευθυνση.
“Gregorovic...βοηθησε με”, παρακαλεσε, αλλα ο Ivan δεν μπορουσε να κανει τιποτα αλλο. Οδηγησε τον Bachman εξω απο την κολαση, ενω κι αλλοι ναυτες προσπαθουσαν να στριμωχτουν προς την εξοδο. Ενας τσαλαπατηθηκε κι εμεινε στην εισοδο, εμποδιο για αυτους που προσπαθουσαν να βγουν εξω.
Ο Ivan στηριξε τον Bachman σε εναν τοιχο και κοντοσταθηκε να παρει ανασα. Μπροστα του περνουσε ενα ποταμι ανθρωπων που ουρλιαζαν κι εσπρωχναν ο ενας τον αλλο. Ο πυργος εγειρε καποιες μοιρες ακομα.
Παλεψε για λιγο μεσα του. Βλαστημησε και ειπε με δυνατη φωνη στον Bachman:
“Μεινε εδω. Θα ξαναρθω.”
Η αυτοπεποιθηση στη φωνη του δεν εδωσε χρονο στον Bachman να αντιδρασει.
Ο Ivan επεστρεψε στο δωματιο ελεγχου, που πλεον ηταν αδειο, εκτος απο εκεινους που δεν θα κινουνταν ποτε ξανα. Αρπαξε τον Elfman απο τις μασχαλες και τον τραβηξε προς τα εξω. Ηταν βαρυτερος απ' οτι περιμενε.
“Βοηθησε με λιγο”, ειπε ασθμαινωντας. Ο Elfman εβαλε τους αγκωνες στο πατωμα και εσπρωξε το κορμι του με ολη του τη δυναμη. Καταφεραν να βγουν απο το δωματιο.
“Rob! ROB!” ουρλιαξε στον Bachman που στεκοταν στον τοιχο, τρομαγμενος οσο δεν πηγαινε. Εκεινος εστρεψε το κεφαλι προς το μερος του. Ο Ivan τον επιασε απο τον ωμο και τον οδηγησε απο την δεξια μερια του Elfman.
“Κρατα απο εδω. Ακολουθησε τα βηματα μας. Yegor, καθοδηγησε τον.”
Με τον Elfman στο κεντρο, τον Gregorovic στα αριστερα και τον Bachman στα δεξια, καταφεραν να φτασουν προς τις σκαλες, ενω ο πυργος επαιρνε ακομα περισσοτερη κλιση.
Το να κατεβουν τις σκαλες ηταν το δυσκολοτερο πραγμα που ειχε κανει ο Ivan στην ζωη του. Αν του εδιναν δικαιωμα επιλογης, θα προτιμουσε να επιστρεψει στην Κοκκινη Γραμμη για μια εβδομαδα, παρα να ξαναπροσπαθησει να κατεβει τις ελικοειδεις σκαλες που φαινονταν φτιαγμενες για να σου δυσκολευουν τη ζωη.
Οι περισσοτεροι ειχαν καταφερει να βγουν σωοι απο τον πυργο ελεγχου και τωρα στεκονταν στο καταστρωμα χωρις να ξερουν τι να κανουν. Ουτε ενας αξιωματικος δεν βρισκοταν εκει.
Τελευταιοι εφτασαν οι τρεις τους. Απιθωσαν τον Elfman σε μια γωνια και διπλα του εκατσε ο Bachman. Ο Ivan τους διεταξε να μην κουνηθουν απο εκει και προχωρησε προς το συγκεντρωμενο πληθος. Κοντοσταθηκε λιγο καθως εβλεπε το χαος που ειχε δημιουργηθει στην θαλασσα. Επειτα συνεχισε κουνωντας το κεφαλι του, σαν να προσπαθουσε να διωξει την εικονα.
Το καταστρωμα φλεγοταν. Υπηρχαν διασπαρτα πτωματα σε ολο το μηκος του, οπως και συντριμμια απο τα φουγαρα που ειχαν καταστραφει με τις πρωτες εκρηξεις. Οι ναυτες απλως παρακολουθουσαν την φωτια να εξαπλωνεται.
“ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ!” φωναξε με ολη τη δυναμη των πνευμονων του ο Ivan. Εκεινοι στραφηκαν προς το μερος του τρεμοντας.
“Τι κοιτατε; Αρπαξτε οποιον πυροσβεστηρα βρειτε και προσπαθηστε να την σβησετε! Εσεις!”, εδειξε προς πεντε ναυτες οι οποιοι παγωσαν στη θεση τους.
“Βρειτε τους σωληνες αντλησης και ριξτε τους στη θαλασσα! Δε θα καουμε ενω ειμαστε περιτριγυρισμενοι απο νερο! Αιντε, σβελτα!”
Οι ναυτες τσακιστηκαν να υπακουσουν. Ο Ivan γυρισε στους δυο τραυματιες. Ο πυργος ελεγχου ειχε γειρει παρα πολυ τωρα, αλλα φαινοταν οτι δεν θα επεφτε, αν δεν δεχονταν αλλη βολη. Και η αληθεια ηταν οτι οση ωρα κατεβαιναν τις σκαλες δεν ειχε σημειωθει καμια καινουργια εκρηξη.
“Rob, Yegor, που ειναι ο Wolfenstein; Ηταν μαζι μας, ετσι δεν είναι;”
Κανεις τους δεν ηξερε. Ο Ivan βλαστημησε παλι.
“Μεινετε εδω. Παω να φερω γιατρο.”
Εφυγε, ελπιζοντας οτι θα εβρισκε εστω καποιον νοσοκομο στη θεση του.

(40) Argos

Ένα πυρινο μανιταρι ξεφυτρωσε από τα πλαγια του Argos, εκτινασσοντας παντου μεταλλα και διαμελισμενα κορμια. Ολο το πλοιο ταρακουνηθηκε, κι επειτα άλλη μια τορπιλη από το υποβρυχιο του Martin εσκασε κοντα στο μηχανοστασιο. Το τριτο επιπεδο του πλοιου, εκει που βρισκοταν η βαση του κανονιου πηρε φωτια.
Σαν να ηταν το συνθημα, όλα τα θωρηκτα της Capitol που βρισκονταν σε αποσταση βολης από το Argos, αρχισαν να το χτυπανε. Πολλες βολες τους χτυπησαν το καταστρωμα, άλλες χτυπησαν τα αμπαρια του και τελικα καποιες πετυχαν τον πυργο ελεγχου. Σε λιγα λεπτα οι φλογες ειχαν τυλιξει το διοικητικο πλοιο της Bauhaus, την ιδια στιγμη που ο Brezhnev και ο Gebrecht ειχαν περικυκλωσει τον στολο του Johnson. Παρολη την καταστροφη που εκτυλλισοταν στο Argos, οι δυο διοικητες αποφασισαν να μην κανουν πισω.
Καθως ολος ο στολος του Johnson βομβαρδιζε το Argos, σαν να ηταν το μοναδικο εχθρικο πλοιο που υπηρχε, η Bauhaus φανηκε να κερδιζει την μαχη. Πολλα πλοια της που σφυροκοπουσαν το Argos χτυπηθηκαν από τις δυναμεις του Gebrecht και βυθιστηκαν, ενώ ο Brezhnev προσπαθουσε να πλησιασει το Arizona. Ο Johnson καταλαβε τι προσπαθουσε να κανει το Arcturus και εδωσε διαταγη σε ολο τον στολο να υποχωρησει προς τα παραλια της Ισημερινης Ηπειρου και να αφησει τον Martin και τα υποβρυχια του να συνεχισουν την μαχη, μιας και ειχαν πλεον το πλεονεκτημα.

(39) Ανατροπή

Τρια τεταρτα μετα την εναρξη της μαχης, μια καλοζυγισμενη βολη από ένα θωρηκτο του Gebrecht χτυπησε το Yuta BB11. Το θωρηκτο τιναχτηκε στον αερα, παρασερνοντας τα περισσοτερα μελη του πληρωματος στον θανατο, αναμεσα τους και τον υποπλοιαρχο Petrucci. Μετα από αυτό ηταν θεμα χρονου για την Bauhaus να νικησει κατά κρατος. Με μερικες ομοβροντιες βυθισαν αλλα εξι πλοια της Capitol, μεχρις ότου τα υπολοιπα αναγκαστηκαν να υποχωρησουν. Η αριστερη πτερυγα της εταιρειας κατερρευσε και ο στολος του Gebrecht αρχισε να πλησιαζει προς τα πλοια του Johnson.

Στην άλλη πλευρα ο Reeves αντιστεκοταν λυσσαλεα, αλλα ηταν φανερο ότι δεν θα μπορουσε να αντεξει περισσοτερο. Δυο θωρηκτα της Bauhaus ειχαν τεθει εκτος μαχης, αλλα παρολα αυτά η πλαστιγγα εγερνε υπερ του Brezhnev. Τριαντα λεπτα μετα την εμπλοκη των δυο στολων, ο Reeves αναγκαστηκε να υποχωρησει, εχοντας όμως προξενησει αρκετες ζημιες στους εχθρους.

Ο Johnson παρακολουθουσε την εκβαση της μαχης καθιδρος. Ο Martin δεν ειχε επικοινωνησει καθολου για αρκετη ωρα, αλλα παρολα αυτά ο Tom δεν εχανε τις ελπιδες του, που τις ειχε εναποθεσει ολες στις υποβρυχιες δυναμεις του. Προσευχοταν μονο να μην προλαβαινε το Argos να πυροδοτησει το κανονι του, γιατι ηταν σιγουρος ότι αυτή τη φορα ειχε βαλει το πλοιο του για στοχο.

Πισω στο Argos όλα ηταν ετοιμα για την βολη του κανονιου, όταν ηρθε κατεπειγον μηνυμα από το Arcturus, επιστωντας τους την προσοχη σε πιθανο υποβρυχιο κινδυνο. Ο Wolfenstein πηρε στα χερια του το χαρτι αλλα καθησυχαστηκε από τον Elfman που του ειπε ότι το σοναρ ηταν ακομα καθαρο. Ο διοικητης τσαλακωσε το χαρτι.
«Ενταξει τοτε. Ετοιμοι για βολη. Κλειδωστε στοχο.»
Ο βομβος που ακουγοταν από το μηχανοστασιο εγινε ακομα πιο εντονος. Τα φωτα τρεμοπαιξαν για λιγο, καθως το Argos χρησιμοποιουσε ολη την ισχυ των μηχανων του για να τροφοδοτησει το κανονι. Ο Gregorovic εδωσε τις σωστες συντεταγμενες για τον στοχο, μιας και ο Bachman δεν μπορουσε να ανταπεξελθει στο καθηκον του.
Ο οπλονομος εδωσε διαταγη για πυρ και αρχισε την αντιστροφη μετρηση.
«Πυρ σε 5…4…3…»

Κι εκεινη τη στιγμη, μερικα μιλια μακρυα ο Johnson ακουγε τη φωνη του πλοιαρχου Martin:
«Εχουμε στοχο. Προχωρουμε σε πυρ κατά βουληση.»

Ένα δευτερολεπτο πριν το Krieg-1 ριξει τη βολη που θα σημαινε το τελος του Johnson, του Bailey και μερικων χιλιαδων ακομα, η τορπιλη του Martin χτυπησε το Argos στις δεξαμενες ερματος.

(38) Σχηματισμοί

Δυο λεπτα μετα, ο πλωταρχης Martin, διοικητης του υποβρυχιου στολου της Capitol εστειλε την αναφορα του. Τεσσερα υποβρυχια ειχαν πλησιασει πολύ κοντα στον στοχο τους, αλλα μεχρι να φτασουν σε αποσταση βολης, θα περνουσαν ακομα τουλαχιστον δεκαπεντε λεπτα, κι όλα αυτά χωρις καποιο απροοπτο.
Ο Luke Petrucci, διοικητης του θωρηκτου Yuta BB11 και ο Quentin Reeves, διοικητης του θωρηκτου San Dorado μετεφεραν τα πλοια τους απεναντι από τους στολους του Gebrecht και του Brezhnev, αντιστοιχα.
Οι δυο στολοι πλεον ειχαν διασπαστει σε τρια μικροτερα κομματια. Η δεξια πτερυγα (του Petrucci και του Gebrecht) ενεπλακη πρωτη σε μαχες, καθως τα θωρηκτα και τα τορπιλοφορα αρχισαν να πυροβολουν το ένα το άλλο. Λιγα λεπτα αργοτερα το ιδιο συνεβη και στην αριστερη πτερυγα. Ο Wolfenstein συνεχιζε να πλησιαζει προς το κεντρο του στολου της Capitol, χωρις ακομα να γνωριζει ότι τουλαχιστον δεκαπεντε υποβρυχια τον παραμονευαν. Ο διοικητης ειχε δωσει εντολη και οι μηχανες του Argos ειχαν ηδη τεθει σε λειτουργια – σε λιγη ωρα το κανονι κοβαλτιου του θα χτυπουσε το πλοιο του Johnson.

Καθως τα λεπτα περνουσαν και ολοενα και περισσοτερα πλοια και από τις δυο πλευρες τιθονταν εκτος μαχης, ο Olufsson ειχε μια επιφωτιση.
Καθοταν στην αιθουσα ελεγχου του Arcturus και παρακολουθουσε τη μαχη. Ο Brezhnev ειχε προτιμησει να στειλει μπροστα μερικα ελαφρα καταδρομικα που θα μπορουσαν να κανουν αρκετη ζημια στα βραδυκινητα θωρηκτα της Capitol. Ο Augustus ειχε αρκετο χρονο να σκεφτει και να απορησει με την απουσια των υποβρυχιων. Ηξερε ότι ο Wolfenstein πιστευε ότι τα δικα τους υποβρυχια δεν θα χρειαζοταν να εμπλακουν σε μαχη, μιας και ο Johnson ηταν ηδη σε δυσμενη θεση. Ο Augustus πιστευε ότι ηταν λαθος η πεποιθηση του διοικητη του ότι δεν θα χρειαζοταν τα υποβρυχια για να επικρατησει. Όμως ακομα κι ετσι να ηταν, τα υποβρυχια της Capitol που βρισκονταν;
Το μυαλο του δουλευε πυρετωδως, προσπαθωντας να σκεφτει πως θα αντιδρουσε ο Angus Weinstein σε μια τετοια περιπτωση. Και δεν αργησε να το βρει. Του κοπηκε η ανασα.
«Adam», ειπε κοφτα στον χειριστη του σοναρ, «εχεις καθολου υποβρυχιες ενδειξεις;»
Ο Adam κουνησε αρνητικα το κεφαλι του.
«Ολος ο βυθος είναι καθαρος.»
Ο Augustus αρχισε να μουρμουριζει. Ηταν σιγουρος ότι τα υποβρυχια του Johson βρισκονταν καπου εκει κοντα.
«Ειδοποιηστε το Argos να εχει το νου του για υποβρυχια επιθεση.»

