Αργα το βραδυ ο Ivan καθοταν στα σκαλοπατια του κτιριου οπου διεμεναν και παρακολουθουσε τον εναστρο ουρανο καπνιζοντας, βυθισμενος στις σκεψεις του. Μερικα μετρα μακρυα του ο σκοπος σουλατσαρε με αργο βημα περα δωθε. Ο Ivan ουτε καν ακουσε τα σιγανα βηματα του Bachman που ηρθε κι εκατσε διπλα του.
“Δε σε πιανει υπνος ε; Ουτε εμενα.”
“Μμμ.”
“Πρωτη νυχτα μακρυα απο το σπιτι...εννοω να κοιμαμαι καπου αλλου κι οχι να ταξιδευω. Να σου παρω ενα;” ρωτησε, δειχνοντας το πακετο με τα τσιγαρα που ηταν αφημενα πλαι στον Ivan.
“Οχι.”
Ο Robert δεν απαντησε. Κοιταξε κι αυτος προς τον ουρανο, χωρις να μιλαει. Ο Ivan ενιωσε αβολα.
“Κοιτα, μη με παρεξηγησεις για τα τσιγαρα - ”
“Δεν προκειται.”
“ - αλλα εχω ορκιστει στον εαυτο μου να μην πιασω φιλιες μεχρι να τελειωσει ο πολεμος. Γι' αυτο, αν δε σε πειραζει, θα ηθελα λιγο την ησυχια μου.”
Ο Robert κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.
“Καταλαβαινω. Καληνυχτα.”
Σηκωθηκε κι εκανε να φυγει, αλλα κοντοσταθηκε. Εξυσε το κεφαλι του.
“Ξερω οτι δε σε ενδιαφερει η γνωμη μου, αλλα νομιζω οτι εχεις παρει εναν ηλιθιο ορκο. Δεν ξερεις ποτε θα τελειωσει ο πολεμος. Δεν εχω πολεμησει οπως εσυ, αλλα απ' οτι καταλαβαινω αυτη θα ειναι πλεον η ζωη μας. Γιατι να μην κανεις φιλιες;”
Ο Ivan τραβηξε μια τελευταια ρουφηξια και αναστεναξε.
“Καταταχτηκα με τον κολλητο μου. Εκπαιδευτηκαμε μαζι. Οπως λες κι εσυ, συνεχισαμε την ζωη μας σε διαφορετικες συνθηκες. Μας εστειλαν μαζι στην Κοκκινη Γραμμη. Ξερεις τι εγινε;”
“Σκοτωθηκε;” ρωτησε ο Robert με επιφυλαξη.
“Οχι, δε σκοτωθηκε. Δεν μπορεις να πεις οτι σκοτωθηκε απλως γιατι ετσι δεν βλεπεις ολοκληρη την εικονα. Ενα βλημα απο αρμα τον εκοψε στην μεση – το ακους; Στην μεση!”
Ο Robert ανατριχιασε.
“Ημουν διπλα του. Στην ουσια ειδα την τροχια του βληματος, να τον διαπερναει και να καρφωνεται στον στοχο του. Ο κολλητος μου ετυχε να ειναι στη μεση.”
Αναψε ενα καινουργιο τσιγαρο, ενω ο Robert καθοταν διπλα του. Ο Ivan συνεχισε με χαμηλη, αργη φωνη.
“Τα παρατησα ολα – οπλα, εξαρτυση, κρανος και ετρεξα στο πλαι του. Ηταν ακομα ζωντανος, αν και τα αντερα του σερνονταν στο χωμα. Μπορουσε να δει τα ποδια του να βρισκονται εναμιση μετρο μακρυα του. Μπορουσε να καταλαβει τι ειχε συμβει, προλαβε να συνειδητοποιησει οτι πεθαινε.”
Η φωνη του ετρεμε και τραβηξε τρεις απανωτες ρουφηξιες απο το τσιγαρο.
“Ημουν διπλα του και του κρατουσα το χερι καθως επαιρνε τις τελευταιες του ανασες. Και περνουσαν απο το μυαλο μου οσα ειχαμε περασει μαζι ολα τα προηγουμενα χρονια.”
Εμειναν σιωπηλοι για λιγο. Ο Robert δεν ηξερε τι να πει.
“Δεν ηταν ο μονος. Γνωρισα πολλους στην Κοκκινη Γραμμη, ειδα παλιους γνωστους που δεν περιμενα οτι θα ξαναβλεπα εκει, και τους ειδα να σκοτωνονται με πολυ χειροτερους τροπους απ' οτι ο Jonas. Οταν ολοι τους ειχαν πλεον φυγει αποφασισα να μην ξανακανω φιλιες. Ετσι απλα.”
Εσβησε το τσιγαρο στο μαρμαρο της σκαλας κι ατενισε παλι τα αστερια. Ειχε χρονια ολοκληρα να τα δει. Στην Κοκκινη Γραμμη ο ουρανος ηταν μονιμα γεματος απο καπνους. Ακομα και κατα την διαρκεια της Μεγαλης Μερας, το μονο που μπορουσες να δεις ηταν ενα αχνο περιγραμμα του ηλιου σε εναν πορτοκαλι ουρανο.
“Ειναι...ειναι ασχημο...” ψελλισε ο Robert, σαν να συνειδητοποιουσε μολις για που προοριζοταν. Αυτο που ειχε περιγραψει ο Ivan θα μπορουσε να ηταν το μελλον του. Δεν ηθελε να τον πιεσει αλλο. Του ευχηθηκε καληνυχτα και ξαναμπηκε στον λοχο.
Ο Ivan αναψε αλλο ενα.
Εμειναν στο Vladinburg για τρεις εβδομαδες. Δυο μερες μετα την καταταξη τους, ηρθε σημα απο το Υπουργειο Πολεμου που ανεφερε ποια θεση θα αναλαμβανε ο καθενας τους, καθως επισης και σε ποιο πλοιο θα παρουσιαζονταν. Ο Robert ετυχε να παρουσιαζεται μαζι με τον Ivan στο θωρηκτο Ustinov, που θα αποτελουσε ενα απο τα τεσσερα διοικητικα πλοια του στολου.
Αμεσως μετα ξεκινησαν τα μαθηματα, τα οποια γινονταν σε αιθουσες εικονικης πραγματικοτητας. Ο χρονος ηταν ελαχιστος για να μαθουν ακομα και τα βασικα. Την τελευταια εβδομαδα εκαναν και δυο βολες, οπου διεπρεψε οπως ηταν φυσικο ο Ivan.
Στις 30 Σεπτεμβρίου ολοι οι νεοσυλλεκτοι φορτωθηκαν σε φορτηγα και μεταφερθηκαν μεχρι το λιμανι του Vladinburg, που μαζι με την Gerlitsche αποτελουσαν τα μεγαλυτερα λιμανια του Ισταρ. Η αναχωρηση του στολου οριστηκε για τις 11 Ιανουαρίου 2138.
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
(6) Νεοσύλλεκτοι
Οταν στο προαυλιο ειχαν μαζευτει καμια εκατοστη ατομα που περιμεναν νευρικα το τι θα επακολουθουσε υπο το αγρυπνο και κοροιδευτικο βλεμμα μερικων παλιοτερων, ενας ψηλος αντρας με τετραγωνο σαγονι και ψυχρο βλεμμα εμφανιστηκε. Αμεσως δοθηκε η εντολη για προσοχη απο εναν αρχιλοχια που βρισκοταν στην ιδια παρεα με τους παλιοτερους. Ο αντρας συστηθηκε ως Ταγματαρχης Aker και τους εκανε μια εισαγωγη σχετικα με το ποσο χρησιμη ηταν η βοηθεια τους στην εταιρεια. Ο Ivan, που τα ειχε ξανακουσει αυτα, εστω και λιγο παραλλαγμενα, γρηγορα επαψε να δινει προσοχη στα λογια του.
Παραδοξως η ομιλια τελειωσε γρηγορα και οι εκατο νεοσυλλεκτοι βρεθηκαν να κατευθυνονται στην αποθηκη του στρατοπεδου, οπου θα παραλαμβαναν τα απαραιτητα.
Στην ιματιοθηκη υπηρχαν τριαντα υπαλληλοι που δουλευαν πυρετωδως. Οι στολες του ναυτικου ηταν πιο απλες και δεν περιελαμβαναν τις μεταλλικες θωρακισεις που υπηρχαν στο πεζικο και που προσθεταν γυρω στα δεκαπεντε κιλα βαρος στους στρατιωτες. Και οι ναυτες δεν ηταν υποχρεωμενοι να φορουν κρανος, παρα μονο το πηλικιο τους. Πηραν απο δυο στολες ο καθενας, ενα ζευγαρι αρβυλα και ενα μεταλλικο ταμπελακι με τον αριθμο μητρωου και την ομαδα αιματος τους. Ονομα δεν υπηρχε γραμμενο πουθενα - ποιος το χρειαζοταν αλλωστε σε εναν πολεμο;
Οταν τελειωσαν απο εκει πηγαν να παραλαβουν και τον υπολοιπο εξοπλισμο τους. Τους εδωσαν ενα μικρο πακετο που περιελαμβανε τα βασικα: γαζες και σουλφαμιδοσκονη, ραμματα, ενα φλασκι για νερο, τεσσερις κονσερβες για τις πολυ δυσκολες μερες, ενα ρολο χαρτι υγειας («Θα μας βγαλει τουλαχιστον τρεις μηνες» σχολιασε κακοκεφα ο Bachman), ενα σακουλακι με καπνο και χαρτακια («Θα μας εκπαιδευσουν και πως να στριβουμε;» ρωτησε παλι ο Bachman που ξαφνου ειχε γινει πολυ ομιλητικος και ειχε ορεξη για σχολια καταπως φαινοταν), μια θηκη για σαπουνι (και το σαπουνι), γυαλιστικο για τα αρβυλα, βελονες και κλωστες («Και μας λεγαν οτι θα γινουμε αντρες στον στρατο!» ξανασχολιασε ο Bachman, μεχρις οτου ο Ivan του ειπε να σκασει επιτελους). Οταν τελειωσαν, μαζευτηκαν στο προαυλιο και περιμεναν τον αρχιλοχια που θα τους οδηγουσε στους λοχους τους.
