(40) Υποχώρηση

Για την επομενη μιση ωρα οι δυο εταιρειες βομβαρδιζαν λυσσαλεα η μια την άλλη. Το τειχος ειχε αρχισει να εχει τα πρωτα ρηγματα, ενώ ένα θωρηκτο ειχε αποσυρθει από την μαχη για να επισκευαστει. Αλλα δυο μικροτερα πλοια ειχαν βυθιστει, το ένα από αυτά αυτανδρο, ενώ από το άλλο οι περισσοτεροι ναυτες ειχαν προλαβει να διασωθουν. Ο Tanaka ηταν εξαλλος, μιας και το σκαφος που ειχε στειλει μπροστα καθυστερουσε πολύ.
Πεταξε το ποτηρι με το κρασι που κρατουσε στο περισκοπιο και ουρλιαξε με ολη του την δυναμη:
«ΑΑΑ! Γαμημενο κωλοπραμα! Προσω ολοταχως! ΠΡΟΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ!»
Ο Tesui, ο χειριστης του σοναρ που ειχε περασει όλα τα χρονια της ενηλικης ζωης του σε ένα υποβρυχιο, ηταν ο μονος που τολμησε να αντιμιλησει.
«Κυριε διοικητα, δεν μπορουμε να ξεκινησουμε ακομη. Δεν εχουν καθαριστει ακομα οι ναρκες που βρισκονται στην πορεια μας», ειπε σαν δασκαλος που προσπαθει να εξηγησει σε ένα πενταχρονο παιδι την θεωρια της σχετικοτητας. Ο Tanaka του εριξε ένα θολο, ανεκφραστο βλεμμα κι επειτα εσφιξε τοσο πολύ τις γροθιες του που τα νυχια του εγδαραν τις παλαμες του.
«Θελεις να διοικησεις εσυ;» ειπε τοσο ψιθυριστα που μεχρι κι ο ιδιος ακουσε τον εαυτο του με δυσκολια.
«Οριστε;» ρωτησε με οσο πιο ευγενικη και ταπεινη φωνη μπορουσε ο Tesui.
«Λεω,» απαντησε με φωνη που ολοενα και δυναμωνε ο Tanaka, «θελεις να διοικησεις εσυ; ΘΕΣ; ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΓΑΜΩΤΟ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ, ΜΕ ΕΒΑΛΑΝ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΚΑΙ ΠΑΘΑΙΝΩ ΝΑΥΤΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΩΚΕΑΝΟ! ΣΚΑΣΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΑ! ΚΑΙ ΡΙΞΤΕ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ BAUHAUS ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ!»
Εριξε μια γροθια στο περισκοπιο για να ξεσπασει και αμεσως εβαλε την γροθια του στο στομα του για να μετριασει τον πονο. Κανεις δεν μιλησε, εκτος από τον Tesui, ο οποιος θελησε να του εξηγησει γιατι δεν μπορουσαν να χρησιμοποιησουν τα πυρηνικα οπλα των υποβρυχιων εναντια στην βαση της Bauhaus, αλλα με το που ανοιξε το στομα του το ξανασκεφτηκε και το εκλεισε.
Ο δευτερος κυβερνητης εδωσε εντολη μεσω του εσωτερικου δικτυου στα υποβρυχια να προχωρησουν, αλλα με το μινιμουμ της δυναμης τους, αλλα αγνοησε την δευτερη εντολη του Tanaka, με την ελπιδα ότι θα την ξεχνουσε. Στην επιφανεια ο βομβαρδισμος συνεχιζοταν.
Το σκαφος που προπορευοταν ειχε εξουδετερωσει προς το παρον αρκετες ναρκες, αλλα καθως προχωρουσε επεσε πανω στο Συρμα. Μια λαμψη φωτισε τα βαθη του ωκεανου καθως τα μηχανικα μερη του σκαφους καταστρεφονταν και το ιδιο παρεμεινε πιασμενο στο μεταλλικο διχτυ, σαν τερατωδης μυγα πιασμενη στον ιστο μιας ακομα πιο τερατωδους αραχνης.
Τα υποβρυχια που ειχαν μολις ξεκινησει να κινουνται ξανα, σταματησαν για άλλη μια φορα.