(37) Έναρξη

Καποιες οβιδες επεσαν στην ακτη, σηκωνοντας αμμο και καταστρεφοντας μερικες σκηνες της Capitol που ειχαν ξεμεινει εκει, απ’ όταν οι στρατιωτες της εταιρειας ειχαν μεταφερθει κοντα στα bunkers της Bauhaus για περισσοτερη ασφαλεια, καποιες άλλες επεσαν στη θαλασσα, οπου και κατακαθισαν στον βυθο χωρις να σκασουν, φρικιαστικο δωρο για οποιον θα τις εβρισκε μετα τον πολεμο και πολύ περισσοτερες βρηκαν τον στοχο τους.
Μια πυραυλακατος και τρια καταδρομικα της Capitol τιναχτηκαν στον αερα, σκορπιζοντας φλεγομενα σιδερα παντου. Το αεροπλανοφορο Texas, που στην προηγουμενη μαχη ειχε χτυπηθει πολύ σοβαρα και πλεον ειχε επισκευαστει, απομακρυνθηκε από την κατεστραμμενη πυραυλακατο. Αεροπλανα αρχισαν να απογειωνονται και να κατευθυνονται προς τον στολο του Wolfenstein.
Τα υποβρυχια της Capitol αρχισαν να σφιγγουν τον κλοιο που ειχαν δημιουργησει, σιωπηλοι υποβρυχιοι δολοφονοι, ετοιμοι να χτυπησουν υπουλα. Ο Wolfenstein, σιγουρος για την υπεροχη του και την διαφαινομενη νικη της Bauhaus ειχε αφησει τα δικα του υποβρυχια στα μετοπισθεν, πισω από τον υπολοιπο στολο.
Ο Johnson ειχε δωσει σαφεις εντολες στα υποβρυχια: επρεπε να πλησιασουν οσο το δυνατον συντομοτερα το Argos και να το χτυπησουν προτου προλαβει να ενεργοποιησει το κανονι κοβαλτιου του. Παραλληλα τα αεροπλανα από το Texas και τα υπολοιπα αεροπλανοφορα θα χτυπουσαν τα πλοια που βρισκονταν διπλα στο Argos, με σκοπο να αποπροσανατολισουν τον εχθρο από τον υποβρυχιο στολο.

Για τα επομενα εικοσι λεπτα οι δυο στολοι αλληλοβομβαρδιζονταν λυσσαλεα. Εντεκα καταδρομικα και ένα θωρηκτο της Bauhaus καταστραφηκαν ολοσχερως, ενώ από την άλλη μερια η Capitol προεβαλε ισχυρη αντισταση, με αποτελεσμα μολις ένα μεταγωγικο να εχει τεθει εκτος μαχης, κατι που εκανε τον Wolfenstein να σκυλιαζει ολο και περισσοτερο.
Στην αιθουσα ελεγχου του Argos ο διοικητης ουρλιαζε στον ασυρματο:
«Gebrecht, στα δεξια! Brezhnev στα αριστερα! Πλαγιοκοπηστε τους!»
Ακουστηκαν παρασιτα και μετα η φωνη του Gebrecht, αγχωμενη και ασθμαινουσα:
«Εχω χασει τεσσερα καταδρομικα και μολις χτυπηθηκε το Spitz! Χρειαζομαι μεταγωγικα εδώ!»
Ο Wolfenstein βλαστημησε.
«Αρνητικο! Περνα σε αντεπιθεση! Brezhnev, αναφορα!»
Μονο σιωπη ακουστηκε από την πλευρα του Brezhnev.
«Σκατα», μονολογησε ο Wolfenstein και στραφηκε προς τον Elfman.
«Τι δειχνει το σοναρ;»
«Τιποτα ακομα. Όλα τα τεταρτημορια είναι καθαρα.»
«Προσω ολοταχως σε όλα τα πλοια. Θελω να τελειωνουμε σημερα.»
Τα πλοια της Bauhaus ελαβαν την εντολη και αρχισαν να πλησιαζουν κι άλλο την Capitol.

Πισω στο Arizona ο Johnson ειδε την κινηση του Wolfenstein και δεν μπορεσε να συγκρατησει τον ενθουσιασμο του. Ο Bailey δεν το αφησε ασχολιαστο.
«Γιατι χαιρεσαι;»
Ο Johnson του εδειξε τους τρεις στολους που πλησιαζαν.
«Μολις περασουν μεσα στον κολπισκο θα αναγκαστουν να συμπτυχθουν. Πιο ευκολος στοχος για εμας.»
«Ναι αν υποθεσουμε ότι θα εχουμε αντεξει μεχρι τοτε. Ποτε θα επιτεθουν τα υποβρυχια;»
«Δεν εχουν επικοινωνησει ακομα. Ο Martin θα στειλει την πρωτη του αναφορα σε περιπου τρια λεπτα, αν όλα πανε καλα.»
Ο Bailey μουγκρισε.
«Εμεις τι κανουμε;»
«Δωσε εντολη στον Petrucci να αναλαβει την δεξια πτερυγα της Bauhaus.»
«Και στα αριστερα ποιος; Ο Reeves;»
«Ναι. Δεν εχουμε αλλους εμπειρους ετσι κι αλλιως.»
«Καλως. Θα δωσω εντολη.»
Ο Bailey κινησε να φυγει, αλλα ο Johnson τον σταματησε.
«Matt;»
«Ναι.»
«Εισαι μαζι μου;»
Ο αντιπλοιαρχος κοντοσταθηκε.
«Παντα, Tom. Παντα.»

(36) Τελευταία αναμονή

Ως ωρα επιθεσης ειχε οριστει η Εκτη Βραδυνη. Ο Olufsson ειχε το ένα ματι στο πελαγος και το άλλο στο ρολοι. Οσο και να προσπαθουσε δεν μπορουσε να προχωρησει τον χρονο. Στο νου του ξαναηρθε ο Angus. Ποσες φορες ειχε ξεπερασει το αγχος της αναμονης μιλωντας με τον διοικητη του; Ουτε που θυμοταν. Ελεγαν αστεια, εκαναν ονειρα για το τελος του πολεμου, θυμοντουσαν ιστοριες από τα παλια και ολη η αναμονη γινοταν πιο ευκολη. Αλλα ο Angus ηταν νεκρος πλεον και ο Augustus επρεπε να περασει τις τελευταιες ωρες μονος του. Πηρε μια τσιχλα από την τσεπη του και την εβαλε στο στομα του. Τι άλλο μπορουσε να κανει; Υπομονη.

***

Ο Goran Brezhnev ενιωθε ζωντανος – πραγματικα ζωντανος για πρωτη φορα εδώ και πολλα χρονια. Στεκοταν στο καταστρωμα του Arcturus και καπνιζε την πιπα του, απολυτα ηρεμος και με τα σωθικα του να φουσκωνουν από την προσμονη και την υπερηφανεια. Τα ειχε καταφερει – ειχε φτασει μεχρι εδώ εχοντας απελευθερωσει εκατονταδες νησια της εταιρειας του και τωρα ειχε άλλη μια ευκαιρια να αποδειξει την αξια του. Ενιωθε περηφανος όταν αναλογιζοταν από πού ειχε ξεκινησει και που ειχε φτασει. Περιμενε το εναυσμα για την τελευταια επιθεση. Μεχρι τοτε θα εμενε εδώ, να χαζευει την απεραντη θαλασσα.

***

Πισω στο Rosecrans, ο Ferdinand Gebrecht τσακισε τη σελιδα από το βιβλιο που διαβαζε. Ειχε σημειωσει με στυλο μια φραση που πιστευε ότι τον αντιπροσωπευε: ‘Επιτυχημένος ηγεμόνας είναι ο προικισμένος με αρετή και αυτός που ξέρει να αδράχνει τις ευκαιρίες που του προσφέρει η τύχη.’
Ειχε την ικανοτητα να αδραχνει τις ευκαιριες. Και σημερα ηταν μια μερα που μπορουσε να το αποδειξει αυτό για άλλη μια φορα. Όταν δινοταν το σημα της επιθεσης θα ακολουθουσε το σχεδιο του. Ηταν αποφασισμενος να καταστρεψει την Capitol μονος του. Όπως ειχε υπολογισει τα πλαγια του εχθρικου στολου θα ηταν αποδυναμωμενα, μιας και οι Capitol περιμεναν να τους επιτεθουν από το κεντρο. Ο Gebrecht θα τους πλαγιοκοπουσε και θα τους συνετριβε προτου καν να προλαβουν να οργανωσουν την αμυνα τους.
Εκλεισε το βιβλιο κι εγειρε προς τα πισω στην καρεκλα του, κλεινοντας τα ματια του. Ειχε λιγο χρονο για να κοιμηθει.

***

Και τελικα, στις 24 Αυγουστου 2144, την Εκτη Βραδυνη ακριβως, το Argos εδωσε το συνθημα της επιθεσης. Μια κοκκινη φωτοβολιδα εκτοξευθηκε από το καταστρωμα και, αφου αιωρηθηκε για λιγα δευτερολεπτα στον καταγαλανο ουρανο, επεσε στη θαλασσα.
Για λιγα ακομα δευτερολεπτα υπηρξε μια εκκωφαντικη σιωπη, καθως ολοι οι στρατιωτες επαιρναν μια τελευταια ανασα, κι επειτα μια ομοβροντια από την Capitol και άλλη μια από την Bauhaus εδωσε το εναυσμα για την τελικη μαχη.

(35) Νέα καθήκοντα

Ο Ivan ειχε κανει όπως του ειχε πει ο Elfman και ειχε παρουσιαστει στον πυργο ελεγχου. Περασαν πεντε λεπτα προτου κοιταξει προς το καταστρωμα και δει τον Bachman να στεκεται εκει οπου βρισκοταν και κατα τη διαρκεια της πρωινης αναφορας. Βλαστημησε μεσα από τα δοντια του και πηγε να τον μαζεψει.
Ο Elfman δεν γυρισε καν να τον κοιταξε όταν του ειπε ότι εφευγε. Ηταν τελειως απομεκρος και το βλεμμα του ηταν καρφωμενο στην οθονη, προσπαθωντας να διακρινει εχθρικες κινησεις, ειτε υποβρυχια, ειτε σκαφη που μπορει να ειχαν ξεκοψει από τον σχηματισμο της Capitol.

***

Οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα. Ο Ivan μπορουσε να διακρινει τις τελευταιες κινησεις του στολου της Capitol. Διπλα του ο Bachman φαινοταν ότι δεν θα βοηθουσε σημερα. Ειχε κατσει σε μια καρεκλα και ο ιδρωτας εσταζε από το προσωπο του. Δεν ειχε πει κουβεντα σε κανεναν από τοτε που ο Ivan τον ειχε κυριολεκτικα τραβηξει από το καταστρωμα.
Ο Wolfenstein ειχε περασει για λιγο και, αφου παρατηρησε με τα κυαλια τον εχθρο, ξαναεφυγε. Ολο του το κορμι φαινοταν σφιγμενο και ηταν αποφασισμενος να μην χαλαρωσει. Σημερα ηταν η μερα του. Σημερα θα καταφερνε οσα δεν ειχαν καταφερει οι προκατοχοι του. Δεν ηθελε να σκοτωσει τον Johnson. Ηθελε όμως να τον συρει πισω στο Heimburg, ενας λυκος που τελικα αιχμαλωτιστηκε. Επεστρεψε στο δωματιο του και εβαλε ένα ποτηρι βοτκα. Τωρα τελευταια το συνηθιζε. Ένα ποτηρακι το απογευμα και δυο το βραδυ. Βεβαια σημερα ειχε ηδη πιει δυο, αλλα ετσι κι αλλιως σημερα ηταν μια ξεχωριστη μερα. Όλα θα ειχαν τελειωσει σε λιγες ωρες.

(34) Παλιά φαντάσματα

Η Τελευταια Μαχη του Graveton

24 Αυγουστου 2144

Για αλλη μια φορα ηταν στριμωγμενος. Βρισκοταν περικυκλωμενος απο τρεις μεριες. Δεν ηθελε να υποχωρησει προς τα δυτικα παραλια, αλλα καταλαβαινε οτι πλεον το Αρχιπελαγος ειχε χαθει. Ειχε κρατησει τον ελεγχο του για πανω απο δεκα χρονια, αλλα τελικα οτι και να ειχε κανει δεν ηταν αρκετο. Μπορουσε να δει το τελος να ερχεται, αλλα δεν θα το απεφευγε. Θα πολεμουσε μεχρι τελους και αν καταφερνε να κρατησει εστω τα δυτικα παραλια, θα το θεωρουσε επιτυχια. Ολες του οι προσπαθειες να ερθουν ενισχυσεις απο τον Αρη επεσαν στο κενο, αν και ο ιδιος καταλαβαινε γιατι. Η κατασταση ηταν αφανταστα δυσκολη για την Capitol και η αποστολη ναυτικων δυναμεων σε ενα μετωπο που ειχε περασει σε δευτερη μοιρα τα τελευταια χρονια ηταν το τελευταιο που θα απασχολουσε την Κεντρικη Διοικηση. Ειχε επικοινωνησει με τον Jack Kramer, αλλα το μονο που μπορεσε να του υποσχεθει ηταν καποιες ενισχυσεις για την Ζωνη του Heins, τα δυτικα παραλια δηλαδη της Ισημερινης Ηπειρου, που ηταν στην κατοχη της εταιρειας εδω και σχεδον εικοσι χρονια.
Ο Tom Johnson δεν ειχε αλλες επιλογες. Επρεπε να τα δωσει ολα κι οτι εβγαινε. Δεν ειχε αλλη ελπιδα οτι θα ξαναβλεπε τα κοριτσια του αλλιως.

Εδωσε εντολη στα κανονια των παραλίων να βρισκονται σε ετοιμοτητα και εστειλε τα υποβρυχια της εταιρειας στα βορεια και στα νοτια, με σκοπο να δημιουργησουν μια ‘ζωνη’ που να μπορουσε να περικυκλωσει τον εχθρικο στολο. Τρια από τα υποβρυχια διαταχτηκαν και απομακρυνθηκαν από την Ισημερινη Ηπειρο, προς αγνωστη κατευθυνση. Επειτα ο υπολοιπος στοχος παραταχθηκε, οσο πιο ανοιχτα μπορουσε, μπροστα από την Ζωνη του Heins και περιμενε.