Ο Ivan αισθανοταν οτι δεν κουβαλουσε τιποτα. Θυμοταν οτι στην Κοκκινη Γραμμη ηταν υποχρεωμενος να φορα ολοκληρο τον εξοπλισμο του, συν την αντιασφυξιογονα μασκα του, λογω των δηλητηριωδων αεριων που εκτοξευαν η μια εταιρεια στην αλλη. Δεν την εβγαζε ουτε οταν κοιμοταν, για να ειναι μονιμως σε ετοιμοτητα. Και ο εξοπλισμος τους δεν περιοριζοταν σε ενα μικρο πακετο με τα βασικα, αλλα σε ολοκληρο σακιδιο που περιελαμβανε αναμεσα σε αλλα και μια μικρη σκηνη για καποια εκτακτη αναγκη. Πραγματικα ενιωθε αναλαφρος τωρα.
Απο την αλλη, οι υπολοιποι νεοσυλλεκτοι ενιωθαν οτι κουβαλουσαν το ιδιο τους το σπιτι. Ολοι μαζι κατευθυνθηκαν υπο τις οδηγιες του αρχιλοχια, που φαινοταν να βαριεται αφορητα, στο κτιριο οπου θα εμεναν για τις επομενες μερες, οσο δηλαδη θα κρατουσε η θεωρητικη εκπαιδευση τους.
Παραδοξως η ομιλια τελειωσε γρηγορα και οι εκατο νεοσυλλεκτοι βρεθηκαν να κατευθυνονται στην αποθηκη του στρατοπεδου, οπου θα παραλαμβαναν τα απαραιτητα.
Στην ιματιοθηκη υπηρχαν τριαντα υπαλληλοι που δουλευαν πυρετωδως. Οι στολες του ναυτικου ηταν πιο απλες και δεν περιελαμβαναν τις μεταλλικες θωρακισεις που υπηρχαν στο πεζικο και που προσθεταν γυρω στα δεκαπεντε κιλα βαρος στους στρατιωτες. Και οι ναυτες δεν ηταν υποχρεωμενοι να φορουν κρανος, παρα μονο το πηλικιο τους. Πηραν απο δυο στολες ο καθενας, ενα ζευγαρι αρβυλα και ενα μεταλλικο ταμπελακι με τον αριθμο μητρωου και την ομαδα αιματος τους. Ονομα δεν υπηρχε γραμμενο πουθενα - ποιος το χρειαζοταν αλλωστε σε εναν πολεμο;
Οταν τελειωσαν απο εκει πηγαν να παραλαβουν και τον υπολοιπο εξοπλισμο τους. Τους εδωσαν ενα μικρο πακετο που περιελαμβανε τα βασικα: γαζες και σουλφαμιδοσκονη, ραμματα, ενα φλασκι για νερο, τεσσερις κονσερβες για τις πολυ δυσκολες μερες, ενα ρολο χαρτι υγειας («Θα μας βγαλει τουλαχιστον τρεις μηνες» σχολιασε κακοκεφα ο Bachman), ενα σακουλακι με καπνο και χαρτακια («Θα μας εκπαιδευσουν και πως να στριβουμε;» ρωτησε παλι ο Bachman που ξαφνου ειχε γινει πολυ ομιλητικος και ειχε ορεξη για σχολια καταπως φαινοταν), μια θηκη για σαπουνι (και το σαπουνι), γυαλιστικο για τα αρβυλα, βελονες και κλωστες («Και μας λεγαν οτι θα γινουμε αντρες στον στρατο!» ξανασχολιασε ο Bachman, μεχρις οτου ο Ivan του ειπε να σκασει επιτελους). Οταν τελειωσαν, μαζευτηκαν στο προαυλιο και περιμεναν τον αρχιλοχια που θα τους οδηγουσε στους λοχους τους.
Ο Ivan αισθανοταν οτι δεν κουβαλουσε τιποτα. Θυμοταν οτι στην Κοκκινη Γραμμη ηταν υποχρεωμενος να φορα ολοκληρο τον εξοπλισμο του, συν την αντιασφυξιογονα μασκα του, λογω των δηλητηριωδων αεριων που εκτοξευαν η μια εταιρεια στην αλλη. Δεν την εβγαζε ουτε οταν κοιμοταν, για να ειναι μονιμως σε ετοιμοτητα. Και ο εξοπλισμος τους δεν περιοριζοταν σε ενα μικρο πακετο με τα βασικα, αλλα σε ολοκληρο σακιδιο που περιελαμβανε αναμεσα σε αλλα και μια μικρη σκηνη για καποια εκτακτη αναγκη. Πραγματικα ενιωθε αναλαφρος τωρα.
Απο την αλλη, οι υπολοιποι νεοσυλλεκτοι ενιωθαν οτι κουβαλουσαν το ιδιο τους το σπιτι. Ολοι μαζι κατευθυνθηκαν υπο τις οδηγιες του αρχιλοχια, που φαινοταν να βαριεται αφορητα, στο κτιριο οπου θα εμεναν για τις επομενες μερες, οσο δηλαδη θα κρατουσε η θεωρητικη εκπαιδευση τους.
(5) Νέες γνωριμίες
“Ονομα;” ρωτησε βαριεστημενα η σπυριαρα υπαλληλος πισω απο τον παγκο.
“Gregorovic Ivan.” Ο στρατιωτης αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στο αδιαφορο στηθος της κι επειτα κοιταξε ξανα τα χαρτια του.
“Ονομα πατρος;”
“Stefan.”
“Πολη;”
“Heimburg.”
“Μεταταξη ή καταταξη;”
“Μεταταξη απο το 16ο Τμημα Πεζικου. Κοκκινη Γραμμη.”
Ο Ivan δεν συνηθιζε να λεει που ειχε πολεμησει, αλλα η αδιαφορια στη φωνη της κοπελας ηταν εξοργιστικη. Παρολα αυτα η υπαλληλος δεν πεταρισε ουτε βλεμμα.
“Το Φυλλο Πορειας σας, παρακαλω.”
O Ivan εβγαλε ενα τσαλακωμενο κιτρινο χαρτι και της το εδωσε. Η κοπελα μετακινηθηκε με την καρεκλα της προς το διπλανο γραφειο, ανοιξε εναν τεραστιοτομο κι αρχισε να ψαχνει. Ο Ivan περιεργαστηκε τους γυρω του.
Του φανηκε οτι ηταν ο μεγαλυτερος σε ηλικια σε ολες τις σειρες δεξια κι αριστερα του, ολοι οι νεοσυλλεκτοι εμοαζαν να μην εχουν τελειωσει καν το σχολειο. Ακριβως δεξια του ηταν ενας νεαρος, οχι πανω απο 19, με κοντο ξανθο μαλλι και μια υποψια μουστακιου στο πανω χειλος του, ο οποιος του εριχνε κλεφτες ματιες. Το βλεμμα του φαινοταν αγαθο, αν και ο Ivan στοιχηματιζε οτι μια εβδομαδα στο μετωπο θα το αλλαζε χαρακτηριστικα.
Η υπαλληλος βρηκε επιτελους αυτο που εψαχνε και ξανατσουλησε προς το γραφειο της. Ο Ivan δεν μπορεσε να μην προσεξει τα χοντρα μπουτια της και να μην τα σχολιασει αρνητικα απο μεσα του. Η κοπελα του εδωσε πσω το φυλλο πορειας, την καρτα που αντιστοιχουσε στο Ναυτικο και ενα φυλλαδιο με οδηγιες.
“Προαυλιο και περιμενετε. Επομενος.”
Ο Ivan δεν βρηκε καν εναν λογο για να πει ευχαριστω. Φορτωθηκε τον σακο με τα λιγοστα πραγματα του και κατευθυνθηκε προς την εξοδο. Με την ακρη του ματιου του ειδε οτι και ο νεαρος με το αγαθο προσωπο εκανε το ιδιο με βιαστικες κινησεις. Λιγο προτου φτασει στην εξοδο, ο νεαρος τον προλαβε.
“Κοκκινη Γραμμη, ε;” ρωτησε λαχανιασμενα.
Ο Ivan του εριξε ενα απαξιωτικο βλεμμα που ομως δεν τον πτοησε καθολου.
“Ο πατερας μου ελεγε οτι δεν εχεις πολεμησει πραγματικα αν δεν εχεις υπηρετησει στην Κοκκινη Γραμμη.”
“Ναι, ε;” απαντησε ουδετερα ο Ivan. Κοντοσταθηκε και αναψε τσιγαρο. Ο νεαρος τον κοιτουσε οπως θα εκανε αν μπροστα του ειχε τον ιδιο τον Θεο.
“Που πολεμησε ο πατερας σου;”
“Ε...βασικα δεν πολεμησε...ειναι υπαλληλος στα Γραφεια Στρατολογιας...”
Η φωνη του χαμηλωνε με καθε προταση ολοενα και περισσοτερο.
“Μαλιστα.”
