Οκτωβριος 2145 - Heimburg
«Αγαπητοι συναδελφοι, βρισκομαι στην ευχαριστη θεση να σας αναφερω και επισημα ότι η θεση του Στραταρχη Πολεμου εδοθη στον Ναυαρχο Rupert Wolfenstein. Την ερχομενη Τριτη θα πραγματοποιηθει η τελετη παραδοσης-παραλαβης, στην οποια, όπως καταλαβαινετε, ειστε υποχρεωμενοι να παρευρεθειτε.»
Ενθουσιωδη χειροκροτηματα ακολουθησαν αυτά τα λογια. Βεβαια ολοι το γνωριζαν, αλλα αυτό δεν μειωσε στο παραμικρο τον ενθουσιασμο τους. Ο Bornheim συνεχισε.
«Λοιπον…στο βασικο θεμα της συναντησης μας. Υπαρχει μια προταση που εχει κατατεθει από τον Ferdinand Gebrecht στην οποια θεωρει ιδανικο τον Augustus Olufsson για την θεση που διατηρουσε μεχρι προτινως ο Ναυαρχος Wolfenstein.»
Ολοι μουδιασαν, εκτος από τον Wolfenstein και τον αντρα που καθοταν κρυμμενος στο σκοταδι.
«Θα κανεις αρχηγο του στολου την αδελφη;» ψελλλισε ο αντιναυαρχος Zelig.
«Ο Gebrecht εκανε ένα ολεθριο λαθος που κοστισε τη ζωη στον Weinstein. Θεωρει ότι με την προταση του αυτή ξεπληρωνει το χρεος του. Ο Olufsson ηταν αδελφικος φιλος του Weinstein.»
«Φιλος…ναι, καλα», σαρκασε καποιος αξιωματικος. Ο Bornheim τον αγριοκοιταξε.
«Να λειπουν τα προσωπικα σχολια», ειπε επιθετικα ο Wolfenstein και ο αξιωματικος λουφαξε. Ο Bornheim αναστεναξε κουρασμενα.
«Καλο θα ηταν να κοιταξουμε τα γεγονοτα που μπορει ή δεν μπορει να κανουν ιδανικη την υποψηφιοτητα του Olufsson. Η προσωπικη του ζωη δεν μας αφορα. Θελω να μιλησουν καποια ατομα που ειχαν την ευκαιρια να συνεργαστουν με τον κυριο Olufsson και μετα να θεσουμε το ζητημα σε ψηφοφορια.»
Ο Zelig σηκωσε τα χερια του σε ενδειξη παραιτησης κι επειτα επιασε ψιλη κουβεντουλα με τον αξιωματικο που ειχε μιλησει.
Ο Bornheim στραφηκε προς το μερος του Wolfenstein.
«Rupert, ξερω ότι δεν συνεργαστηκες στενα με τον Olufsson, αλλα ποια είναι η αποψη σου;»
Ο Στραταρχης το σκεφτηκε για λιγο.
«Ο Augustus δεν είναι συνηθισμενος αξιωματικος. Θελει μονο να κανει τη δουλεια του. Δεν τον ενδιαφερουν ουτε οι τυπικοτητες, ουτε οι δεξιωσεις. Επισης είναι χαμηλων τονων απεναντι σε ισαξιους του, αλλα αρκετα επιβλητικος απεναντι στους υφισταμενους του. Τον συναντησα για πρωτη φορα από κοντα μετα την μαχη του 2139, σε μια προχειρη συναντηση που ειχα οργανωσει στο Argos. Ειχε ερθει ως εκπροσωπος του κυριου Brezhnev.»
Εκλινε το κεφαλι προς το μερος του ναυαρχου κι εκεινος ανταπεδωσε.
«Εφυγε προς τα μεσα της βραδιας, χωρις να μιλησει σε κανεναν.»
«Κι αυτό θεωρειται θετικο;» ρωτησε ο Zelig. «Είναι μονοχνωτος. Δεν θα μπορει να συνεργαστει σε καμια περιπτωση με κανεναν.»
Ο Wolfenstein κοιταξε εντονα τον Zelig, τα ματια του ολο φωτιες.