Ο Bailey βρισκοταν πισω του και παρακολουθουσε με σκοτεινο βλεμμα το πελαγος. Καπου απεναντι τους βρισκοταν ο Gebrecht.
«Δεν επρεπε να τον απελευθερωσεις», ειπε ο Bailey χαμηλοφωνα.
«Ισως», απαντησε ο Tom καταλαβαινοντας αμεσως σε ποιον αναφεροταν ο υποδιοικητης του και δαγκωνοντας τα χειλη του νευρικα. «Αλλα ξερεις οτι δεν μπορουσα να τον κρατησω εδω.»
«Μας προσεφερες αλλον έναν ισχυρο εχθρο. Ειμαστε ενας προν πεντε κι εσυ τους χαρισες κι άλλη βοηθεια. Τι ελπιδες νομιζεις ότι εχουμε Tom απεναντι τους; Σοβαρα. Τι ελπιδες;»
«Bailey, σε παρακαλω…»
Ο Bailey ηταν θυμωμενος.
«Το ξερεις ότι δε θα ξαναδεις την οικογενεια σου; Την Pamela, τη Susan, τη Samantha; Τη Nicki; Θα τους πολεμησεις; Θα μας εξολοθρευσουν! Και το κορμι σου θα σαπισει σ’ αυτόν τον γαμημενο ωκεανο, σ’ αυτόν τον κωλοπλανητη!»
«Matt, περνα εξω! Σε παρακαλω!»
«Και τους υπολοιπους γιατι δεν τους σκεφτηκες; Τα παιδια εκει εξω…»
Δεν ολοκληρωσε την φραση του. Ο Tom, εκτος εαυτου, τον γρονθοκοπησε στη μυτη. Ο Matt επεσε στα γονατα, προσπαθωντας να καλυψει την μυτη του που αιμορραγουσε. Ο Tom τον επιασε από τον γιακα και κολλησε τη μουρη του στη δικια του. Ουρλιαξε λουζοντας τον με σαλια.
«Ο Willy και η Ashley! Ο WILLY KAI H ASHLEY! ΓΑΜΩΤΗ ΣΟΥ MATT, ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ, ΚΑΙ Μ’ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΘΑΡΑ! ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ! ΤΟΣΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ…»
Τον αφησε και σωριαστηκε στο πατωμα διπλα του. Ο Matt απομακρυνθηκε από κοντα του, σερνοντας τον κωλο του. Ο Tom εκλαιγε και μιλουσε ασυναρτητα αναμεσα στους λυγμους του.
«Θυσια…ο Willy…και τοσα χρονια…για να μην φανει ότι πεθανε αδικα…τοσα χρονια! Μη μου λες…μη μου λες ότι δεν σκεφτομαι…τα παιδια…ηθελα κι εγω να φυγω…να ‘μαι διπλα στα κοριτσια…στα κοριτσια μου…η Ashley…ηθελε μονο το αγορι της…»
Ο Matt τον πλησιασε επιφυλακτικα και τον ακουμπησε στον ωμο.
«Tom…Tom, τι συμβαινει; Ποιοι είναι ο Willy και η Ashley;»
Ο Tom γαντζωθηκε από το χερι του Matt και ακουμπησε στον ωμο του, κλαιγοντας ακομα.
«Ο Willy σκοτωθηκε. Όταν μας επιτεθηκε ο Petrov. Ηταν ενας ναυτης, ενας από τους χιλιαδες που σκοτωθηκαν εκεινη τη μερα. Τη θυμασαι τη μερα εκεινη Matt; Θυμασαι;»
Ο Bailey εγλειψε τα χειλη του. Φυσικα και θυμοταν.
«Και η Ashley ηταν η κοπελα του…του Willy…μου εγραψε ένα γραμμα…μην ξαναπεις ποτε…ότι δε σκεφτομαι τα παιδια που πολεμουν…ποτε ξανα…Matt, μην το ξαναπεις…σε παρακαλω…ποτε…»
Τα μουρμουρητα του εξασθενουσαν λιγο-λιγο. Ο Matt τον αγκαλιασε και προσπαθησε να τον ηρεμησει. Σιγα-σιγα ο Tom ηρεμησε, αν και ακομα καποιοι λυγμοι τρανταζαν το στηθος του.
«Α ρε Tom…γαμωτη σου. Θα μεινουμε εδώ να σφαγιαστουμε ολοι…α ρε Tom…»

(33) Έτοιμοι

Η επομενη μερα ξεκινησε όπως κάθε άλλη, με νυσταγμενους ναυτες να παρατασσονται μπροστα από τον πυργο ελεγχου του Argos. Πολλοι ετριβαν τα μπρατσα τους για να ζεσταθουν από το πρωινο κρυο κι αλλοι επαιζαν με τα συννεφακια που εβγαζε η ανασα τους. Ο Ivan ηταν αναμεσα τους, ετοιμος να ακουσει αυτό που περιμεναν ολοι τους. Ο Bachman ηταν επισης εκει, στριφογυριζοντας ένα στυλο στα δαχτυλα του, σκεφτικος και χαμενος στον κοσμο του. Δεν σηκωσε το κεφαλι του ουτε όταν ο Wolfenstein εκανε την εμφανιση του και ειπε αυτό που περιμεναν ολοι να ακουσουν. Δεν κουνηθηκε από τη θεση του ουτε όταν οι υπολοιποι εφυγαν ο καθενας για το ποστο του, για να προετοιμαστουν για την επιθεση που δεν θα αργουσε να ξεκινησει.


Οι τρεις στολοι της Bauhaus, ενωμενοι πλεον, μετακινηθηκαν προς τα παραλια της Ισημερινης Ηπειρου, απεναντι από έναν εχθρο που δεν ειχε τιποτα να χασει. Και καθως εμπαινε η 24η μερα του Αυγουστου, οι δυο πιο ισχυροι ναυτικοι στολοι του ηλιακου συστηματος ηταν ετοιμοι για την τελευταια μαχη του Graveton.

(32) Στοιχήματα

Τοσα χρονια στη στερια, ηταν σιγουρος ότι δεν θα μπορουσε ποτε να συνηθισει τη ναυτια που προκαλουσε το ελαφρυ λικνισμα του πλοιου. Ειδικα τις πρωτες μερες, ακομα και το παραμικρο κυματακι του δημιουργουσε τετοια ζαλη που ηθελε να αδειασει το στομαχι του οπου εβρισκε. Ο πρωτος μηνας ηταν δυσκολος. Ο δευτερος το ιδιο. Από τον τριτο μηνα και μετα όμως ενιωθε σαν τους παλιους θαλασσολυκους των διηγηματων που διαβαζε όταν ηταν μικρος. Παντα τον μαγευε η θαλασσα, ηταν ο πρωτος που εμπαινε στο αμαξι όταν ο πατερας του αποφασιζε να παει ολη η οικογενεια για μπανιο, εκεινα τα ατελειωτα ζεστα καλοκαιρια της παιδικης του ηλικιας. Ηταν ο πρωτος που εμπαινε στη θαλασσα, προτου καν η μητερα του προλαβει να στρωσει τις ψαθες στην παραλια και ηταν ο τελευταιος που εβγαινε, όταν ο πατερας του ηδη ζεσταινε τη μηχανη για να παρουν ολοι τον δρομο του γυρισμου. Αλλοτε κολυμπουσε με τις ωρες, αλλοτε πλατσουριζε στα ρηχα, παντως η θαλασσα αποτελουσε το δευτερο σπιτι του. Κι όμως ποτε δεν ειχε σκεφτει ότι θα περνουσε τη ζωη του εκει. Ηταν ομορφα το καλοκαιρι, για να ξεδωσεις και να την χαρεις, αλλα δε θα μπορουσε ποτε να κανει καποια δουλεια που του επεβαλλε να βρισκεται σε καραβι. Ποσο ειρωνικη μπορουσε να γινει η ζωη…
Ενιωθε ηρεμος. Ηξερε ότι αυριο θα ξεκινουσε η τελευταια μαχη. Ολοι αυτό πιστευαν. Και ολοι ελεγαν στις συζητησεις τους ότι θα ηταν η τελευταια μαχη. Ο Wolfenstein ηταν αποφασισμενος να τελειωνει με την εκστρατεια αυτή. Τι σημαινε αυτό για τον Ivan; Θα επεστρεφε στην Κοκκινη Γραμμη; Θα μεταφεροταν σε καποιο άλλο μετωπο; Η΄ θα συνεχιζε να υπηρετει στο Argos, μια θητεια που θα μπορουσε να κρατησει μεχρι το τελος του πολεμου, ηρεμα και χαλαρα και χωρις το μονιμο αγχος της αδεσποτης σφαιρας;
«Θες παρεα;»
Ο Ivan στραφηκε προς το μερος της φωνης και ειδε τον Hans Elfman, τον τριτο επιτηρητη των σοναρ του πλοιου. Ο Elfman ηταν ψηλος σαν πυργος και λεπτος σαν καλαμι. Το μηλο του Αδαμ του πετουσε από το λαρυγγι του τοσο πολύ που ελεγες ότι αν τον χτυπουσες με δυναμη στην πλατη θα εφευγε και θα εκανε γκελ στο πατωμα. Τα ματια του ηταν βαθια μεσα στις κογχες τους, αποτελεσμα, όπως φανταζοταν ο Ivan, των πολυωρων υπηρεσιων του απεναντι από μια οθονη. Το προσωπο του ηταν σταχτι και ειχε μονιμως αυτό το αρρωστημενο χρωμα που ειχε κανει πολλους από το πληρωμα να βαζουν στοιχηματα για το πιο μερος του σωματος του κατετρωγε ο καρκινος. Ο Elfman ηταν ησυχος ανθρωπος, εκανε την δουλεια του όπως μπορουσε καλυτερα και δεν ανοιγοταν ευκολα σε συναδελφους του. Και αν και ο Ivan δεν το ηξερε και οι υπολοιποι απλως το υποψιαζονταν, οντως ειχε καρκινο στο παγκρεας, κατι που δικαιολογουσε εν μερει την συμπεριφορα του. Ο Ivan δεν τον ειχε δει ποτε να βρισκεται εξω από τον πυργο ελεγχου ή τον θαλαμο οπου κοιμοταν.
«Κατσε», του απαντησε και του προτεινε τσιγαρο. Ο Elfman καθισε σταυροποδι, σαν Βουδας μετα από εξαντλητικη διαιτα. Αρνηθηκε να παρει από το πακετο του Ivan. Εβγαλε ένα μικρο πακετο με καπνο και αρχισε να στριβει ένα λεπτο τσιγαρο.
«Πως πανε τα πραγματα στον πυργο ελεγχου;» ρωτησε ο Ivan, περισσοτερο για να σπασει την αμηχανη σιωπη που ειχε αρχισει ηδη να τους τυλιγει, παρα γιατι ενδιαφεροταν πραγματικα να μαθει.
Ο Elfman σαλιωσε το χαρτι και τυλιξε το τσιγαρο. Επειτα με αργες κινησεις το αναψε.
«Όλα βαινουν καλως. Θα εχουμε μερικες ησυχες ωρες μπροστα μας.»
«Και μετα;»
«Μετα θα ξεσπασει καταιγιδα. Αλλα μαλλον θα είναι η τελευταια.»
Ο Ivan ξεφυσηξε.
«Ώστε είναι επισημο πλεον; Μεχρι και οι ανωτεροι πιστευουν ότι αυριο θα ξεμπερδεψουμε μια και καλη;»
«Επισημως δεν μπορουν να το πουν αυτό. Και καποιοι δεν το λενε για γουρι. Πιστευουν ότι και μονο να σκεφτουν ότι αυριο θα εχει τελειωσει η εκστρατεια θα την γρουσουζεψουν. Αλλα σε γενικες γραμμες ετσι είναι. Ο Helsing εχει ηδη αρχισει να μαζευει τις ημερομηνιες για τις αδειες.»
«Μαλιστα…τι ωρα θα ξεκινησει η επιθεση;»
«Δεν το ξερω αυτό. Υποθετω αυριο στην πρωινη αναφορα θα υπαρξει η επισημη ενημερωση. Μαλλον προς το μεσημερι ή το απογευμα. Οι αλλοι περιμενουν επιθεση τις πρωτες πρωινες ωρες, οποτε υποθετω ότι ετσι θα τους αιφνιδιασουμε.»
Εμειναν για λιγο αμιλητοι, ο Elfman βυθισμενος στις σκεψεις του και ο Ivan μην ξεροντας τι να πει για να τροφοδοτησει την συζητηση.
«Μπορει να μην ειμαι εδώ τον άλλο μηνα», ειπε ο Elfman μετα από λιγο.
«Τι εννοεις; Θα παρεις αδεια ή ανακληση πισω στο Ισταρ;»
«Τιποτα από τα δυο. Ειδα το γιατρο πριν από δυο μερες. Μεχρι ένα μηνα, ετσι μου ειπε.»
«Α.» Ο Ivan δεν ηξερε τι να πει, αλλα ενιωσε ένα κενο στο στομαχι. Οι φημες ειχαν βαση τελικα.
«Ποσο εχει φτασει το στοιχημα;» ρωτησε χαμηλοφωνα ο Elfman.
«Ποιο στοιχημα;»
«Μην κανεις πως δεν ξερεις. Τους εχω ακουσει με τα αυτια μου. Πονταρουν πανω μου σαν να ειμαι αλογο σε κουρσα.»
«Ε…κοιτα Elfman…μη δινεις σημασια…λεγονται διαφορες μαλακιες. Μη δινεις βαση σε τετοια.»
«Δε με πειραζει πια. Συνηθισα. Ειμαι σ’ αυτό το καραβι πεντε χρονια και ουτε ενας δεν μου μιλησε ποτε. Εστω ένα γεια. Διαολε, ουτε κι εγω μιλησα σε κανεναν. Αλλα πλεον δεν εχω να χασω τιποτα, ετσι δεν είναι; Ενας μηνας ειπε ο γιατρος. Θα μπορουσε να ηταν και αυριο. Που ξερω ότι δεν υπαρχει καποια τορπιλη που γραφει πανω Argos; Μπορει να γλιτωσω την αγωνια και τον πονο και να παω από τορπιλη. Καλυτερα. Μια κι εξω.»
Ο Ivan δεν ηξερε τι να απαντησει. Σκεφτοταν ποσο διαφορετικο είναι να ξερεις ποτε θα πεθανεις. Τοσα χρονια σε ένα από τα σκληροτερα μετωπα του πολεμου νομιζε ότι ηξερε ποτε θα πεθανει. Κάθε μερα του ηταν και η τελευταια. Αλλα παντα περνουσε χωρις να παθει κατι κι επειτα ξεκινουσε μια καινουργια μερα. Ετσι περασε όλα αυτά τα χρονια, μεχρις οτου εμαθε να ζει με τον φοβο αυτό και τελικα εμαθε να τον ελεγχει. Πως τον ελεγχεις όμως όταν σου λενε ότι εχεις ένα μηνα μπροστα σου και μετα τελος, φινιτο, καπουτ; Δεν υπηρχε καποια σφαιρα με το ονομα του Elfman γραμμενο πανω της, ουτε καποια τορπιλη, αλλα μονο καποια καρκινικα κυτταρα που ηταν αποφασισμενα να τελειωνουν μια και καλη με τον ανθρωπο που τα φιλοξενουσε. Δεν ηταν θεμα τυχης πλεον για τον Elfman, ηταν θεμα προγραμμαρισμου. Ενας μελλοθανατος που πλεον ειχε αποφασιστει η ωρα του και απλως επρεπε να περιμενει μεχρι να ερθει η διαταγη εκτελεσης του.
«Δεν ξερω τι να σου πω Elfman. Αν σε παρηγορει αυτο, μπορει να ζησεις περισσοτερο από μενα. Αυτό που ειπες για την τορπιλη μπορει και να συμβει. Κανεις από αυτους που βαζουν τα στοιχηματα δεν βρισκεται σε καλυτερη μοιρα από την δικη σου. Αν θες μπορουμε να βαλουμε στοιχημα ποσοι από το θαλαμο σου θα είναι ζωντανοι όταν τελειωσει η μαχη. Αν και το μονο που εχω να στοιχηματισω είναι αυτό το πακετο τσιγαρα – και είναι και σχεδον αδειο.»
Ο Elfman γελασε.
«Εχω τον καπνο μου, δε χρειαζομαι το πακετο σου. Αλλα δε μου ειπες ποσο είναι το στοιχημα.»
«Σκατα. Δε θα μ’ αφησεις σε ησυχια ετσι δεν είναι;» ρωτησε με φτιαχτη αγανακτηση ο Ivan.
«Όχι. Θα μπορουσαμε να βγαλουμε λεφτα από αυτό, ετσι δεν είναι;»
Ο Ivan ανατριχιασε.
«30 lunars ο Matt ότι είναι καρκινος του λαρυγγα. 50 ο Georg για στομαχι και 130 ο Eugen για πνευμονες. Και μικροτερα ποσα από διαφορους αλλους για αλλα σημεια.»
«Ποιος κραταει τα λεφτα;»
«Ο Eugen. Ειπε ότι μιας και εχει βαλει τα περισσοτερα είναι δικαιο γι’ αυτόν να τα κρατησει.»
«Εσυ τι πονταρες;»
«Εγω; Σου ειπα ότι δεν εχω λεφτα. Μονο τα τσιγαρα μου.»
«Που θα πονταρες, αν το εκανες;»
«Δεν ξερω…δε θα πονταρα.»
«Μεταξυ μας ειμαστε. Δε θα σε παρεξηγησω. Αν μπορουσα να παιξω θα το εκανα κι εγω, μονο και μονο για να αισθανθω ότι συμμετεχω σε κατι.»
Αυτή η συζητηση ειχε γινει αφανταστα αβολη. Ο Ivan δεν ενιωθε και πολύ καλα να μιλαει για κατι τετοιο. Ηταν αφανταστα κυνικο. Αλλα ο Elfman φαινοταν ότι αληθεια ηθελε να μαθει.
«Δε θα πονταρα.»
«Που;»
«ΔΕ ΘΑ ΠΟΝΤΑΡΑ!»
«Που;»
«Αντε και γαμησου Elfman. Στο μυαλο. Στο γαμημενο τον εγκεφαλο σου.»
Ο Ivan σηκωθηκε ορθιος, ετοιμος να φυγει, με το κορμι του να τρεμει από τον θυμο. Δεν ειχε κανενα δικαιωμα αυτος ο μαλακας να τον αναγκαζει να πει κατι που δεν ηθελε. Ακομα κι αν πεθαινε από καρκινο. Ο Elfman αταραχος πεταξε το τσιγαρο του στη θαλασσα και σηκωθηκε κι αυτος, αλλα ηρεμα.
«Ο Wolfenstein ψαχνει να βρει αντικαταστατη μου. Του προτεινα εσενα και συμφωνησε αμεσως. Θελει αυριο μετα την αναφορα να βρισκεσαι στον πυργο ελεγχου για να σου δειξω πεντε πραγματα.»
«Ειπα αντε και γαμ…τι;»
Η αλλαγη του θεματος ηταν τοσο ξαφνικη που το μυαλο του Ivan αργησε να το συνειδητοποιησει. Γι’ αυτό τον βρηκε ο Elfman και του επιασε την κουβεντα. Γι’ αυτό του ειπε ότι ειχε ένα μηνα μπροστα του. Γιατι τον ηθελαν για αντικαταστατη. Δεν ηξερε τι να πει.
«Αυριο μετα την πρωινη αναφορα ερχεσαι στον πυργο ελεγχου», επανελαβε ο Elfman. «Μην αργησεις γιατι είναι πολλα που πρεπει να σου δειξω. Καλον υπνο», ευχηθηκε και απομακρυνθηκε με νωχελικα βηματα.