Σιωπη απλωθηκε, που την εσπαγε μονο το μουρμουρητο του πληθους στο εσωτερικο του κτιριου και μερικα περιστερια που ειχαν φωλιασει στο γεισο του πρωτου οροφου. Ο Ivan ξαναφορτωθηκετο σακο του που τον ειχε αφησει αναμεσα στα ποδια του για να βγαλει τα τσιγαρα του, και περασε την πυλη προς το προαυλιο, με τον ξανθο καταποδας.
“Με λενε Bachman”, συστηθηκε γρηγορα ο νεαρος, “Robert Bachman, οι φιλοι με λενε Rob.”
Απλωσε το χερι του για χειραψια. Ο Ivan αναστεναξε. Σκατα, δεν το αντεχε αυτο. Γιατι επρεπε να γινουν ολοι φιλοι μεταξυ τους; ειχε φιλους οταν ειχε πρωτοκαταταχτει κι εκανε κι αλλους οταν μεταφερθηκε στην Κοκκινη Γραμμη. Αλλα οταν ειδε τον πρωτο απο τις καινουργιες του γνωριμιες με ανοιγμενο κρανιο κι οταν ο παιδικος του φιλος, με τον οποιο ειχαν μεγαλωσει μαζι, κοπηκε στα δυο απο μια βολη ενος αρματος της Imperial, αρχισε να αναθεωρει τις αποψεις του περι φιλικων σχεσεων στο στρατο.
Μεσα σε μολις δυο μηνες, ολοι οσοι μπορουσε να θεωρησει φιλους ηταν νεκροι ή τραυματιες. Και την νυχτα που επεστρεφε στο χαρακωμα του και η μοναδικη αλλη ζωσα ψυχη εκει ηταν η μασκοτ του λοχου, ενας κεραμιδογατος που ακουγε στο ονομα Eric, συνειδητοποιησε οτι δεν υπηρχε κανενας απολυτως λογος για να κανει φιλιες στον στρατο. Καποιος, καποτε ειχε πει: “Για να ζησει κανεις τελειως μονος του, πρεπει να ειναι ειτε κτηνος, ειτε Θεος.” και μιας και οι πραξεις του ολα αυτα τα χρονια δεν παρεπεμπαν σε Θεο (τουλαχιστον στον Θεο που πιστευαν οι περισσοτεροι), αποφασισε να γινει κτηνος.
Για τους επομενους επτα μηνες δεν μιλησε σε κανεναν, ουτε καν στον νεο λοχαγο που ηρθε για να αντικαταστησει τον προηγουμενο. Μαχοταν λυσσαλεα απο την αρχη μεχρι την ληξη της μαχης και μετα χωνοταν σε μια γωνια και κοιμοταν ή διαβαζε ή ασχολιοταν με τον Eric, τον γατο. Ο δε λοχαγος του ειχε αποφασισει να σεβαστει την αποφαση του να μην κανει παρεα με κανεναν. Ο ιδιος δεν μπορουσε να ξαναμπει στην διαδικασια να κανει φιλιες. Κοιταξε φευγαλεα τον Bachman. Το πιο πιθανο ηταν αυτος ο νεαρος να μην επιζουσε περαν του ενος μηνος.
Το χερι του Robert (Rob για τους φιλους) ηταν ακομη απλωμενο. Ο Ivan ειδε την προσμονη στο βλεμμα του, μια ελπιδα οτι σε αυτο τον νεο τοπο οπου ειχε ερθει μπορουσε να βρει καποια στοιχεια της προηγουμενης ζωης του. Διαολε, ολοι ειχαν περασει απο αυτο το σταδιο, κι ο Ivan ηταν σιγουρος οτι το ειχε περασει ακομα κι ο Max Steiner, που θεωρειτο ηρωας στην εταιρεια. Απλωσε κι αυτος το χερι του και το προσωπο του Bachman φωτιστηκε.
“Ivan,” ειπε κοφτα. “Μαζεψε τα πραγματα σου και παμε να περιμενουμε στο προαυλιο.”
“Gregorovic Ivan.” Ο στρατιωτης αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στο αδιαφορο στηθος της κι επειτα κοιταξε ξανα τα χαρτια του.
“Ονομα πατρος;”
“Stefan.”
“Πολη;”
“Heimburg.”
“Μεταταξη ή καταταξη;”
“Μεταταξη απο το 16ο Τμημα Πεζικου. Κοκκινη Γραμμη.”
Ο Ivan δεν συνηθιζε να λεει που ειχε πολεμησει, αλλα η αδιαφορια στη φωνη της κοπελας ηταν εξοργιστικη. Παρολα αυτα η υπαλληλος δεν πεταρισε ουτε βλεμμα.
“Το Φυλλο Πορειας σας, παρακαλω.”
O Ivan εβγαλε ενα τσαλακωμενο κιτρινο χαρτι και της το εδωσε. Η κοπελα μετακινηθηκε με την καρεκλα της προς το διπλανο γραφειο, ανοιξε εναν τεραστιοτομο κι αρχισε να ψαχνει. Ο Ivan περιεργαστηκε τους γυρω του.
Του φανηκε οτι ηταν ο μεγαλυτερος σε ηλικια σε ολες τις σειρες δεξια κι αριστερα του, ολοι οι νεοσυλλεκτοι εμοαζαν να μην εχουν τελειωσει καν το σχολειο. Ακριβως δεξια του ηταν ενας νεαρος, οχι πανω απο 19, με κοντο ξανθο μαλλι και μια υποψια μουστακιου στο πανω χειλος του, ο οποιος του εριχνε κλεφτες ματιες. Το βλεμμα του φαινοταν αγαθο, αν και ο Ivan στοιχηματιζε οτι μια εβδομαδα στο μετωπο θα το αλλαζε χαρακτηριστικα.
Η υπαλληλος βρηκε επιτελους αυτο που εψαχνε και ξανατσουλησε προς το γραφειο της. Ο Ivan δεν μπορεσε να μην προσεξει τα χοντρα μπουτια της και να μην τα σχολιασει αρνητικα απο μεσα του. Η κοπελα του εδωσε πσω το φυλλο πορειας, την καρτα που αντιστοιχουσε στο Ναυτικο και ενα φυλλαδιο με οδηγιες.
“Προαυλιο και περιμενετε. Επομενος.”
Ο Ivan δεν βρηκε καν εναν λογο για να πει ευχαριστω. Φορτωθηκε τον σακο με τα λιγοστα πραγματα του και κατευθυνθηκε προς την εξοδο. Με την ακρη του ματιου του ειδε οτι και ο νεαρος με το αγαθο προσωπο εκανε το ιδιο με βιαστικες κινησεις. Λιγο προτου φτασει στην εξοδο, ο νεαρος τον προλαβε.
“Κοκκινη Γραμμη, ε;” ρωτησε λαχανιασμενα.
Ο Ivan του εριξε ενα απαξιωτικο βλεμμα που ομως δεν τον πτοησε καθολου.
“Ο πατερας μου ελεγε οτι δεν εχεις πολεμησει πραγματικα αν δεν εχεις υπηρετησει στην Κοκκινη Γραμμη.”
“Ναι, ε;” απαντησε ουδετερα ο Ivan. Κοντοσταθηκε και αναψε τσιγαρο. Ο νεαρος τον κοιτουσε οπως θα εκανε αν μπροστα του ειχε τον ιδιο τον Θεο.
“Που πολεμησε ο πατερας σου;”
“Ε...βασικα δεν πολεμησε...ειναι υπαλληλος στα Γραφεια Στρατολογιας...”
Η φωνη του χαμηλωνε με καθε προταση ολοενα και περισσοτερο.
“Μαλιστα.”
Σιωπη απλωθηκε, που την εσπαγε μονο το μουρμουρητο του πληθους στο εσωτερικο του κτιριου και μερικα περιστερια που ειχαν φωλιασει στο γεισο του πρωτου οροφου. Ο Ivan ξαναφορτωθηκετο σακο του που τον ειχε αφησει αναμεσα στα ποδια του για να βγαλει τα τσιγαρα του, και περασε την πυλη προς το προαυλιο, με τον ξανθο καταποδας.
“Με λενε Bachman”, συστηθηκε γρηγορα ο νεαρος, “Robert Bachman, οι φιλοι με λενε Rob.”
Απλωσε το χερι του για χειραψια. Ο Ivan αναστεναξε. Σκατα, δεν το αντεχε αυτο. Γιατι επρεπε να γινουν ολοι φιλοι μεταξυ τους; ειχε φιλους οταν ειχε πρωτοκαταταχτει κι εκανε κι αλλους οταν μεταφερθηκε στην Κοκκινη Γραμμη. Αλλα οταν ειδε τον πρωτο απο τις καινουργιες του γνωριμιες με ανοιγμενο κρανιο κι οταν ο παιδικος του φιλος, με τον οποιο ειχαν μεγαλωσει μαζι, κοπηκε στα δυο απο μια βολη ενος αρματος της Imperial, αρχισε να αναθεωρει τις αποψεις του περι φιλικων σχεσεων στο στρατο.
Μεσα σε μολις δυο μηνες, ολοι οσοι μπορουσε να θεωρησει φιλους ηταν νεκροι ή τραυματιες. Και την νυχτα που επεστρεφε στο χαρακωμα του και η μοναδικη αλλη ζωσα ψυχη εκει ηταν η μασκοτ του λοχου, ενας κεραμιδογατος που ακουγε στο ονομα Eric, συνειδητοποιησε οτι δεν υπηρχε κανενας απολυτως λογος για να κανει φιλιες στον στρατο. Καποιος, καποτε ειχε πει: “Για να ζησει κανεις τελειως μονος του, πρεπει να ειναι ειτε κτηνος, ειτε Θεος.” και μιας και οι πραξεις του ολα αυτα τα χρονια δεν παρεπεμπαν σε Θεο (τουλαχιστον στον Θεο που πιστευαν οι περισσοτεροι), αποφασισε να γινει κτηνος.
