(28) Απολογισμός

Ο απολογισμος ηταν τραγικος για την Capitol: το αναγνωριστικο Nelly, το καταδρομικο Elvis, τεσσερα ρυμουλκα και το αεροπλανοφορο Freedom Fighter ειχαν βυθιστει, τρια από τα θωρηκτα ειχαν σοβαρες ζημιες και το ένα από αυτά δεν θα μπορουσε να κινηθει για τουλαχιστον αλλους δυο μηνες, αλλα τρια καταδρομικα ειχαν βυθιστει κατά το ημισυ και γινονταν προσπαθειες να τα ανελκυσουν και τουλαχιστον εξηντα αεροσκαφη ειχαν αχρηστευθει και παρασυρθει στον βυθο. Οι ανθρωπινες απωλειες εφταναν τους 13.670 νεκρους και αγνοουμενους, από τους οποιους τελικα σωθηκαν αργοτερα μολις 237. Οι υπολοιποι ειτε φαγωθηκαν από τους καρχαριες του Αρχιπελαγους ειτε ηταν παγιδευμενοι στα βυθισμενα πλοια. Αναμεσα στους παγιδευμενους στο Nevada (μεσα στο οποιο, όπως υπολογιστηκε αργοτερα, υπηρχαν τουλαχιστον 7.000 ανθρωποι ζωντανοι όταν βυθιστηκε) ηταν και ο ναυαρχος Robert Wudlow, ενας εξηνταρης αξιωματικος του Εμπορικου Ναυτικου της Capitol, ο οποιος ηταν ο πρωτος που ειχε σταλει στην Αφροδιτη, λογω της εμπειριας του.
Ολη η θαλασσα μπροστα από τον λιμενα των Capitol ηταν γεματη συντριμμια και κουφαρια. Οι σωσιβιες λεμβοι προσπαθησαν να περισυλλεξουν οσους μπορουσαν, αλλα κατά την εβδομη απογευματινη σηκωθηκε ένα ξαφνικο μπουρινι που τους αναγκασε να τα παρατησουν και να επιστρεψουν πισω. Αρκετοι που ειχαν επιζησει από την επιθεση χαθηκαν στην θαλασσοταραχη. Το ιδιο βραδυ, λιγο πριν το σιωπητηριο, ο Johnson ζητησε μεσω του ασυρματου να πει μια προσευχη για την αναπαυση των ψυχων των συντροφων τους. Επι πεντε λεπτα απολυτη σιωπη επικρατησε στα πλοια της Capitol, που την εσπαγαν μονο καποια περιστασιακα κρωξιματα γλαρων, που ειχαν κανει πλουσιοπαροχα γευματα τις τελευταιες μερες, τοσο στην ακτη, οσο και στο ανοιχτο πελαγος.

(27) Πανωλεθρία

Τα πρωτα μαχητικα της Bauhaus εφορμησαν ακριβως στις 15:31 μ.μ. στο τορπιλοφορο Nevada, ενώ ολες οι σειρηνες του αντηχουσαν στριγκα. Ο Johnson ειδε με τρομο πυρινα μανιταρια να ξεπηδουν από την γεφυρα και τα πλαινα του πλοιου καθως ολες σχεδον οι βομβες των Bauhaus εβρισκαν στοχο και τα αεροσκαφη απομακρυνονταν κανοντας έναν μεγαλο ελλειψοειδη κυκλο. Ναυτες ετρεχαν πανικοβλητοι προσπαθωντας να σβησουν τις φωτιες που εξαπλωνονταν προτου φτασουν στις αποθηκες πυρομαχικων. Καποιοι εριξαν έναν σωληνα στην θαλασσα με σκοπο να απορροφησουν νερο και να το ριξουν στην φωτια, αλλα οι προσπαθειες τους ηταν ματαιες μιας και ο σωληνας ηταν τρυπιος από τα θραυσματα που ειχαν εκτιναχθει παντου από τις εκρηξεις.
Ο Tom καταφερε να ξεχωρισει κινησεις στην αιθουσα διακυβερνησης του Nevada και ενιωσε στιγμιαια ανακουφιση – ο καπτεν-Wudlow ηταν ζωντανος, όπως όλα εδειχναν. Αρπαξε τον ασυρματο και επικοινωνησε με το Nevada. Ακουστηκαν παρασιτα που ολο και δυναμωναν, και μετα εντελως ξαφνικα ο ηχος καθαρισε και ο Tom μπορεσε να ακουσει την βαθια φωνη του Wudlow, αυτή τη φορα πανικοβλητη και συριχτη, σαν να δυσκολευοταν να παρει ανασα:
«Tom…Tom! Χρειαζομαστε βοηθεια! Εχουμε τρια ρηγματα στο αριστερο κυτος και ένα ρηγμα στην πλωρη! Στειλε οσους εχεις διαθεσιμους!»
Κι αλλα παρασιτα καλυψαν την φωνη του Wudlow. Ο Tom προσπαθησε να απαντησει, αλλα ηξερε ότι δεν μπορουσε να ακουστει.
«Rob…Robert, αν μ’ ακους, θα προσπαθησω να στειλω ατομα. Με ακους; Rob;»
Ο Bailey τον χτυπησε ελαφρα στον ωμο κι όταν ο Tom σηκωσε το βλεμμα από τον ασυρματο, εκεινος του εδειξε προς το Nevada.
Το τορπιλοφορο ειχε αρχισει να γερνει στα αριστερα και να μπαζει νερα από τα ρηγματα. Καποιοι ναυτες δεν μπορεσαν να κρατηθουν κι επεσαν στην θαλασσα. Ο Tom μουρμουρισε κατι, αλλα ο Bailey του το ξεκοψε:
«Δεν ακουσα τι ειπες, αλλα ειμαι σιγουρος ότι θες να πλησιασουμε. Ξεχνα το. Ότι εγινε, εγινε. Είναι μονοι τους τωρα.»
Ο βομβος από τα μαχητικα της Bauhaus που επεστρεφαν επιβεβαιωσε τα λεγομενα του Bailey. Ο Tom ηθελε να ουρλιαξει. Και παρολο που μισουσε τον Bailey για αυτό που του ειχε πει, εντουτοις ηξερε ότι ειχε δικιο.
Ένα τεταρτο της ωρας μετα το Nevada βυθιστηκε. Σταθεροποιηθηκε για δεκα δευτερολεπτα, καθως ισορροπουσε τελεια πανω στο νερο κι επειτα, σαν να το πηρε ξαφνικα αποφαση, η καρινα του εσπασε στα δυο. Το πισω μερος του πλοιου επεσε με ορμη στα βρωμικα νερα του Graveton και βυθιστηκε αμεσως, ενώ το μπροστινο μερος του εμεινε να επιπλεει για λιγα λεπτα ακομα, καθως γεμιζε νερα.
Οι φωτιες στο εξωτερικο κυτος ειχαν σβησει, αλλα ηταν φανερο ότι στο εσωτερικο του εξαπλωνονταν ολοενα και περισσοτερο. Ο Tom εστρεψε το βλεμμα του χωρις να το θελει πραγματικα προς την γεφυρα του Nevada, αλλα προς μεγαλη του ανακουφιση δεν ειδε κανεναν να κοιταζει προς το μερος του.
Τα νερα του ωκεανου ορμησαν στο τρυπιο κουφαρι του πλοιου και το παρεσυραν στην αβυσσο του Αρχιπελαγους.
Το δευτερο κυμα των μαχητικων της Bauhaus προσπερασε τα τορπιλοφορα που προστατευαν τα βαρεα σκαφη και την ναυαρχιδα του στολου, και βομβαρδισε τα θωρηκτα Smithsonian και California, δημιουργωντας σημαντικες ζημιες στο πρωτο και ακινητοποιωντας το δευτερο. Τα θωρηκτα προσπαθησαν να απαντησουν, αλλα δεν καταφεραν τιποτα. Παρολα αυτά, τα δυο θωρηκτα καταφεραν να οπισθοχωρησουν προς τον λιμενα, ενώ τα τορπιλοφορα απομακρυνονταν από το μερος τους για να απλωθουν σε μεγαλυτερη υδατινη επιφανεια και να δυσκολεψουν περισσοτερο τους αντιπαλους τους.
Τα πρωτα βομβαρδιστικα εκαναν την εμφανιση τους, λιγο πριν τα θωρηκτα της Capitol φτασουν με ασφαλεια στο λιμανι. Χτυπησαν τρια αντιτορπιλικα, δυο ρυμουλκα τα οποια βυθιστηκαν αμεσως και ένα θωρηκτο που δεν ειχε κινηθει καθολου μεχρι τοτε κι επειτα εκαναν στροφη 180 μοιρων και φανηκαν να επιστρεφουν στο Kaiser.
Ο Johnson ωρυοταν. Παρολο που ειχε δωσει εντολη για πληρη επιφυλακη, η αμυνα της Capitol πιαστηκε στον υπνο. Οι αξιωματικοι του στολου δεν ειχαν λαβει υποψη τους μια επιθεση αποκλειστικα από αερος, κι ετσι τα αντιαεροπορικα πολυβολα των πλοιων βρισκονταν στο 35% του ανεφοδιασμου τους. Λιγο πριν προλαβουν να απαντησουν στα εχθρικα πυρα, κι ενώ τα βομβαρδιστικα της Bauhaus επεστρεφαν στο Kaiser, τα τρια υποβρυχια που ειχαν πλησιασει αθορυβα και χωρις να τα παρει μυρωδια κανεις, επιτεθηκαν σε ένα απο τα αεροπλανοφορα των Capitol.
Μια τρομακτικη εκρηξη που ακουστηκε μεχρι τα παραλια, εφτα μιλια μακρυα από τον τοπο της μαχης, τρανταξε το αεροπλανοφορο SS Freedom Fighter. Φλογες υψωθηκαν στον ουρανο και πυκνοι καπνοι το τυλιξαν. Άλλη μια εκρηξη στην πλωρη του καταφερε να του ανοιξει μια τρυπα που αρχισε αμεσως να πλημμυριζει με νερα. Καθως ανασηκωνοταν από την ορμη της εκρηξης, αεροσκαφη και ανθρωποι τιναχτηκαν στην θαλασσα. Κι άλλες εκρηξεις, μικροτερες αυτή τη φορα, κομματιασαν τον διαδρομο απογειωσης του, ενώ η γεφυρα του κοπηκε στη μεση. Σαν να εβλεπε ταινια στον κινηματογραφο, ο Johnson μπορεσε να ξεχωρισει την διαδρομη της τριτης και τελευταιας τορπιλης καθως διεσχιζε το νερο και καρφωνοταν ακριβως στις αποθηκες πυρομαχικων του SS Fighter.
«Σκατα», μουρμουρισε και δαγκωσε τα χειλη του, αρνουμενος να πιστεψει αυτό που θα ακολουθουσε.
Μια τερατωδης εκρηξη που επισκιασε κάθε άλλη εκρηξη που ειχε ακουστει μεχρι εκεινη την ωρα τιναξε στον αερα το αεροπλανοφορο. Για μια στιγμη ο Johnson ειδε πραγματικα το μεταλλικο κητος να σηκωνεται στον αερα και μετα να κοβεται στα δυο, καθως το τυλιγαν πυρινες γλωσσες. Το καταστρωμα θρυμματιστηκε και το ωστικο κυμα της βυθισε δυο ρυμουλκα που βρισκονταν κοντα και καμποσα από τα φλεγομενα κομματια του επεσαν στα καταδρομικα που πλησιαζαν για να βοηθησουν τους ατυχους ναυτες που ειχαν παγιδευτει στο πλοιο.
«Το FF ηταν αυτό;» ρωτησε εντρομος καποιος ναυτης διπλα του, αλλα κανεις δεν του απαντησε. Ο Johnson δεν μπορουσε να παρει το βλεμμα του από τις σκηνες που εβλεπε. Η θαλασσα ειχε γεμισει με πτωματα και καμμενα σιδερα, ενώ εβρεχε ακομη σταχτες, κομματια του πλοιου και ανθρωπινα μελη. Το αεροπλανοφορο βυθιζοταν αργα-αργα, παρασερνοντας στην αβυσσο του Graveton πανω από 10.000 ψυχες, κι ο ιδιος δεν μπορουσε να κανει τιποτα περισσοτερο από το να προσευχηθει (όταν θα εβρισκε χρονο) για την αναπαυση τους.
Καπου από πισω του ο Bailey εβριζε ταυτοχρονα στον ασυρματο πεντε ή εξι αξιωματικους, δινοντας τους εντολες για ταυτοχρονο πυρ προς το Kaiser.
Με τις πρωτες βολες των θωρηκτων της Capitol ο Johnson και ο Bailey καταλαβαν τι ζημια τους ειχε προξενησει η επιθεση της Bauhaus. Ο Petrov ειχε επιφερει τοση συγχυση σε έναν καθησυχασμενο στολο που ειχε καταφερει να κερδισει ολο το Αρχιπελαγος Graveton χωρις καμια σχεδον αντισταση, που την στιγμη που ο Bailey εδινε τις διαταγες του, στο πεδιο βολης των θωρηκτων βρισκονταν τρια δικα τους καταδρομικα.
Μια εκρηξη εκοψε το καταδρομικο Elvis στα δυο κι ο Johnson ειδε με απογνωση (στα ορια της παραιτησης) τα φλεγομενα κομματια του να ιπτανται για λιγα δευτερολεπτα και μετα να πεφτουν στην θαλασσα. Οι επομενες βολες των θωρηκτων πετυχαν άλλο ένα καταδρομικο της εταιρειας που όμως καταφερε με καθυστερημενες κινησεις να απομακρυνθει από την επικινδυνη περιοχη. Ο Bailey ειχε γουρλωσει τα ματια του. Επειτα αρχισε να ουρλιαζει παλι στον ασυρματο:
«Τι σκατα κανετε; Thompson, Reeves, Petrucci, ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΝΕΤΕ; ΠΑΥΣΑΤΕ ΠΥΡ ΑΜΕΣΩΣ!»
Mια βραχνη από τα παρασιτα φωνη (μαλλον ο αντιναυαρχος Reeves) ζητησε επιβεβαιωση της εντολης κι ο Bailey αρχισε να φωναζει με υστερια κι επειτα πεταξε μακρυα τον ασυρματο, σπαζοντας τον. Ο Johnson δεν του εδωσε σημασια. Τα θωρηκτα σταματησαν να ριχνουν, ενώ ηδη ειχαν αρχισει να ακουγονται βρισιες κι από αλλα μελη του πληρωματος.
Τα υποβρυχια της Bauhaus εριξαν μερικες τορπιλες ακομα προς τα θωρηκτα της Capitol, αλλα μονο δυο βρηκαν στοχο, χωρις όμως να κανουν καμια σημαντικη ζημια στον εχθρο. Επειτα οπισθοχωρησαν και πλησιασαν το Kaiser. Και τη στιγμη που ηταν ετοιμος να διαταξει επιθεση, ο Johnson ειδε με εκπληξη το Kaiser να βαζει οπισθεν ολοταχως και να απομακρυνεται προς τα δυτικα, ενώ τα αεροπλανα και τα υποβρυχια το ακολουθουσαν. Εστρεψε το βλεμμα του προς τον Bailey, ο οποιος κοιταζε προς την ιδια κατευθυνση με ανοιχτο το στομα και το ακουστικο του ασυρματου που ειχε απομεινει να κρεμεται χαλαρα από το χερι του, ενω ακουγονταν παρασιτα απο μεσα. Κοιταξε σαν χαμενος κι αυτος τον Johnson.
«Φευγουν;» ρωτησε χαμηλοφωνα σαν να πιστευε ότι η ερωτηση του ηταν τελειως ηλιθια.
«Ναι», απαντησε, σχεδον γελωντας ο Johnson από τα νευρα του. Σιωπη επεσε στην αιθουσα ελεγχου. Μονο ο υποκωφος ηχος των εκρηξεων από τα πλοια που βυθιζονταν ακουγοταν.
«Θα τους ακολουθησουμε;» ρωτησε δειλα ενας ναυτης μετα από δυο λεπτα απολυτης ησυχιας.
«Οχι», απαντησε αμεσως ο Johnson. «Είναι παγιδα. Αυτό περιμενουν.»
Σκεφτηκε κανα-δυο λεπτα ακομα.
«Ανασυνταχθειτε στον λιμενα. Πληρης οπισθοχωρηση και σταση. Και στειλτε λεμβους για τυχον επιζωντες.»
Επειτα απεμεινε να κοιταζει προς τα δυτικα, προς το Kaiser που εγινε μια κουκιδα στον οριζοντα κι επειτα εξαφανιστηκε. Η ωρα ηταν μολις 16:46.