(31) Τρέλα

Χαμογελασε κι επειτα προσπαθησε να θυμηθει γιατι ειχε χαμογελασει. Δεν τα καταφερε. Δεν ηταν χαμογελο χαρας, παρα μονο ένα κουρασμενο, ταλαιπωρημενο χαμογελο, που κουβαλουσε πανω του όλα τα βαρη του κοσμου. Το τσιγαρο του ειχε καει ακαπνιστο μεχρι το φιλτρο. Το πεταξε αφηρημενα στην θαλασσα κι αναψε άλλο. Διπλα του ο Rob συνεχιζε να γεμιζει σελιδες ολοκληρες με τα ψιλα του γραμματα, που δεν διαβαζονταν με τιποτα.
«Rob.»
«Ελα.»
«Ποσο θα γραψεις ακομα; Ποσα τετραδια εχεις γεμισει;»
«Εικοσι πεντε.» Η φωνη του Rob ηταν απομακρη, το μυαλο του ταξιδευε. Ετσι ηταν τα τελευταια τρια χρονια, συνεχεια. ‘Ο μικρος μεγαλωσε επιτελους’ ελεγε εκεινη η ανελεητη φωνη στο μυαλο του Ivan, που παντα εδινε αδικο σε ολους και δικιο στον εαυτο του. Ηξερε όμως ότι δεν ηταν ακριβως ετσι. Εκεινος τον ειχε αναγκασει να μεγαλωσει, τον ειχε αναγκασει να κανει πραξεις που κανεις λογικος ανθρωπος δεν θα εκανε. Όμως ποιος περιμενε λογικη σε έναν πολεμο; Πως μπορουσες να βρεις εστω και λιγα ψηγματα λογικης σε ανθρωπους που σκοτωναν παιδια, που εμπαιναν σε μαιευτηρια και εβαζαν φωτια με φλογοβολα σε κοιτιδες με νεογεννητα; Σε εχθρους και συμμαχους που βιαζαν ανηλικα κοριτσια και αγορια σε κατεδαφισμενες πολεις όταν οι διοικητες τους εκαναν τα στραβα ματια; Ο Ivan τα ηξερε όλα αυτά. Δεν ειχε σκοτωσει ποτε του αμαχο ή ανηλικο, ουτε φυσικα ειχε βιασει καμια ή κανεναν, αλλα όλα αυτά τα χρονια μαθαινε για τις ακροτητες που συνεβαιναν τοσο στην Αφροδιτη οσο και στους αλλους πλανητες, τοσο από την μερια της Bauhaus (κατι που η εταιρεια βεβαια προσπαθουσε να κρατησει οσο το δυνατον πιο κρυφο) οσο και από την μερια των τριων αντιπαλων της (κατι που το Υπουργειο Προπαγανδας προσπαθουσε παντα να το επισημανει με τους πιο εντονους τροπους.)
Μολις τον περασμενο μηνα τους ειχαν δειξει ένα ψευδο-ντοκιμαντερ για μια μικρη πολη που ειχαν ξεκληρισει οι Capitol στον Γανυμηδη, δινοντας ιδιαιτερη εμφαση στα διαμελισμενα πτωματα των παιδιων και των μωρων του ορφανοτροφειου της πολης. Ο von Klauvitz, ο ταγματαρχης που ειχε αναλαβει την παρουσιαση του ντοκιμαντερ και στενος φιλος του Bruno Veerhoven, του Υπουργου Προπαγανδας της εταιρειας, ειχε δωσει ρεσιταλ δραματικης ερμηνειας όταν περιεγραφε (πολύ παραστατικα, όπως ειχε σκεφτει ο Ivan) το πώς οι Capitol ειχαν βιασει με τις ψιφολογχες τους μικρα παιδια. Καποια μωρα ειχαν βρεθει κρεμασμενα από τα αντερα αλλων παιδιων. Πολλα παιδια ειχαν αναγκαστει να αποκεφαλισουν τα αδελφια τους με σαπισμενα κονσερβοκουτια, προτου βρουν τον ιδιο θανατο από τους στρατιωτες της Capitol. Όταν συλλαμβανονταν οικογενειες, οι στρατιωτες αναγκαζαν τους γονεις να βιαζουν τα παιδια τους κι επειτα τους εκτελουσαν έναν-έναν με το πασο τους.
Ο Ivan δεν μπορεσε να μην παρατηρησει το ποσο συχνα αναφεροταν η λεξη βιασμος στην ομιλια του von Klauvitz. Ηταν λες και ηθελε να δειξει ότι οι Capitol ηταν ένα ματσο από εκφυλισμενα τομαρια με διεστραμμενες ιδεες που ειχαν βρει ευκαιρια να κανουν πραξη. Δεν αμφεβαλλε ουτε μια στιγμη ότι πολλα από αυτά ειχαν οντως γινει, απλως η Bauhaus μεγαλοποιουσε λιγο τα πραγματικα γεγονοτα. Ο von Klauvitz ειχε αγνοησει επιδεικτικα τις φωνες καποιου στρατιωτη ότι ειχε ακουσει πως και οι ιδιοι οι Bauhaus ειχαν εντολη να εκτελουν όλα τα ανηλικα παιδια των εχθρων και ειχε περασει στο επομενο βιντεο που ηταν αποσπασματα από μια πατριωτικη παρελαση που ειχε γινει στο Heimburg πριν ένα μηνα, υπο το αγρυπνο βλεμμα του Δουκα Νικολαου.
Η βραδια ειχε τελειωσει και ένα κομματι του Ivan δεν μπορουσε να μην νιωθει αρρωστο. Δεν μπορουσε να βλεπει νεκρα παιδια. Ο μικρος αδελφος του ειχε πεθανει από μηνιγγιτιδα όταν ηταν πεντε ετων κι εκεινος εντεκα. Αλλα εκεινο ηταν ‘θελημα Θεου’, ετσι ειχε πει η μητερα του. Ο βασανισμος και ο θανατος αυτων των παιδιων τινος θελημα ηταν; Και ποιος Θεος αφηνε να γινονται τετοιες πραξεις;
Ξαναορκιστηκε από μεσα του να μην πειραξει ποτε του παιδι, ακομα κι αν ηταν ζωσμενο με εκρηκτικα, μια πρακτικη που, όπως λεγοταν, προτιμουσαν οι Mishima. Σκατα, δεν ηξερε πια τι να πιστεψει σε αυτόν το κωλοπολεμο.
«Rob;»
«Μμμ;»
«Εισαι καλα;»
Επιτελους σηκωσε το βλεμμα του από το τετραδιο του. Τα ματια του ηταν κατακοκκινα και θολα, θυμιζαν ματια παραφρονα. Ο Ivan ανησυχησε.
«Φυσικα και ειμαι καλα. Γιατι να μην ειμαι;»
«Απλως ρωτησα. Μου φαινεσαι λιγο απομακρος μερικες φορες.»
«Όχι. Απλα βαρεθηκα να καθομαι. Περιμενω ποτε οι γαμημενοι οι διοικητες μας θα παρουν αποφαση να τελειωνουμε με αυτό τον πολεμο. Θελω αν πω, τι σκατα περιμενουν και δεν επιτιθενται;»
Κατι τετοια ηταν που ανησυχουσαν περισσοτερο τον Ivan για την ψυχικη υγεια του Robert – το ότι πετουσε διαφορες βρισιες στη μεση των προτασεων του και μιλουσε με αυτόν τον καθησυχαστικο τονο.
«Όλα στην ωρα τους.»
«Αργει η ωρα, γαμω το μουνι της μανας μου. Βαρεθηκα. Θελω αδεια. Θελω να παω στο Heimburg και να ξεσκισω στον πουτσο την πρωτη πουτανα που θα βρω. Διαολε ακομα και την αδελφη μου θα γαμουσα μεχρι να ματωσει ο κωλος της.»
«Δεν εχεις αδελφη», του υπενθυμισε ο Ivan, προσπαθωντας να ελαφρυνει λιγο το κλιμα – ο Rob αρχιζε να παραφερεται.
«Θα γαμησω την ξαδελφη μου τοτε. Απ’ ότι ξερω γαμιεται με οποιον ναυτη δει στο δρομο. Μου τα λεει η ιδια. Μου στελνει γραμματα ότι περιμενει το ποτε θα παρω αδεια γιατι το μουνι της είναι υγρο και ο πουτσος μου μεγαλος.»
«Σκατα», σκεφτηκε ο Ivan. «Εχει παραισθησεις.»
Κανεις τους δεν ειχε λαβει ποτε γραμμα. Ο Rob δεν ηξερε καν αν οι δικοι του ζουσαν ή ειχαν πεθανει. Και τωρα ολες αυτές οι κουβεντες…
«Rob, αυριο μπορει και να επιτεθουμε. Όπως και να ‘χει ο Karl μου ειπε ότι θα εχουμε δυσκολη μερα αυριο. Μηπως να πας να ξαπλωσεις λιγο; Κι εγω θα κανω ένα τσιγαρο ακομα και θα την πεσω για κανα διωρο.»
«Όχι, ειμαι ενταξει. Θα γραψω λιγο ακομα», απαντησε χαμηλοφωνα ο Rob και η λογικη στην φωνη του εκανε τον Ivan – αν ηταν δυνατον – να φοβηθει ακομα περισσοτερο.