Για τους επομενους επτα μηνες δεν μιλησε σε κανεναν, ουτε καν στον νεο λοχαγο που ηρθε για να αντικαταστησει τον προηγουμενο. Μαχοταν λυσσαλεα απο την αρχη μεχρι την ληξη της μαχης και μετα χωνοταν σε μια γωνια και κοιμοταν ή διαβαζε ή ασχολιοταν με τον Eric, τον γατο. Ο δε λοχαγος του ειχε αποφασισει να σεβαστει την αποφαση του να μην κανει παρεα με κανεναν. Ο ιδιος δεν μπορουσε να ξαναμπει στην διαδικασια να κανει φιλιες. Κοιταξε φευγαλεα τον Bachman. Το πιο πιθανο ηταν αυτος ο νεαρος να μην επιζουσε περαν του ενος μηνος.
Το χερι του Robert (Rob για τους φιλους) ηταν ακομη απλωμενο. Ο Ivan ειδε την προσμονη στο βλεμμα του, μια ελπιδα οτι σε αυτο τον νεο τοπο οπου ειχε ερθει μπορουσε να βρει καποια στοιχεια της προηγουμενης ζωης του. Διαολε, ολοι ειχαν περασει απο αυτο το σταδιο, κι ο Ivan ηταν σιγουρος οτι το ειχε περασει ακομα κι ο Max Steiner, που θεωρειτο ηρωας στην εταιρεια. Απλωσε κι αυτος το χερι του και το προσωπο του Bachman φωτιστηκε.
“Ivan,” ειπε κοφτα. “Μαζεψε τα πραγματα σου και παμε να περιμενουμε στο προαυλιο.”
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
(4) Vladinburg
Γραφειο Στρατολογιας και Εθελοντισμου Bauhaus/Vladinburg - Σεπτεμβριος 2137
Το Γραφειο Στρατολογιας της εταιρειας στεγαζοταν σε ενα εξαώροφο κτιριο δεκα χιλιαδων τετραγωνικων και αποτελουσε την καλυτερη διαφημιση για το στρατευμα τησ Bauhaus. Το επανδρωναν πανω απο χιλια μελη του στρατου, οι περισσοτεροι υπαξιωματικοι και αξιωματικοι γραφειου. Αυτο σημαινε οτι δεν ειχαν ποτε τους πολεμησει σε καποιο μετωπο, γι αυτο και η εικονα που παρουσιαζαν στους νεοσυλλεκτους φαινοταν ιδανικη.
Το κτιριο ηταν χτισμενο στην προσφιλη γοτθικη αρχιτεκτονικη της Bauhaus, με τεσσερα εντυπωσιακα αγαλματα στρατιωτων να δεσποζουν στο προαυλιο που ηταν περιτριγυρισμενο με ατσαλενιο φραχτη. Τα αγαλματα επιαναν ενα μεγαλο μερος της πλατειας που οδηγουσε απο την κεντρικη πυλη ως την εισοδο του κτιριου και αντιπροσωπευαν εναν μαχητη απο καθε σωμα: Πεζικο, Αεροπορια, Ναυτικο και Αστρικο. Τα αγαλματα ειχαν υψος γυρω στα πεντε μετρα το καθενα και εστεκαν σε εντυπωσιακες ποζες, σαν να προκαλουσαν τον εχθρο να τους επιτεθει. Το Υπουργειο Προπαγανδας ειχε φροντισει να αφιερωσει τα αγαλματα στους ηρωικους πεσοντες των πεδιων μαχης και με τεχνη ειχε διαρρευσει οτι οι μαχητες πανω στους οποιους στηριχτηκε η δημιουργια των αγαλματων ειχαν ακριβως αυτη την σταση απεναντι στον εχθρο, λιγο πριν το τελος. Καλη ιστοριουλα, και οι νεαροι που κατατασσονταν στον στρατο με τα μυαλα τους φουσκωμενα απο τους ηρωισμους των πολεμιστων της Bauhaus την πιστευαν για λιγο καιρο, που κυμαινοταν απο τις δυο εβδομαδες εως τους δυο μηνες, οποτε και παρουσιαζονταν σε καποια εμπολεμη μοναδα, οπου και διαπιστωναν, πολλες φορες με πολυ ασχημο τροπο, οτι δεν υπηρχε τιποτα πιο παραπλανητικο απο την σταση των αγαλματων. Παντως ποτε δεν εφτασε καποια επισημη διαμαρτυρια στον ταγματαρχη Bruno Veerhoven, ο οποιος διετελεσε χρεη Υπουργου Προπαγανδας για το μεγαλυτερο διαστημα του πολεμου.
Αφου προσπερνουσες τα αγαλματα και το χαλικοστρωμενο προαυλιο, εφτανες μπροστα στα Κεντρικα Γραφεια, οπου δεσποζαν εξι μεγαλα πανο με το χαρακτηριστικο σημα της εταιρειας, το χρυσο γραναζι σε μπλε φοντο. Η ασφαλεια εδω ηταν πιο χαλαρη σε συγκριση με την κεντρικη εισοδο που την φρουρουσαν ολο το 24ωρο δωδεκα πανοπλοι φρουροι κι ενα αρμα μαχης. Στην εισοδο υπηρχαν μονο δυο αξιωματικοι (συνηθως γυναικες) χωρις οπλα και οι οποιοι φροντιζαν να καλωσορισουν με ευγενικα λογια τους νεοσυλλεκτους και να τους υποδειξουν που θα επρεπε να καταθεσουν τα χαρτια τους.
Στο ισογειο υπηρχαν τα Γραφεια Στρατολογιας, στα οποια καταγραφονταν τα στοιχεια οσων ειχαν κληθει να υπηρετησουν κι απο εκει τους παρεπεμπαν στα αρμοδια τμηματα που θα τους αναλαμβαναν. Επισης υπηρχε το Γραφειο Εθελοντισμου, το οποιο δουλευε σε πολυ χαλαρους ρυθμους τα τελευταια χρονια, μιας και καθε χρονο παρουσιαζονταν ολοενα και λιγοτεροι εθελοντες. Τον Σεπτεμβριο του 2137 απασχολουσε μονο εναν υπαλληλο, ο οποιος περνουσε την μερα του λυνοντας σταυρολεξα (οι τραπουλες απαγορευονταν αυστηρα). Τελος στο ισογειο υπηρχε ακομα η Γραμματεια, το Τηλεφωνικο Κεντρο και το κυλικείο, το οποιο απασχολουσε στρατιωτες οι οποιοι διεθεταν τα πιο μεγαλα μεσα στο στρατευμα. Κυριως ηταν ανιψια ή εγγονια καποιου στρατηγου εν αποστρατεια και η θητεια τους ηταν αντικειμενο κακεντρεχων σχολιων απο τους συναδελφους τους που πολεμουσαν και σκοτωνονταν καθημερινα στο μετωπο.
Μετα την καταθεση των δικαολογητικων στο Γραφειο Στρατολογιας, ο νεοσυλλεκτος επαιρνε μια εγχρωμη καρτα που σημαινε οτι θα επρεπε να παρουσιαστει αμεσα στο αντιστοιχο τμημα. Η πρασινη καρτα αντιστοιχουσε στο Πεζικο, η κοκκινη στην Αεροπορια, η μπλε στο Ναυτικο και η μαυρη στο Αστρικο. Οπως ηταν φυσικο στην υπογεια αποθηκη του κτιριου υπηρχαν χιλιαδες κουτες γεματες με πρασινες καρτες και μονο μια με μαυρες. Γενικοτερα το Αστρικο Σωμα Πολεμου θεωρειτο πολυ εκλεκτικο. Οι καρτες εκδιδονταν, αμεσως μετα την αποφοιτηση απο τα ιδρυματα δευτεροβαθμιας εκπαιδευσης, απο το Μητρωο Πολεμου της Bauhaus και οι βαθμοι που ειχε παρει ο καθε εξεταζομενος λαμβανονταν σοβαρα υποψη σχετικα με την περαιτερω εξελιξη του, ακομα κι αν τελικα δεν γινοταν επιστρατευση και συνεχιζε τις σπουδες του σε καποιο πανεπιστημιο. Η καταγραφη των αρρενων μετα την αποφοιτηση ηταν υποχρεωτικη και γινοταν με θρησκευτικη ευλαβεια. Αμεσως μετα οι καρτες προωθουνταν στο Γραφειο Στρατολογιας οπου και περιμεναν τον κατοχο τους να παρουσιαστει.
Ο πρωτος οροφος αποτελουσε τα γραφεια του Τμηματος Πεζικου, οπου και παρουσιαζονταν οι περισσοτεροι. Ο δευτερος οροφος στεγαζε το Τμημα Ναυτικων Δυναμεων, ο τριτος τα τμηματα Υλικοτεχνικου, Εφοδιασμου, Μεταφορων και Υποστηριξεως και ο τεταρτος το Τμημα Αεροποριας. Οσοι ειχαν επιλεγει για το Αστρικο Τμημα μεταφερονταν αμεσως στο Arsburg, οπου και ξεκινουσαν την εκπαιδευση τους.