(26) Πυρ!

Αυτό που δεν ειχε υπολογισει καθολου ουτε ο Angus ουτε ο Augustus ηταν η επιμονη του Petrov να αποδειξει ότι δεν ειχε ξοφλησει. Του ανεθεσαν μια αποστολη που ηταν βεβαιοι ότι δεν θα καταφερνε να ολοκληρωσει και πονταραν πολλα στο προβλημα αλκοολισμου του που τον απετρεπε από το να καταστρωνει σχεδια. Ο Petrov ηταν το δολωμα, το ποντικι που θα κυνηγουσε η γατα για να πεσει στην παγιδα. Εκεινη την ωρα όμως και οι δυο τους θα ειχαν αλλαξει σχεδια αν εβλεπαν τον Petrov.
Καθως τα μαχητικα απογειωνονταν και τα βομβαρδιστικα επαιρναν την θεση τους στον διαδρομο απογειωσης του αεροπλανοφορου, ο Petrov βγηκε από την καμπινα του και σταθηκε με ολοισια την ραχη για πρωτη φορα τα τελευταια χρονια. Ο ψυχρος αερας του Graveton τον χτυπησε στο φρεσκοξυρισμενο προσωπο του και ανεμισε ελαφρα το μουστακι του που σημερα το ειχε περιποιηθει ιδιαιτερως. Ειχε πλυνει ο ιδιος την στολη του και τωρα την φορουσε μαζι με όλα τα παρασημα που ειχε κερδισει στην διαρκεια της καριερας του. Οι μεταλλικες επωμιδες του (αχρηστες στο ναυτικο, αλλα παρολα αυτά χρησιμοποιουνταν από τους αξιωματικους κυριως σε εορτασμους και συγκεντρωσεις) γυαλιζαν και το σημα της Bauhaus (που εμοιαζε με χρυσο γραναζι σε μπλε φοντο) αστραψε στις λιγοστες ακτινες του ηλιου που τρυπωσαν μεσα από τα συννεφα για λιγα δευτερολεπτα. Ειχε κανει μπανιο επι μια ωρα και ειχε βαλει οση κολωνια ειχε απομεινει στο μπουκαλι που του ειχε κανει δωρο η γυναικα του προ αμνημονευτων ετων και που το περισσοτερο ειχε εξατμιστει. Ενιωθε άλλος ανθρωπος και καθως στεκοταν αγερωχος στην γεφυρα του Kaiser και ατενιζε το πεπρωμενο του, θυμιζε την εποχη της ακμης του. Καποιοι από τους ναυτες του που τον ειδαν παγωσαν, σαν να μην μπορουσαν να καταλαβουν ποιος ηταν ο ανδρας που στεκοταν με τοση περηφανεια στο καταστρωμα και σοκαριστηκαν περισσοτερο όταν συνειδητοποιησαν ότι ηταν ο ιδιος ο κυβερνητης τους.
Ο Petrov ακουμπησε στην κουπαστη και αφησε το βλεμμα του να πλανηθει στον φαινομενικα ατελειωτο στολο της Capitol που μαυριζε την θαλασσα μπροστα του, σχεδον ως τα παραλια της Ισημερινης ηπειρου. Αυτή ηταν η ωρα του θριαμβου του.
Χαμογελασε κατω από τα μουστακια του και φωναξε με ολη του την δυναμη:
«ΠΥΡ!!!»

(25) Μεσημέρι

Το Kaiser πλησιαζε ολοενα και περισσοτερο στον στοχο του. Ηδη από τις πρωτες πρωινες ωρες ο Petrov ειχε δωσει διαταγη στα βομβαρδιστικα και στα μαχητικα να είναι ετοιμα προς αναχωρηση και ολο το πληρωμα βρισκοταν σε κατασταση συναγερμου. Μερικα μιλια πισω τους ο Angus Weinstein προσπαθουσε να ελεγξει το αγχος του για την επιχειρηση, απασχολωντας το μυαλο του με ασχετα θεματα που αφορουσαν την κουζινα του υποβρυχιου του, κατι που δεν εκτιμουσε ιδιαιτερα ο μαγειρας. Στα παραλια της ισημερινης ηπειρου ο στολος της Capitol ειχε αρχισει ηδη να κινειται προς τα δυτικα, με σκοπο να μικρυνει την αποσταση που τους χωριζε από τα εχθρικα πλοια. Οι αναφορες των αναγνωριστικων σκαφων της εταιρειας ηταν συγκεγχυμενες: καποιες ανεφεραν ότι πλησιαζαν μονο ένα αεροπλανοφορο και τρια ή τεσσερα υποβρυχια (αναφορα που συνεπιπτε με τις χθεσινες πληροφοριες που ειχε λαβει ο Johnson) και καποιες άλλες ότι το αεροπλανοφορο συνοδευοταν από εξι φρεγατες και δυο θωρηκτα, ή ότι δεν ηταν καθολου αεροπλανοφορο αλλα θωρηκτο. Ο Johnson βλαστημουσε μεσα από τα δοντια του. Στην τελικη, ένα αεροπλανοφορο είναι πολυ πιο ευκολο να αναγνωριστει από οποιοδηποτε άλλο πλοιο μονο και μονο λογω σχηματος. Αναθεματισε την εταιρεια (και καπου μεσα του οφειλε να παραδεχτει ότι ο Bailey ειχε μεγαλο δικιο σε αυτά που ελεγε) που εστελνε νεοσυλλεκτους σε τοσο κρισιμα μετωπα.
Κατά τις 3 το μεσημερι ηταν πια ξεκαθαρο ότι ο εχθρος ηταν ένα και μοναδικο αεροπλανοφορο, αλλα δεν ηταν ακομα αρκετα κοντα στην εμβελεια του ναυτικου της Capitol. Στις 3:20 τα πρωτα αεροπλανα της Bauhaus σηκωθηκαν και αρχισαν να πλησιαζουν απειλητικα τον εχθρικο στολο. O Tom Johnson προσπαθουσε να οργανωσει την αμυνα της Capitol με ξεφρενους ρυθμους, ο Angus Weinstein περιμενε να ακουσει ότι το σχεδιο του ειχε παει κατ’ ευχην και ο Maximilian Petrov ηταν ο μονος που γελουσε καθως οδευε προς τον σιγουρο θανατο του.
Και μετα όλα πηγαν κατά διαολου.

(24) Περιμένοντας

Το επομενο πρωινο ηταν από τα πιο κρυα που μπορουσε να θυμηθει ο Tom. Βγηκε από την καμπινα του στο καταστρωμα τριβοντας τα χερια του, προσπαθωντας να ζεσταθει. Συναντησε τον αντιπλοιαρχο Bailey να πινει μια κουπα καφε και να αγναντευει το πελαγος.
«Όλα καλα Matt;»
Ο Bailey ηπιε μια κοφτη γουλια που του εκαψε τον λαιμο και τον εκανε να ανατριχιασει κι εγνεψε καταφατικα.
«Δεν εχω παραπονο.»
«Τα γονατα; Πως είναι;»
«Όπως παντα. Η υγρασια με εχει τσακισει. Δεν μπορω καν να κατσω αν δεν πιαστω από καπου.»
Ο Tom εγνεψε με κατανοηση. Μερικες φορες, ιδιως όταν πλησιαζε καταιγιδα, ειχε κι αυτος το ιδιο προβλημα, αλλα σε καμια περιπτωση δεν υπεφερε στον βαθμο που υπεφερε ο Bailey, ο οποιος ειχε κανει μια επωδυνη εγχειρηση πριν δυο χρονια και στα δυο γονατα, που τελικα δεν ειχε κανενα αποτελεσμα, όπως αποδειχτηκε.
«Θες καφε;» ρωτησε ο Bailey αλλα ο Tom αρνηθηκε. Επειτα κοιταξε κι αυτος προς τα δυτικα.
«Ερχονται.»
«Ναι.»
«Τι λες να γινει;»
Ο Bailey σηκωσε τους ωμους του.
«Δεν ξερω. Δεν είναι στο χερι μας να ξερουμε. Υποθετω ότι απλα θα κανουμε ότι και τις υπολοιπες φορες.»
«Τη δουλεια μας οσο καλυτερα μπορουμε και μετα είναι στα χερια του Θεου, ετσι;»
«Καπως ετσι.»
«Πολύ μοιρολατρικο αυτό. Εγω νομιζω ότι κραταμε την μοιρα μας στα χερια μας.»
«Ετσι λες ε; Πες το και στους ναυτες αυτό. Θα σε λιντσαρουν. Οι στρατιωτες δεν είναι ηλιθιοι, Tom. Ξερουν ότι το τελευταιο πραγμα που είναι στο χερι τους είναι η επιβιωση τους, η αποφαση τους τι θα κανουν με την ζωη τους. Αν και εσυ μπορεις να πεις ότι κρατας την μοιρα σου στα χερια σου – όπως και την δικη τους.»
«Αυτό είναι ακομα μεγαλυτερη ευθυνη.»
«Ναι, αλλα είναι καλυτερα ετσι παρα να βλεπεις το τελος να ερχεται και να μην μπορεις να κανεις τιποτα.»
«Πιστευεις ότι η υποθεση είναι τελειωμενη;»
Ο Bailey ηπιε μια ακομα γουλια και μορφασε.
«Σκατοπραμα», μουρμουρισε, «ακομα να κρυωσει…Ναι. Το πιστευω. Δεν ξερω αν θα τελειωσει σημερα ή αυριο ή σε δεκα χρονια, αλλα δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα εδώ, Tom. Δεν εχουμε καμια δουλεια εδώ.»
«Ειμαστε πολύ μακρυα από το σπιτι…» ψιθυρισε ο Tom στον εαυτο του, ενώ του ερχονταν στο νου οι κορες του.
«Πολύ μακρυα», συμφωνησε ο Bailey. «Καποια στιγμη η εταιρεια δεν θα μπορει να μας υποστηριξει άλλο και τοτε θα εχει ενδιαφερον να δουμε τι θα μας κανουν: θα μας ζητησουν να γυρισουμε πισω ή θα μας διαταξουν να πολεμησουμε μεχρις εσχατων;»
«Δεν εχεις καθολου πιστη, ετσι δεν είναι;» ρωτησε ο Tom, καπως επιτιμητικα.
«Δεν εχω εμπιστοσυνη στα ατομα που την διοικουν. Ο Smith δεν είναι ικανος πλεον να παιρνει στρατιωτικες αποφασεις. Κι όμως παρολη την ηλικια του και την ανοια του επιμενει να παραμενει στην θεση. Και, συγνωμη που στο λεω, αλλα δεν πονταρω τη ζωη μου σε αποφασεις που παιρνουν τετοια ατομα.»
«Χμ», εκανε σκεφτικος ο Tom. «Κι όμως δεν είναι δουλεια μας…καπνος είναι αυτό;» διεκοψε την φραση του κι εδειξε στο βαθος του οριζοντα στα δυτικα.
Ο Bailey μισοκλεισε τα ματια του και κοιταξε εκει που του εδειχνε ο Tom.
«Ναι,, ετσι νομιζω. Και μαλιστα βλεπω και δυο ή τρια πλοιαρια.»
«Που είναι τα κυαλια;» ρωτησε γρηγορα ο Tom, αλλα εκεινη τη στιγμη εφτασε ενας ναυτης, ασθμαινοντας από το τρεξιμο.
«Κυριε διοικητα, κυριε πλοιαρχε…χτυπηθηκε το Nelly. Οι Bauhaus μας επιτεθηκαν. Οι αναφορες από τα αναγνωριστικα μας λενε ότι εχει σχεδον βυθιστει.»
«Που βρισκονται τα πλοια της Bauhaus;» ρωτησε ο Tom.
«Είναι γυρω στα εντεκα ναυτικα μιλια δυτικα μας. Σε δυο-τρεις ωρες το πολύ θα είναι σε θεση βολης.»
«Πρεπει να ταξιδευαν χωρις σταση ολες τις βραδυνες ωρες», σχολιασε ο Bailey.
«Φυσαει από τα δυτικα», ειπε ο Tom στον εαυτο του, χωρις να δωσει σημασια στον πλοιαρχο, «εχουμε κοντρα τον ανεμο. Δεν θα είναι ορατοι για καμια ωρα ακομα.»
Στραφηκε προς τον ναυτη.
«Δωσε διαταγη για πληρη ετοιμοτητα. Στην πρωτη επιθετικη κινηση θα απαντησουμε – αλλα μονο τοτε, όχι νωριτερα. Κατανοητο;»
«Μαλιστα κυριε», απαντησε με τρεμαμενη φωνη από το αγχος ο ναυτης κι εφυγε.
«Στην πρωτη επιθετικη κινηση;» ρωτησε με απορια ο Bailey. «Περιμενεις να μην επιτεθουν; Και γιατι ηρθαν μεχρι εδώ; Για δημοσιες σχεσεις;»
«Μια-μια τις ηλιθιες ερωτησεις», απαντησε ψυχρα ο Tom στην ειρωνεια του Bailey. «Κι αν θες να ξερεις δεν ειμαι απολυτα σιγουρος ότι θα επιτεθουν.»
Ο Bailey χαμογελασε ειρωνικα αλλα δεν μιλησε.

