(50) Tom

Tom

Για άλλη μια φορα ο Tom θα δοκιμαζοταν απεναντι σε αυτόν που θεωρουσε τον κυριοτερο εχθρο του. Αυτή τη φορα θα ηταν αμειλικτος. Ειχε κανει το λαθος να τους υποτιμησει μια και μοναδικη φορα, και το ειχε πληρωσει πολύ ακριβα. Δεν θα το ξανακανε αυτό. Ο Angus Weinstein ειχε αποδειχθει πολύ εξυπνος στρατηγικα την τελευταια φορα που ειχαν ερθει αντιμετωποι οι δυο στολοι. Ο Johnson δεν ειχε μαθει ποτε ότι η εκβαση εκεινης της μαχης ειχε κριθει όχι από τις εντολες του Weinstein, αλλα από την αποφαση ενός αξιωατικου να τις παραβει. Θεωρουσε λοιπον ότι για την αποτυχια του εκεινη την μερα οφειλοταν στον γενικο διοικητη της Bauhaus. Ετσι ειχε επικεντρωσει την προσοχη του στο πως θα επαιρνε εκδικηση από τον Angus.
Η Imperial ξεκινησε από τα δυτικα παραλια της Ισημερινης Ηπειρου οπου ηταν ελλιμενισμενη την 5η πρωινη της 18ης Σεπτεμβριου. Ετσι όπως ειχε υπολογιστει η αποσταση, και εχοντας ως δεδομενη μια αντισταση μεσαιου μεγεθους από ένα μερος των δυναμεων της Bauhaus, θα εφταναν στο Anchra Bay καπου μεταξυ 20ης και 21ης Σεπτεμβριου. Τα θωρηκτα της Imperial ειχαν επιτελους επιδιορθωθει και αναβαθμιστει, τα αεροπλανοφορα ειχαν εφοδιαστει με εικοσι επιπλεον αεροσκαφη το καθενα και τα τορπιλοφορα ειχαν εφοδιαστει με τορπιλες ειδικης κατασκευης που ειχαν σχεδιαστει αποκλειστικα για το μετωπο του Graveton και ειχαν σταλει από την Βικτωρια με μοναδικο σκοπο την εξαλειψη των υποβρυχιων της Bauhaus. Οι τορπιλες αυτές ειχαν την τριπλασια ισχυ από τις τορπιλες που ειχαν χρησιμοποιηθει μεχρι τοτε, μιας και η θωρακιση των υποβρυχιων της Bauhaus (η θωρακιση Giraud όπως ειχε ονομαστει χαρη στον Jean Giraud που την ειχε πραγματοποιησει) ηταν πολύ μεγαλυτερη από ότι ενός συμβατικου υποβρυχιου. Η Bauhaus ηξερε ότι για να εχει τον ελεγχο της θαλασσας επρεπε να βρει έναν τροπο να προστατευσει τα υποβρυχια της από τους εχθρους. Η εξτρα θωρακιση τους ηταν το πρωτο βημα – το δευτερο ηταν η ναρκοθετηση ολοκληρων ωκεανων και η λεπτομερης χαρτογραφηση τους, ώστε τα υποβρυχια τους να αποφευγουν τις παγιδες. Βεβαια, όπως ηταν φυσικο, πολλα καϊκια και ψαραδικα δεν ειχαν ειδοποιηθει (οι χαρτες ειχαν διαβαθμιστει ως ακρως απορρητοι) με αποτελεσμα πολλα από αυτά να πεφτουν πανω στις ναρκες. Επισης υπηρχε και ένα προβλημα με τα κοπαδια των κητοειδων που μεταναστευαν νοτια για να αναπαραχθουν, αλλα κανεις από το Γενικο Επιτελειο δεν ειχε δωσει σημασια σε κατι τοσο ασημαντο.

Αναψε άλλο ένα τσιγαρο και κοιταξε την φωτογραφια της οικογενειας του. Το τελευταιο που ηθελε ηταν να επιστρεψει στην πατριδα του και να τον γιουχαρουν σαν δειλο και προδοτη. Μετα την πανωλεθρια τους από την Bauhaus ο Kramer του ειχε προτεινει να αποσυρθει και να επιστρεψει στον Αρη. Ο Tom ειχε αρνηθει χωρις να το συζητησει καν. Δεν ηθελε να επιστρεψει ετσι, ηττημενος και με την ουρα στα σκελια. Εδωσε στον Kramer να καταλαβει ότι δεν ειχε καμια διαθεση να φυγει, όχι τουλαχιστον χωρις να εκδικηθει για την ηττα του. Ο Kramer δεν ειχε επιμεινει.
«Συγχωρεστε με», ψιθυρισε στην φωτογραφια. «Αλλα θα ερθω οποτε κανω αυτό για το οποιο με εχουν στειλει εδώ.»