Ο πεμπτος οροφος στεγαζε τα Αρχεια και το Τμημα Κατασκοπειας, το Τμημα Απορρητων και το Γενικο Γραφειο Πληροφοριων. Η εισοδος απαγορευοταν σε ολους οσους δεν διεθεταν την απαραιτητη διαβαθμιση, ακομα και στον ιδιο τον Bornheim, αν εκανε το λαθος να παρουσιαστει χωρις το σημα του.
Τελος στον εκτο οροφο στεγαζοταν η Κεντρικη Διοικηση, με Γενικο Διοικητη του ανθρωπινου Δυναμικου της εταιρειας τον υποστρατηγο Conrad von Hausen.
Το Γραφειο Στρατολογιας της εταιρειας στεγαζοταν σε ενα εξαώροφο κτιριο δεκα χιλιαδων τετραγωνικων και αποτελουσε την καλυτερη διαφημιση για το στρατευμα τησ Bauhaus. Το επανδρωναν πανω απο χιλια μελη του στρατου, οι περισσοτεροι υπαξιωματικοι και αξιωματικοι γραφειου. Αυτο σημαινε οτι δεν ειχαν ποτε τους πολεμησει σε καποιο μετωπο, γι αυτο και η εικονα που παρουσιαζαν στους νεοσυλλεκτους φαινοταν ιδανικη.
Το κτιριο ηταν χτισμενο στην προσφιλη γοτθικη αρχιτεκτονικη της Bauhaus, με τεσσερα εντυπωσιακα αγαλματα στρατιωτων να δεσποζουν στο προαυλιο που ηταν περιτριγυρισμενο με ατσαλενιο φραχτη. Τα αγαλματα επιαναν ενα μεγαλο μερος της πλατειας που οδηγουσε απο την κεντρικη πυλη ως την εισοδο του κτιριου και αντιπροσωπευαν εναν μαχητη απο καθε σωμα: Πεζικο, Αεροπορια, Ναυτικο και Αστρικο. Τα αγαλματα ειχαν υψος γυρω στα πεντε μετρα το καθενα και εστεκαν σε εντυπωσιακες ποζες, σαν να προκαλουσαν τον εχθρο να τους επιτεθει. Το Υπουργειο Προπαγανδας ειχε φροντισει να αφιερωσει τα αγαλματα στους ηρωικους πεσοντες των πεδιων μαχης και με τεχνη ειχε διαρρευσει οτι οι μαχητες πανω στους οποιους στηριχτηκε η δημιουργια των αγαλματων ειχαν ακριβως αυτη την σταση απεναντι στον εχθρο, λιγο πριν το τελος. Καλη ιστοριουλα, και οι νεαροι που κατατασσονταν στον στρατο με τα μυαλα τους φουσκωμενα απο τους ηρωισμους των πολεμιστων της Bauhaus την πιστευαν για λιγο καιρο, που κυμαινοταν απο τις δυο εβδομαδες εως τους δυο μηνες, οποτε και παρουσιαζονταν σε καποια εμπολεμη μοναδα, οπου και διαπιστωναν, πολλες φορες με πολυ ασχημο τροπο, οτι δεν υπηρχε τιποτα πιο παραπλανητικο απο την σταση των αγαλματων. Παντως ποτε δεν εφτασε καποια επισημη διαμαρτυρια στον ταγματαρχη Bruno Veerhoven, ο οποιος διετελεσε χρεη Υπουργου Προπαγανδας για το μεγαλυτερο διαστημα του πολεμου.
Αφου προσπερνουσες τα αγαλματα και το χαλικοστρωμενο προαυλιο, εφτανες μπροστα στα Κεντρικα Γραφεια, οπου δεσποζαν εξι μεγαλα πανο με το χαρακτηριστικο σημα της εταιρειας, το χρυσο γραναζι σε μπλε φοντο. Η ασφαλεια εδω ηταν πιο χαλαρη σε συγκριση με την κεντρικη εισοδο που την φρουρουσαν ολο το 24ωρο δωδεκα πανοπλοι φρουροι κι ενα αρμα μαχης. Στην εισοδο υπηρχαν μονο δυο αξιωματικοι (συνηθως γυναικες) χωρις οπλα και οι οποιοι φροντιζαν να καλωσορισουν με ευγενικα λογια τους νεοσυλλεκτους και να τους υποδειξουν που θα επρεπε να καταθεσουν τα χαρτια τους.
Στο ισογειο υπηρχαν τα Γραφεια Στρατολογιας, στα οποια καταγραφονταν τα στοιχεια οσων ειχαν κληθει να υπηρετησουν κι απο εκει τους παρεπεμπαν στα αρμοδια τμηματα που θα τους αναλαμβαναν. Επισης υπηρχε το Γραφειο Εθελοντισμου, το οποιο δουλευε σε πολυ χαλαρους ρυθμους τα τελευταια χρονια, μιας και καθε χρονο παρουσιαζονταν ολοενα και λιγοτεροι εθελοντες. Τον Σεπτεμβριο του 2137 απασχολουσε μονο εναν υπαλληλο, ο οποιος περνουσε την μερα του λυνοντας σταυρολεξα (οι τραπουλες απαγορευονταν αυστηρα). Τελος στο ισογειο υπηρχε ακομα η Γραμματεια, το Τηλεφωνικο Κεντρο και το κυλικείο, το οποιο απασχολουσε στρατιωτες οι οποιοι διεθεταν τα πιο μεγαλα μεσα στο στρατευμα. Κυριως ηταν ανιψια ή εγγονια καποιου στρατηγου εν αποστρατεια και η θητεια τους ηταν αντικειμενο κακεντρεχων σχολιων απο τους συναδελφους τους που πολεμουσαν και σκοτωνονταν καθημερινα στο μετωπο.
Μετα την καταθεση των δικαολογητικων στο Γραφειο Στρατολογιας, ο νεοσυλλεκτος επαιρνε μια εγχρωμη καρτα που σημαινε οτι θα επρεπε να παρουσιαστει αμεσα στο αντιστοιχο τμημα. Η πρασινη καρτα αντιστοιχουσε στο Πεζικο, η κοκκινη στην Αεροπορια, η μπλε στο Ναυτικο και η μαυρη στο Αστρικο. Οπως ηταν φυσικο στην υπογεια αποθηκη του κτιριου υπηρχαν χιλιαδες κουτες γεματες με πρασινες καρτες και μονο μια με μαυρες. Γενικοτερα το Αστρικο Σωμα Πολεμου θεωρειτο πολυ εκλεκτικο. Οι καρτες εκδιδονταν, αμεσως μετα την αποφοιτηση απο τα ιδρυματα δευτεροβαθμιας εκπαιδευσης, απο το Μητρωο Πολεμου της Bauhaus και οι βαθμοι που ειχε παρει ο καθε εξεταζομενος λαμβανονταν σοβαρα υποψη σχετικα με την περαιτερω εξελιξη του, ακομα κι αν τελικα δεν γινοταν επιστρατευση και συνεχιζε τις σπουδες του σε καποιο πανεπιστημιο. Η καταγραφη των αρρενων μετα την αποφοιτηση ηταν υποχρεωτικη και γινοταν με θρησκευτικη ευλαβεια. Αμεσως μετα οι καρτες προωθουνταν στο Γραφειο Στρατολογιας οπου και περιμεναν τον κατοχο τους να παρουσιαστει.
Ο πρωτος οροφος αποτελουσε τα γραφεια του Τμηματος Πεζικου, οπου και παρουσιαζονταν οι περισσοτεροι. Ο δευτερος οροφος στεγαζε το Τμημα Ναυτικων Δυναμεων, ο τριτος τα τμηματα Υλικοτεχνικου, Εφοδιασμου, Μεταφορων και Υποστηριξεως και ο τεταρτος το Τμημα Αεροποριας. Οσοι ειχαν επιλεγει για το Αστρικο Τμημα μεταφερονταν αμεσως στο Arsburg, οπου και ξεκινουσαν την εκπαιδευση τους.
Ο πεμπτος οροφος στεγαζε τα Αρχεια και το Τμημα Κατασκοπειας, το Τμημα Απορρητων και το Γενικο Γραφειο Πληροφοριων. Η εισοδος απαγορευοταν σε ολους οσους δεν διεθεταν την απαραιτητη διαβαθμιση, ακομα και στον ιδιο τον Bornheim, αν εκανε το λαθος να παρουσιαστει χωρις το σημα του.
Τελος στον εκτο οροφο στεγαζοταν η Κεντρικη Διοικηση, με Γενικο Διοικητη του ανθρωπινου Δυναμικου της εταιρειας τον υποστρατηγο Conrad von Hausen.
(3) Σχέδιο δράσης
Ο Paulus Dante με την υποστηριξη του Augustus Bornheim υπεβαλλε το σχεδιο του για την ανακτηση του Αρχιπελαγους Graveton και ολων των κατεχομενων θαλασσινων περιοχων τον Ιουνιο του 2136 στο στρατιωτικο συμβουλιο της εταιρειας οπου και εγινε δεκτο με επιφυλαξη. Τελικα το σχεδιο περασε με οριακη πλειοψηφια και πλεον απεμενε να παρει εγκριση και απο το εξαμηνιαιο συμβουλιο των μετοχων της Bauhaus που γινοταν στο Arsburg καθε Μαιο και Νοεμβριο. Παρολους τους φοβους του Dante οτι οι μετοχοι θα απερριπταν ενα τετοιο σχεδιο, ο στραταρχης βρηκε εναν ανελπιστο συμμαχο στο προσωπο του Ivan Stahler. Αν και παραξενευτηκε που ο Stahler υποστηριξε το σχεδιο του, εντουτοις δεν ειπε τιποτα. Αν μη τι αλλο κανεις δεν μπορουσε να κατηγορησει τον Dante για βλακεια.