«Το ότι δεν με συνεχαρη για τις αποφασεις μου δεν τον κανει μονοχνωτο. Η αληθεια είναι ότι η μετεπειτα ιστορια απεδειξε ότι προκειται για έναν καθολα ικανο αξιωματικο που σε δυσκολες στιγμες πηρε τις σωστες αποφασεις. Δεν θα τον κρινω από το αν μου μιλησε ή όχι στην δεξιωση. Δεν εχει τη στοφα του κολακα, κατι που δεν μπορω να πω για σενα, Zelig.»
Ο αντιναυαρχος αναψοκοκκινησε και εγειρε στην καρεκλα του.
«Εν πασει περιπτωσει, κρινοντας μονο από τις ικανοτητες του, τον θεωρω ιδανικο για να καλυψει την θεση, μιας και ο Gebrecht δεν περιβαλλεται από την εμπιστοσυνη της διοικησης.»
«Αυτό δεν είναι παραλογο», μουρμουρισε μουτρωμενος ο Zelig, «ειδικα αν αναλογιστουμε την προδοσια του Petrov και την βοηθεια του προς εκεινον.»
«Αυτά αποτελουν παρελθον», ειπε κοφτα ο Wolfenstein. «Τωρα κοιταμε το μελλον. Νομιζω ότι ο πιο καταλληλος να μιλησει για τον Olufsson είναι ο Goran.»
«Η αληθεια είναι ότι ο Olufsson επεδειξε εξαιρετικη κριση σε δυσκολες στιγμες», ειπε σκεφτικος ο Brezhnev. «Παρολα αυτά νομιζω οτι δεν εχει τα προσοντα για να προαχθει σε Γενικο Διοικητη του Στολου. Καθολη τη διαρκεια της υπηρεσιας του μαζι μου στην Εκστρατεια εδειξε ότι διατηρει εμμονες με το παρελθον και συγκεκριμενα με την σχεση του με τον Weinstein. Επισης καποιες φορες εδειχνε ότι δεν συμφωνουσε με τις διαταγες που του δινονταν, αν και βεβαια τις εκτελουσε κατά γραμμα. Παντως φαινοταν συχνα να τελει υπο συγχυση. Δεν ξερω κατά ποσο η ασταθεια του αυτή που είναι αποτελεσμα των εμμονων του μπορει να τον βοηθησει να διατηρησει μια τοσο νευραλγικη θεση. Δεν θα ψηφιζα υπερ του.»
«Μαλιστα», ειπε ο Bornheim. «Η αληθεια είναι ότι ολοι γνωριζετε το ποιος είναι και το τι εχει κανει ο Olufsson, απλως οι γνωμες των δυο διοικητων μπορει να βαρυνουν στην τελικη σας αποφαση. Δεν σας κρυβω ότι κι εγω ειμαι υπερ του να του δοθει η αρχηγεια του στολου, για τους λογους που ανεφερε και ο Στραταρχης.»
Ένα σιγανο βηξιμο από την σκοτεινη γωνια τον διεκοψε. Ο Bornheim στραφηκε προς τον ανδρα που καθοταν εκει.
«Χαιρομαι που εισαι μαζι μας, αν και οι κυριοι δεν το γνωριζαν», ειπε σαν να ειχε μολις αντιληφθει την παρουσια του. «Θελεις να προσθεσεις κατι;»
«Ναι», απαντησε μια βραχνη φωνη και ο ανδρας σηκωθηκε με αργες κινησεις και ηρθε στο φως. Μερικα επιφωνηματα εκπληξης τον συνοδευσαν καθως επεφτε βαρυς σε μια άλλη καρεκλα.
Ο Paulus Dante, καταφαγωμενος από τον καρκινο, ηταν το φαντασμα του παλιου του εαυτου. Οι αξιωματικοι που τον ειχαν προλαβει όταν ηταν στις δοξες του και οι οποιοι ακουγαν κάθε ιστορια που ενεπλεκε το προσωπο του σε διαφορα ερωτικα σκανδαλα, δεν μπορουσαν παρα να νιωσουν οικτο βλεποντας τον.