Ο Bailey που στεκοταν λιγα μετρα μακρυα του και διαβαζε καποια αναφορα σχετικα με την τροφοδοσια της εβδομαδας τον κοιταξε με ανεκφραστο προσωπο, αλλα δεν μιλησε. Τον καταλαβαινε – τις περισσοτερες φορες τουλαχιστον. Ειχε μια οικογενεια πισω και ηθελε να την νιωθει παντα κοντα του. Γι’ αυτό και κουβαλουσε την φωτογραφια τους μαζι του οπου κι αν πηγαινε. Αυτό που δεν μπορουσε να καταλαβει ηταν γιατι όταν του δοθηκε η ευκαιρια να επιστρεψει στην πατριδα δεν το ειχε κανει.
Ο ιδιος ο Bailey ειχε ακουσει παρα πολλες φορες μαθηματα εταιρογνωσιας και τους συμβουλους προπαγανδας που κατεφταναν ανα τριμηνο για να κανουν μαθηματα στους στρατιωτες της εταιρειας, ώστε να μην ξεχασουν για ποιο λογο πολεμουσαν και τωρα τελευταια ενιωθε να αντιδρα αυτοματα με το που ακουγε το ονομα της εταιρειας του. Χεστηκε για την πατριδα του, χεστηκε για τον λογο για τον οποιο πολεμουσαν, χεστηκε για την Bauhaus, την Mishima ή την Imperial.
Η μοναδικη του οικογενεια που τον περιμενε στον Αρη ηταν μια ανιψια 13 χρονων, την οποια φροντιζε εδώ και οκτω χρονια, από όταν δηλαδη πεθανε η αδελφη του από πνευμονια και αφησε την κορη της στην φροντιδα του. Όταν εμαθε ότι θα τον εστελναν στην Αφροδιτη εβαλε λυτους και δεμενους για να ακυρωση την διαταγη, αλλα η επιθυμια του δεν εισακουστηκε. Εβαλε την μικρη εσωτερικη σε ένα σχολειο αμφιβολου ποιοτητος (ηταν το μονο διαθεσιμο εκεινη την περιοδο) και εφυγε για την Αφροδιτη.
Ηξερε ότι ο Johnson τον εκτιμουσε πολύ και του ειχε τυφλη εμπιστοσυνη, όπως επισης ηξερε ότι μερικες φορες τον ξαφνιαζε με τις αποψεις του. Τι να κανει, το ότι ηταν αξιωματικος της Capitol δεν σημαινε απαραιτητα ότι ηταν και στρατοκαυλος, οσο κι αν η πλειοψηφια των στρατιωτων της εδινε αυτή την εντυπωση. Το μονο που ηθελε ηταν να επιστρεψει στον Αρη και την ανιψια του και θα σκοτωνε για να ηταν στην θεση του Johnson όταν του προτειναν να γυρισει πισω.
Εστρεψε την προσοχη του παλι στο δελτιο τροφοδοσιας. Ο Edelson παλι ειχε κανει μαλακια, σκοπευε να αφησει το Enterprise ατάιστο γιατι δεν μπορουσε να υπολογισει σωστα τις μεριδες. Ειπε στον Johnson ότι επεστρεφε στον θαλαμο ελεγχου, αλλα εκεινος δεν φανηκε να τον ακουει. Ο Bailey εκανε έναν μορφασμο και εφυγε.
Ο Tom ειχε ακουσει κάθε λεξη του Bailey, αλλα δεν ειχε απαντησει επιτηδες. Όταν εκεινος εφυγε ο Tom διπλωσε με προσοχη την φωτογραφια της οικογενειας του, την φιλησε και την εβαλε παλι στο στηθος του. Επειτα εβγαλε από το τζακετ του ένα ματσο με τσαλακωμενα χαρτια, γεματα με μουτζουρωμενα γραμματα. Αρχισε να τα διαβαζει ένα-ένα, με την προσοχη του επικεντρωμενη σε αλλα πραγματα. Τα ματια του, δακρυσμενα όπως κάθε φορα που διαβαζε εκεινα τα γραμματα, πετουσαν πανω στις γραμμες, διαβαζε ξανα και ξανα και ξανα τον πονο και το μισος και την οργη που εκρυβαν μεσα τους, αναμεικτα συναισθηματα εκατονταδων, χιλιαδων συγγενων και φιλων αυτων που ειχε οδηγησει στον θανατο.