Απο μερους του ο Stahler ηταν σιγουρος οτι το σχεδιο του στραταρχη θα ηταν η ταφοπλακα στην καριερα του. Ηδη οι λαθος χειρισμοι του ειχαν αποφερει τον ολεθρο του Anchra Bay, αλλα παρολα αυτα ο Dante καταφερε να κρατησει μια σημαντικη θεση, εστω κι αν υποβιβαστηκε. Εκτος των αλλων, ηταν ο μοναδικος που φαινοταν να συνειδητοποιει τι πραγματικα ειχε συμβει στην αποπειρα δολοφονιας του Δουκα Νικολαου, την επομενη μερα μετα το Anchra Bay. Ο Dante ηξερε (ή υποψιαζοταν) πολλα. Μια κατα μετωπον επιθεση του Stahler προς τον στραταρχη θα αποκαλυπτε τις πραγματικες διαθεσεις του δεξιου χεριου του Δουκα Νικολαου και δεν ηταν σιγουρο οτι θα πετυχαινε τον στοχο του. Αποφασισε λοιπον να παιξει καπως διαφορετικα το παιχνιδι. Αν το πολυδαπανο σχεδιο του Dante αποτυχαινε τοτε ο ιδιος ο Stahler θα ζητουσε την καθαιρεση και την καταδικη του σε φυλακιση. Αν πετυχαινε ομως...αυτο δεν ηθελε να το σκεφτεται ο Stahler, αν και ηταν σιγουρος οτι δεν υπηρχε αυτη η πιθανοτητα.
Τελικα το σχεδιο εγκριθηκε με απολυτη πλειοψηφια και ο Bornheim ξεκινησε τις προετοιμασιες για την πραγματοποιηση του σχεδιου του Dante, που εμεινε γνωστο στην ιστορια ως η Εκστρατεια των Χιλιων Νησων.
Απο μερους του ο Stahler ηταν σιγουρος οτι το σχεδιο του στραταρχη θα ηταν η ταφοπλακα στην καριερα του. Ηδη οι λαθος χειρισμοι του ειχαν αποφερει τον ολεθρο του Anchra Bay, αλλα παρολα αυτα ο Dante καταφερε να κρατησει μια σημαντικη θεση, εστω κι αν υποβιβαστηκε. Εκτος των αλλων, ηταν ο μοναδικος που φαινοταν να συνειδητοποιει τι πραγματικα ειχε συμβει στην αποπειρα δολοφονιας του Δουκα Νικολαου, την επομενη μερα μετα το Anchra Bay. Ο Dante ηξερε (ή υποψιαζοταν) πολλα. Μια κατα μετωπον επιθεση του Stahler προς τον στραταρχη θα αποκαλυπτε τις πραγματικες διαθεσεις του δεξιου χεριου του Δουκα Νικολαου και δεν ηταν σιγουρο οτι θα πετυχαινε τον στοχο του. Αποφασισε λοιπον να παιξει καπως διαφορετικα το παιχνιδι. Αν το πολυδαπανο σχεδιο του Dante αποτυχαινε τοτε ο ιδιος ο Stahler θα ζητουσε την καθαιρεση και την καταδικη του σε φυλακιση. Αν πετυχαινε ομως...αυτο δεν ηθελε να το σκεφτεται ο Stahler, αν και ηταν σιγουρος οτι δεν υπηρχε αυτη η πιθανοτητα.
Τελικα το σχεδιο εγκριθηκε με απολυτη πλειοψηφια και ο Bornheim ξεκινησε τις προετοιμασιες για την πραγματοποιηση του σχεδιου του Dante, που εμεινε γνωστο στην ιστορια ως η Εκστρατεια των Χιλιων Νησων.
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
(2) Ένας νέος στρατός
Στο Vladinburg δημιουργηθηκαν εξι νεα ναυπηγεια τα οποια αρχισαν να δουλευουν με ταχυτατους ρυθμους, και μεχρι τα τελη του 2137 ειχαν δημιουργηθει σαραντα νεα αεροπλανοφορα, 678 υποβρυχια, και εκατον εξηντα θωρηκτα, δημιουργωντας εναν καινουργιο πανισχυρο στολο. Υπηρχε ομως ενα βασικο προβλημα: ποιοι θα επανδρωναν τα πλοια.
Το μονιμο προσωπικο του στολου ειχε εξολοθρευθει κατα την διαρκεια της ναυμαχιας του Anchra Bay. Ετσι, για πρωτη φορα στην ιστορια της εταιρειας, εγινε επιστρατευση σε ολους τους αρρενες πολιτες ανω των 15 ετων. Επισης, ζητηθηκαν και γυναικες εθελοντες, αλλα η ανταποκριση ηταν απογοητευτικη: μολις 237 γυναικες απαντησαν θετικα στην προσκληση.
Ενοψει του μεγαλεπηβολου σχεδιου του Dante ανακληθηκαν μελη του πεζικου απο την Κοκκινη Γραμμη και τον Γανυμηδη και μετατεθηκαν στο ναυτικο, μια κινηση που αποδυναμωνε τα υπαρχοντα μετωπα και εμπεριειχε πολυ ρισκο, μιας και οι στρατιωτες αυτοι δεν ειχαν καμια εμπειρια απο θαλασσιο πολεμο.
Το φθινοπωρο του 2137 οργανωθηκε μια αποστολη απο το γραφειο στρατολογιας της εταιρειας στα μικρα νησια των χιλιων νησων, με σκοπο να βρουν ατομα προθυμα να πολεμησουν με το μερος τους. Τρια πλοια ξεκινησαν με ακρα μυστικοτητα και καταφεραν να περασουν απο τον αποκλεισμο των πλοιων της Capitol.
Οι γηγενεις κατοικοι των νησιων ζουσαν μια ειρηνικη ζωη μακρυα απο τον πολεμο, που μονο αυτοι, οι κατοικοι της Luna και οι κατοικοι της Βικτωρια ειχαν καταφερει. Μιας και κατα την περιοδο του πολεμου οι κατοικοι αυτοι αποτελουσαν την δευτερη γενια (δηλαδη ειχαν γεννηθει και μεγαλωσει στα νησια αυτα) δεν επασχαν απο το αισθημα χρεους των πατεραδων τους, που θεωρουσαν οτι οφειλαν τα παντα στην ετιαρεια τους επειδη τους ειχε χρισει ως τους εκλεκτους που θα την ακολουθουσαν στην Αφροδιτη. Ως εκ τουτου δεν ενιωθαν καμια υποχρεωση απεναντι στην Bauhaus ωστε να την ακολουθησουν στον πολεμο που αυτη διεξηγαγε.
Οι κατοικοι των Χιλιων Νησων ακολουθουσαν μια ζωη αποκομμενη απο την ζωη της εταιρειας. Η Bauhaus δεν ειχε ποτε ψηφισει καποια χρηματοδοτηση για την βελτιωση των συνθηκων στα νησια, και θυμοταν τους κατοικους της μονο σε καποιες περιπτωσεις ψηφοφοριας νεων νομοσχεδιων (θεματα διαδοχης δεν ετιθετο βεβαια). Οι νησιωτες ηταν ανθρωποι απλοι, σκληροι και ξεροκεφαλοι: παλευαν καθημερινα με τα στοιχεια της φυσης για να βγαλουν τα προς το ζειν και οι διαφορες πολιτικες ραδιουργιες και ψηφοφοριες τους αφηναν παγερα αδιαφορους. Ο μεσος ορος ζωης τους ηταν μολις τα 36 χρονια (κατι που οπως αποδειχθηκε με επιστημονικες μελετες αργοτερα οφειλοταν εν μερει και στην ραδιενεργεια που προηλθε απο τις βυθισεις των πυρηνοκινητων υποβρυχιων κατα την διαρκεια του υποβρυχιου πολεμου του Graveton αλλα και στα κοιτασματα του ουρανιου που βρισκονταν στον βυθο του αρχιπελαγους) και δεν ειχαν καμια ορεξη να τον μειωσουν πολεμωντας για την εταιρεια.
Λιγες μερες μετα την αφιξη της επιτροπης απο το Ισταρ δημιουργηθηκε μια χαλαρη ομοσπονδια με μελη διαφορους κατοικους των τοπικων κοινωνιων, οι οποιοι αρνηθηκαν να στειλουν δυναμεις για την ενισχυση της Bauhaus. Τα μελη της επιτροπης εφυγαν απραγα και εξαλλα με την συμπεριφορα τους, και εχοντας δωσει σιωπηλο ορκο να εκδικηθουν τους νησιωτες, κατι που τελικα δεν εγινε μιας και υπηρχαν πολυ σοβαροτερα προβληματα που ταλανιζαν την εταιρεια.
Αυτη η συμμαχια των νησιωτων ονομαστηκε Ομοσπονδια των Χιλιων Νησων. Αργοτερα οργανωθηκαν καλυτερα και τελικα, μετα το τελος του πολεμου, αναγκασαν την διοικηση της Bauhaus να τους δεχτει ως εκπροσωπους της νεας επικρατειας που δημιουργηθηκε, και ονομαστηκε επικρατεια των 1000 Νησων.
Το μονιμο προσωπικο του στολου ειχε εξολοθρευθει κατα την διαρκεια της ναυμαχιας του Anchra Bay. Ετσι, για πρωτη φορα στην ιστορια της εταιρειας, εγινε επιστρατευση σε ολους τους αρρενες πολιτες ανω των 15 ετων. Επισης, ζητηθηκαν και γυναικες εθελοντες, αλλα η ανταποκριση ηταν απογοητευτικη: μολις 237 γυναικες απαντησαν θετικα στην προσκληση.