Δεν ειχε απομεινει ιχνος τριχας στο κεφαλι του. Το γυμνο κρανιο του ηταν γεματο καφεκοκκινα στιγματα. Το προγουλι του κρεμοταν και τα ματια του ηταν γεματα τσιμπλες και ετοιμα να σβησουν από στιγμη σε στιγμη. Τα δοντια που του ειχαν απομεινει ηταν κατακιτρινα, τα ουλα του μαυρισμενα, τα χερια του ετρεμαν και δεν μπορουσε να περπατησει παραπανω από πεντε-εξι βηματα χωρις βοηθεια. Ο ενδοξος πρωην Στραταρχης που ειχε οδηγησει την Bauhaus σε απανωτους θριαμβους βρισκοταν στο τελος του μονοπατιου του, εξουθενωμενος και ηττημενος.
Ο Bornheim του χαμογελασε ενθαρρυντικα.
«Ο κυριος Dante μας εκανε την τιμη να παρευρεθει αποψε μαζι μας, παρολο που η κατασταση της υγειας του δεν του το επιτρεπει. Πιστευω ότι η γνωμη του θα μετρησει πολύ περισσοτερο από οποιουδηποτε αλλου, χωρις να θελω να προσβαλλω κανεναν φυσικα.»
Ο Wolfenstein εγνεψε ηγεμονικα.
«Αλλωστε δικο του ηταν το σχεδιο για την απελευθερωση του Graveton», ειπε.
Ο Dante ενιωσε ένα σκιρτημα στην καρδια του. Τον αναγνωριζαν αυτοι οι ισχυροι αντρες. Δεν μπορουσε να θυμηθει πως ηταν να εισαι ισχυρος, γιατι οι πονοι από την αρρωστια και τα φαρμακα δεν τον αφηναν ουτε να σκεφτει καθαρα, αλλα τουλαχιστον μπορουσε να καταλαβει ότι αυτοι οι αντρες τον εκτιμουσαν. Δεν ειχε παρακολουθησει ολη την μεχρι τοτε συνομιλια, γιατι το μυαλο του κουραζοταν γρηγορα και μερικες φορες τα αυτια του βουιζαν. Σιγουρα δεν ειχε τη σπιρταδα που ειχε παλιοτερα, ο καρκινος τον ειχε συντριψει, αλλα αυτά που ειχαν πει οι δυο αντρες – δεν μπορουσε να θυμηθει τα ονοματα τους τωρα, αλλα τι σημασια ειχε; - ηταν σιγουρα θετικα. Ειπαν ότι ειχε καταστρωσει ένα σχεδιο που ειχε παει καλα. Δεν θυμοταν, ειχε συχνα διαλλειψεις, αλλα ετσι θα ηταν. Καποτε ειχε εξουσια, καποτε ηταν ισχυρος, επαιρνε αποφασεις ζωης και θανατου…αλλα ποτε ηταν αυτό; Δεν ηξερε να απαντησει.
Ο ενας από τους αντρες ειχε σκυψει και τον ρωτουσε κατι.
«Στραταρχη…Paulus θα μας πεις τη γνωμη σου;» ρωτησε ο Bornheim απαλα, σαν να προσπαθουσε να ξυπνησει έναν ηλικιωμενο από τον ληθαργο.
«Για ποιο;» ρωτησε ο Dante με φωνη που θυμισε κρωξιμο. Ο λαιμος του τον εκαιγε. Ο Zelig χαμογελασε ειρωνικα.
«Για τον Olufsson…τον θυμασαι τον Olufsson, ετσι δεν είναι; Ηταν μαζι με τον Weinstein, λιγο πριν εκεινος…πεθανει;»
Μια εκρηξη αναμνησεων και ο Dante εζησε ξανα εκεινη τη νυχτα, τη χειροτερη της ζωης του, όταν ειχε μαθει ότι ο στολος τους ειχε εξολοθρευτει και ότι ο Angus, ο διοικητης, ηταν νεκρος. Οι θυμησες τον κατεκλυσαν και η θλιψη γεμισε την καρδια του, η θλιψη για την προδοσια του Petrov, οι ενοχες για το ότι ακουσε τον Gebrecht και απομακρυνε τον Olufsson από τον Angus, αφηνοντας τον μονο στο κεντρο μιας συνομωσιας που στοχο ειχε τον θανατο του…Αν θυμοταν τον Olufsson; Φυσικα και τον θυμοταν, ηταν ο μονος που ειχε απομεινει ζωντανος – μαζι με τον Gebrecht – από εκεινη τη σφαγη και ηταν ζωντανος επειδη με αποφαση δικη του τον ειχε απομακρυνει…Με αποφαση δικη του ειχε αφησει τον Διοικητη του Στολου της εταιρειας με συγκυβερνητη καποιον απειρο, στην πιο κρισιμη μαχη. Τις στιγμες της διαυγειας του στο νοσοκομειο, τον στοιχειωναν οι αποφασεις του αυτές που οδηγησαν στην καταρρευση του πιο ισχυρου ναυτικου στολου στο συμπαν, τον στοιχειωναν τοσο που ζητουσε άλλη μια δοση από το φαρμακο που τον κοιμιζε.