(23) Απλά ένα όνειρο

Ηξερε ότι ηταν ονειρο, γιατι ειχαν περασει δεκα χρονια από τοτε που ειχαν παει στην λιμνη και οι δυο του κορες δεν ειχαν καν γεννηθει. Στο ονειρο του κρατουσε αγκαλια την Susan, ενώ η Pamela και η Samantha περπατουσαν πιασμενες χερι-χερι αναμεσα σε αυτόν και την Nicki. Περπατουσαν ολοι μαζι διπλα-διπλα, κατω από τον γερο-Joe. Δεν ειχαν καταφερει να τον δουνε από κοντα τελικα, αλλα ο Tom φανταζοταν ότι θα εμοιαζε όπως και στο ονειρο του: τοσο ψηλος ώστε να προκαλει δεος με το μεγεθος του και πιο παλιος από την ιδια την εταιρεια. Κατω απο τα κλαδια του η σκια του γιγαντιου δεντρου προσφερε καταφυγιο στον ιδιο και την οικογενεια του, ένα δροσερο μερος για να ξαποστασουν. Εκατσαν στο πρασινο, μαλακο χορταρι σε κυκλο και αφουγκραστηκαν την απεραντη σιωπη. Η Susan προσπαθουσε να βαλει τα χερακια της στο στομα του Tom κι εκεινος γελασε κι επειτα γελασε και η Nicki και τα κοριτσια. Γελουσαν, γελουσαν, γελουσαν κι όλα ηταν τοσο ομορφα, τοσο διαφορετικα, τοσο παλια και τοσο καινουργια, σαν deja-vu από το μελλον. Κι ο Tom μπορουσε για αλλη μια φορα να αναπνευσει τον αερα της πατριδας του, τον γλυκο αερα του Αυγουστου, διπλα στην λιμνη, διπλα στα κρυσταλλινα νερα της, μακρυα από τον δηλητηριωδη αερα της Αφροδιτης, από τα βρωμικα νερα των ωκεανων της, από τον θανατο που παραμονευε σε στερια και θαλασσα…
Μακρυα και…

…πισω στην Αφροδιτη. Ανακαθισε με την νοσταλγια να τον τρυπαει στην καρδια σαν μαχαιρι. Ηθελε να ουρλιαξει. Δεν αντεχε άλλο μακρυα τους, ηθελε να τις δει ολες και να τις παρει αγκαλια μια-μια, ηθελε να πλαγιασει με την γυναικα του και να την γεμισει φιλια, να κοιμηθει διπλα της με το χερι του ακουμπισμενο τρυφερα στο στηθος της, να δει τα χαμογελα στο προσωπο τους, να ζησει λιγες ακομα ωρες μαζι τους…
Κι αν δεν καταφερνε να τις ξαναδει; Τιποτα δεν ηταν στο χερι του, τιποτα δεν μπορουσε να ελεγξει πλεον στην ζωη του. Ηταν αναγκασμενος να βρισκεται σε έναν ξενο πλανητη, οπου οσο κι αν τον ειχε συνηθισει και σχεδον αγαπησει, ποτε δεν θα μπορουσε να παρει την θεση του Αρη στην καρδια του. Ηταν αναγκασμενος να βρισκεται μακρυα από τα αγαπημενα του προσωπα, αντιμετωπος με ανθρωπους που δεν ειχε δει ποτε στη ζωη του και που επρεπε να σκοτωσει για να καταφερει αυτος να επιζησει, ανθρωπους που επρεπε να στερησει από την οικογενεια τους για να μπορεσει εκεινος να επιστρεψει στην δικη του. Και ηξερε ότι στην άλλη πλευρα υπηρχαν ατομα που βρισκονταν στην θεση του, με λιγα λογια ατομα που επρεπε να κανουν ακριβως ότι κι αυτος για να ξαναδουν τις οικογενειες τους. Ποτε πριν η συνειδητοποιηση της τρελας και του παραλογισμου αυτου του πολεμου δεν τον ειχαν χτυπησει με τοση δυναμη. Ειχε τοση δυναμη στα χερια του και παρολα αυτά δεν ειχε τιποτα. Μπορουσε να καταστρεψει ολοκληρο τον πλανητη σε λιγους μηνες και παρολα αυτά δεν μπορουσε να φυγει για μια εβδομαδα.
Επιασε το κεφαλι του και πιεσε τους κροταφους του. Ειδε αστερακια και το βαρυ του κεφαλι ηρεμησε καπως. Πηρε βαθια ανασα και ηπιε λιγο δροσερο νερο από το μπουκαλι που ειχε διπλα στο κρεβατι του. Ενιωσε το εδαφος να κινειται και κοιταξε εξω από το παραθυρο του. Δεν εβρεχε, αλλα ο ανεμος ειχε δυναμωσει τοσο πολύ που το καραβι ταλαντευοταν. Τα κυματα εβρεχαν το καταστρωμα, αλλα δεν υπηρχε φοβος για τιποτα. Όλα ηταν υπο ελεγ-
Σχεδον γελασε όταν το σκεφτηκε. Τιποτα δεν ηταν υπο ελεγχο! Και σιγουρα ακομα και μια τετοια σκεψη για την θαλασσα ηταν προσβλητικη. Δεν μπορουσες ποτε να υποταξεις την θαλασσα, όπως δεν μπορουσες να υποταξεις και την μοιρα σου. Κι οποιος ισχυριζοταν το αντιθετο ειχε μαυρα μεσανυχτα.
Ηπιε μια γουλια νερο ακομη και ξαπλωσε παλι. Ειχε ακομα εξι ωρες μπροστα του αν όλα πηγαιναν βασει προγραμματος, αλλα ηξερε ότι δεν θα τον ξαναπαιρνε ο υπνος. Και ειχε δικιο. Περασε την υπολοιπη νυχτα του στριφογυριζοντας στο κρεβατι του, αποζητωντας την συντροφια του, ένα γυναικειο κορμι που βρισκοταν χιλιαδες χιλιομετρα μακρυα του, ξαπλωμενο σε ένα κρυο κρεβατι σαν το δικο του.

(22) Το καλοκαίρι του '18

Σε μια από τις αδειες του ο Tom Johnson αποφασισε να παρει την γυναικα του Nicki και την κορη του την Pamela, που τοτε ηταν μολις ενός ετους και να επισκεφτουν οικογενειακως την Crystal Lake. Η Nicki τον παρακαλουσε για πολύ καιρο να πανε, αλλα μια η φυση της δουλειας του Tom, μια η εγκυμοσυνη της, δεν το ειχαν καταφερει ποτε μεχρι τοτε.
Εκεινο το καλοκαιρι του ’18 όλα εμοιαζαν τελεια για τον Tom. Ειχε μια δουλεια που ειχε μαθει να την αγαπαει, ειχε μια γυναικα που δεν χρειαστηκε να την αγαπησει γιατι το ειχε κανει από την πρωτη στιγμη που την ειχε δει και μολις ένα χρονο πριν η ευτυχια του ειχε συμπληρωθει χαρη στην κορουλα του. Μερικες φορες ενιωθε ότι αν του τυχαινε και καποιο άλλο καλο (όπως για παραδειγμα να κερδιζε ένα δωρεαν ταξιδι στην Luna ή καποιο αμυθητο ποσο σε καποιο τυχερο παιχνιδι που επαιζε περιστασιακα) θα εσκαγε.
Επιασαν ένα μικρο σπιτακι, πεντε λεπτα περπατημα από την λιμνη, και εγκατασταθηκαν εκει για τρεις εβδομαδες, τις οποιες αργοτερα ο Tom θα θυμοταν ως τις καλυτερες της ζωης του.

«Λεω να αφησω μουστακι.»
«Πως ετσι;»
«Θα με κανει πιο αρρενωπο.»
Η Nicki αφησε το σταυρολεξο της στο τραπεζι και τον κοιταξε από την κορυφη μεχρι τα νυχια. Ο Tom ειχε απλωθει σε δυο καρεκλες φορωντας μονο ενα μαγιο που του εφτανε μεχρι τα γονατα. Ηταν αρκετα ηλιοκαμενος, σε σημειο που να τον ζηλευει, μιας και η ιδια δεν μαυριζε ποτε από τον ηλιο, παρα μονο κοκκινιζε. Του χαμογελασε πονηρα.
«Εγω νομιζω ότι δεν γινεσαι πιο αρρενωπος. Ειδικα με αυτή τη βερμουδα εισαι πολύ αντρας.»
Ο Tom εριξε πισω το κεφαλι του και γελασε βροντερα. Η Pamela τον κοιταξε με απορια από το καροτσακι της με εκεινα τα μεγαλα πρασινα ματια που τον εκαναν να λιωνει.
«Και που να με δεις χωρις αυτην…» της πεταξε το δολωμα, αλλα η Nicki δεν τσιμπησε.
«Κατσε καλα…η μικρη είναι ξυπνια ακομη.»
«Αχ…εσυ χανεις»,της πεταξε και φορεσε τα γυαλια ηλιου του. «Τετοιο κορμι…»
Ξαπλωσε αναπαυτικα στις καρεκλες του ενώ η Nicki χαμογελουσε.
«Πεντε καθετα: εγραψε το ‘Πολεμος και Ειρηνη’.»
«Ο Ντοστογιεφσκι.»
Μετρησε τις κενες θεσεις.
«Ναι καλα…εφτα γραμματα. Αλλα τελειωνει σε ‘ι’.»
«Ο Τολστοϊ τοτε.»
«Σιγουρα;»
«Ναι, γιατι όχι;» απαντησε ανεμελα αυτος.
Εκεινη συμπληρωσε με προσοχη τα κενα.
«Ταιριαζει.»
«Φυσικα και ταιριαζει, γιατι είναι αυτος.»
«Πολύ σιγουρος δεν εισαι; Μου ειπες ο Ντοστογιεφσκι στην αρχη.»
«Ηθελα να δω αν θα το καταλαβεις.»
«Χαχα…γιατι δεν το συμπληρωνεις εσυ τοτε, αφου εισαι τοσο πολυξερος;»
«Ειμαι απασχολημενος. Μαυριζω.»
Του πεταξε το καπακι του στυλο της και τον πετυχε στο κεφαλι. Η Nicki παντα συμπληρωνε τα σταυρολεξα με στυλο, ποτε με μολυβι. Ελεγε ότι οποιος χρησιμοποιει στυλο για τα σταυρολεξα του εχει αυτοπεποιθηση. Η ιδια ποτε δεν ειχε καταφερει να τελειωσει ένα σταυρολεξο, αλλα ο Tom δεν την ειχε πειραξει ποτε για αυτό.

Τα απογευματα ηταν καταπληκτικα, με τον ηλιο να βαζει φωτια στον οριζοντα και να δινει στην λιμνη ένα χρυσαφι χρωμα, καθως εδυε. Ο Tom καθοταν στην ξυλινη βεραντα και καπνιζε ένα τσιγαρο, θαυμαζοντας τα χρωματα της φυσης. Διαφορες παρεες ηταν αραχτες διπλα στο νερο και χαρουμενες φωνες ερχονταν από αποσταση. Ενιωσε δυο χερια να τον αγκαλιαζουν από την μεση και το προσωπο της Nicki να ακουμπαει στην πλατη του. Μπορουσε να νιωσει μεχρι και την ρυθμικη ανασα της στην σπονδυλικη του στηλη. Ανατριχιασε.
«Παλι τσιγαρο κανεις; Σου εχω πει τοσ-…»
«Σσσς…κοιτα. Κοιτα ποσο ομορφα ειναι…»
Και, ως εκ θαυματος, εκεινη δεν ειπε τιποτα άλλο.

Αργοτερα το βραδυ εκαναν ερωτα σιωπηλα, με το μωρο να κοιμαται ησυχα διπλα τους. Κι όταν επειτα από εννεα μηνες η Nicki εφερε στον κοσμο το δευτερο τους παιδι, την Samantha, ο Tom δεν συνειδητοποιησε ότι η μερα της συλληψης της συνεπιπτε με την περιοδο που ειχαν περασει στην Crystal Lake.
Τα πρωινα πηγαινε για ψαρεμα, ενώ η εξαντλημενη από την φροντιδα του μωρου Nicki κοιμοταν ακομη. Ποτε του δεν καταφερε να πιασει ουτε λεπι, αλλα ειχε κανει συμφωνια με έναν γερο-ψαρα που εμενε μονιμα στην λιμνη και κάθε μερα αγοραζε από αυτόν μερικα φρεσκα ψαρια. Ακομα κι αν η Nicki ειχε καταλαβει ότι δεν τα επιανε αυτος, εντουτοις ποτε δεν του ειπε τιποτα, αν και της εκανε εντυπωση πως, όταν καποιες φορες ειχαν μπουχτισει από τα ψαρια για μεσημεριανο και ηθελαν να φανε κατι διαφορετικο, εκεινος καταφερνε να επιστρεψει από το ψαρεμα χωρις να πιασει τιποτα. Τυχαιο; Η Nicki δεν ανεφερε ποτε τιποτα και ο Tom καποια στιγμη καταλαβε ότι τον ειχε παρει πρεφα κι απλως δεν του ειχε πει τιποτα, όπως εκανε κι εκεινος με τα σταυρολεξα της.