Ενοψει του μεγαλεπηβολου σχεδιου του Dante ανακληθηκαν μελη του πεζικου απο την Κοκκινη Γραμμη και τον Γανυμηδη και μετατεθηκαν στο ναυτικο, μια κινηση που αποδυναμωνε τα υπαρχοντα μετωπα και εμπεριειχε πολυ ρισκο, μιας και οι στρατιωτες αυτοι δεν ειχαν καμια εμπειρια απο θαλασσιο πολεμο.
Το φθινοπωρο του 2137 οργανωθηκε μια αποστολη απο το γραφειο στρατολογιας της εταιρειας στα μικρα νησια των χιλιων νησων, με σκοπο να βρουν ατομα προθυμα να πολεμησουν με το μερος τους. Τρια πλοια ξεκινησαν με ακρα μυστικοτητα και καταφεραν να περασουν απο τον αποκλεισμο των πλοιων της Capitol.
Οι γηγενεις κατοικοι των νησιων ζουσαν μια ειρηνικη ζωη μακρυα απο τον πολεμο, που μονο αυτοι, οι κατοικοι της Luna και οι κατοικοι της Βικτωρια ειχαν καταφερει. Μιας και κατα την περιοδο του πολεμου οι κατοικοι αυτοι αποτελουσαν την δευτερη γενια (δηλαδη ειχαν γεννηθει και μεγαλωσει στα νησια αυτα) δεν επασχαν απο το αισθημα χρεους των πατεραδων τους, που θεωρουσαν οτι οφειλαν τα παντα στην ετιαρεια τους επειδη τους ειχε χρισει ως τους εκλεκτους που θα την ακολουθουσαν στην Αφροδιτη. Ως εκ τουτου δεν ενιωθαν καμια υποχρεωση απεναντι στην Bauhaus ωστε να την ακολουθησουν στον πολεμο που αυτη διεξηγαγε.
Οι κατοικοι των Χιλιων Νησων ακολουθουσαν μια ζωη αποκομμενη απο την ζωη της εταιρειας. Η Bauhaus δεν ειχε ποτε ψηφισει καποια χρηματοδοτηση για την βελτιωση των συνθηκων στα νησια, και θυμοταν τους κατοικους της μονο σε καποιες περιπτωσεις ψηφοφοριας νεων νομοσχεδιων (θεματα διαδοχης δεν ετιθετο βεβαια). Οι νησιωτες ηταν ανθρωποι απλοι, σκληροι και ξεροκεφαλοι: παλευαν καθημερινα με τα στοιχεια της φυσης για να βγαλουν τα προς το ζειν και οι διαφορες πολιτικες ραδιουργιες και ψηφοφοριες τους αφηναν παγερα αδιαφορους. Ο μεσος ορος ζωης τους ηταν μολις τα 36 χρονια (κατι που οπως αποδειχθηκε με επιστημονικες μελετες αργοτερα οφειλοταν εν μερει και στην ραδιενεργεια που προηλθε απο τις βυθισεις των πυρηνοκινητων υποβρυχιων κατα την διαρκεια του υποβρυχιου πολεμου του Graveton αλλα και στα κοιτασματα του ουρανιου που βρισκονταν στον βυθο του αρχιπελαγους) και δεν ειχαν καμια ορεξη να τον μειωσουν πολεμωντας για την εταιρεια.
Λιγες μερες μετα την αφιξη της επιτροπης απο το Ισταρ δημιουργηθηκε μια χαλαρη ομοσπονδια με μελη διαφορους κατοικους των τοπικων κοινωνιων, οι οποιοι αρνηθηκαν να στειλουν δυναμεις για την ενισχυση της Bauhaus. Τα μελη της επιτροπης εφυγαν απραγα και εξαλλα με την συμπεριφορα τους, και εχοντας δωσει σιωπηλο ορκο να εκδικηθουν τους νησιωτες, κατι που τελικα δεν εγινε μιας και υπηρχαν πολυ σοβαροτερα προβληματα που ταλανιζαν την εταιρεια.
Αυτη η συμμαχια των νησιωτων ονομαστηκε Ομοσπονδια των Χιλιων Νησων. Αργοτερα οργανωθηκαν καλυτερα και τελικα, μετα το τελος του πολεμου, αναγκασαν την διοικηση της Bauhaus να τους δεχτει ως εκπροσωπους της νεας επικρατειας που δημιουργηθηκε, και ονομαστηκε επικρατεια των 1000 Νησων.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011
(1) Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
Εισαγωγη: Μορφολογια και τοπολογια των Χιλιων Νησων
Μετα την συντριβη της Bauhaus από την Capitol η εταιρεία βρεθηκε σε δεινη θεση. Ο ελεγχος του Αρχιπελαγους Graveton περασε στα χερια της Capitol, οπως και τα δυο μεγαλυτερα νησια του.
Δυτικα της Ισημερινης Ηπειρου υπηρχε ενα τεραστιο συμπλεγμα νησιων, βραχονησιδων και κοραλιογεννων υφαλων, το οποιο εκτεινοταν σε μηκος μεγαλυτερο των 3000 χιλιομετρων και ξεκινουσε απο τον ωκεανο Orontrov, στα βορειοδυτικα παραλια του Ισταρ και εφτανε ως τα νοτια του πλανητη, διπλα απο την Ισημερινη ηπειρο και εως τον ωκεανο Schwarztot. Το συμπλεγμα περιελαμβανε πανω απο 9000 νησιδες, υφαλους και νησια, ακατοικητα ως επι το πλειστον, καθως επισης και το αρχιπελαγος Graveton. Τα μεγαλυτερα νησια του Συμπλεγματος των Χιλιων Νησων οπως ονομαζοταν, ηταν τα νησια Esgar και Arnoth, στα οποια στηριζοταν κατα 80 % η βαρια βιομηχανια της Bauhaus. Στην Esgar υπηρχαν πλουσια κοιτασματα σε σιδηρο, χρυσο και διαφορα αλλα μεταλλα, ενω στο Arnoth υπηρχε ουρανιο, διαμαντια και φυσικο αεριο. Με το περασμα του ελεγχου αυτων των νησιων στην Capitol, αυτοματα η βαρια βιομαχανια της Bauhaus σταματησε. Πολλα μετωπα της εταιρειας, κυριως στην Αφροδιτη, αμφιταλαντευτηκαν, αλλα κρατησαν, κυριως χαρη την αυτοθυσια και το πεισμα των στρατιωτων της. Στην Κοκκινη Γραμμη, οι Imperial εκμεταλλευομενοι το γεγονος του μη-εφοδιασμου της Bauhaus, με μια επιχειρηση που κρατησε τρεις μηνες και ονομαστηκε «Πορφυρη Ανατολη» καταφεραν να καταλαβουν 2000 τετραγωνικα μετρα που ανηκαν στην Bauhaus.
Στο Ισταρ οι συνεπειες ηταν ακομη χειροτερες. Απο τα νησια του συμπλεγματος γινονταν συνεχεια εισαγωγες σε θαλασσια προιοντα και μετα την νικη της Capitol η τροφοδοσια σταματησε. Καθως ο καιρος περνουσε πολλοι πολιτες αρχισαν να πεθαινουν απο την πεινα. Τα τροφιμα πλεον δινονταν με δελτιο και αυξηθηκαν οι εγκληματικες ενεργειες μεταξυ των κατοικων. Η Bauhaus περνουσε τις πιο δυσκολες ωρες της. Τα νεα του θανατου του ηρωα της εταιρειας Max Steiner το καλοκαιρι του 2132 εριξαν στα ταρταρα την ψυχολογια του στρατου και πολλα μετωπα αμφιταλαντευτηκαν.
Στην Αφροδιτη επικρατουσε το απολυτο χαος. Σαν να μην εφταναν ολα αυτα, το φθινοπωρο του 2132 ο Paulus Dante μπηκε στο νοσοκομειο για το ετησιο τσεκαπ του και του διαγνωστηκε οτι επασχε απο καρκινο. Μην μπορωντας να συνεχισει στην θεση του Στραταρχη Πολεμου ανεθεσε την διοικηση στον Augustus Bornheim (παρολο που στον στρατιωτικο τομεα την επιβλεψη την ειχαν οι Saglielli) κι ο ιδιος ανελαβε την διοικηση του γραφειου στρατιωτικων επιχειρησεων, περισσοτερο σαν τιμητικο τιτλο παρα σαν μια θεση απ'οπου θα μπορουσε να προσφερει. Παρολα αυτα, αρχισε να σχεδιαζει ενα σχεδιο – οσο του επετρεπε η υγεια του – με σκοπο να ανακτηθει το Graveton.
Αρχικα υπηρξαν φοβοι απο την διοικηση της εταιρειας οτι οι πληθυσμοι των μικρων νησιων του συμπλεγματος θα υπεφεραν απο τις επιθεσεις της Capitol, αλλα οπως αποδειχθηκε ο Johnson δεν εδωσε σημασια στους γηγενεις κατοικους των νησιων. Υπηρξαν βεβαια καποιες βιαιοτητες απο πληρωματα του στολου της Capitol, αλλα οι περιπτωσεις αυτες ηταν μεμονωμενες και τιμωρηθηκαν σκληρα απο τον Johnson.
Η Capitol οργανωσε περιπολιες σε ολο το μηκος των χιλιων νησων, εκτος απο τον ωκεανο Schwarztot οπου και στελνονταν πολυ σπανια. Παντως το καλοκαιρι του 2136 ο Johnson εκανε μια οργανωμενη επιθεση στην βαση του Toth στο Und Akre και την κατεστρεψε. Ο Τοth ηταν ενας απο τους ελαχιστους που επεζησαν και μετα απο αρκετους μηνες καταφερε να επιστρεψει στο Ισταρ, οπου και ανελαβε διοικητης του 5ου Λοχου της XVII Μεραρχιας που βρισκοταν στο Heimburg.
