(41) Κητοειδή

Τα απυθμενα βαθη των ωκεανων της Αφροδιτης εσφυζαν από ζωη. Καλαμαρια, κητοειδη, γιγαντιες μεδουσες και εκατομμυρια ειδη ψαριων ζουσαν μια ζωη το ιδιο βιαιη οσο και οι ανθρωποι, αλλα τουλαχιστον αυτά ειχαν την δικαιολογια του γενετικου τους προγραμματισμου: την επιβιωση. Δεν πειραζαν ποτε κανεναν αν τα αφηνε στην ησυχια τους, ακομα και τα εκατοποδα, ένα ειδος χταποδιου που οι φυσιοδιφες το θεωρουσαν το πιο επιθετικο και επικινδυνο για τον ανθρωπο.
Το κοπαδι των κητοειδων που καποτε ειχαν δει οι Bauhaus και σοφα του επετρεψαν να ακολουθησει το δρομο του, ειχε σχεδον φτασει για άλλη μια φορα στο Arsvein. Τα πλασματα κινουνταν με νωχελικη μεγαλοπρεπεια και σιγουρια για τον εαυτο τους. Όταν εφταναν στον προορισμο τους, τα αρσενικα θα δημιουργουσαν ένα τειχος ασφαλειας που θα επετρεπε στα θηλυκα να φερουν στον κοσμο τα μικρα τους χωρις κινδυνο. Κάθε κητοειδες μπορουσε να γεννησει μεχρι και πεντε μικρα, τα οποια βεβαια μονο μικρα σε μεγεθος δεν μπορουσαν να θεωρηθουν, μιας και κατά τη στιγμη της γεννησης τους εφταναν μεχρι και τα εξηντα μετρα. Το Arsvein θεωρετο περιοχη υπο προστασια και πριν τον πολεμο η Bauhaus το ελεγχε με μια πολύ ισχυρη ναυτικη δυναμη από παρανομους κητοθηρες, οι οποιοι πουλουσαν το λιπος των πλασματων στην μαυρη αγορα.
Η παρανομη κητοθηρια ηταν μια από τις πιο επικινδυνες δουλειες στο συμπαν. Ως επι το πλειστον οι κυνηγοι ηταν ατομα με υποπτο παρελθον που πλεον δεν ειχαν καμια ελπιδα να βρουν καποια άλλη δουλεια. Πολλοι ειχαν επιλεξει τον δρομο της νομιμης εργασιας, παρα να γινουν κυνηγοι. Στην Αφροδιτη υπηρχαν περιπου 60 ατομα που ηταν αποφασισμενα να τα βαλουν με τις δυναμεις της φυσεως. Μετα την εναρξη του πολεμου ειχαν απομεινει μονο 12, τα οποια προτιμουσαν να παιρνουν τις μερες τους σε μπαρ και να διηγουνται ιστοριες για τα κητοειδη, εκ των οποιων ουτε μια δεν ηταν αληθινη.
Μια συνηθισμενη επιθεση σε κητοειδες ξεκινουσε με τα δεκα πλοια των κυνηγων να ξεδιαλεγουν το πιο απομονωμενο θυμα, να το πλευριζουν και να το χτυπανε με καμακια μηκους 11 μετρων. Συνεχιζοταν με την ακινητοποιηση του κητοειδους και τη χρηση πολυβολων από τους κυνηγους και συνηθως κατεληγε με τη βυθιση αρκετων πλοιων και τον θανατο τουλαχιστον των μισων κυνηγων, μιας και τα κητοειδη δεν εμεναν απρακτα στην προοπτικη του επικειμενου θανατου τους. Μερικες σπασμωδικες κινησεις τους συνηθως ηταν αρκετες για να προκαλεσουν σκεψεις περι μελλοντικης νομιμης ζωης στους επιζωντες.
Η αληθεια ηταν ότι μονο ένα κητοειδες ειχε σκοτωθει από τους κυνηγους σε ολη τη διαρκεια της ιστοριας τους, κι αυτό μονο και μονο επειδη ηταν μωρο. Παρολο το μεγεθος του όμως μπορεσε να βυθισει τρια πλοια και να πνιξει 38 ατομα. Τελικα οι κυνηγοι καταφεραν να το σκοτωσουν, αφου όμως ειχαν χαλασει όλα τους τα πολεμοφοδια. Η τυχη εκεινη την ημερα ηταν με το μερος τους, μιας και καταφεραν να ξεφυγουν με το κουφαρι του πλασματος όχι μονο από το ναυτικο που τους επιτεθηκε, αλλα και από την λυσσαλεα καταδιωξη των υπολοιπων κητοειδων του κοπαδιου που ακολουθησε. Οσοι γλιτωσαν, γνωριζοντας την απιστευτη μνημη των κητοειδων και με το φοβο ότι αν ξαναβγαιναν στα ανοιχτα θα τους αναγνωριζαν, αποφασισαν να αφησουν τη ζωη του θαλασσολυκου και να αρχισουν να καλλιεργουν χωραφια.