Αν τον θυμοταν; Περισσοτερο απ’ οσο θυμοταν τον εαυτο του.
«Ο Olufsson…φυσικα και τον θυμαμαι. Τον αδικησα…ολοι μας τον αδικησαμε. Ηταν καλος αξιωματικος. Αν βρισκοταν εκει που επρεπε ο Weinstein θα ηταν ζωντανος ακομα…μπορει και τα οσα ακολουθησαν να μην ειχαν συμβει. Κι εσυ», απευθυνθηκε στον Wolfenstein, «μπορει να μην ησουν τωρα Στραταρχης Πολεμου.»
Το ειρωνικο μειδιαμα του Zelig μετατραπηκε σε θριαμβευτικο χαμογελο. Ο Wolfenstein χαμογελασε θλιμμενα.
«Μπορει…» ειπε.
«Ολοι τον αδικησαμε», επανελαβε ο Dante. «Ο Olufsson ηταν πολύ καλος στη δουλεια του. Κι εγω θα ηθελα να τον δω διοικητη του στολου. Του το χρωσταμε.»
Δεν μπορουσε να μιλησει άλλο. Με ματια δακρυσμενα από τους πονους κοιταξε το ποτηρι με το νερο που βρισκοταν μπροστα από τον Bornheim. Εκεινος τον βοηθησε να πιει.
«Θελεις να πεις κατι άλλο;» ρωτησε χαμηλοφωνα, σαν πατερας στο παιδι του. «Όχι; Να φωναξω τη νοσοκομα;»
Ο Dante ενευσε αρνητικα κι ο Bornheim στραφηκε παλι στην ομηγυρη. Προτου μιλησει τον προλαβε όμως ο Zelig.
«Πολύ καλα δασκαλεμενος ο γερος. Σχεδον συγκινηθηκα.»
«Τι εννοεις;» ρωτησε ο Bornheim χανοντας την ψυχραιμια του.
«Μα είναι φανερο», εξηγησε ο Zelig. «Του εδωσες τα λογια, τα εμαθε κι επαιξε το ρολο του μια χαρα. Μια χαρα βεβαια για την κατασταση του. Όμως μην ξεχνας ότι εδώ λαμβανονται σοβαρες αποφασεις με ψυχρη λογικη και όχι με συναισθηματισμους.»
Μερικες αγανακτισμενες φωνες αντεδρασαν.
«Αισχος!»
«Λιγος σεβασμος!»
«Θα ‘πρεπε να ντρεπεσαι, Zelig!»
O Zelig αυτή τη φορα δε χαμογελασε. Όταν σηκωθηκε ορθιος, οι γροθιες του ηταν σφιγμενες. Τους κοιταξε έναν-έναν.
«Θελετε να κανετε έναν πουστη αρχηγο του στολου. Εσεις θα επρεπε να ντρεπεστε! Που είναι η ηθικη σας; Πως είναι δυνατον να παραδιδετε μια τοσο ισχυρη δυναμη στα χερια ενός ψυχολογικα αρρωστου; Ο Brezhnev το ειπε ξεκαθαρα: εχει εμμονες με το παρελθον, με ένα ατομο που είναι νεκρο εδώ και τοσα χρονια. Εχει κολλησει με τον εραστη του, είναι απλο! Κι εσεις θελετε να αναλαβει τον στολο; Τον στολο μας; Δε ντρεπεστε ουτε καν για την καταντια του Dante που ηρθε εδώ σαν σχολιαροπαιδο, με το σκονακι του;»
«Αρκετα, Zelig!» φωναξε ο Wolfenstein. «Δειξε λιγο σεβασμο στο Συμβουλιο, αν δεν μπορεις να δειξεις στον εαυτο σου!»
Ο Zelig μαζεψε τα χαρτια του οργισμενος.