Η Pamela την ειχε καταβρει. Ειχε γινει ακομα πιο στρουμπουλη (ο φρεσκος αερας της εκανε καλο) και ολη τη μερα επαιζε με το σκυλακι του ηλικιωμενου ζευγαριου που εμενε διπλα τους. Όταν δεν επαιζε με το σκυλι, παρατηρουσε ησυχη τον κοσμο που κατεβαινε προς την λιμνη. Δεν γκρινιαζε ποτε κατά την διαρκεια της ημερας, αλλα το βραδυ ξεσαλωνε. Η Nicki δεν εκλεινε ματι από τα κλαματα, σε αντιθεση με τον Tom που ειχε αποδειξει ότι το κλαμα της μικρης δεν τον κατεβαλε λεπτο. Όταν επεφτε για υπνο δεν τον ενοχλουσε τιποτα, ουτε καν η γκρινια της γυναικας του και τα κοσμητικα επιθετα με τα οποια τον στολιζε όταν εκεινος κοιμοταν του καλου καιρου κι εκεινη πηγαινοερχοταν με το μωρο στην αγκαλια προσπαθωντας να το κοιμησει ξανα. Τελικα η μικρη κοιμοταν για καμια ωρα κι επειτα, σαν να ειχε βιολογικο ξυπνητηρι, αναστατωνε παλι τον κοσμο. Την τριτη ή την τεταρτη φορα η Nicki ηταν πλεον πολύ κουρασμενη για να σηκωθει κι ετσι εριχνε αγκωνιες στον Tom, ο οποιος συνηθως επεφτε από το κρεβατι και πηγαινε προς την κουνια σκουντουφλωντας. Και παντα όταν την επαιρνε αγκαλια εκεινη ηρεμουσε αμεσως.

(21) Στην Crystal Lake

Crystal Lake (30 χιλιομετρα εξω από το San Dorado) – Αρης – Αυγουστος 2118

Η Crystal Lake ηταν μια από τις μεγαλυτερες και πιο ομορφες λιμνες σε ολους τους πλανητες, αν και λιγοτερο εντυπωσιακη από την Frostlake του Γανυμηδη. Εκτεινοταν σε μια εκταση 4.000 τετραγωνικων χιλιομετρων και περικλειοταν από βουνα. Ηταν δημοφιλης προορισμος χιλιαδων επισκεπτων και χαρη σε αυτην ειχε αναπτυχθει μια τουριστικη επιχειρηση που απεφερε στους ιδιοκτητες της εκατομμυρια lunars τον χρονο. Υπηρχαν εκατονταδες μικρα ενοικιαζομενα σπιτια και μπανγκαλοους, τριαντα καμπινγκ και τρια μεγαλα ξενοδοχεια, πρωτης κατηγοριας φυσικα. Κάθε καλοκαιρι ο ιδιος ο Προεδρος Smith της Capitol εμενε για δυο εβδομαδες σε ένα από αυτά. Κατα την περιοδο της διαμονης του και τα τρια ξενοδοχεια δεν εξυπηρετουσαν αλλους πελατες και ηταν στην διαθεση του Smith και φυσικα αποζημιωνονταν αδρα.
Στα νοτια της λιμνης ειχε δημιουργηθει κατά την περιοδο της γεωδιαμορφωσης του Αρη ενας δρυμος που προστατευοταν από διεταιρικη συνθηκη και φιλοξενουσε πολλα αγρια ζωα και σπανια ειδη φυτων και δεντρων. Στον δρυμο αυτόν ειχε μεταφυτευτει και το πιο παλιο δεντρο που ειχε στην κατοχη της η εταιρεια (ο γερο-Joe όπως τον ελεγαν), μια βελανιδια 357 ετων που ειχε καταφερει να επιζησει από την καταστροφη των φυσικων πορων της Γης. Καποιος ευαισθητος (ή απλα δαιμονιος) μετοχος της εταιρειας ειχε προτεινει να την παρουν μαζι τους στον Αρη, σαν παραδειγμα της οικολογικης ευθυνης που εφερε ακεραιη η Capitol. Ετσι, όταν τα πρωτα μεταγωγικα σκαφη της εταιρειας εγκατελειπαν την πατριδα τους αφηνοντας πισω μια κατεστραμμενη γη και εκατομμυρια συμπολιτες των εκλεκτων που θα πεθαιναν λιγο καιρο μετα από πυρηνικα που η ιδια η εταιρεια τους αποφασισε να χρησιμοποιησει εναντιον τους (ξεχνωντας πολύ βολικα την οικολογικη της ευθυνη), ο γερο-Joe υπηρχε ηδη στον δρυμο της Crystal Lake και τους περιμενε.
Υπηρχαν πανω από χιλια ατομα που ειχαν αναλαβει την ασφαλεια και την διαφυλαξη της αρμονιας του δρυμου και επιπλεον αλλοι χιλιοι εποχιακοι υπαλληλοι που προσλαμβανονταν από Απριλιο μεχρι και Οκτωβριο, για τους μηνες δηλαδη που ο κινδυνος πυρκαγιας ηταν πιο αμεσος. Σε αρκετα σημεια υπηρχαν φυλακια με στρατιωτες που δεν επετρεπαν την εισοδο σε κανεναν αλλον παρα μονο στους δασοφυλακες. Καποιοι θα το ελεγαν αυτό ‘ευνοικη μεταθεση’ και θα ειχαν δικιο, γιατι, στην τελικη, ποσο ζορικη μπορει να είναι μια θητεια διπλα στο δασος και ουτε τρια χιλιομετρα από ένα αξιοθεατο οπου επρεπε να κλεισεις θεσεις ένα χρονο πριν για να μπορεσεις να το επισκεφτεις;
Στην λιμνη υπηρχαν ελεγχομενοι χωροι οπου μπορουσες να κολυμπησεις και φυσικα απαγορευοταν δια ροπαλου μεχρι και να σκεφτεις να αφησεις τα σκουπιδια σου οπου να ‘ναι. Το καλοκαιρι μπορουσες να δεις καθημερινα χιλιαδες ανθρωπους να κανουν πικνικ οικογενειακα διπλα στην λιμνη, να παιζουν, να κολυμπανε και να διασκεδαζουν, ενώ το χειμωνα υπηρχαν λιγοι γενναιοι χειμερινοι κολυμβητες που αψηφουσαν το κρυο και εστηναν τις σκηνες τους διπλα στο νερο. Εκεινη ηταν και η μοναδικη περιοδος που μπορουσες να κανεις καμπινγκ δωρεαν. Κάθε δυο ωρες υπηρχε ένα μικρο φερυ που μετεφερε τους ενδιαφερομενους στην απεναντι οχθη οπου δεν υπηρχε τιποτα το αξιολογο, αλλα ετσι κι αλλιως ολη η εμπειρια ηταν το να διασχισεις την λιμνη.
Επισης λεγοταν ότι αν μια γυναικα ειχε γεννησει ή ειχε συλλαβει οσο βρισκοταν διπλα στην λιμνη, σημαινε ότι το παιδι θα ειχε καλη τυχη για ολη του την ζωη. Αυτό ειχε ως αποτελεσμα τα καλοκαιρια μια οικογενεια με μικρα παιδια που δεν ηθελε να ενοχληθει από τα ατελειωτα βογκητα ηδονης των ζευγαριων που αποφασιζαν να διαπιστωσουν αν ο θρυλος ηταν αληθινος, να αναγκαζεται να κλεινει δωματιο στα ξενοδοχεια ή στα ενοικιαζομενα δωματια, αλλα επ’ ουδενι στα καμπινγκ, εκτος κι αν οι γονεις ηθελαν να ερθουν σε δυσκολη θεση με τις αβολες ερωτησεις των βλασταριων τους.

(20) Πριν την καταιγίδα

Το στομαχι του ειχε αρχισει να ανακατευεται από την μυρωδια κλεισουρας του δωματιου του. Αποφασισε να κανει μια βολτα στο καταστρωμα του πλοιου. Εβαλε το πουρο του στην τσεπη του χιτωνιου του και βγηκε εξω, ενας λιποσαρκος αντρας με επιβλητικο παρολα αυτά παραστημα, στην ψυχρα του χειμωνιατικου λυκοφωτος.
Προς τον βορρα πυκνα μαυρα συννεφα εξαπελυαν αστραπες που, όπως ολα εδειχναν, θα εφταναν και σε αυτους, το πολύ μεχρι την αυριανη ημερα. Περα μακρυα η θαλασσα εμοιαζε ησυχη, σχεδον ακυμαντη, αλλα ο Tom ειχε περασει πολλα χρονια μεσα στο υγρο στοιχειο για να ξερει ότι η θαλασσα δεν ηταν ποτε αυτό που φαινοταν: από μακρυα εμοιαζε να κοιμαται, αλλα αν την πλησιαζες σου εδειχνε τα δοντια της. Και όταν στην επιφανεια ηταν ανταριασμενη, ηξερες ότι στον βυθο ηταν όλα τοσο ησυχα, τοσο γαληνια…
Ναι, αλλα αυτό ηταν παλι ψεμα, ετσι δεν είναι; Ειδικα τον τελευταιο καιρο, με τα υποβρυχια και των δυο εταιρειων να τριγυρνανε σαν αρπακτικα. Στα ανατολικα οι φλογες που μαινονταν τους τελευταιους μηνες σημερα εμοιαζαν να ειχαν δυναμωσει. Στο δασος του Karnem (οσο ειχε απομεινει τουλαχιστον) οι μαχες δεν σταματουσαν ποτε. Και που και που μερικα από τα θηρια που κανεις δεν ειχε δει ποτε του εβγαιναν από τις σκιες για να βρουν τροφη, που γινοταν ολοενα και πιο πλουσια σε ποσοτητα.
Ενας διοπος τον πλησιασε και σταθηκε διπλα του με σεβασμο. Ηξερε ότι ο διοικητης τους συνηθιζε να ανεβαινει αρκετα συχνα στο καταστρωμα και να ρεμβαζει και δεν ηθελε να τον ενοχλει κανεις. Αλλα αυτή τη φορα τα νεα ηταν πολύ σημαντικα και επρεπε να τον διακοψει από το ονειροπολημα του. Ξεροβηξε απλως και περιμενε υπομονετικα.
Ο Tom πηρε βαθια ανασα. Την περιμενε αυτή τη στιγμη, αν και θα προτιμουσε να μαθαινε τα νεα αφου ειχε κοιμηθει καποιες ωρες. Ηταν πολύ κουρασμενος τωρα. Παρολα αυτά στραφηκε στον ναυτη, διαβασε το μικρο του ονομα στην στολη του και του απευθυνθηκε με χαμηλη φωνη:
«Τι συμβαινει Johnnie;»
Ο διοπος, που δεν παρατηρησε την γρηγορη ματια του Johnson στην στολη του, ξαφνιαστηκε που ο διοικητης του τον ηξερε με το μικρο του ονομα, και ξαφνιαστηκε ευχαριστα. Για καποιους τετοιους ανθρωπους αξιζε να πολεμας!
«Συγγνωμη που σας ενοχλω κυριε διοικητα, αλλα τα σκαφη προκαλυψης μας ανεφεραν ότι ένα αεροπλανοφορο και τρια ή τεσσερα υποβρυχια κατευθυνονται προς το μερος μας. Αναμενονται να φτασουν σε θεση βολης μεχρι το απογευμα αυριο.»
Ο Johnson κουνησε το κεφαλι του. Το παιχνιδι ειχε αρχισει όπως όλα εδειχναν.
«Καλως. Σε ευχαριστω πολύ παιδι μου.»
Ο διοπος χαιρετησε στρατιωτικα και εφυγε. Ο Tom περιμενε πρωτα να απομακρυνθει κι επειτα εβγαλε με τρεμαμενα χερια ένα στρογγυλο ρολοι από την τσεπη του. κοιταξε την ημερομηνια – 17 Φεβρουαριου. Σε τεσσερις μερες ειχε γενεθλια η κορουλα του. Κι αυτος, αντι να είναι μαζι της, να την γεμισει δωρα και φιλια και να την κρατησει στην αγκαλια του, επρεπε να είναι εδώ και να δινει διαταγες που θα οδηγουσαν εκατονταδες ανδρες στον θανατο. Ποσοι από αυτους ηταν πατεραδες σαν κι εκεινον; Ποσοι από αυτους ειχαν αφησει την οικογενεια τους στο σπιτι για να ερθουν μεχρι εδώ και να υπερασπιστουν την πατριδα τους απεναντι στον ιδιο και στους υπολοιπους εχθρους τους; Σε ποσες κορες και σε ποσους γιους θα στερουσε τον πατερα; Ποσες συζυγους θα αφηνε χηρες; Ποσους γονιους χωρις παιδια;
Πολεμος. Ναι, το ηξερε ότι ηταν σκληρο. Όπως επισης ηξερε ότι θα εκανε το καθηκον του χωρις δισταγμο όταν θα επρεπε.
Αλλα μερικες φορες το καθηκον του φαινοταν πολύ βαρυ για να το αντεξει.