«Τι εγινε παλι;» ρωτησε με ησυχη φωνη, που όμως εκρυβε μια αδιορατη απειλη, ο Tanaka.
«Το σκαφος-ανιχνευτης καταστραφηκε, κυριε», απαντησε ο δευτερος κυβερνητης. «Προφανως υπαρχει καποιο ηλεκτροφορο πλεγμα μπροστα μας.»
«Μαλιστα», απαντησε κουρασμενα ο Tanaka καθως εξυνε την μυτη του με τον γαντζο και παρα, παρα πολύ προσεκτικα. «Και τωρα; Τι θα κανουμε;» ρωτησε κανεναν συγκεκριμενα.
Ο Tesui μιλησε με χαμηλη φωνη.
«Θα μπορουσαμε να παμε γυρω από το διχτυ. Αλλα δεν ξερουμε ποσο μηκος εχει και το σοναρ μου δειχνει ότι υπαρχουν πολλες υφαλοκρηπιδες εδώ.»
Ο δευτερος κυβερνητης πηρε το μερος του Tesui.
«Ετσι κι αλλιως, ότι κι αν γινει στην επιφανεια, εμεις θα αναγκαστουμε να περασουμε από τα πλαγια. Δεν ξερουμε τι ειδους πλεγμα είναι, ποσο μηκος εχει, ουτε ποσο ηλεκτρισμενο είναι. Και υπαρχει παντα η περιπτωση η εκρηξη μιας τορπιλης μας να παρασυρει κι εμας.»
Ο Tanaka κουνησε τον γαντζο του σαν να μην τον ενδιεφερε το θεμα.
«Καντε ότι θελετε. Εσεις ειστε οι θαλασσολυκοι. Με τους Bauhaus τι γινεται; Εχουμε καμια εξελιξη;»
«Τιποτα καινουργιο. Χασαμε ένα μεταγωγικο ακομη και η ρωγμη στο τειχος τους απλως μεγαλωσε», απαντησε ο δευτερος κυβερνητης κι αυτή τη φορα ο Tanaka μπορεσε να ξεχωρισει μια νοτα δυσφοριας και αποδοκιμασιας στην φωνη του.
«Κινηθειτε νοτια και ειδοποιηστε και τα πλοια να κανουν το ιδιο. Φευγουμε από αυτόν τον διαολοτοπο», ειπε.
«Και με τους Bauhaus τι θα κανουμε;» ρωτησε αυθορμητα ένα μελος του πληρωματος, χωρις να δει τον Tesui να του κανει σινιαλο σαν μανιακος με τα χερια για να μην μιλησει.
«Γαμα το», απαντησε ο Tanaka, «εγω θελω απλως να φυγω από δω.»

Τα χτυπημενα πλοια της Mishima αρχισαν να απομακρυνονται αργα προς τα νοτια, αφηνοντας ικανοποιημενο τον Toth, ο οποιος εστειλε αμεσως μηνυμα στον Angus Weinstein ότι τον πλησιαζαν εχθροι. Το τειχος ειχε παθει μικρες ζημιες, ενώ δυο κανονια και εφτα πολυβολα ειχαν καταστραφει ολοσχερως, αλλα ο Marshall θελησε να ξεκουρασει αυτους που ειχαν πολεμησει κι ετσι κανεις δεν θα ασχολειτο με την επισκευη του τειχους για τις επομενες τριαντα ωρες. Αφου ενημερωσε και τον Paulus Dante, τον Στραταρχη Πολεμου της Αφροδιτης, ανεβηκε στα τειχη.
Εκατσε σαν παιδακι, με τα ποδια του να κρεμονται στο κενο και παρακολουθουσε τα πλοια που εφευγαν προς τα νοτια. Πολλα από αυτά καπνιζαν ακομα. Εριξε μια ματια στην αγριεμενη θαλασσα μπροστα του, στα συντριμμια που επεπλεαν και στα κομματιασμενα πτωματα που χτυπουσαν στα βραχια. Αναστεναξε.
«Εντεκα χρονια πολεμαμε», μονολογησε απογοητευμενος. «Ποσο ακομα;»
Και χωρις να εχει ιδεα ότι βρισκονταν ακομα στην αρχη του πολεμου, σηκωθηκε και επεστρεψε στην βαση.