(30) Αγριότητες

ΜΕΡΟΣ IV

Ο Gregorovic εκανε ένα ακομα τσιγαρο ατενιζοντας το πελαγος. Στα ανατολικα αχνοφαινονταν καπνοι. Προφανως άλλη μια μαχη ειχε ξεσπασει στα βαθη της Ισημερινης Ηπειρου. Προσπαθησε να αδειασει το μυαλο του, αλλα οπου και να εστρεφε το βλεμμα του υπηρχαν μαυρα πλοια, θωρηκτα και ναυαρχιδες και τορπιλοφορα και αεροπλανοφορα. Δυσκολο να συγκεντρωθεις, όταν όλα γυρω σου δειχνουν το δρομο που θα ακολουθησεις. Λιγα μετρα διπλα του ο Bachman εγραφε κατι σε ένα σημειωματαριο.
Αναποφευκτα ο Ivan ειχε συμπαθησει τον Rob. Οσες φορες κι αν ειχε αποφυγει να πιασει φιλιες με συναδελφους ειχε αποτυχει πανηγυρικα. Ηταν φαινεται ιδιον του ανθρωπινου ειδους να δημιουργει σχεσεις και δεσμους. Και η αληθεια ηταν ότι και ο ιδιος ο Rob ειχε αλλαξει, δεν ηταν πλεον ο αγχωμενος νεαρος που ειχε γνωρισει ο Ivan ένα εκατομμυριο χρονια πριν, σε μια άλλη ζωη, σε έναν άλλο κοσμο. Ειχαν περασει δυσκολες στιγμες μαζι, αν και συγκριτικα με εκεινα τα οποια ειχε περασει στην Κοκκινη Γραμμη ο Ivan, ολο αυτό εμοιαζε με κρουαζιερα. Ειχε να πυροβολησει με το οπλο του σχεδον ένα χρονο, και την τελευταια φορα που το ειχε χρησιμοποιησει ηταν σε ασκησεις. Όλα οργανωνονταν και εκτελουνταν από αλλους. Εκτος από εκεινη τη φορα που ειχαν αποβιβαστει σε ένα μικρο νησι οπου υπηρχε μια βαση της Capitol (τι βαση, μερικες σκηνες ηταν και καποιοι στρατιωτες που μεγαλωναν γενια) σχεδον τρια χρονια πριν, ο Ivan δεν ειχε λαβει μερος σε μαχη τα τελευταια αυτά χρονια – γιατι δεν θεωρουσε τις ναυμαχιες μαχες. Παιχνιδια στρατηγικης ηταν, ένα αναθεμασμενο σκακι. Το πλοιο τους δεν ειχε χτυπηθει ποτε. Δυο θανατοι υπηρξαν μονο όλα αυτά τα χρονια αναμεσα στα μελη του πληρωματος – ο ενας πεθανε από φυματιωση και ο άλλος ειχε μεθυσει και επεσε από το καταστρωμα στην θαλασσα. Μερικες φορες τα βραδια ο Ivan τα σκεφτοταν όλα αυτά και χαμογελουσε πικρα – τι ηξεραν ολοι αυτοι από πολεμο; Ακομα και οι διοικητες τους, ακομα και ο ιδιος ο Wolfenstein που ειχε τη φημη του σκληρου και ακαρδου, δεν ηξερε πως ενιωθες όταν εσκιζες τα σωθικα καποιου με την ξιφολογχη σου. Κανεις τους δεν ηξερε. Μονο ο ιδιος.
Στο νου του ηρθε, αν και παλι προσπαθησε να το αποδιωξει, η μερα που ειχαν αποβιβαστει στο νησακι. Οι Capitol πιαστηκαν κυριολεκτικα στον υπνο, αφου ουτε σκοπους ειχαν βαλει, ουτε ηταν σε ετοιμοτητα για μια πιθανη εχθρικη επιθεση. Ο Ivan ηταν ο αρχηγος της αποστολης – και αρκετων ακομα που ειχαν προηγηθει ή ειχαν ακολουθησει, μιας και ηταν εμπειρος σε τετοιες μαχες. Οι φουκαριαρηδες οι Capitol δεν προλαβαν να αντιδρασουν. Ο Ivan επρεπε να σκοτωσει τεσσερις από αυτους με το πιο αποφασιστικο του βλεμμα, ώστε να μπορεσουν να τον ακολουθησουν και οι υπολοιποι. Και παλι όμως ειδε αυτό που ειχε δει τοσες φορες οσα χρονια ηταν στην Κοκκινη Γραμμη και του εστελναν νεοσυλλεκτους: ο καινουργιος απλα δεν μπορουσε να το κανει. Δεν μπορουσε να σκοτωσει κανεναν.
Βλαστημωντας την τυχη του εδεσε τους υπολοιπους εντεκα εχθρους που ειχαν πιασει αιχμαλωτους οι Bauhaus και εδωσε ενα μικρο μαθημα στους υφισταμενους του.
Αναγκασε τον Rob να κοψει τον λαιμο ενός αιχμαλωτου, απειλωντας τον πως αν δεν το εκανε θα πυροβολουσε τον ιδιο. Μεχρι και σημερα δεν ειχε αποφασισει αν εκεινη τη μερα το εννοουσε ή όχι.
Ο Rob ξερασε πανω στον πετσοκομμενο ανδρα, προτου καν εκεινος ξεψυχησει. Η δουλεια ειχε γινει ατσαλα, αλλα τουλαχιστον ειχε γινει. Οι υπολοιποι Bauhaus παρακολουθουσαν την σκηνη εντρομοι, αλλα μαγεμενοι. Ενας-ενας ακολουθησαν το παραδειγμα του Rob και εσφαξαν τους υπολοιπους αιχμαλωτους. Επειτα ο Ivan τους αναγκασε να δεσουν τα κουφαρια αναποδα στα δεντρα. Ενιωθε να εχει βγει από το σωμα του και καποιος άλλος να εδινε τις εντολες.
Όταν και οι δεκαπεντε νεκροι ειχαν πλεον κρεμαστει από τα ποδια, ο Ivan μοιρασε μεγαλα μαχαιρια στον καθενα από τους Bauhaus και τους διεταξε να τους γδαρουν. Οι Bauhaus αρχισαν να γελανε νευρικα, θεωρωντας ότι τους εκανε πλακα. Σταματησαν να γελανε μονο οταν ο Ivan επιασε τα μαλλια ενός νεκρου και εκοψε το δερμα από το κρανιο.
Για τις επομενες πεντε ωρες οι Bauhaus εκαναν αυτή τη δουλεια, κοβοντας και γδερνοντας, κοβοντας και γδερνοντας. Αρχικα εσκιζαν τις κοιλιες και εβγαζαν τα σωθικα εξω οπου και τα πετουσαν σε μια στοιβα. Επειτα εκαναν τομες σε διαφορα σημεια του κορμιου και μετα επιαναν τα κομματια του δερματος και τα τραβουσαν. Ο Ivan ειχε κατσει κατω από μια μικρη φοινικια και εκανε τσιγαρο. Καποια στιγμη αναψε μια μικρη φωτια και τοτε οι Bauhaus στραφηκαν και τον κοιταξαν φρικιασμενοι, σιγουροι ότι θα εψηνε καποιο κομματι ενός νεκρου. Εκεινος αταραχος ψαρεψε δυο τρια καβουρια από μια κοντινη φωλια, τα εψησε και τα εφαγε.
Πεντε ωρες μετα, οι στρατιωτες ενιωθαν τα ποδια τους να τρεμουν. Ηταν γυμνοι από την μεση και πανω, πασαλειμμενοι με αιμα παντου και με τα χειλη σκισμενα από την διψα. Και παλι όμως ηταν σε καλυτερη κατασταση από τα κουφαρια που κρεμονταν μερικα μετρα πισω τους και που κουνιοντουσαν ελαφρα στο αερακι που φυσουσε, σαν φρικιαστικοι καρποι δεντρου.
Ο Ivan τους μαζεψε γυρω του και τους μοιρασε κονσερβες που ειχε προνοησει να παρει μαζι του. Ηταν ολοι τους πολύ πεινασμενοι από τη δουλεια και από το ότι ειχαν ολοι ανεξαιρετως ξερασει τα πρωινα τους κι ετσι εφαγαν γρηγορα, χωρις να τους νοιαζει ουτε η μυρωδια του αιματος, ουτε τα φρικτα παραμορφωμενα πτωματα διπλα τους. Ο Ivan ενιωσε ότι ειχε επιτυχει το σκοπο του. Αφου μπορουσε να το κανει αυτος, ολοι μπορουσαν.
Το γδαρσιμο ηταν τελειως περιττο και το ηξερε – ηξερε όμως επισης ότι οι συναδελφοι του, αμαθεις μεχρις εκεινη τη μερα απο την φρικη του πολεμου, πλεον θα μπορουσαν να θεωρησουν τους εχθρους τους τιποτα περισσοτερο από ένα κομματι κρεας. Αυτος ηταν και ο σκοπος του.
Τις επομενες μερες στα υπολοιπα νησια στα οποια υπηρχαν δυναμεις της Capitol δοθηκαν μερικες μαχες, τις οποιες κερδισαν οι Bauhaus, αλλα δεν υπηρξαν άλλες τετοιες πραξεις. Ο Ivan πιστευε στην αναγκαιοτητα μιας αγριοτητας, αλλα δεν ηταν και ψυχοπαθης. Με χαρα του όμως ειδε ότι οι υπολοιποι στρατιωτες ειχαν μαθει το μαθημα τους – με ολοενα και μεγαλυτερη ευκολια σκοτωναν τους Capitol, ακομα κι αν εκεινοι ειχαν πεταξει τα οπλα και ειχαν παραδοθει.
Αυτό κρατησε τρεις μηνες, στη διαρκεια των οποιων ‘καθαρισαν’ πανω από εκατον εικοσι νησια. Εκτος από το πρωτο νησι στο οποιο τα πτωματα παρεμειναν κρεμασμενα στα δεντρα, σε όλα τα υπολοιπα οι νεκροι καιγονταν, αφου ειχε μαζευτει ο εξοπλισμος τους. Μερικες φορες, ειδικα τα βραδια, ο Ivan σχεδον ζηλευε τους Capitol για την θητεια που περνουσαν στα νησια, αν και βεβαια η καταληξη τους ηταν κατι που απευχοταν. Μια-δυο φορες ειχε αφησει για λιγο ζωντανους καποιους αιχμαλωτους και ειχε προσπαθησει να μιλησει μαζι τους, μονο και μονο γιατι αλλιως πιστευε ότι θα τρελαινοταν στ’ αληθεια αν δεν μιλουσε με καποιον αλλον που δεν θα τον εβλεπε σαν ακαρδο κτηνος, παραβλεποντας το γεγονος ότι ολοι, εχθροι και φιλοι, ετσι τον εβλεπαν.
Εκεινη την εποχη ηταν που ο Rob αρχισε να κλεινεται στον εαυτο του και να απομακρυνεται από τον Ivan, στον οποιο ηταν προσκολλημενος μεχρι τοτε. Αρχισε να γραφει σε ένα μικρο τετραδιακι που ο Ivan δεν αργησε να καταλαβει ότι αποτελουσε ένα ειδος προσωπικης εξομολογησης του νεαρου, ένα ημερολογιο φρικης, στο οποιο θα μπορουσε να γραψει και να ξαλαφρωσει την ψυχη του.
Όταν η τριμηνη αποστολη τους τελειωσε επεστρεψαν στο Argos, οπου πλεον υπηρετουσαν, μιας και το Ustinov στο οποιο ειχαν πρωτοπαρουσιαστει ειχε παρουσιασει μηχανικα προβληματα και παροπλιστηκε.
Ο Ivan παρασημοφορηθηκε από τον ιδιο τον Wolfenstein για την πληρη επιτυχια της αποστολης τους. Δεν ενιωσε περηφανος καθολου. Ηταν απλως μια δουλεια που επρεπε να γινει. Ο Rob επισης ηταν ο μονος που δεν τον ειχε χειροκροτησει κι αυτό ηταν κατι που ο Ivan το ειχε παρατηρησει.

(29) Δεξίωση

Πισω στο Argos, ο Wolfenstein ειχε καλεσει τους διοικητες των πιο σημαντικων πλοιων του στολου σε μια προχειρα στημενη, αλλα μεγαλοπρεπη δεξιωση. Ο Brezhnev και ο Gebrecht δεν μπορουσαν να παρευρεθουν, αλλα ο Olufsson ηταν εκει, μονος με ένα ποτηρι σαμπανια στο χερι νιωθοντας εντελως εξω από τα νερα του. Οι διοικητες συνεχεραν αλληλους και ολοι μαζι τον Wolfenstein που ελαμπε από περηφανια και χαρα μεσα στην αποπνικτικη στολη του. Ο Augustus παρηγορηθηκε ότι δεν ηταν ο μονος που ασφυκτιουσε με το επισημο ενδυμα, αφου και ο ιδιος ο Wolfenstein τραβουσε συνεχεια το γιακα του. Δεχοταν τα συγχαρητηρια με απομακρο υφος, χωρις όμως να μπορει να κρυψει τα ματια του που σπιθιζαν από χαρα. Ο Augustus δεν ανταλλαξε κουβεντα με κανεναν, αλλα η σκεψη του πηγαινε συνεχεια στον Angus. Τι γελια θα εκαναν ετσι και ηταν εδώ!
Κουνησε αποτομα το κεφαλι του. Επρεπε να σταματησει να ζει στο παρελθον. Ο Angus ηταν νεκρος κι αυτό δεν θα αλλαζε.
Ακουσε γελια πισω του – ενας αντιναυαρχος γελουσε με κατι που ειχε πει ο Wolfenstein, αλλα το γελιο του ηταν τοσο ψευτικο που ο Augustus ενιωσε τη διαθεση να ξερασει πανω στον γερο-διοικητη. Τον αναγνωρισε – ηταν ο Darius Zelig, διοικητης του Valkyrie, παντα πρωτος στις κολακειες και στα γλυψιματα. Από τις ιστοριες που ειχε ακουσει ο Augustus, το Valkyrie κατεφτανε παντα τελευταιο σε μια μαχη.
Αηδιασμενος, παρατησε καπου προχειρα το ποτο του και εφυγε από τη δεξιωση, υπο το διακριτικο βλεμμα του Wolfenstein.


Μετα την μαχη η Capitol υποχωρησε κοντα στα δυτικα παραλια της Ισημερινης Ηπειρου, οπου και παρεμεινε χωρις να ξεμυτησει για τα επομενα τεσσερα χρονια. Κάθε μερα που περνουσε η Bauhaus καταλαμβανε ολοενα και περισσοτερα νησια στο Graveton, σπρωχνοντας τους εχθρους της σε μια εκταση που δεν ηταν μεγαλυτερη από χιλια τετραγωνικα μιλια. Στα τελη του 2142 οι τρεις στολοι (του Wolfenstein, του Gebrecht και του Brezhnev) ενωθηκαν και δημιουργησαν έναν κλοιο κατά μηκος των δυτικων παραλίων, απομονωνοντας την Capitol, η οποια πλεον δεν ειχε την δυνατοτητα να ανοιχτει στο πελαγος. Ο Johnson και ο Bailey καταλαβαν ότι το τελος δεν θα αργουσε, παρολη την βοηθεια που ειχε υποσχεθει ο Kramer και τελικα δεν ειχε ερθει ποτε. Το μονο που μπορεσε να κανει ηταν να στειλει μια ομαδα τεχνικων οι οποιοι εξαφανιστηκαν στα υποβρυχια και αρχισαν να δουλευουν πανω σε καποιες μετατροπες που τις κρατησαν μεχρι το τελος σαν επτασφραγιστο μυστικο. Μετα από αυτό και την επιστροφη των τεχνικων στον Αρη, ο Johnson δεν μπορουσε καν να επικοινωνησει μαζι του. Τα πραγματα ηταν ασχημα για την Capitol που ειχε αποφασισει να αφησει το μετωπο του Graveton στην τυχη του.
Στις αρχες του 2144 όλα εδειχναν ότι η Bauhaus ηταν αποφασισμενη να τελειωνει μια και καλη με το Graveton. Μην εχοντας άλλη επιλογη ο Johnson εξοπλισε οσο μπορουσε καλυτερα τα πλοια του και μετεφερε κανονια μεγαλου βεληνεκους στα παραλια, δυτικα από την Ζωνη του Heins.
Διαφορα γραφειοκρατικα προβληματα καθυστερησαν την επιθεση του Wolfenstein, μιας και κοπηκαν καποια κονδυλια που θα βοηθουσαν στην δημιουργια ενός ακομα πλοιου σαν το Argos, το οποιο θα εξοπλιζοταν με δυο κανονια κοβαλτιου. Τελικα το σχεδιο δεν ευοδωθηκε, παρολα αυτά η Bauhaus εχασε πολυτιμο χρονο περιμενοντας το, δινοντας τη δυνατοτητα στον Johnson να προετοιμασει οσο καλυτερα μπορουσε την αμυνα του.
Τελικα τον Αυγουστο του 2144, και με ολο το υπολοιπο Αρχιπελαγος ξανα στην κατοχη της Bauhaus, ο στολος του Wolfenstein αρχισε να κινειται, ενώ ο Johnson λαμβανε θεση αμυνας.