Προσπαθησε να μιλησει ξανα με την Nicki και τα κοριτσια μεσω του εταιρικου δικτυου, αλλα οι επικοινωνιες ηταν ακομα κομμενες. Εκλεισε τον ασυρματο απογοητευμενος και ξαναβγηκε στο καταστρωμα. Ο ουρανος ειχε γινει ακομα πιο μουντος, αν και στα βορεια μπορουσε να δει ένα μικρο κομματι γαλαζιου ουρανου, που όμως γρηγορα κρυφτηκε από τα συννεφα. Ρωτωντας τον εαυτο του διαπιστωσε ότι δεν ειχε δει ποτε του μια ηλιολουστη μερα, ακομα και κοντα στην Ισημερινη γραμμη οπου ως επι το πλειστον βρισκοταν από τοτε που ειχε πατησει το ποδι του σε αυτόν τον πλανητη – ακομα κι όταν δεν υπηρχαν συννεφα στον ουρανο, ο ηλιος καλυπτοταν από τους καπνους που δημιουργουσαν οι αιωνιες φωτιες σε ολες τις εμπολεμες ζωνες. Ο ιδιος ειχε μεγαλωσει με ηλιο, δεν μπορουσε να ζησει χωρις αυτόν. Κάθε μερα τους πρωτους μηνες ξυπνουσε με ολοενα και χειροτερη διαθεση, που σπανια καλυτερευε κατά την διαρκεια της μερας – χωρια που ειχε φτασει στην Αφροδιτη κατά τη διαρκεια της Ατελειωτης Νυχτας και μεχρι να εγκλιματιστει κοντεψε να πεσει σε καταθλιψη, την οποια τελικα ξεπερασε με χαπια κι αρκετα μπουκαλια ουισκι.
Στραφηκε προς τα δυτικα, οπου μια καταιγιδα φαινοταν ετοιμη να ξεσπασει. Εκτυφλωτικες αστραπες αυλακωναν τον μαυρο ουρανο κα για μια στιγμη ο Tom προσπαθησε να σκεφτει τον αντιπαλο του που μπορει να βρισκοταν την ιδια ακριβως στιγμη στο καταστρωμα του δικου του πλοιου και να σκεφτοταν ακριβως τα ιδια με αυτόν. Χαμογελασε πικρα. Αυτό που ειχε μαθει τοσα χρονια ηταν ότι ολοι ηταν ανθρωποι τελικα – ολοι εμοιαζαν κατά βαθος, κι ας ειχαν τοσες διαφορες.
Καποτε ειχε ακουστει μια ιστορια, στην αρχη του πολεμου, για δυο στρατιες στον Γανυμηδη που, παρακουοντας τις διαταγες των Επιτελειων τους, ειχαν κανει ανακωχη για τις ημερες των Χριστουγεννων. Φυσικα καμια εφημεριδα και κανενα δικτυο δεν το ανεφερε, μιας και τα Υπουργεια Προπαγανδας ηταν πολύ αυστηρα σε τετοια ζητηματα, αλλα η ιστορια ειχε κυκλοφορησει από στομα σε στομα. Ο Tom ειχε νιωσει θαυμασμο για ότι εγινε, κι ακομα κι αν τελικα η ιστορια ηταν ψευτικη, εκεινος παρολα αυτά την εβρισκε υπεροχη. Ολοι ηταν ανθρωποι.

(19) Η ιστορία του Tom

Ο John Johnson (παντα ειχε παραπονο για το ονομα του που ηταν αποφαση του πατερα του και ηταν μια ενδιαφερουσα – κατά τον ιδιο τον Thomas Johnson – ιστορια, αλλα δεν εχει θεση σε αυτην εδώ την ιστορια) εργαζοταν στην Capitol από τοτε που θυμοταν τον εαυτο του. Ειχε καταταγει την ημερα των δεκατων ογδοων γενεθλιων του στον ιδιωτικο στρατο της εταιρειας και δυο μηνες μετα τον εστειλαν στο μερος που καποτε λεγοταν Μεση Ανατολη, σε έναν εγκατελειμενο τοπο στον οποιο η Capitol διατηρουσε μια μικρη βαση, απομειναρι μιας πολύ παλιοτερης εποχης κατά τη διαρκεια της οποιας πολλα κρατη ειχαν συγκρουστει για τις πλουτοπαραγωγικες πηγες εκεινης της περιοχης. Για εναμιση χρονο εμαθε να κυκλοφορει φορωντας μονιμως την μασκα αεριων που προμηθευαν σε κάθε νέο στρατιωτη που εφτανε, ακομα και τις ωρες που κοιμοταν. Τιποτα εκτος από τους στρατιωτες της βασης δεν κυκλοφορουσε εκει – ο ουρανος ειχε παντα ένα θολο, αρρωστημενο κιτρινο χρωμα και η ερημος αποτελειτο αποκλειστικα από καταμαυρη αμμο. Τις ελαχιστες μερες που φυσουσε ο John μπορουσε να διακρινει στον οριζοντα τα ισχνα περιγραμματα των αντλιων πετρελαιου που ειχαν παψει να λειτουργουν εδώ και πενηντα χρονια και στεκονταν σαν μεταλλικοι σκελετοι καποιου τερατωδους πλασματος μεσα στην αχανη απεραντοσυνη της ερημου. Μερικες φορες όταν συνοδευε καποια περιπολο εβλεπε κομματια από καμμενους σκελετους ή αποσαθρωμενα αυτοκινητα, αλλα ποτε δεν ειδε κατι ζωντανο – ουτε καν έναν σκορπιο ή ένα σκαθαρι. Εκεινοι ηταν οι Ερημοι Τοποι και ο John απορουσε τι διαολο εκαναν εκει.
Εναμιση χρονο μετα η βαση εκλεισε και οι στρατιωτες επεστρεψαν στα σπιτια τους. Σε ολους τους δοθηκε μια θεση σε καποιον μη εξειδικευμενο τομεα της εταιρειας. Ο John κατεληξε να γινει οδηγος φορτηγου και εβδομαδα ανα εβδομαδα οργωνε ολη την πρωην βορειοαμερικανικη ηπειρο. Σε ένα από τα ταξιδια του γνωρισε την Eileen και μετα από δυο χρονια σχεσης παντρευτηκαν. Οι καιροι ηταν αβεβαιοι για ένα νέο ζευγαρι, ποσο μαλλον για ένα ζευγαρι που ηθελε να φερει και τους απογονους του στον κοσμο, αλλα ετσι είναι η ζωη και παντα ετσι ηταν: ακομα και την υστατη στιγμη της ανθρωποτητας καποιο μωρο θα ερθει στον κοσμο. Τον Ιουλιο του 2082 η Eileen γεννησε ένα αγορακι με προβλημα στους πνευμονες που αποφασιστηκε να παρει το ονομα του παππου του. Ο μικρος Tom περασε τους πρωτους εξι μηνες της ζωης του με μηχανικη πνευμονικη υποστηριξη και ολη την υπολοιπη ζωη του χρησιμοποιωντας σπρει για το ασθμα.
Οι γονεις του εδωσαν υποσχεση στους εαυτους τους να μην το αφησουν να παθει ποτε καποιο κακο μιας και η ζωη του αρχισε με τετοιο ασχημο τροπο. Και η Eileen ειχε τον μικρο παντα από κοντα. Ο Tom εζησε μια υπερπροστατευτικη ζωη η οποια όμως δεν του φανηκε ποτε ιδιαιτερα καταπιεστικη.
Το 2092 και μετα από τρομερη προσπαθεια και εξοδα ο John καταφερε να εξασφαλισει μια θεση για τον Tom σε ένα από τα μεταγωγικα πλοια που θα μετεφεραν τους Εκλεκτους στους Νεους Κοσμους. Στα δεκα του χρονια ο Tom αναγκαστηκε να αφησει την θαλπωρη και την προστασια του σπιτιου και της οικογενειας του και να φυγει σε έναν αγνωστο πλανητη που όμως θυμιζε πολύ την πατριδα του και, αν και δεν το ηξερε, θυμιζε ακομα περισσοτερο τους Ερημους Τοπους οπου ειχε ζησει μια φορα κι έναν καιρο ο πατερας του.
«Για το καλο του», ειχε πει ο John σε μια εντρομη και κλαμμενη Eileen, καθως αποχαιρετουσαν τον μονακριβο γιο τους, εχοντας ξεμεινει οι ιδιοι σε έναν πλανητη που μετρουσε τις τελευταιες του ωρες. Αυτό ηταν το τελευταιο που θυμοταν ο Tom από τους γονεις του.
Δεν υπαρχει τιποτα άλλο να ειπωθει για την ζωη του John και της Eileen. Εζησαν λιγο ακομα και μετα η ιστορια τους καλυφθηκε με φωτια και σταχτη, όπως και δισεκατομμυριων αλλων που ειχαν αφεθει πισω.

Εφτασε στην Luna, ενας πιτσιρικας δεκα ετων, φοβισμενος και απελπισμενος. Περιπλανηθηκε για τρεις μηνες, κλεβοντας φαγητο για να μπορεσει να επιζησει, μεχρις οτου τον περιμαζεψε μια νεαρη μοναχη με το ονομα Bridget και τον πηρε μαζι της στο ιδιο μοναστηρι οπου πολλα χρονια αργοτερα μια αγνωστη γυναικα θα αφηνε το μωρο της χωρις να ξερει τι του επεφυλασσε το μελλον.
Ο Tom μεγαλωσε στην μονη χωρις να παψει ποτε να θυμαται τους γονεις του. Δεν εμαθε παρα πολλα χρονια αργοτερα τι ειχε συμβει στην Γη, όταν ηδη υπηρετουσε την εταιρεια στην οποια ανηκε κι ο ιδιος ο πατερας του.
Στα δεκαοχτω του εφυγε από το μοναστηρι, αφου υποσχεθηκε στην αδελφη Bridget ότι καποια μερα θα επεστρεφε να την ξαναδει, όμως δεν το καταφερε ποτε του. Εκανε διαφορες δουλειες του ποδαριου και στα δεκαεννια του βρηκε τον δρομο του: η Capitol εστειλε μια ομαδα από εκπροσωπους της στην Luna για να βρουν εθελοντες για τις στρατιωτικες μοναδες της. Ο Tom δηλωσε συμμετοχη και καταταχτηκε στο Πεζικο, οπου από ένα λαθος της γραφειοκρατιας που μαστιζε ολες τις εταιρειες (ή μπορει να ηταν και αποφαση της μοιρας) δηλωθηκε στο Ναυτικο. Ο Tom, που ειχε να δει θαλασσα από κοντα πανω από εικοσι πεντε χρονια περασε την πρωτη του εβδομαδα πανω σε πλοιο ξερνωντας, καθως ταξιδευε στον ωκεανο Norris για να παει στην βαση εκπαιδευσης που στεγαζοταν σε ένα μικρο νησι χωρις ονομα που δεν υπηρχε σε κανεναν χαρτη. Η βαση ηταν ένα από τα πιο καλοφυλαγμενα μυστικα της Capitol. Ο καθενας από τους ναυτικους που ειχε εκπαιδευτει εκει δεν μπορουσε να ξαναβρει την τοποθεσια της αφοτου εφευγε και καποια περιοδο υπηρχε μια φημη που ελεγε ότι ενας που ειχε καταφερει να την βρει δολοφονηθηκε από την ιδια την εταιρεια. Αληθεια ή ψεματα κανεις δεν ηξερε να πει, αλλα η πραγματικοτητα ηταν ότι, περα από το μονιμο προσωπικο που δεν μεταφεροταν ποτε πουθενα αλλου, κάθε ανθρωπος που ειχε εκπαιδευτει ή εστω ειχε επισκεφθει το νησι δεν ξαναπατουσε ποτε το ποδι του εκει.
Ο Tom, παρολα τα προβληματα υγειας του και την απεχθεια του για την θαλασσα, αποδειχθηκε εξαιρετικος εκπαιδευομενος. Οι ανωτεροι του αποφασισαν να τον προωθησουν στην Μοναδα Εκπαιδευσης Αξιωματικων, κι ετσι, τον Μαιο του 2106, σε ηλικια 26 ετων, αποφοιτησε με τον βαθμο του ανθυπασπιστη. Ανελαβε την διοικηση μιας τορπιλακατου η οποια συνοδευε εμπορικα πλοια μεχρι τον προορισμο τους. Αντιμετωπισε με επιτυχια αρκετες επιθεσεις πειρατων στον ωκεανο Norris και στην Μαυρη Θαλασσα και στα 30 του ηταν ηδη αντιναυαρχος. Επιβεβαιωνοντας την φιλελευθερη πολιτικη της Capitol οσον αφορουσε την εξελιξη που μπορουσε να εχει καποιος απλος πολιτης τοσο στην στρατιωτικη ιεραρχια οσο και στην κοινωνικη του θεση, ο Tom Johnson αποδειχτηκε η καταλληλοτερη επιλογη για την θεση του Διοικητη Στολου όταν ο προηγουμενος διοικητης φαγωθηκε από καρχαριες σε μια κρουαζιερα του.
Το 2114, εχοντας αποφασισει ότι ειχε ασχοληθει αρκετα με την καριερα του, αποφασισε να νοικοκυρευτει. Παντα ειχε διαφορες περιπετειουλες γιατι ηταν αυτό που η μανα του θα ονομαζε ‘κελεπουρι’, αλλα ποτε δεν ειχε κανει μια σχεση της προκοπης. Εξαλλου και η δουλεια του δεν ευνοουσε κατι τετοιο. Βγηκε αρκετα ραντεβου, αλλα τελικα βρηκε τον ερωτα στο προσωπο της αδελφης ενός φιλου του, της Nicki. Παντρευτηκαν τον Σεπτεμβριο του 2117, εκεινος στα 35 κι εκεινη στα 26. Εφυγαν για ταξιδι του μελητος στον Γανυμηδη, δυο μολις χρονια πριν την εισβολη της Bauhaus στον πλανητη.
Όταν ξεσπασε ο πολεμος, η Capitol αποφασισε να εκμεταλλευτει στο επακρον τις δυνατοτητες που της προσεφερε η Αφροδιτη οσον αφορουσε τις θαλασσιες εκτασεις της. Μετεφερε ένα μεγαλο μερος του στολου της στο Αρχιπελαγος Graveton και διορισε ως Γενικο Διοικητη τους τον Johnson. Το 2124, αφησε την γυναικα του (που ηταν ηδη εγκυος στο τριτο τους παιδι) και τις δυο του κορες και ανελαβε την διοικηση του Στολου της Αφροδιτης.
Υπο τις διαταγες του οι Capitol επιτεθηκαν στις ηδη υπαρχουσες ναυτικες βασεις της Bauhaus στα νησια Arkon και Esgar και τις εξολοθρευσαν και αποβιβαστηκαν με επιτυχια στην δυτικη ακτη της Ισημερινης ηπειρου και κατορθωσαν να προχωρησουν μεχρι το τροπικο δασος του Karnem. Οι προισταμενοι του τού αφησαν τον απολυτο ελεγχο του στολου και δεν ξαναασχοληθηκαν με τις θαλασσιες επιχειρησεις στην Αφροδιτη.
Η Bauhaus, εξουθενωμενη από τις μαχες τοσο στον πλανητη της οσο και στον Γανυμηδη, οπου η αντισταση των ανταρτων αποδεικνυοταν πολύ πιο ισχυρη απ’ ότι ειχε φανταστει ποτε ο Στραταρχης Paulus Dante, αργησε πολύ να απαντησει στις επιθετικες κινησεις της Capitol, με αποτελεσμα ο Johnson να καταφερει με συντονισμενα σχεδια μαχης να καταλαβει το μεγαλυτερο μερος του Αρχιπελαγους Graveton.
Εμπαινε πια το 2127 όταν αποφασιστηκε να σταλουν πλοια της Bauhaus, με διοικητη τον Weinstein, προσφεροντας στον Johnson έναν αξιο αντιπαλο επειτα από αρκετα χρονια.