«…ευχομαι να εχεις το ιδιο τελος με τον γιο μου…»
«…απορω πως σου εχουν αφησει ακομα την διοικηση του στολου μας. Παραιτησου προτου σε ξηλωσουν…»
«…καταρα σου δινω να ζησεις οσα ζησαμε…»
«…ο γιος μου δεν ειχε κανενα λογο να πολεμησει στον κωλοπλανητη για τον κωλοπολεμο σας…σου ευχομαι ότι χειροτερο…»
«Ξερω ότι δεν θα φτασει ποτε στα χερια σας, αλλα ηθελα να το γραψω ετσι κι αλλιως. Πως μπορεσατε να το κανετε αυτό; Ο Willy ηταν μολις 19 ετων, μολις ειχαμε αρραβωνιαστει. Πως μπορειτε να ειστε τοσο σκληροκαρδος και να τον αφησετε να πεθανει, χωρις να τον βοηθησετε; Πως μπορειτε; Δεν ειχατε ποτε καποιον να σας αγαπησει; Ashley»
Απ’ όλα τα γραμματα, το τελευταιο ηταν το χειροτερο. Ισως επειδη δεν τον εβριζε, δεν τον ειρωνευοταν, δεν του ευχοταν να πεθανει και να καιγεται στην κολαση για ολη την αιωνιοτητα. Σε τεσσερις γραμμες ειχε συμπεριλαβει ολο τον πονο και την αδικια που ενιωθε, ολο το μισος και την θλιψη της, χωρις να τον προσβαλλει, μονο με μια ερωτηση.
Πως μπορεσατε να το κανετε;
Μια ερωτηση, σε πληθυντικο ευγενειας, γιατι ο ιδιος ηταν ανωτερος από κάθε πολιτη της εταιρειας. Ηταν Διοικητης Στολου, που να παρει! Του μιλουσαν στον πληθυντικο και του εκαναν υποκλισεις όταν περνουσε! Ειχε δικαιωμα ζωης και θανατου σε χιλιαδες ατομα! Ηταν Διοικητης!
Κι ερχοταν αυτή η κοπελιτσα που δεν την ειχε δει ποτε στην ζωη του και ουτε θα την εβλεπε και του ελεγε για τον αρραβωνιαστικο της, καποιον Willy, 19 ετων, που τον ειχε αφησει να πεθανει. 19. Μολις 19. Μπορουσε να θυμηθει τον εαυτο του στα 19; Μπορουσε, γαμωτο, μπορουσε. 19 ηταν όταν καταταχτηκε στην Capitol. Σαν τον Willy. Σχεδον σαν τον Willy. Γιατι ο ιδιος τοτε δεν ειχε μια Ashley να τον περιμενει πισω. Κι αν ζουσε κι αν πεθαινε κανεις δεν θα τον εκλαιγε.
Αλλα αυτος ειχε εξουσια ζωης και θανατου, ετσι δεν είναι;
Μουγκρισε καθως ξαναδιαβαζε το γραμμα της κοπελας. Αρχισε να το φιλαει αγρια και τα δακρυα του ανακατευονταν με τα σαλια του. Εκλαιγε και το φιλουσε, σαν να προσπαθουσε να δωσει μια υποσχεση που θα εκανε τα παντα για να την κρατησει. Αυτό το γραμμα τον κρατουσε σε αυτόν τον πλανητη. Η Ashley. Ο Willy. Δυο παιδια που δεν ειχε δει ποτε του κι όμως τον κρατουσαν δεμενο στην Αφροδιτη, μακρυα παο την δικια του οικογενεια, μακρυα από την δικια του ευτυχια. Γιατι πλεον δεν ειχε δικαιωμα στην ευτυχια, όχι όταν ειχε προξενησει τοσο πονο σε τοσες χιλιαδες ατομα. Ο Bailey θα ελεγε ότι αυτή είναι η μοιρα του διοικητη, να παιρνει αποφασεις που μπορει να στοιχιζουν ανθρωπινες ζωες, αλλα είναι για το γενικοτερο καλο. Να παει να γαμηθει κι ο Bailey, ποτε δεν επροκειτο να τον καταλαβει, για ποιο λογο το ειχε παρει προσωπικα, για ποιο λογο ειχε τρια χρονια να κοιμηθει ολοκληρη νυχτα, για ποιο λογο κρατουσε όλα αυτά τα γραμματα και τα διαβαζε συνεχεια. Αυτό που θα ελεγε ο Bailey θα ηταν ότι ηταν πλεον συναισθηματικα ασταθης. Μπορει και να ισχυε, μπορει και όχι – δεν ειχε κατσει να το σκεφτει. Ηξερε όμως, από την πρωτη στιγμη που ειχε διαβασει το γραμμα της Ashley, τι επρεπε να κανει.
Σκουπισε τα ματια του και πηρε βαθια ανασα. Η θαλασσινη αυρα τον χτυπησε στο προσωπο κι ενιωσε να συνερχεται καπως. Εγλειψε τα χειλη του και ανατριχιασε από την αρμυρα των δακρυων του και των κυματων που εσκαγαν στην πρυμνη και τον πιτσιλουσαν. Μαζεψε τα γραμματα και τα εχωσε παλι στο τζακετ του. Εκανε μια συντομη προσευχη και επεστρεψε στον θαλαμο ελεγχου, εκει οπου το πληρωμα του ηταν προσηλωμενο στις συντεταγμενες που οδηγουσαν στο Anchra Bay.