(28) Άσχημα νέα

Για λιγα δευτερολεπτα ο Kramer εμεινε αφωνος από τα νεα του Tom. Επειτα ξεροβηξε, προσπαθωντας με το ζορι να μην αρχισει να ουρλιαζει από τα νευρα του. Στην προταση του Tom να επιστρεψει ο στολος ηταν κατηγορηματικα αρνητικος.
“Ξεχνα το Tom. Σ’ αγαπαω, σ’ εκτιμαω, αλλα αυτή την ιδεα να την βγαλεις από το μυαλο σου. Το Graveton είναι ένα από τα μετωπα για τα οποια μπορουμε να ειμαστε περηφανοι ως εταιρεια. Για να μην αναφερω τις δωρεες και τις χρηματοδοτησεις που δεχομαστε για να το στηριξουμε.”
“Ναι Jack, αλλα οι χρηματοδοτησεις που λες δεν φαινονται σ’ εμας. Τα κονδυλια που λες καταληγουν στους κατασκοπους σας, που, ας το παραδεχτουμε, δεν εκαναν και την καλυτερη δουλεια τους τελευταιους μηνες.”
“Οι κατασκοποι θα ανακληθουν και θα δικαστουν. Αυτό που με ανησυχει περισσοτερο είναι η τεχνολογια που προφανως δημιουργησε η Bauhaus. Η ιδεα τους ηταν λαμπρη, αν και πρεπει το πλοιο τους να δεχτηκε αρκετες τροποποιησεις.”
Ο Kramer εμοιαζε μαγεμενος από την ιδεα του κανονιου στο πλοιο. Από το μυαλο του Tom περασαν εκεινα τα πεντε-δεκα δευτερολεπτα από την στιγμη της εξαυλωσης του Enterprise μεχρις οτου αρχισε παλι να λειτουργει το μυαλο του και να συνειδητοποιει τι ειχε μολις παρακολουθησει. Ενιωσε την εντονη επιθυμια να φτυσει στα μουτρα τον Kramer.
“Δεν μπορουμε να συνεχισουμε να μαχομαστε υπο αυτές τις συνθηκες, Jack. Πρεπει να ξερω ότι εχουμε την ολοψυχη και αμεριστη υποστηριξη της εταιρειας.”
“Ποιος ειπε ότι δεν την εχετε;” νευριασε ο Kramer. “Και προς ενημερωση σου, αυτή τη στιγμη που μιλαμε, προετοιμαζεται μια αρκετα μεγαλη ομαδα από βετερανους των υποβρυχιων καταστροφων για να σταλει στην Αφροδιτη. Πρεπει να κρατησεις την υπομονη σου για κανα-δυο μηνες ακομα.”
Ο Tom μουρμουρισε κατω από τα μουστακια του.
“Πρεπει να σε αφησω τωρα. Το Υπουργειο Προπαγανδας θα βγαλει ανακοινωση για την μαχη, αλλα θα σε καλυψουμε. Ετσι κι αλλιως δεν χρειαζεται να δινουμε και λογαριασμο στους πολιτες για το τι ακριβως γινεται.”
“Σωστα”, σκεφτηκε με πικρα ο Tom. “Δεν τους πεφτει λογος αλλωστε. Μονο τα παιδια τους πολεμουν εδώ.”
Ο Kramer εξελαβε λαθος την σιωπη του Tom. Λιγο πριν κλεισουν την ενδοεπικοινωνια τον κοιταξε βαθια στα ματια.
“Tom, θελω να σε διαβεβαιωσω επισης ότι εχεις και την δικη μου πληρη υποστηριξη.”
Λογια του αερα. Αυτό σκεφτοταν ο Tom καθως παρακολουθουσε το πελαγος από το καταστρωμα του πλοιου του. Υποστηριξη. Αυτή ηταν η μονιμη επωδος του Kramer, ο οποιος δεν ειχε μετακινηθει από τον Αρη από την εναρξη του πολεμου. Ο Tom τον ηξερε αρκετα χρονια και ακομα δεν μπορουσε να αποφασισει αν τον συμπαθουσε ή τον αντιπαθουσε. Ο Kramer ειχε τον αερα του ηγετη που οι αλλοι θα ακολουθουσαν ακομα και στον θανατο. Όταν καποιος τσαντιζοταν μαζι του, εκεινος ελεγε τις καταλληλες κουβεντες για να του μεταστρεψει τη διαθεση. Τις περισσοτερες φορες επιανε με τον Tom, αλλα αυτή τη φορα δεν ειχε ικανοποιηθει. Η απληστια στη φωνη του Kramer όταν μιλουσε για το υπεροπλο της Bauhaus ηταν φανερη και απωθητικη. Δεν ηταν εδώ, δεν μπορουσε να ξερει. Αλλα ο Tom φοβοταν ότι ακομα κι εδώ να ηταν, δε θα αλλαζε. Δεν ενιωθε οικτο για κανεναν στον πολεμο. Κυκλοφορουσε μαλιστα και μια φημη ότι όταν πληροφορηθηκε ότι ο αδελφος του σκοτωθηκε σε καποια μαχη εκεινος δεν σταματησε να διαβαζει την αναφορα που ειχε στα χερια του. Αληθεια ή ψεματα, ο Tom δεν μπορουσε να ξερει, παντως ηξερε ότι ο Kramer ειχε οντως αδελφο, παρολο που ειχαν να μιλησουν χρονια ολοκληρα και ότι εκεινος ειχε οντως σκοτωθει στον Γανυμηδη.
Δεν ωφελουσε να σκεφτεται τη συζητηση. Ο Kramer ηταν ενας αριβιστας. Ποτε δεν θα καταφερναν να συνεννοηθουν. Και οσα κι αν ειχε πει για την υποστηριξη του στο προσωπο του, ο Tom ενιωθε πιο μονος από ποτε. Η σκεψη του περιπλανηθηκε στα προσωπα της γυναικας και των κορων του και η θλιψη τον χτυπησε σαν μαχαιρια στην καρδια. Ο Kramer ειχε δικιο που δεν ηθελε να φυγουν από την Αφροδιτη, τωρα ο Tom το καταλαβαινε. Αν υποχωρουσε, θα ηταν σαν να πετουσε στα σκουπιδια τα τελευταια δεκαπεντε χρονια της ζωης του. Θα ηταν σαν να ειχε σπαταλησει την ενηλικιωση των παιδιων του σε έναν αποτυχημενο σκοπο. Δεν ηθελε να αισθανθει ετσι, ακομα κι αν σημαινε ότι θα παρεμενε στην Αφροδιτη μεχρι το τελος του.
Γεματος ενοχες για την Nicki και τα κοριτσια του αποσυρθηκε στο δωματιο του.

(27) Στον απόηχο της μάχης

Η μαχη που διηρκεσε τοσο λιγο αλλα που κοστισε στην Capitol περισσοτερες ζωες απ' οτι στο Anchra Bay ηταν ενα τεραστιο πληγμα για την εταιρεια. Ο Johnson δεν ηταν ετοιμος να δεχτει παλι χιλιαδες επιστολες για την αποτυχια αυτη, οπως ειχε γινει πριν 13 ολοκληρα χρονια οταν ο στολος τους ειχε σχεδον εξολοθρευτει απο ενα και μονο εχθρικο πλοιο. Ειχε καταφερει να το καταστρεψει τελικα, παιρνοντας μια εκδικηση που τον ειχε κανει να χασει τον υπνο του για τρια χρονια,
- σε εκεινη την επιθεση δεν ειχε σκοτωθει και ο Willy; -
και ηταν σιγουρος οτι θα τα καταφερνε και τωρα. Αν ξεπερνουσε το σοκ γρηγορα. Αποσυρθηκε στο δωματιο του και φωναξε τον Bailey.
“Τι σκατα ηταν αυτο;” ρωτησε τον υποδιοικητη του, πινοντας μια γερη γουλια ουισκυ. Εκεινος σηκωσε τους ωμους του.
“Δεν εχω ιδεα. Μιλησες με πανω;”
“Οχι. Τι να τους πω; Ποιος θα με πιστευε; Μια ακτινα βυθισε σε ενα λεπτο ενα αεροπλανοφορο; Θα με εκλειναν σε ψυχιατρειο!”
“Μιλα με τον Kramer. Και κανε του παραπονα. Πες του οτι πολεμησαμε με εναν εχθρο που εχει κανουργια οπλικα συστηματα και κανεις δεν μας ειχε ενημερωσει γι' αυτα. Τι σκατα κανουν οι κατασκοποι μας; Πως τους περασε απαρατηρητο ενα τετοιο οπλο;”
Ο Johnson ξαναγεμισε το ποτηρι του και το στραγγισε με μια γουλια.
“Δεν ξερω, δεν ξερω. Το Vladinburg ειναι γεματο πρακτορες μας, ετσι μου λενε απο τα κεντρικα, αλλα δεν εχω ιδεα τι κανουν ολη μερα. Και δεν υπαρχει περιπτωση το πλοιο να ηρθε απο αλλο λιμανι! Η Gerlitsche καταστραφηκε. Μονο απο το Vladinburg θα μπορουσε να ερθει.”
“Αυτα να του πεις. Χασαμε πανω απο δεκα χιλιαδες αντρες σημερα, γιατι προφανως καποιοι δεν εκαναν καλα τη δουλεια τους. Ο Kramer θα το κανονισει.”
“Τι να κανονισει, ρε Matt; Τωρα πια ειναι αργα. Οτι κρυφο ασσο ειχαν τον εδειξαν. Με ενα τετοιο οπλο δεν μπορουμε να κρατησουμε το Graveton ουτε μερα παραπανω. Ή νομιζεις οτι σκοπευω να θυσιασω οσους αντρες μας απεμειναν σε μια τελευταια μαχη; Ειναι η πρωτη φορα που το λεω, αλλα δε σκοπευω να ξαναμετακινηθω απο τα παραλια. Φοβαμαι, Matt, το καταλαβαινεις; Πρωτη μου φορα, αλλα φοβαμαι. Κι οχι για μενα, αλλα για ολα τα παιδια εκει εξω που ειδαν σημερα τι εγινε. Πως θα τους πεισω να ξαναπολεμησουμε; Ολοι θα σκεφτονται οτι θα εχουν τη μοιρα του Enterprise. Και δεν τους αδικω.”
Ο Matt το σκεφτηκε για λιγο.
“Δεν ειναι λυση να μεινουμε στο λιμανι. Απλως καθυστερουμε το μοιραιο. Μια λυση που σκεφτομαι ειναι ακραια...”
“Πες την.”
“Μιλα με τον Kramer. Αυτος λυνει και δενει στην εταιρεια. Πεισε τον οτι δεν μπορουμε να αντισταθουμε σε τετοια επιθεση. Πεισε τον να γυρισουμε πισω.”
Το χερι του Johnson εμεινε μετεωρο κρατωντας το ποτηρι.
“Πισω; Εννοεις να τα παρατησουμε;”
“Ειναι μια λυση.”
“Και τα χρονια που περασαμε εδω; Οι μαχες που δωσαμε, ολοι αυτοι που χαθηκαν;”
Ο Bailey ψευτογελασε.
“Ελα τωρα, Tom. Μη μου πεις οτι περιμενεις να εχουμε το Αρχιπελαγος για παντα στην κατοχη μας; Να σου κανω μια απλη ερωτηση: αν παθεις κατι – χτυπα ξυλο – κι ο επομενος που αναλαβει δεν εχει ιδεα τι του γινεται; Ποια η διαφορα; Κρατησαμε ενα μετωπο του πολεμου, ενταξει, αλλα να σου θυμισω οτι ειμαστε οι μοναδικοι που εχουμε να δειξουμε καποια προοδο. Κοιτα τον στρατο μας στη Ζωνη! Ειναι καθηλωμενοι εκει εδω και εικοσι χρονια! Φυλανε μια περιοχη που πλεον δεν εχει κανενα νοημα! Αν θες τη γνωμη μου, νομιζω οτι αρκετα μειναμε εδω. Ειναι ωρα να επιστρεψουμε. Και θα προτιμουσα να επιστρεψω ορθιος, παρα ξαπλωτος, να με πηγαινουν τεσσερις.”
Ο Johnson σκουπισε τα χειλια του. Το στομα του ηταν ακομα στεγνο, παρολο που ειχε κατεβασει τρια ποτηρια ουισκυ.
“Θα μιλησω με τον Kramer”, ειπε τελικα. “Δεν ξερω αν θα του προτεινω να φυγουμε, αλλα πρεπει να τους ενημερωσω. Μπορει ο ιδιος να ξερει κατι παραπανω.”
“Αυτό να κανεις. Παω στο καταστρωμα. Θελω φρεσκο αερα”, ειπε ο Bailey.

(26) Krieg

“Matt, μιλησε μου. Που βρισκομαστε;”
Ο Bailey παρακολουθουσε την μαχη με πυρετωδεις ρυθμους. Καθε τοσο σημειωνε κατι στον γυαλινο χαρτη που χωριζε την αιθουσα διακυβερνησης του θωρηκτου σε δυο μερη. Ο Johnson δεν τον προλαβαινε. Η αδεια που ειχε παρει του ειχε κανει πολυ καλο, μιας και ειχε επιστρεψει εντελως αλλαγμενος, ο παλιος καλος Bailey.
“Μειον δυο καταδρομικα και το Texas”, απαντησε με αγχωμενη φωνη ο Matt. “Tom, πρεπει επειγοντως να απογειωθουν τα σκαφη!”
“ΟΚ”, απαντησε ηρεμα ο Johnson. Μεχρι στιγμης η μαχη δεν ειχε καμια διαφορα απο οσες ειχαν δωσει στο παρελθον. Ξεκινησε ορμητικα, με τις δυο πλευρες να βομβαρδιζουν ανελεητα η μια την αλλη και σε λιγη ωρα ολα θα εξελισσονταν πιο αργα.
Μεσα στα επομενα δεκα λεπτα που περασαν βασανιστικα αργα η Capitol καταφερε να σηκωσει εικοσι μαχητικα που βομβαρδισαν τις θεσεις της Bauhaus και επεστρεψαν. Η Bauhaus απαντησε με τον ιδιο τροπο, αλλα ο Johnson τους περιμενε: τα αντιαεροπορικα ειχαν ηδη κλειδωσει τους στοχους τους και κατερριψαν τρια απο αυτα, προτου καν προλαβουν να ριξουν.