(18) Σκέψεις

Θυμηθηκε την αποβαση στην δυτικη ακτη της Ισημερινης Ηπειρου μερικους μηνες νωριτερα και την σφαγη που επακολουθησε. Ο ιδιος ειχε παρακολουθησει την μαχη από την γεφυρα του καταδρομικου ‘Elvis’. Ο πολεμος στην ξηρα δεν εμοιαζε ουτε στο ελαχιστο με τον πολεμο στην θαλασσα. Στην ξηρα εβλεπες ποιον σκοτωνες, ηταν ανθρωπος σαν κι εσενα, με σαρκα και οστα. Καταλαβαινες ότι, όπως κι εσυ, ειχε αφησει την οικογενεια του πισω για να ερθει και να πολεμησει για έναν σκοπο που κανεις δεν ηξερε ποιος ηταν. Ισως αυτος που μολις ειχες σκοτωσει να ειχε τα ιδια ενδιαφεροντα με σενα, να ακουγε την μουσικη που σου αρεσει κι εσενα, να του αρεσε να περναει τα βραδια του Σαββατου παρεα με δυο-τρεις κολλητους, ένα καφασι φτηνες μπυρες και ένα σωρο βρωμικες ιστοριες, ισως αν τα ειχε φερει διαφορετικα η ζωη να ησασταν φιλοι. Κι όταν βυθιζες την ξιφολογχη στο στηθος του και τον ενιωθες να προσπαθει να παρει τις τελευταιες του ανασες, να προσπαθει να μειωσει τον πονο, να κρατηθει λιγα πολυτιμα δευτερολεπτα ακομα στην ζωη, τοτε ισως και να θυμοσουν ότι αυτος ο ανθρωπος ειχε αγαπηθει και ειχε αγαπησει, ειχε ονειρα που ισως πραγματοποιηθηκαν και ισως όχι, ειχε μια ελπιδα ότι θα επεστρεφε στα αγαπημενα του προσωπα ζωντανος, ακριβως όπως κι εσυ.
Στην θαλασσα ηταν διαφορετικα τα πραγματα. Οι στοχοι σου ηταν πρασινες κουκιδες στο σοναρ που αν τις πετυχαινες απλως εξαφανιζονταν – ένα γαμημενο βιντεοπαιχνιδι του μακρυνου παρελθοντος. Κανενα προσωπο να σε στοιχειωσει, καμια ιστορια να ειπωθει. Απλως πρασινες κουκιδες. Ο Tom ειχε αναρωτηθει πολλες φορες για το αν αυτος ηταν ο λογος που οι αξιωματικοι του Ναυτικου (και εβαζε και τον εαυτο του αναμεσα τους) κοιμοντουσαν πιο ησυχα τις νυχτες απ’ότι οι συναδελφοι τους του Πεζικου, και ειχε αποφασισει ότι ενας από τους λογους που εκανε αυτή την αυθαιρετη υποθεση πραγματικοτητα ηταν αυτος ακριβως. Οι πρασινες κουκιδες που εξαφανιζονταν.
Ειχε δει κατι απεριγραπτο. Ηταν εμπειρος αξιωματικος, αλλα της θαλασσας. Αυτό που εβλεπε με τα κυαλια του ξεπερνουσε κάθε ταινια που ειχε δει, κάθε βιβλιο που ειχε διαβασει, κάθε ιστορια που του ειχαν διηγηθει. Ηταν ένα σφαγειο, οπου λυσσασμενα πλασματα επαιρναν το ένα την ζωη του αλλου αμειλικτα, αδιαφορα. Καθως οι καπνοι της μαχης πυκνωναν και το ‘Elvis’ αναγκαζοταν να απομακρυνθει από την παραλια ο Tom εδωσε τα κυαλια του στον αξιωματικο υπηρεσιας και αποσυρθηκε στο δωματιο του. Ειχε δει αρκετα.

(17) Παρελθόν

Ο Tomas ειχε γεννηθει στην πολη που παλιοτερα ηταν γνωστη ως Λας Βεγκας και που καποια στιγμη στον χρονο ειχε μετονομαστει απλα σε Πολη του Τζογου. Δεν ηξερε ποτε ακριβως ξεχαστηκε το πραγματικο ονομα της πολης, παντως ο ιδιος ειχε μεγαλωσει ακουγοντας την λεξη τζογος περισσοτερο από οποιαδηποτε άλλη. Ο ιδιος γεννηθηκε την πιο ζεστη μερα του 2082, στις 5 Ιουλιου, μια μερα που η θερμοκρασια ειχε χτυπησει 51 βαθμους και όλα τα καζινο και οι ναοι του χρηματος του Λας Βεγκας αναγκαστηκαν να κλεισουν, μετα από διαταγη του ιδιου του Προεδρου Smith του Πρωτου. Ηταν η πρωτη φορα στην ιστορια τους που συνεβαινε κατι τετοιο, αν και ηταν επιτακτικο γιατι μεχρι τις 14.34, δηλαδη την ωρα που η Eileen Johnson εδινε ένα τελευταιο σπρωξιμο για να βγει το μωρο που κυοφορουσε τους τελευταιους οκτωμιση μηνες, με τον αντρα της τον John να της κραταει το χερι και να της δινει κουραγιο, μεχρι εκεινη την ωρα λοιπον, εξηντα τρεις ανθρωποι ειχαν πεσει νεκροι από θερμοπληξια.
Ο Tom Johnson, ο ανθρωπος που, σαραντα πεντε χρονια μετα την πρωτη του ανασα σε έναν κοσμο που πλεον ηταν νεκρος κι ερημος, θα εφερνε την καταστροφη σε έναν άλλο κοσμο που ηταν ακομη ζωντανος και καινουργιος, αρχισε την ζωη του όπως και κάθε άλλος ανθρωπος πριν από αυτόν: με ένα τελειως κοινοτυπο κλαμα και μια αδεξια προσπαθεια να παρει ανασα όπως όλα τα μωρα. Ο γιατρος του τον κρατησε όπως ειχε κανει με χιλιαδες αλλα νεογεννητα κι επειτα τον χτυπησε ελαφρα στην πλατη για να τον βοηθησει να ρευτει. Επειτα, αφου δυο περιποιητικες νοσοκομες τον επλυναν και τον καθαρισαν από τα τραχηλικα υγρα, παραδοθηκε στην ζεστη αγκαλια της μητερας του, ένα κατακοκκινο μωρο με σφιχτα κλεισμενα ματακια, όχι μεγαλυτερο από μια κουκλα κι όχι λιγοτερο ευθραυστο από ένα ονειρο κατά τη διαρκεια ενός ανησυχου υπνου.
Τα θυμοταν όλα αυτά; Ολοι ελεγαν ότι κανενα μωρο δεν θυμοταν την στιγμη της γεννησης του, διαβολε δεν θυμοταν καν τα πρωτα του χρονια, αλλα ο Tom μερικες φορες ειχε στιγμιαιες αναμνησεις από εκεινη την μερα. Ηξερε ότι ηταν αδυνατο, ηξερε ότι μαλλον θυμοταν τις γεννησεις των τριων κορων του και ότι τις ειχε συνδυασει με τον καθολου συνταρακτικο ερχομο του στον κοσμο, αλλα μερικες φορες δεν ηταν καθολου σιγουρος γι’ αυτό. Καποιες φορες στα ονειρα του εβλεπε έναν αντρα γυρω στα σαραντα, με γκριζα μαλλια, αγελαστο, να τον παιρνει στην αγκαλια του και τον χτυπαει ελαφρα στην πλατη, για να μπορεσει να παρει ανασα. Και μερικες φορες θυμοταν τον πατερα του, έναν νεαρο όχι πανω από 25, να του απλωνει ένα δαχτυλο που εμοιαζε τεραστιο κι ο Tom να το αρπαζει με την χουφτιτσα του και να το κουναει.
Θυμοταν δακρυα στα ματια του νεαρου αντρα.
Θυμοταν την ζεστη αγκαλια της μητερας του και την ρυθμικη ανασα του στηθους της, καθως το μωρο εβρισκε ένα ζεστο μερος να κουρνιασει μετα από την ασφαλεια και τη ζεστασια της μητρας.
Θυμοταν φωτα, φωτα μετα από το σκοταδι και το πώς εκλεισε τα ματια του γιατι δεν μπορουσε να αντεξει ολη αυτή την λαμπροτητα.
Θυμοταν το ότι δεν ηθελε να φυγει από εκει οπου ηταν ολη του την υπαρξη, δεν ηθελε να αποχωριστει το θερμο κουκουλι του με τον βιαιο τροπο της γεννησης…
Τα θυμοταν στα αληθεια όλα αυτά; Δεν μπορουσε να πει με σιγουρια. Οσο περνουσαν τα χρονια και εκανε ολοενα και περισσοτερα πραγματα με τα οποια δεν ηταν συμφωνος, τοσο περισσοτερο επεστρεφε με το μυαλο του στις πρωτες του στιγμες, τοτε που ηταν ολοκαινουργιος. Τι θα ελεγε η μανα του αν τον εβλεπε τωρα; Τι θα ελεγε ο πατερας του, ενας τοσο ησυχος ανθρωπος που δεν ειχε φωναξει ποτε στη ζωη του; Οχι, ψεματα – δεν ειχε καν υψωσει την φωνη του.
Τι θα ελεγε ο ιδιος στις κορες του όταν θα τον ρωτουσαν τι εκανε τα χρονια του πολεμου – αν βεβαια καταφερνε να επιζησει και να τις ξαναδει; Τι θα ελεγε ο ιδιος στον εαυτο του τα τελευταια χρονια της ζωης του που ελπιζε να τα περασει ειρηνικα στο σπιτι του με την γυναικα του;
Δεν ηταν ωρα για προβληματισμους. Το τι θα ελεγε για τα οσα ειχε κανει θα το σκεφτοταν όταν θα ερχοταν η στιγμη. Εξαλλου ηταν πολεμος. Και όλα επιτρεπονταν, σωστα;
Όχι, δεν μπορουσε να το δεχτει αυτό. Πολεμουσαν εφτα χρονια τωρα και τιποτα δεν εδειχνε ότι ο πολεμος θα τελειωνε συντομα. Ηδη η Bauhaus ειχε αποφασισει να αντισταθει στις ανεξελεγκτες θαλασσιες επιθεσεις της Capitol στο Graveton και να αντεπιτεθει. Ο στολος της ηταν παραταγμενος λιγα μιλια μακρυα από αυτους και από μερα σε μερα ο Tom περιμενε την κινηση τους, που όπως υπολογιζε, δεν θα καθυστερουσε να γινει. Αλλα ότι και να ειχε γινει και ότι ηταν γραφτο να γινει, ο ιδιος δεν μπορουσε να δεχτει ότι ηταν δικαιολογημενος για τα οσα ειχε προλαβει να κανει.