«Εχω περισσοτερη ηθικη και αξιοπρεπεια από ολους σας εδώ μεσα! Αποχωρω! Και φυσικα η ψηφος μου θελω να μετρησει ως αρνητικη – αν τελικα την μετρησετε», ειπε με στομφο.
«Δεν θα μας κανεις μαθημα για την αξιοπιστια της εκλογικης διαδικασιας», απαντησε ψυχρα ο Wolfenstein. «Καταγραψαμε την αποψη σου και την ψηφο σου. Και τωρα ξεκουμπισου από δω μεσα.»
Ο Zelig εφυγε κλεινοντας με ορμη την πορτα πισω του. Περασαν ένα-δυο λεπτα μεχρι να σταματησουν οι ομιλιες των αξιωματικων που καταδικαζαν τη σταση του κι επειτα ο Bornheim ξαναμιλησε:
«Λοιπον, νομιζω ότι δεν πρεπει να το καθυστερουμε άλλο. Rupert ονομαστικη ψηφοφορια ή δια βοης;»
«Με τον πατροπαραδοτο τροπο. Ας σηκωσουν χερια οσοι είναι υπερ της αναθεσης της διοικησης του στολου στον Augustus Olufsson.»
Αρκετα χερια υψωθηκαν, μεταξυ των οποιων ηταν και του Bornheim και του Wolfenstein.
«Και τωρα οσοι είναι κατά.»
Καποιοι σηκωσαν τα χερια τους, μεταξυ των οποιων ο Brezhnev και ο αξιωματικος που μιλουσε με τον Zelig, αλλα ηταν φανερο ότι ηταν μειοψηφια. Ο Bornheim μετρησε χερια.
«Και με την ψηφο του Zelig εχουμε 15 υπερ και 8 κατά. Rupert θελεις να αναγγειλω το νέο στον Olufsson;»
Ο Wolfenstein τεντωθηκε στην καρεκλα του.
«Όχι. Θα του το πω εγω. Μου χρωσταει μια συζητηση αλλωστε εδω και πολλα χρονια.»
Ο Augustus περιμενε στο μπαλκονι. Ειχε κλεισει τα ματια του και απολαμβανε το ελαφρυ αερακι του Οκτωβριου. Ηξερε ότι καποια αλλαγη ερχοταν. Ακουσε την μπαλκονοπορτα πισω του να ανοιγει, αλλα δεν εστρεψε το κεφαλι του. Ο Wolfenstein τον πλησιασε και του ανακοινωσε τα νεα. Εκεινος εγνεψε καταφατικα το κεφαλι του, αλλα δε μιλησε. Τα ματια του ειχαν γεμισει δακρυα κι αναρωτηθηκε αν τα πραγματα θα ειχαν γινει ετσι αν ο Angus ηταν ζωντανος. Αποφασισε ότι δεν τον ενδιεφερε. Χιλιες φορες να μην ειχε χαθει ο φιλος του κι ας μην γινοταν ποτε του Διοικητης.
Ο Wolfenstein ελεγε κατι, αλλα ο Augustus δεν ακουγε. Δεν ειχε να του πει τιποτα που να ηθελε να ακουσει, τιποτα να τον βοηθησει να κουβαλησει το καινουργιο βαρος που του δινοταν. Απλα χαμογελασε και ο Wolfenstein απομακρυνθηκε φουρκισμενος, αρχιζοντας να σκεφτεται αν τελικα ο χαρακτηρισμος του Zelig περι ‘μονοχνωτου’ ηταν σωστος.
Ο Olufsson αναψε ένα τσιγαρο ακομα και ψαρεψε ένα κουτακι μπυρας από το μπουφαν του. Την ανοιξε και την υψωσε στον αερα, στην υγεια ενος Angus που δεν υπηρχε πια, ενός φιλου που ηταν νεκρος εδώ και πολλα χρονια, ενός ανθρωπου που πλεον ζουσε στις αναμνησεις του, και ηπιε. Ηπιε μονορουφι, αφηνοντας το παρελθον πισω του, σπονδη στο μελλον και σε οσα εμελλε να φερει.
Ο οκτωβριατικος ανεμος παρεσυρε τις σταχτες του τσιγαρου του περα μακρυα, στα νοτια, προς τη θαλασσα που ηταν η ζωη του και η μοιρα του.
ΤΕΛΟΣ