Πισω στο Argos ο Wolfenstein εβρισε με οργη. Τιποτα δεν πηγαινε καλα. Τα αεροσκαφη ειχαν επιστρεψει και ειχαν ηδη περισσοτερες απωλειες απο οσες ειχαν προξενησει.
“Θελω καποιος να μου βρει συντεταγμενες για εκεινο το αεροπλανοφορο στο βαθος”, διεταξε δειχνοντας το SS Enterprise. Δυο λεπτα μετα ενας νεαρος του εφερε ενα χαρτι με καποια νουμερα σημειωμενα πανω του.
“Μπραβο, Bachman”, ειπε ο Wolfenstein αφου διαβασε το ταμπελακι στο στηθος του νεαρου.
“Krieg 1, ετοιμοι για βολη στα 1-5-6 και 7-3-2. Εντεκα μοιρες συν”, διεταξε.
Τo Krieg 1, το κανονι κοβαλτιου του Argos, ετοιμαστηκε για μακρια βολη. Ανασηκωθηκε και κλειδωσε τον στοχο του, προξενωντας δεος στους στρατιωτες που βρισκονταν απο κατω του και οι οποιοι απομακρυνθηκαν οπως-οπως, καλυπτοντας με τα χερια τους τα αυτια τους.
Το Argos ηταν το μοναδικο καραβι σε ολο το συμπαν που στο οπλοστασιο του περιελαμβανε κανονι κοβαλτιου, το οποιο ειχε μεταφερθει απο ενα απο τα διαστημικα θωρηκτα της εταιρειας. Το βαρος του και μονο εκανε το Argos το πιο βραδυκινητο πλοιο, αλλα του προσεδιδε και παραπανω κυρος. Μεχρι τοτε δεν ειχε χρησιμοποιηθει καθολου, γιατι μια βολη κοβαλτιου επρεπε να ειναι καλα ζυγισμενη και να βρει οπωσδηποτε στοχο, γιατι για να ξαναοπλισει επρεπε να περασουν τουλαχιστον δυο μερες, κατα τη διαρκεια των οποιων επρεπε να διασπαστει καινουργια ποσοτητα ουρανιου και φυσικα να συντηρηθει το κανονι. Ο Wolfenstein ηξερε οτι θα ειχε ελαχιστες βολες και ηταν αποφασισμενος να το χρησιμοποιησει με συνεση. Εδωσε διαταγη για παραλληλη επιταχυνση και σταση.
Οι μηχανες του Argos αρχισαν να δουλευουν στο φουλ για να μπορεσουν να παραγουν την απαραιτητη ενεργεια που χρειαζοταν το κανονι. Ολο το θωρηκτο αρχισε να τρανταζεται και ο Gregorovic ενιωσε τον τρομο του να μεγαλωνει. Σκατα, δεν ειχε πειρα απο τετοιο πολεμο. Εδω δεν αποφασιζες εσυ για την μοιρα σου, οπως στη στερια. Ηταν ρουλετα και αν πετυχαινες μαυρο χρωμα ενω ειχες πονταρει στο κοκκινο, την ειχες κατσει.
Ενα βουητο που ξεκινησε απο το τριτο επιπεδο, εκει δηλαδη που βρισκοταν η βαση του Krieg 1, απλωθηκε σε ολο το πλοιο. Στο καταστρωμα ο οπλονομος ουρλιαζε σε οσους βρισκονταν σε αποσταση μικροτερη των τριαντα μετρων απο το κανονι να απομακρυνθουν. Με εναν ηχο που δεν ειχε ξαναακουστει στην Αφροδιτη, το κανονι πυροδοτηθηκε. Ηταν υποκωφος, ο ηχος απο την κοιλια ενος γιγαντιου τερατος. Μια λαμψη φωτισε ολο το πελαγος και οσοι ειχαν κανει το λαθος να εχουν καρφωμενο το βλεμμα τους στην κανη τυφλωθηκαν προσωρινα.
Η ακτινα διαπερασε ολα τα πλοια που βρισκονταν απλωμενα κατα μηκος του Graveton και βρηκε τον στοχο της. Με την καρδια του να χτυπαει αφανταστα γρηγορα ο Wolfenstein περιμενε να δει το αποτελεσμα.

Το SS Enterprise, με μηκος 700 μετρα και βαρος 250.000 τονους ηταν το δευτερο μεγαλυτερο αεροπλανοφορο της Capitol. Μπορουσε να μεταφερει μεχρι και τριακοσια πολεμικα αεροσκαφη και δεκα μεταγωγικα. Εκεινη τη στιγμη υπηρχαν πανω απο διακοσια μαχητικα προσγειωμενα που περιμεναν εντολη απογειωσης και γυρω στους 12.000 ναυτες που αποτελουσαν το μονιμο πληρωμα του. Ηταν το μοναδικο πλοιο του στολου που ειχε δυο διοικητες, τον ναυαρχο Jonas Hurley, εναν εμπειρο εξηνταρη του εμπορικου ναυτικου της Capitol και τον ναυαρχο Frederick Mitchell, 55 ετων, που ειχε προελθει απο τις Σχολες Ναυτικου Πολεμου της εταιρειας. Παρολη την εμπειρια τους και το γεγονος οτι ειχαν αντιμετωπισει πολλες καταστασεις στη ζωη τους, ουτε στιγμη δεν ειχε περασει απο το μυαλο τους ο τροπος που θα πεθαιναν.
Η βολη απο το κανονι κοβαλτιου χτυπησε το Enterprise ακριβως στη μεση, δημιουργωντας μια τρυπα περιπου διακοσιων μετρων. Ολο αυτο το κομματι εξαυλωθηκε μεσα σε δεκατα του δευτερολεπτου, αφηνοντας το αεροπλανοφορο κομμενο σε δυο μερη που αρχισαν αμεσως να μπαζουν νερα. Στο σημειο που χτυπηθηκε υπηρχε και ο πυργος ελεγχου του πλοιου, μεσα στον οποιο οι δυο ναυαρχοι κανονιζαν τις κινησεις τους. Δεν προλαβαν καν να δουν την ακτινα που τους χτυπησε: τη μια στιγμη συζητουσαν αναμεσα στις φωνες του πληρωματος και την επομενη ειχαν περασει στην ανυπαρξια.
Δεν υπηρξε καποια εντυπωσιακη εκρηξη, ουτε το καραβι ανασηκωθηκε στον αερα, οπως ειχε ξαναδει να συμβαινει στο παρελθον ο Johnson. Η φονικη σιωπη της βολης ηταν χειροτερη απο οσα ειχε ζησει μεχρι τωρα. Υπηρχε κατι το εξωπραγματικο, κατι το μη-ανθρωπινο στο φοβερο αυτο οπλο, που εστειλε στον αλλο κοσμο χιλιαδες ψυχες μεσα σε δευτερολεπτα. Με ματια ορθανοιχτα απο τον τρομο, ο Johnson ειδε τα δυο κομματια του πρωην αεροπλανοφορου να βυθιζονται μεσα σε εναμιση λεπτο. Δεν μπορουσε να μιλησει ουτε οταν καποιος απο το πληρωμα του τον ρωτησε τι επρεπε να κανουν. Ο Bailey, για πρωτη φορα στη ζωη δεν εβρισκε μια βρισια που να μπορουσε να αποτυπωσει αυτο που ενιωθε στην ψυχη του.
Εναμιση λεπτο. Εναμιση λεπτο. Αυτο τριγυριζε στο μυαλο του Johnson καθως συνειδητοποιουσε μεσα σε ποσο λιγο χρονο ειχαν αντιστραφει οι ισορροπιες. Εναμιση λεπτο. Δεν μπορουσε να σκεφτει ενα μετωπο του πολεμου, ουτε καν την Κοκκινη Γραμμη ή την γραμμη McGraig που να ειχαν απωλειες 12.000 ανδρων μεσα σε εναμιση λεπτο.
Σχηματιστηκε μια μικρη δινη καθως τα σκοτεινα νερα καταπιναν τα δυο κομματια του αεροπλανοφορου. Ηταν σαν μαγικο κολπο ενος σατανικου μαγου: τωρα το βλεπεις, τωρα οχι. Ανημπορος να πιστεψει το τι ειχε μολις συμβει, ο Johnson αρχισε να σκεφτεται πυρετωδως. Δεν ειχε ξαναδει τετοιο οπλο και δεν μπορουσε να ρισκαρει μια τετοια βολη ακομη. Διεταξε αμεση υποχωρηση.

Ο Wolfenstein ειχε ουρλιαξει απο την χαρα του οταν η βολη του Argos πετυχε τον στοχο της. Ουτε ο ιδιος δεν περιμενε τετοια αποτελεσματα. Διπλα του ο Bachman παρακολουθουσε με το στομα ανοιχτο και ευχαριστουσε τον Θεο που ενα τετοιο οπλο βρισκοταν στην κατοχη της εταιρειας του και οχι στους αντιπαλους.
Το κανονι ειχε ησυχασει πια, εχοντας επιτελεσει το φονικο του καθηκον. Ο Wolfenstein δεν θα μπορουσε να το ξαναχρησιμοποιησει για δυο μερες, αλλα αξιζε τον κοπο, μα το Θεο!
Εστρεψε την προσοχη του ξανα στον χαρτη του, αλλα αυτη τη φορα δεν χρειαζοταν: ο Elfman, ενας απο τους επιτηρητες των σοναρ ανεφερε οτι ο στολος της Capitol ειχε αλλαξει πορεια.
“Υποχωρουν;” ρωτησε εκπληκτος ο Wolfenstein.
“Μαλιστα, κυριε.”
“Υπεροχα!” ειπε χαμηλοφωνα ο διοικητης.

(25) Εχθροπραξίες

Κεντρικο Graveton – Ιανουαριος 2140

“Ναυαρχε, ο στολος βρισκεται σε αποσταση βολης. Τα θωρηκτα περιμενουν εντολες.”
Ο Wolfenstein ενευσε καταφατικα.
“Οχι ακομα.” Η φωνη του ηταν χαρακτηριστικα βραχνη.
Ο ναυτης δεν επεμεινε περισσοτερο. Χαιρετησε και απομακρυνθηκε.
Ο Wolfenstein ανοιξε τον χαρτη που συμβουλευοταν συχνοτερα τον τελευταιο καιρο και τον μελετησε λιγο. Ακουμπησε με το δαχτυλο του το σημειο οπου εκεινη τη στιγμη πρεπει να βρισκοταν ο στολος του Johnson. Ηταν κοντα, πολυ κοντα.
Εδω και τεσσερις μερες, απ' οταν δηλαδη ηρθαν οι πρωτες αναφορες για την ελευση ενος μεγαλου στολου απο τα νοτια, ο στολος ηταν σε επιφυλακη. Το Argos, το πλοιο του Wolfenstein, μετακινηθηκε στο κεντρο του μετωπου που ειχε δημιουργηθει την προηγουμενη μερα. Τα υποβρυχια της εταιρειας ειχαν μετακινηθει προς τα νοτια, μειωνοντας ακομα περισσοτερο την αποσταση μεταξυ τους και του στολου της Capitol. Το ιδιο ειχε κανει και ο Johnson, που ειχε στειλει τα δικα του υποβρυχια λιγα μιλια πριν απο αυτον. Ηταν θεμα λεπτων να συναντηθουν οι υποβρυχιες δυναμεις.
Ειχε ερθει η ωρα. Ο Wolfenstein ενιωθε σιγουρος για τον εαυτο του, για τον στολο του, για την εταιρεια του. Οπου ειχαν αποτυχει οι προκατοχοι του, θα πετυχαινε αυτος. Ελεγξε για αλλη μια φορα τις συντεταγμενες των εχθρων και εδωσε διαταγη στα υποβρυχια να επιτεθουν.

Δεκα τορπιλες εφυγαν απο τα υποβρυχια της Bauhaus, δεκα αναγνωριστικες τορπιλες για να υπολογιστει η αποσταση. Και καθως οι τρεις απο αυτες εβρισκαν στοχο ενα αντιτορπιλικο και ενα θωρηκτο της Capitol, η πρωτη μεγαλη μαχη του Graveton εδω και δεκα χρονια ξεκινουσε.
Το αντιτορπιλικο Damian τιναχτηκε στον αερα καθως η τορπιλη το βρηκε στις δεξαμενες καυσιμων. Αρχισε να βρεχει μεταλλο. Ο στολος της Capitol ανεβασε ταχυτητα κατα εναν κομβο και δοθηκε εντολη τοσο στα υποβρυχια, οσο και στα θωρηκτα να ανοιξουν πυρ.
Ο Wolfenstein ειδε την ομοβροντια των αντιπαλων θωρηκτων, ενα δευτερολεπτο πριν ο θορυβος της αντιλαλησει στο πελαγος. Οι περισσοτερες βολες κατεληξαν στα νερα, αλλα καποιες αλλες ηταν οδυνηρα ευστοχες: ο πυργος ελεγχου του θωρηκτου Toter ανατιναχτηκε και φλογες καλυψαν το καταστρωμα του. Μερικα μιλια μπροστα απο το Argos, μια υποβρυχια εκρηξη εγινε ορατη.
“Ποιο υποβρυχιο χτυπηθηκε;”ρωτησε οργισμενα ο Wolfenstein. Κανεις δεν μπορεσε να του απαντησει.
“Πληρης δυναμη πυρος!” διεταξε.
Ενα-ενα τα θωρηκτα και τα καταδρομικα της Bauhaus ανοιξαν πυρ εναντιον των στοχων τους. Πλοια και απο τις δυο πλευρες χτυπηθηκαν, υποβρυχια καταστραφηκαν, αλλα οι δυο στολοι πλησιαζαν ακαθεκτοι ο ενας τον αλλον.
Δυο εταιρειες, δυο ναυαρχοι που ειχαν αφιερωσει τη ζωη τους στο καθηκον. Δεν θα υποχωρουσε κανεις τους πρωτος. Οι στολοι συγκρουστηκαν μεταξυ τους και ο Gregorovic, που βρισκοταν στο Argos, εδωσε μια νεα ετυμολογια στην εννοια κολαση.
Μια τορπιλη χτυπησε ενα καταδρομικο της Bauhaus και οσοι βρισκονταν στα κανονια εξαυλωθηκαν. Τα κανονια ανατιναχτηκαν και απομειναν με διαλυμενες τις κανες, σαν μεταλλικα λουλουδια. Αλλη μια ομοβροντια απο την Capitol χτυπησε ενα γερανοφορο κι ενα αντιτορπιλικο και η Bauhaus απαντησε με τεσσερις καλα ζυγισμενες βολες που πετυχαν το αεροπλανοφορο Texas και το εθεσαν εκτος μαχης, την ιδια στιγμη που ετοιμαζονταν τα πρωτα αεροπλανα του να απογειωθουν.

(24) Σαν σε μια άλλη ζωή...