(16) Capitol

IΙ

ΜΕΡΟΣ ΙΙ – CAPITOL

Ηπιε μια μεγαλη γουλια από τον χυμο του και τραβηξε μια βαθια ρουφηξια από το πουρο του. Η καφτρα αναψε και φωτισε τον Tom Johnson, αποκαλυπτοντας ένα ρυτιδωμενο προσωπο με παχυ μουστακι και εξυπνα μαυρα ματια, βαθια χωμενα μεσα στις κογχες τους. Στο σκοτεινο δωματιο του, ο ναυαρχος του στολου της Capitol προετοιμαζοταν για την μεγαλυτερη μαχη της ζωης του. Ηξερε ηδη ότι η Bauhaus ειχε μεταφερθει στο νησι Umstrad, γυρω στα τριαντα ναυτικα μιλια μακρυα τους και υπεθετε ότι δεν θα αργουσε να κανει την πρωτη κινηση.
Ηπιε τον υπολοιπο χυμο του με μια γουλια και ανατριχιασε από την ξινιλα του πορτοκαλιου. Κοιταξε εξω από το φινιστρινι του δωματιου του, την απεραντη Θαλασσα των Αστεριων, όπως λεγοταν ο κολπος στον οποιο ειχε αγκυροβολησει ο στολος του. Ο ουρανος ηταν γεματος μεγαλα, γκρι συννεφα, ετοιμος για βροχη. Που και που μερικες αστραπες αυλακωναν τα συννεφα, αλλα οι βροντες δεν ακουγονταν σχεδον καθολου. Ισιωσε ασυναισθητα το μουστακι του και περιεφερε το βλεμμα του στον χωρο.
Σταματησε στο ημερολογιο που βρισκοταν κρεμασμενο στον τοιχο του και εδειχνε φωτογραφιες κουταβιων. Ένα μαυρο κολει κοσμουσε τον Φεβρουαριο, ενώ η μοναδικη ημερομηνια που ηταν σημειωμενη ηταν η 21η – τα γενεθλια της μικροτερης κορης του, της Susan. Μια πολύ μικρη, ξεθωριασμενη φωτογραφια της ηταν κολλημενη στο κατω μερος του ημερολογιου, μια φωτογραφια που εδειχνε ένα μαυρομαλλικο κοριτσακι που χαμογελουσε πονηρα και εκλεινε το ματι σκερτσοζικα στον φακο. Θα γινοταν τριων ετων φετος, κι ο Tom ειχε ηδη να την δει εδώ και δυο χρονια. Ενιωσε έναν κομπο στον λαιμο. Αργοτερα θα προσπαθουσε ξανα να επικοινωνησει με την οικογενεια του, κατι που ειχε να το κανει εδώ και δυο μηνες, μιας και ολες οι επικοινωνιες της Capitol δεχονταν παρεμβολες από την Bauhaus. Αλλα προς το παρον επρεπε να επικεντρωθει στην αποστολη που ειχε να φερει εις περας.
Ειχαν περασει τρια χρονια από τοτε που ειχε φτασει στην Αφροδιτη και την ειχε αγαπησει, παρολο που ειχε σταλει για να την καταστρεψει. Ηταν τοσο διαφορετικη από τον ερημο Αρη, που η ζεστη πολλες φορες σε εκανε να θελεις να λιποθυμησεις. Καποιο καλοκαιρι ειχε φτασει μεχρι και τους 52 βαθμους στο San Dorado, εκει δηλαδη οπου εμενε αυτος και η οικογενεια του.
Πριν τον πολεμο ειχε επισκεφτει για τον μηνα του μελητος τον Γανυμηδη, και του ειχε κανει μεγαλη εντυπωση το ψυχρο κλιμα που επικρατουσε ακομη και στην Ισημερινη ζωνη του. Ο Γανυμηδης ηταν το αντιμετρικα αντιθετο του Αρη: ενας παγωμενος πλανητης με υψηλοτερη θερμοκρασια τους 25 βαθμους το καλοκαιρι.
Αλλα η Αφροδιτη ηταν ιδανικος πλανητης για να μενεις: συνδυαζε το κρυο του Γανυμηδη (αν σου αρεσε το κρυο) στα βορεια με το θερμο κλιμα του Αρη (αν ησουν φαν των ηλιολουστων ημερων) στην νοτια ηπειρο. Του θυμιζε σε πολλα σημεια την Γη, από την οποια ειχε φυγει όταν ηταν δεκα ετων, αλλα αυτό που δεν μπορουσε να αντεξει ηταν η Ατελειωτη Νυχτα. Αγαπουσε σχεδον τα παντα στον πλανητη εκτος από τους εξι μηνες νυχτας. Θα παθαινε καταθλιψη αν ηταν αναγκασμενος να το ζει αυτό και απορουσε με τους πολιτες της Bauhaus πως τα καταφερναν. Θεμα συνηθειας, φανταζοταν.

(15) Πρώτη κίνηση

Το ‘Kaiser’, συνοδεια τριων υποβρυχιων (το πιο κακοδιατηρημενων του στολου), ξεκινησε την πορεια του προς τα ανατολικα στις 17 Φεβρουαριου 2127, στις 05.12 πρωινη. Ακομα κι όταν εβλεπε τον καπνο του να χανεται στον αγριεμενο από τις αστραπες ουρανο, ο Angus δεν ηταν απολυτα σιγουρος ότι ειχε κανει το σωστο. Σχεδον εβλεπε με τα ματια της φαντασιας του τους 3000 και πλεον αντρες που τους εστελνε σε βεβαιο θανατο. Προσπαθησε να καθησυχασει τον εαυτο του λεγοντας ότι ετσι ηταν ο πολεμος, αλλα δεν τα καταφερε.
Δυο βηματα πισω του ο Augustus παρακολουθουσε το ‘Kaiser’ να απομακρυνεται προσπαθωντας να βαλει σε ταξη τις σκεψεις του. Οπως κι ο Weinstein, ετσι κι αυτος δεν ηταν καθολου ευχαριστημενος με την αποφαση την οποια αναγκασε ο ιδιος τον Angus να παρει.
Ουτε καν θεωρησε την δικαιολογια του πολεμου ως ελαφρυντικο για τα οσα ειχε κανει. Θα το επαιρνε αποφαση και θα πιεζε τον εαυτο του να θυμαται εκεινη την μερα όταν όλα θα ειχαν τελειωσει.
Αυτος ηταν ο τροπος του για να μην βλεπει εφιαλτες.

Όχι παραπανω από εικοσι ναυτικα μιλια μακρυα τους, ο αντιπαλος τους περιμενε ηδη την πρωτη κινηση στην σκακιερα του πολεμου.
Και η κινηση ειχε μολις γινει.

(14) Επιφάνεια

Λιγες ωρες αργοτερα το υποβρυχιο ειχε αναδυθει και ο Angus βρηκε ευκαιρια να βγει λιγο και να παρει αερα. Στο μυαλο του ηρθε η γυναικα του, η Katia – ή δεν ειχε φυγει ποτε από εκει;
Του ελειπε. Ειχε περασει τοσο καιρο μακρυα της, τοσο καιρο μονος του με μοναδικη παρεα την θαλασσα και περιμενε πως και πως τον Μαιο που θα παραχωρουσε την θεση του για έναν μηνα στον Augustus και θα επαιρνε την αδεια του.
«Τι σκεφτεσαι;» Η φωνη του Augustus τον τρομαξε.
«Την Katia» απαντησε ειλικρινα ο Angus. «Μου λειπει πολύ.»
«‘Ακομα και ο πιο ισχυρος εξουσιαζεται από καποιον αλλον’», ειπε σκεφτικα ο Augustus. Ο Angus τον κοιταξε παραξενεμενος.
«Ρητο;»
«Ναι. Το ακουσα σε ένα μπαρ, πολλα χρονια πριν. Οι καλυτεροι φιλοσοφοι είναι οι μπεκρηδες.»
«Και αυτό ρητο είναι; Από κανα μπαρ;»
«Οχι, αυτό είναι δικο μου.»
«Α.»
Εμειναν για λιγο αμιλητοι,αγναντευοντας τον γκριζο ουρανο.
«Δεν εξουσιαζομαι από κανεναν», απαντησε τελικα ο Angus.
«Κι όμως.»
«Τι κι όμως; Από ποιον;»
«Αν δεις καραβι στο βουνο…» ειπε σκεφτικος ο Augustus.
«Αν εννοεις την Katia, κανεις…κανεις λαθος…» απαντησε ο Angus, αλλα όχι με τοσο σιγουρη φωνη πια. Τελικα ειχε κανει πολλα πραγματα για αυτην. Και είναι αληθεια ότι αν του ελεγε ότι τον ειχε αναγκη και τον ηθελε διπλα της, αυτος θα εκανε τα παντα για να την συναντησει…απλως δεν ηταν τετοιος ανθρωπος.
«Πες μου αληθεια Angus. Αν επικοινωνουσε μαζι σου και σου ελεγε ότι δεν μπορει να περιμενει άλλο, ότι σε θελει διπλα της αυτή τη στιγμη, αλλιως θα κανει καμια τρελα, τι θα εκανες; Θα τα παραταγες όλα, και τον πολεμο και τους συντροφους σου και την αποστολη σου και θα πηγαινες κοντα της;»
«Όχι φυσικα», απαντησε ο Angus, αλλα η φωνη του ηταν αφηρημενη κι ο ιδιος κοιτουσε περα από το πελαγος, στον οριζοντα. Ο Augustus χαμογελασε.
«Ότι πεις», ειπε σεμνα.
Ο Angus εμεινε αμιλητος για λιγο. Επειτα ρωτησε χωρις να τραβηξει το βλεμμα του από τον οριζοντα:
«Κι εσυ;»
Ο Augustus αναψε τσιγαρο.
«Τι κι εγω;»
«Από ποιον εξουσιαζεσαι;»
Ο Augustus γελασε δυνατα.
«Από τα παθη και τις αδυναμιες μου, Angus. Από τα παθη και τις αδυναμιες μου.»