Το προβλημα του ανεφοδιασμου σε πρωτες υλες ηταν το βασικο προβλημα που επρεπε να λυσει ο Bornheim. Εν μερει το καταφερε με την αποστολη χιλιαδων μεταλλωρυχων και σκαπανεων στον Γανυμηδη, στην ζωνη οπου ελεγχε η Bauhaus. Το νοτιο τμημα του πλανητη ηταν γεματο ορυχεια και μεταλλεια, στα οποια εργαζονταν μεχρι τοτε αιχμαλωτοι της Imperial που δεν ειχαν καταφερει να φυγουν απο τις πολεις τους πριν την επιθεση της Bauhaus. Καθημερινα απο τον Γανυμηδη εφευγαν δεκαδες φορτηγιδες γεματες με μεταλλευματα που χρειαζοταν η πολεμικη βιομηχανια της Bauhaus.
Παραλληλα με αυτη την κινηση, αποφασιστηκε να μαζευτουν ολα τα αχρηστευμενα αρματα μαχης και να διαλυθουν ολες οι μεταλλικες κατασκευες στα κτιρια του Ισταρ, με σκοπο ολα αυτα να μεταφερθουν στα χυτηρια της εταιρειας και να τα χρησιμοποιησουν ξανα. Ο Dante τον Μαρτιο του επομενου χρονου υπεβαλλε ενα αναλυτικο σχεδιο που προεβλεπε την δημιουργια ενος καινουργιου στολου απο το μηδεν, πιο ισχυρου απο τον προηγουμενο που ειχε εξολοθρευτει στο Anchra Bay, μερικους μηνες νωριτερα. Αν και αρχικα υπηρχαν σκεψεις σχετικα με το κοστος μιας τετοιας κινησης, τελικα ο Paulus Dante καταφερε να περασει το σχεδιο του για την απελευθερωση των Χιλιων νησων στο τακτικο εξαμηνιαιο συμβουλιο της εταιρειας με απολυτη πλειοψηφια.
Μετα την συντριβη της Bauhaus από την Capitol η εταιρεία βρεθηκε σε δεινη θεση. Ο ελεγχος του Αρχιπελαγους Graveton περασε στα χερια της Capitol, οπως και τα δυο μεγαλυτερα νησια του.
Δυτικα της Ισημερινης Ηπειρου υπηρχε ενα τεραστιο συμπλεγμα νησιων, βραχονησιδων και κοραλιογεννων υφαλων, το οποιο εκτεινοταν σε μηκος μεγαλυτερο των 3000 χιλιομετρων και ξεκινουσε απο τον ωκεανο Orontrov, στα βορειοδυτικα παραλια του Ισταρ και εφτανε ως τα νοτια του πλανητη, διπλα απο την Ισημερινη ηπειρο και εως τον ωκεανο Schwarztot. Το συμπλεγμα περιελαμβανε πανω απο 9000 νησιδες, υφαλους και νησια, ακατοικητα ως επι το πλειστον, καθως επισης και το αρχιπελαγος Graveton. Τα μεγαλυτερα νησια του Συμπλεγματος των Χιλιων Νησων οπως ονομαζοταν, ηταν τα νησια Esgar και Arnoth, στα οποια στηριζοταν κατα 80 % η βαρια βιομηχανια της Bauhaus. Στην Esgar υπηρχαν πλουσια κοιτασματα σε σιδηρο, χρυσο και διαφορα αλλα μεταλλα, ενω στο Arnoth υπηρχε ουρανιο, διαμαντια και φυσικο αεριο. Με το περασμα του ελεγχου αυτων των νησιων στην Capitol, αυτοματα η βαρια βιομαχανια της Bauhaus σταματησε. Πολλα μετωπα της εταιρειας, κυριως στην Αφροδιτη, αμφιταλαντευτηκαν, αλλα κρατησαν, κυριως χαρη την αυτοθυσια και το πεισμα των στρατιωτων της. Στην Κοκκινη Γραμμη, οι Imperial εκμεταλλευομενοι το γεγονος του μη-εφοδιασμου της Bauhaus, με μια επιχειρηση που κρατησε τρεις μηνες και ονομαστηκε «Πορφυρη Ανατολη» καταφεραν να καταλαβουν 2000 τετραγωνικα μετρα που ανηκαν στην Bauhaus.
Στο Ισταρ οι συνεπειες ηταν ακομη χειροτερες. Απο τα νησια του συμπλεγματος γινονταν συνεχεια εισαγωγες σε θαλασσια προιοντα και μετα την νικη της Capitol η τροφοδοσια σταματησε. Καθως ο καιρος περνουσε πολλοι πολιτες αρχισαν να πεθαινουν απο την πεινα. Τα τροφιμα πλεον δινονταν με δελτιο και αυξηθηκαν οι εγκληματικες ενεργειες μεταξυ των κατοικων. Η Bauhaus περνουσε τις πιο δυσκολες ωρες της. Τα νεα του θανατου του ηρωα της εταιρειας Max Steiner το καλοκαιρι του 2132 εριξαν στα ταρταρα την ψυχολογια του στρατου και πολλα μετωπα αμφιταλαντευτηκαν.
Στην Αφροδιτη επικρατουσε το απολυτο χαος. Σαν να μην εφταναν ολα αυτα, το φθινοπωρο του 2132 ο Paulus Dante μπηκε στο νοσοκομειο για το ετησιο τσεκαπ του και του διαγνωστηκε οτι επασχε απο καρκινο. Μην μπορωντας να συνεχισει στην θεση του Στραταρχη Πολεμου ανεθεσε την διοικηση στον Augustus Bornheim (παρολο που στον στρατιωτικο τομεα την επιβλεψη την ειχαν οι Saglielli) κι ο ιδιος ανελαβε την διοικηση του γραφειου στρατιωτικων επιχειρησεων, περισσοτερο σαν τιμητικο τιτλο παρα σαν μια θεση απ'οπου θα μπορουσε να προσφερει. Παρολα αυτα, αρχισε να σχεδιαζει ενα σχεδιο – οσο του επετρεπε η υγεια του – με σκοπο να ανακτηθει το Graveton.
Αρχικα υπηρξαν φοβοι απο την διοικηση της εταιρειας οτι οι πληθυσμοι των μικρων νησιων του συμπλεγματος θα υπεφεραν απο τις επιθεσεις της Capitol, αλλα οπως αποδειχθηκε ο Johnson δεν εδωσε σημασια στους γηγενεις κατοικους των νησιων. Υπηρξαν βεβαια καποιες βιαιοτητες απο πληρωματα του στολου της Capitol, αλλα οι περιπτωσεις αυτες ηταν μεμονωμενες και τιμωρηθηκαν σκληρα απο τον Johnson.
Η Capitol οργανωσε περιπολιες σε ολο το μηκος των χιλιων νησων, εκτος απο τον ωκεανο Schwarztot οπου και στελνονταν πολυ σπανια. Παντως το καλοκαιρι του 2136 ο Johnson εκανε μια οργανωμενη επιθεση στην βαση του Toth στο Und Akre και την κατεστρεψε. Ο Τοth ηταν ενας απο τους ελαχιστους που επεζησαν και μετα απο αρκετους μηνες καταφερε να επιστρεψει στο Ισταρ, οπου και ανελαβε διοικητης του 5ου Λοχου της XVII Μεραρχιας που βρισκοταν στο Heimburg.
Το προβλημα του ανεφοδιασμου σε πρωτες υλες ηταν το βασικο προβλημα που επρεπε να λυσει ο Bornheim. Εν μερει το καταφερε με την αποστολη χιλιαδων μεταλλωρυχων και σκαπανεων στον Γανυμηδη, στην ζωνη οπου ελεγχε η Bauhaus. Το νοτιο τμημα του πλανητη ηταν γεματο ορυχεια και μεταλλεια, στα οποια εργαζονταν μεχρι τοτε αιχμαλωτοι της Imperial που δεν ειχαν καταφερει να φυγουν απο τις πολεις τους πριν την επιθεση της Bauhaus. Καθημερινα απο τον Γανυμηδη εφευγαν δεκαδες φορτηγιδες γεματες με μεταλλευματα που χρειαζοταν η πολεμικη βιομηχανια της Bauhaus.
Παραλληλα με αυτη την κινηση, αποφασιστηκε να μαζευτουν ολα τα αχρηστευμενα αρματα μαχης και να διαλυθουν ολες οι μεταλλικες κατασκευες στα κτιρια του Ισταρ, με σκοπο ολα αυτα να μεταφερθουν στα χυτηρια της εταιρειας και να τα χρησιμοποιησουν ξανα. Ο Dante τον Μαρτιο του επομενου χρονου υπεβαλλε ενα αναλυτικο σχεδιο που προεβλεπε την δημιουργια ενος καινουργιου στολου απο το μηδεν, πιο ισχυρου απο τον προηγουμενο που ειχε εξολοθρευτει στο Anchra Bay, μερικους μηνες νωριτερα. Αν και αρχικα υπηρχαν σκεψεις σχετικα με το κοστος μιας τετοιας κινησης, τελικα ο Paulus Dante καταφερε να περασει το σχεδιο του για την απελευθερωση των Χιλιων νησων στο τακτικο εξαμηνιαιο συμβουλιο της εταιρειας με απολυτη πλειοψηφια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