Capitol

Ο Σεπτεμβριος του 2139 ξεκινησε με τις καλυτερες προυποθεσεις για τον Johnson. Η αιτηση που ειχε κανει για αδεια εγινε δεκτη κι ετσι στις 4 του μηνος εμπαινε στο μεταγωγικο για να επιστρεψει στον Αρη, στην οικογενεια του που ειχε να δει πανω απο δεκα χρονια. Στη θεση του αφησε τον Bailey, ο οποιος πηγε μεχρι το αστροδρομιο να τον ξεπροβοδισει, με το βλεμμα του γεματο φθονο.
Εφτασε στο San Dorado δυο μερες μετα κι εχοντας μπροστα του σχεδον εικοσι μερες για να χαρει την οικογενεια του. Οι κορες του, που τις ειχε αφησει παιδακια, ειχαν μπει στην εφηβεια ή ειχαν ενηλικιωθει. Η μεγαλυτερη, η Pamela ηταν ηδη εικοσι ετων, η μεσαια, η Samantha ηταν δεκαεννια, και η μικροτερη, η πολυαγαπημενη του και αυτη που ειχε δει λιγοτερο απο ολα του τα παιδια, η Susan ηταν δεκαπεντε. Τον περιμεναν μαζι με την Nicki στο αστροδρομιο. Σχεδον δεν τις γνωρισε οταν τις ειδε. Πνιγηκε απο τις αγκαλιες και τα φιλια τους και δεν μπορεσε να κρυψει τα δακρυα του. Η Susan ειχε κρεμαστει απο τον σβερκο του και δεν τον αφηνε να παρει ανασα.
Οταν επιτελους τον αφησε η Nicki τον πλησιασε και τον καλωσορισε με το πιο γλυκο φιλι που μπορουσε να υπαρξει. Νιωθοντας τα ποδια του να τρεμουν, ο Tom πηρε την οικογενεια του και πηγαν για φαι, προσπαθωντας να κρατησει καθε στιγμη της μερας στην μνημη του.

Ταξιδεψαν στην Crystal Lake, γιατι τα κοριτσια ηθελαν να την επισκεφτουν. Ο Tom αισθανθηκε οτι ειχε ξαναβρεθει εκει σε μια αλλη ζωη. Εικοσι χρονια ειχαν περασει, αλλα τα θυμοταν σαν να ηταν χτες.

Ειχε απλωθει σε μια μεγαλη κουνια, με την Nicki στην αγκαλια του. Ειχε τοσα πραγματα να της πει! Πως θα μπορουσε να αναπληρωσει ολα αυτα τα χρονια που ηταν μακρυα τους; Δεν ηθελε να ξαναφυγει.
“Τα κοριτσια που ειναι;” ρωτησε, χαιδευοντας τα μαλλια της γυναικας του. Δεν τα αφηνε με τιποτα.
“Ετοιμαζονται. Θα βγουν.” απαντησε εκεινη με τα ματια κλειστα, να απολαμβανει το χαδι του.
“Δε θελω να τις χασω απο τα ματια μου.”
Η Nicki δεν απαντησε. Θα μπορουσε να ακολουθησει μεγαλη κουβεντα. Ο Tom κοντοσταθηκε για λιγο, σαν να μην ηξερε πως να συνεχισει.
“Nicki...ξερω πως οταν παντρευτηκαμε δεν σχεδιαζαμε ετσι τη ζωη μας.”
“Ναι. Αλλα ετσι τα εφερε.”
Ο Tom ξεροβηξε.
“Αυτο που θελω να πω ειναι...ξερεις οτι θα εκανα τα παντα για να μην ξαναφυγω...”
Η Nicki ανασηκωθηκε, απομακρυνθηκε απο την αγκαλια του.
“Tom, θα εισαι για λιγες μερες εδω. Στ' αληθεια θες να το συζητησουμε αυτο;”
“Τι εννοεις; Φυσικα και θελω να μιλησουμε.”
“Ναι, αλλα γι' αυτο; Θα ειπωθουν βαριες κουβεντες, Tom. Ασε απλως τις μερες να περασουν. Ξερεις πολυ καλα, οπως κι εγω, οτι δεν θα αλλαξει τιποτα.”
Ο Tom πηρε βαθια ανασα. Δεν ηξερε αν ηθελε να το αντιμετωπισει. Αλλα ποτε θα ξαναβλεπε τα κοριτσια του; Στο βαθος του μυαλου φωλιαζε μια ιδεα που ποτε δεν την εφερνε στην επιφανεια, γιατι θεωρουσε οτι αν την πολυσκαλιζε στο τελος θα της εδινε σαρκα και οστα: κι αν δεν επεστρεφε ποτε ζωντανος απο τον πολεμο;
Αποδιωξε την ιδεα, καθως η Nicki τον παρακολουθουσε με τα μεγαλα, υγρα ματια της. Υγρα απο τα δακρυα που ηθελε να χυσει, αλλα συγκρατουσε. Ειχε κλαψει πολλες φορες αυτα τα χρονια, ηθελε πολλες φορες εναν ωμο για να γειρει, καποιον να στηριχτει, αλλα παντα ηταν μονη της. Παντα ο συντροφος της, αυτος με τον οποιο ειχαν δωσει τους ορκους αιωνιας αγαπης, ελειπε. Ηθελε να του πει τοσα πραγματα, να τον κατηγορησει, να ξεσπασει, να του πει ποσο τον αγαπουσε...
“Πες μου Nicki. Σε παρακαλω μιλα μου. Νομιζω οτι ξερω τι θες να μου πεις, αλλα καλυτερα να το βγαλεις απο μεσα σου.”
Η Nicki αμφιταλαντευτηκε λιγο, αναμεσα στην επιθυμια της να του μιλησει, να του πει ολα οσα την απασχολουσαν και σε αυτο που ελεγε η λογικη της: μην πεις τιποτα, αυτος ο ενας μηνας ηταν ευλογια και δεν θα επρεπε να τον σπαταλησουν σε ανωφελες κουβεντες. Προτου προλαβει να σταματησει τον εαυτο της ομως ειχε αρχισει να μιλαει σε ρυθμο πολυβολου.
“Γιατι μου λες οτι θα εκανες τα παντα για να μην ξαναφυγεις; Δεν καταλαβαινεις ποσο υποκριτικο ακουγεται; Χριστε μου, τα κοριτσια με ρωτανε συνεχεια ποτε θα σε δουνε! Η μικρη δεν θυμοταν το προσωπο σου κι εκλαιγε ολη την εβδομαδα προτου ερθεις, γιατι φοβοταν οτι δεν θα αναγνωριζε τον μπαμπα της! Και μου λες οτι θα εκανες τα παντα; Δηλαδη πρεπει να υποθεσω οτι ακομα δεν εχεις προσπαθησει, ετσι δεν ειναι;”
Δεν μπορουσε να κρατησει αλλο τα δακρυα της. Εκρυψε το προσωπο στις παλαμες της και αρχισε να τρανταζεται απο τους λυγμους.
“Η Pamela σκοπευει να δηλωσει εθελοντρια. Καποιος απο το Υπουργειο Πολεμου τους μιλησε στη σχολη για τις αναγκες που εχουν απο γιατρους και νοσοκομους στα μετωπα. Θελει να δηλωσει εθελοντρια στην Αφροδιτη, μηπως και ειναι κοντα σου, Tom, το καταλαβαινεις αυτο; Τα κορακια του Υπουργειου θελουν κι αλλους, κι αλλους! Δεν τους εφτασαν ολοι οι νεκροι τοσα χρονια, τωρα τριγυρνανε στις σχολες και ψαχνουν για εθελοντες! Και η Sam...η Samantha εχει εφιαλτες εδω και τρια χρονια! Τρια χρονια! Δεν μπορει να κοιμηθει, περιμενει απο μερα σε μερα να ερθει καποιος και να μας φερει το χαρτι που θα γραφει οτι αγνοεισαι! Τρια χρονια! Ξερεις πως ειναι η ζωη μας Tom; Ξερεις πως ειναι χωρις εσενα; Χωρις εναν ανθρωπο να του πω τα προβληματα μου, εναν ανθρωπο για να κλαψω μαζι του, να γελασω μαζι του, διαολε, να ζησω μαζι του! Και μου λες οτι θα εκανες τα παντα; Δε σε πιστευω Tom, οχι πια. Οχι. Επελεξες τη ζωη σου.”
Ο Tom καθοταν αμιλητος σαν να ειχε φαει χαστουκι. Ετριψε τους κροταφους του και προσπαθησε να την αγκαλιασει. Εκεινη τον αποδιωξε. Σκουπισε τα ματια της και τον κοιταξε, ρουφωντας τη μυτη της. Η φωνη της ετρεμε, αλλα προσπαθουσε να την κανει να ακουγεται σταθερη.
“Οι γιατροι μου βρηκαν ογκο. Στο στηθος. Ειναι καλοηθης, λενε, αλλα ενας ογκος ειναι ενας ογκος. Τα κοριτσια δεν ξερουν τιποτα. Δεν προκειται να τους πω τιποτα. Οι ιδιες πονταρουν πολλα σε αυτες τις μερες, για να σε πεισουν να μεινεις εδω. Κι εγω δεν ξερω τι αλλο να κανω. Χρειαζομαι καποιον διπλα μου. Ηρθε η ωρα να παρεις την αποφαση σου, Tom. Οχι αλλες υπεκφυγες.”
Αυτη τη φορα ο Tom εμοιαζε να εχει φαει οχι χαστουκι, αλλα μπουνια. Δεν ηξερε τι να πρωτοπει, που να εστιασει. Η Nicki δεν τον πιεσε. Σκουπισε ξανα τα μαγουλα της και μπηκε στην κουζινα του μικρου μπανγκαλοου που ειχαν νοικιασει γι΄αυτες τις δυο εβδομαδες.

Εκανε εναν μεγαλο περιπατο, προσπαθωντας να βαλει τις σκεψεις του σε ταξη, αλλα δεν ηξερε τι να πρωτοσκεφτει. Φανταζοταν οτι η αποφαση θα επρεπε να ειναι πολυ ευκολη, αλλα αυτος δεν εβρισκε τον τροπο να την παρει. Τον στοιχειωναν δυο ονοματα εδω και πολλα χρονια: ο Willy και η Ashley. Δυο παιδια που δεν τα ειχε γνωρισει ποτε του, δυο ονοματα που γυροφερναν στο μυαλο του απο τοτε που η Ashley του ειχε γραψει ενα σπαραξικαρδιο γραμμα σχετικα με τον θανατο του αγαπημενου της. Ολα ειχαν γινει γι' αυτα τα δυο παιδια: η αντεπιθεση τους στο Anchra Bay, η καταστροφη της Bauhaus, το οτι ο ελεγχος ολου του Αρχιπελαγους βρισκοταν στα χερια του τοσα χρονια...ολα για τον Willy και την Ashley. Τοσες ανθρωποθυσιες, τοσες προσφορες για την ψυχη ενος αδικοχαμενου ναυτη. Ποσες ακομα; Ποσες ακομα θα ακολουθουσαν ωστε η απεγνωσμενη φωνη μιας κοπελας που εβγαινε απο ενα αψυχο χαρτι να παψει; Ποσες θυσιες επρεπε να προσφερει ακομα ωστε το μυαλο του και η ψυχη του να ησυχασει;
Η Nicki δεν ξανααναφερθηκε στο θεμα. Οι μερες περασαν πολυ γρηγορα. Προτου καν το καταλαβει κανεις τους, το ημερολογιο εδειχνε 25 Σεπτεμβρίου. Ειχαν περασει δυο εβδομαδες στην Crystal Lake. Το τοπιο δεν ειχε αλλαξει, αλλα υπηρχαν πολυ λιγοτεροι ανθρωποι αυτη τη φορα που εκαναν διακοπες. Τις νυχτες, η νοσταλγια του για μια διαφορετικη ζωη τον πονουσε σχεδον σαν να του ειχαν χωσει μαχαιρι στην καρδια. Δεν ηθελε να φυγει, αλλα ηξερε οτι δεν ειχε παραβει ποτε το καθηκον του. Οι κορες του προσπαθουσαν να προλαβουν καθε του επιθυμια και τον κοιτουσαν παντα μεσα στα ματια, κατι που δεν αντεχε. Τα χαδια της γυναικας του, που γρηγορα ειχε αφησει το ξεσπασμα της πισω, του φαινονταν τοσο γλυκα και γεματα αγαπη, που καταντουσαν ανυποφορα. Δεν αντεχε ολες τις περιποιησεις του, ουτε τις πραξεις αγαπης τους, γιατι ειχε παρει την αποφαση του: θα επεστρεφε σε αυτο που ηξερε να κανει πιο καλα.
Στις 26 πηγαν ολοι μαζι στο αστροδρομιο της πρωτευουσας. Αποχωριστηκε με τα κοριτσια του με υποσχεσεις για γρηγορη επιστροφη και πολλα δακρυα. Η τελευταια αγκαλια του με την Nicki ηταν το πιο δυσκολο πραγμα που ειχε κανει ποτε. Η γυναικα του δεν εκλαψε, δεν φωναξε κι αυτο ηταν το χειροτερο απ' ολα. Ειχε απλα παραιτηθει απο την ελπιδα να ζησουν μια ζωη μαζι. Της ψιθυρισε στο αυτι οτι θα φροντιζε να παρει κι αλλη αδεια πριν τελειωσει ο χρονος, αλλα αυτη απλως τον εσπρωξε ελαφρα, διωχνοντας τον απο την αγκαλια της.

Πισω στην Αφροδιτη ο Bailey δεν ειχε να του αναφερει τιποτα σπουδαιο. Ηταν εκνευρισμενος γιατι η δικια του αδεια ειχε ανακληθει για δεκα μερες. Σχεδον δεν μιλησε στον Johnson οταν εφτασε. Του αφησε ενα χαρτι με ολες τις κινησεις της Bauhaus που ειχαν γινει τον Σεπτεμβριο και κλειστηκε στο δωματιο του. Η ψυχολογια του Tom δεν ηταν και στα καλυτερα του και δεν ασχοληθηκε με τον Bailey, οπως θα εκανε σε καθε αλλη περιπτωση.
Η Bauhaus ειχε καταλαβει αλλα τρια νησια, εντεκα βασεις τους δεν ειχαν επικοινωνησει καθολου και ο εχθρικος στολος ειχε μετακινηθει αλλα δεκατρια ναυτικα μιλια προς τα νοτια.
“Σκατα”, μουρμουρισε ο Johnson κατω απο τα μουστακια του, “αυτο ηταν το 'τιποτα σπουδαιο' που ελεγε ο Matt;”
Επρεπε να αναλαβει δραση. Ηδη μετρουσε υπερβολικα πολλες απωλειες και ο στολος της Bauhaus αλωνιζε στα πελαγη χωρις αντιπαλο.
- παλι τα δυο ονοματα του ηρθαν στο νου -
Αποφασισε να οργανωσει τον στρατο του με σκοπο να επιτεθει στον στολο βορεια του οσο το δυνατον συντομοτερα.

***

Τελικα, το 'οσον το δυνατον συντομοτερα' ηταν τρεις μηνες μετα. Ο στολος του βρισκοταν στη μεση διαδικασιων συντηρησης και δεν μπορουσε να μετακινησει ουτε βαρκα. Αναγκαστηκε να περιμενει λιγο ακομα, αν και η συντηρηση ηταν καλη διακιολογια για να μην προσπαθησει τιποτα, αφου ο Bailey ειχε παρει πλεον την πολυποθητη αδεια και δεν θα ειχε σε ποιον να στηριχτει.
Αποφασισε να επιτεθει στις αρχες του επομενου ετους, ετσι για να ευχηθει 'Καλη Χρονια'.