(13) Φίλοι και συνάδελφοι

«Σε ενοχλει ποτε αυτό που ειμαι;» ρωτησε με χαμηλη, αδιαφορη φωνη ο Augustus. Ο Angus εβαλε τον αντιχειρα του στην σελιδα του βιβλιου που διαβαζε και τον κοιταξε. Ο Augustus κοιτουσε το βαθυ μπλε του βυθου από το φινιστρινι σκεφτικος.
Ο Angus σουφρωσε τα χειλια, σαν να μην ηξερε τι να απαντησει.
«Και τι εισαι ακριβως;» ρωτησε τελικα.
«Γκει. Αδερφη. ‘Βαζω το τρενο στις ραγες’, όπως ελεγε ο πατερας μου. Σε ενοχλει ποτε;»
Ο Angus τσακισε με προσοχη την σελιδα και αφησε το βιβλιο διπλα του. Ετριψε τα ματια του, αλλα και παλι δεν βιαστηκε να απαντησει. Ο Augustus συνεχιζε να κοιταζει με προσηλωση τον βυθο, σαν να μπορουσε να διακρινει κατι πολύ ενδιαφερον εκει εξω, παρολο που δεν φαινοταν τιποτα.
«Κοιτα, δεν μπορω να πω ότι δεν σοκαριστηκα όταν το καταλαβα…αλλα αυτό δεν εχει να κανει με την προσωπικοτητα σου. Μαλλον δεν περιμενα καποιος με το παρουσιαστικο σου να είναι…ξερεις, γκει.»
«Αδερφη του κερατα πες με, δεν θα παρεξηγηθω. Πως θα με περιμενες; Με κολαν και τσαντακι δεσποινιδος; Με φωνη ναζιαρας γατουλας;»
«Ε…δεν ξερω. Δεν εκατσα ποτε να το σκεφτω. Εχω γνωρισει κι αλλους σαν κι εσενα στην ζωη μου, αλλα ηταν πολύ…πώς να το πω…πολύ θηλυπρεπεις. Κι εσενα…εσενα σε ηξερα από την σχολη. Ακομα θυμαμαι την Eileen με την οποια εβγαινες. Κακασχημη, αν θες την γνωμη μου και λεπτη σαν στεκα, αλλα δεν επαυε να είναι γυναικα.»
Ο Augustus χασκογελασε.
«Η Eileen! Που την θυμηθηκες…» Τα ματια του φανηκαν να εστιαζουν περα από το απεραντο μπλε του βυθου, σε ένα παρελθον που δεν ηταν και τοσο μακρυνο.
«Πως την φωναζατε;» ρωτησε, με ένα αμυδρο χαμογελο να πλαναται στα χειλη του.
«Δεσποινις Ξυλαγγουρο», απαντησε αμεσως ο Angus, και εσκασαν και οι δυο στα γελια. Οχι τοσο με το ονομα που ειχε δωσει καποτε ο David, κοινος φιλος και των δυο τους, στην πραγματικα αχαρη κοπελα με την οποια περνουσε τον καιρο του ο Augustus, οσο με το ότι ο Angus φανηκε να μην το εχει ξεχασει ποτε και απλως περιμενε την καταλληλη ευκαιρια να το ξεφουρνισει.
Ο Augustus σκουπισε τα ματια του από τα δακρυα που του ειχαν προκαλεσει τα πολλα γελια.
«Επρεπε να εβλεπες την φατσα σου όταν εμπαινα στο δωματιο μαζι της», ειπε με ένα πονηρο χαμογελο στο προσωπο του. «Αλλαζες τοσο γρηγορα εκφραση, λες και σε ειχε μολις χαστουκισει καποιος.»
«Και παντα θυμομουν ότι ειχα μια επειγουσα δουλεια καπου αλλου εκεινη τη στιγμη», απαντησε ο Angus, μην μπορωντας να σταματησει να γελα, «ενώ αυτό που ηθελα παντα να σου πω ηταν: ‘Μα καλα δεν βλεπεις; Εχεις τρελαθει τελειως;’»
Εμειναν για λιγα δευτερολεπτα αμιλητοι, περιμενοντας να ηρεμησουν από τα γελια. Το σαγονι του Angus πονουσε. Αρχισε να του κανει μαλαξεις για να χαλαρωσει τους μυες.
«Εχεις δικιο…ηταν γυναικα», ειπε ο Augustus, εχοντας ακομα εκεινο το ονειροπολο βλεμμα, σαν να μπορουσε να δει την Δεσποινιδα Ξυλαγγουρο μπροστα του εκεινη ακριβως τη στιγμη. «Αλλα τοτε, αν και βαθια μεσα μου ημουν σιγουρος για την σεξουαλικη μου κατευθυνση, πιεσα τον εαυτο μου να προσπαθησω με μια γυναικα. Και η Eileen ηταν η μονη που δεχτηκε να βγει μαζι μου.»
Ξαφνικα ο Angus τον ειδε με τα ματια της φαντασιας του μονο μεσα στο κοινο τους δωματιο, καποια στιγμη που εκεινος ελειπε σε καποιο μαθημα, να κοιταζει ένα περιοδικο με αντρικες φωτογραφιες. Όχι τιποτα προστυχο – ένα περιοδικο ισως σαν το Military Today, ή το Defense, ή ισως ακομη και έναν απλο καταλογο για την καλοκαιρινη κολεξιον καποιας προηγουμενης σεζον. Να κοιταζει τις φωτογραφιες ανδρων που θεωρουνταν προτυπα αρσενικου – φουσκωμενοι μυες, φρεσκοξυρισμενοι, καθαρα χαρακτηριστικα χωρις καμια ατελεια, γαλαζια ματια, ξανθα μαλλια. Όλα οσα δεν θα γινοταν ποτε ο Augustus. Τον φανταστηκε να νιωθει ποθο μεσα του, μια ανεξελεγκτη ορμη να αγκαλιασει καποιον από αυτους και να νιωσει πως ηταν αυτό το συναισθημα…
Κι επειτα να πεταει τα περιοδικα μακρυα του, ντροπιασμενος και να τα κλωτσαει με μανια. Να ντυνεται προσπαθωντας να σκεφτει γυναικεια στηθη και γυμνα μπουτια, αλλα με το μυαλο του να επιστρεφει συνεχεια στα στιβαρα μπρατσα των μοντελων του περιοδικου… Και στο τελος να φευγει από το δωματιο, πεπεισμενος ότι κατι δεν πηγαινε καλα μαζι του και ότι ηθελε να το αλλαξει. Να βρισκει την Eileen -Δεσποινιδα Ξυλαγγουρο, και να της προτεινει να βγουν μαζι εξω, κατι που κανενα αγορι δεν φαινοταν να της εχει ζητησει. Τους ειδε να τρωνε μαζι σε ένα προχειρο φαγαδικο, με το βλεμμα του Augustus να περιπλανιεται στα μικρα, σχεδον ανυπαρκτα βυζια της που εμοιαζαν με λεμονια, και με το μυαλο του στα γαλαζια ματια που τον κοιτουσαν από μια αψυχη φωτογραφια ενός περιοδικου…
«Προσπαθησα. Και δεν εγινε τιποτα», τον διεκοψε η φωνη του Augustus.
«Γιατι μου τα λες όλα αυτά…» προσπαθησε να ρωτησει ο Angus. Θα ηθελε πολύ η φωνη του να εδειχνε απλη απορια, αλλα ακουστηκε σχεδον πανικοβλητος. Ο Augustus το καταλαβε. Χαμογελασε θλιμμενα.
«Μην ανησυχεις Angus. Δεν προκειται να σου πω για την πρωτη μου φορα, ουτε για το αν πονεσα ή αν μ’ αρεσε. Η αρχικη μου ερωτηση ισχυει ακομα: σε ενοχλει ποτε αυτό που ειμαι; Κι αν ναι, ποσο σε ενοχλει;»
«Τι σε απασχολει; Γιατι δεν μου λες ευθεως;» ρωτησε καπως ενοχλημενος ο Angus. Θεωρουσε ότι η ερωτηση δεν ειχε καμια σχεση με αυτό που ηθελε να πει πραγματικα ο Augustus. Κι αν αυτος ηταν ο μονος τροπος για να θιξει το θεμα που πραγματικα τον απασχολουσε…κατι τοσο προσωπικο που δεν το ειχε συζητησει ποτε με κανεναν…τοτε αυτό που ηθελε να πει αληθινα πρεπει να ηταν κατι πολυ σοβαρο.
«Ευθεως σε ρωτω. Απλως θελω αν σιγουρευτω ότι οι προσωπικες μου προτιμησεις σε ένα τετοιο θεμα δεν θα επηρεασουν την κριση σου για τις ικανοτητες μου σε ολους τους αλλους τομεις της ζωης μου.»
«Θεε μου…αυτό είναι; Αυτό πραγματικα είναι; Νομιζεις ότι επειδη εισαι γκει δεν θα σου εχω εμπιστοσυνη; Αυτό θεωρεις για μενα, τοσα χρονια που με ξερεις;»
Ο Angus φαινοταν σοκαρισμενος, αν και ηταν αληθεια ότι η αντιδραση του ηταν λιγο υπερβολικη. Στην πραγματικοτητα μερικες φορες τον ενοχλουσε που ο καλυτερος φιλος του ‘εβαζε το τρενο στις ραγες’, όπως ειχε πει κι ο ιδιος, αλλα ποτε δεν ειχε σκεφτει ότι θα του δημιουργουσε καποιο προβλημα στην δουλεια. Όταν ξαναμιλησε η φωνη του ηταν ψυχρη.
«Εχεις αλλαξει καθολου από τοτε που ηρθες εδώ;»
«Τι…» ξεκινησε να ρωταει απορημενος ο Augustus.
«Λεω…εχεις αλλαξει καθολου συμπεριφορα από τοτε που φυγαμε από το λιμανι;»
«Όχι.»
«Σκοπευεις να αλλαξεις;»
«Όχι φυσικα.»
«Τοτε δε με νοιαζει αν τον παιρνεις ή αν τον δινεις, αν πηδας γυναικες, αντρες ή μουλαρια, αν παιρνεις πιπες ή σου παιρνουν. Οσο κανεις καλα την δουλεια σου δε με νοιαζει τι κανεις στο κρεβατι σου. Και να μην ξανααναφερεις αυτό το θεμα γιατι με εχεις κανει εξω φρενων. Νομιζα ότι με ηξερες.»
Ο Augustus χαμογελασε.
«Μα σε ξερω. Σε ξερω τοσο καλα που γνωριζω ότι δεν εχεις τσαντιστει καθολου. Λιγο ισως ναι, αλλα εξω φρενων; Με τιποτα. Απλως δεν ξερεις πώς να αντιδρασεις για να με πεισεις ότι δεν σε πειραξε ποτε.»
Ο Angus ανοιξε το στομα του για να απαντησει κι επειτα το ξανακλεισε – δεν ειχε τι να πει.
«Αντε και γαμησου», ειπε τελικα, χωρις κακια.
«Αυτό ακριβως που λεγαμε», απαντησε ο Augustus και, αφου κοιταχτηκαν για ένα δευτερολεπτο μεταξυ τους, εσκασαν παλι στα γελια.
«Τι διαβαζεις;» ρωτησε αφου ησυχασαν. Ο Angus του εδειξε.
«Ευριπιδη; Τον Ορεστη;»
Εκεινος εγνεψε καταφατικα. Ο Augustus τον κοιταξε καχυποπτα.
«Δικο μου δεν είναι;»
Ο Angus χαμογελασε ενοχα.
«Εχεις ενδιαφεροντα βιβλια. Το δανειστηκα μια νυχτα που δεν μπορουσα να κοιμηθω…και εχω διαβασει το μισο μεσα σε δυο μερες.»
Ο Augustus τεντωθηκε.
«Ελληνικη τραγωδια…αν και παρατραβηγμενα σεναρια, σιγουρα κρατανε το ενδιαφερον σου. Εχω κι αλλα, αν το τελειωσεις και θες να τα διαβασεις.»

(12) Petrov

Kaiser – 15 Φεβρουαριου 2127

Ο Maximilian εβαλε ακομα ένα δαχτυλο βοτκα στο ποτηρι που κουβαλουσε παντα μαζι του και το οποιο δεν αδειαζε ποτε τα τελευταια χρονια. Εξυσε το αξυριστο μαγουλο του και αλλη μια φλεβιτσα στην μυτη του εσπασε χωρις να την καταλαβει, όπως δεν ειχε καταλαβει και ολες τις προηγουμενες που ειχαν την ιδια καταληξη εξαιτιας του ποτου. Τωρα βρισκοταν σε αυτή την κατασταση που η πρωην γυναικα του (Θεος σχωρεστην, χεχε) περιεγραφε ως το ‘προτελευταιο βημα πριν την γελοιοποιηση’. Η συχωρεμενη η Ava δεν μπορουσε ποτε πως μπορει ενας κατά τα αλλα αξιοπρεπης και αυστηρος στρατιωτικος να υποτασσεται σε ένα τετοιο τιποτενιο παθος. Η Ava, η οποια δεν ειχε πιει ποτε της κατι πιο δυνατο από το κρασι της Αγιας Μεταληψης, εβλεπε με καθαρη απεχθεια τις πομπες του αντρα της, όταν εκεινος γινοταν τυφλα. Αυτό παντως δεν εμποδισε ποτε τον Max να πιει κατι παραπανω από ότι συνηθιζε, μεχρις οτου μια μερα η κατασταση εφτασε στο απροχωρητο και η Ava μαζεψε τα ρουχα της και πηγε να ζησει στην αδελφη της, 1300 χιλιομετρα μακρυα από τον ανδρα της. Ο Max δεν ασχοληθηκε ιδιαιτερα ουτε με την φυγη της γυναικας του, ουτε με τον θανατο της από εγκεφαλικο τρια χρονια αργοτερα. Οσο ειχε ένα μπουκαλι βοτκα απειραχτο ακομα στο συρταρι του γραφειου του δεν νοιαζοταν για τιποτα.
Αναψε το τριακοστο τσιγαρο της μερας και κατεβασε με μια γουλια το περιεχομενο του ποτηριου του, αφου πρωτα εκανε προποση σε ένα αορατο ακροατηριο. Τους τελευταιους μηνες τα μπουκαλια αδειαζαν με πιο ταχεις ρυθμους από ότι παλιοτερα.
Διαβασε το χαρτι που ειχε σταλει πριν πεντε μερες και που του ανεθετε μια σημαντικη αποστολη, ισως την σημαντικοτερη της ζωης του. Φουσκωσε από περηφανεια και αποφασισε ότι επρεπε να το γιορτασει με μια γουλια βοτκα ακομη.
Το χαρτι ηταν η αποδειξη. Το χαρτι ηταν η επιβεβαιωση ότι εκανε καλα όταν επεμενε να μην παρατησει την θεση του. Ηταν ένα χαρτι που θα ετριβε με πολύ ευχαριστηση στην μουρη οσων επεμεναν γι΄αυτό, και κυριως στην μουρη της στρυφνης γυναικας του.
«Καργια…» μουρμουρισε. «Νατο το χαρτι, καριολα, μου εφαγες την ζωη με την μουρμουρα σου…»
Χτενισε με τα δαχτυλα του το παχυ μουστακι του που δεν το ειχε ξυρισει από τα εικοσι του χρονια και ηταν το καμαρι του, και ξανακοιταξε το χαρτι. Δεν χορταινε να το κοιταζει. Ηταν ένα απλο σημα, που εγραφε μονο τα ακολουθα:
«ΜΕ ΛΗΨΗ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΣΑΤΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΥΜΕΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ, 3Ο Α– 48Ο Δ. ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Η 17012127.»
Ένα απλο χαρτι, από αυτά που μοιραζονταν καθημερινα ανα χιλιαδες στα μετωπα του πολεμου, αλλα για αυτόν ειχε μεγαλυτερη αξια ακομα κι από ένα παρασημο. Επιτελους η εταιρεια καταλαβαινε τι δυνατο χαρτι ειχε στα χερια της και αποφασισε να το παιξει! Κι ο ιδιος θα τους αποδεικνυε ότι εκαναν καλα που τον εμπιστευτηκαν. Σηκωθηκε κουρασμενα από την καρεκλα του, τρεκλισε λιγο και πιαστηκε από το γραφειο του για να μην πεσει. Το μπουφαν του ηταν ανοιχτο και από κατω φαινοταν η λεκιασμενη φανελα του που τσιτωνε στην τεραστια κοιλια του. Ρευτηκε και επεσε βαρυς στο κρεβατι του. Επιασε το μπουκαλι, ξαναγεμισε το ποτηρι του κι επειτα ηπιε κατευθειαν από το μπουκαλι. Ξαναδιαβασε το σημα που το ειχε παρερμηνευσει χωρις να το ξερει, ηπιε άλλη μια γουλια από το μπουκαλι κι επεσε ξερος για υπνο.

(11) Kaiser

Το ‘Kaiser’ ηταν το πρωτο αεροπλανοφορο που δημιουργηθηκε στην Αφροδιτη. Ειχε μεν χρησιμοποιηθει ελαχιστα στον πολεμο, αλλα εντουτοις ηταν κακοδιατηρημενο. Το Επιτελειο επεμενε να το χρησιμοποιει μονο και μονο για ιστορικους λογους. Ηταν το μεγαλυτερο αεροπλανοφορο το οποιο χωρουσε 30 βομβαρδιστικα και 50 μαχητικα και διεθετε το περισσοτερο πληρωμα από κάθε άλλο πλοιο του στολου: πανω από 3000 ατομα.
Ο Angus το ηξερε ότι το ‘Kaiser’ δεν ειχε καποια μαχητικη αξια παρολο που μπορουσε (θεωρητικα τουλαχιστον) να μεταφερει τοσα αεροσκαφη, αλλα το σχεδιο ηταν απλο και τελειως κυνικο:
Το ‘Kaiser’, με την συνοδεια τριων υποβρυχιων, θα πλησιαζε στα εφτα ναυτικα μιλια από την δυτικη ακτη της Ισημερινης ηπειρου, διπλα στον στολο της Capitol και θα εξαπελυε επιθεση στα εχθρικα πλοια. Θα απογειωνονταν πεντε βομβαρδιστικα και όλα τα μαχητικα. Αν η Bauhaus ηταν τυχερη θα εκανε και καποια μικρη ζημια στα πλοια.
Η Capitol θα ηταν αναγκασμενη να απαντησει στα πυρα της Bauhaus με τα υποβρυχια, μιας και ο στολος θα ηταν απασχολημενος με τον βομβαρδισμο τους. Τα τρια υποβρυχια της Bauhaus θα χτυπουσαν τα πρωτα υποβρυχια της Capitol που θα εβγαιναν στο Αρχιπελαγος κι επειτα θα υποχωρουσαν προς το νησι Umstrad, οπου περιμενε και ο υπολοιπος στολος του Weinstein. Αν όλα πηγαιναν βασει σχεδιου ο Angus θα κατεστρεφε πρωτα την υποβρυχια δυναμη της Capitol κι επειτα τις υπολοιπες ναυτικες δυναμεις της.
Οσον αφορα το ‘Kaiser’…αν ηταν θελημα Θεου θα επεστρεφε αθικτο.
Αλλα ο Angus δεν το πιστευε.

Το αεροπλανοφορο ετοιμαστηκε και στις 17 Φεβρουαριου 2127 θα ξεκινουσε προς τα ανατολικα, προς τα παραλια της Ισημερινης ηπειρου, οπου τα πλοια της Capitol παρεμεναν αγκυροβολημενα. Ο κυβερνητης του, Maximilian Petrov, ενας εβδομηνταρης πλοιαρχος που κανονικα θα ειχε βγει στην συνταξη (όπως επρεπε να ειχε κανει και το πλοιο που διοικουσε) συμφωνησε αμεσως να πραγματοποιησει την αποστολη. Η αληθεια είναι ότι κατειχε πλεον την θεση του κυβερνητη μονο τιμης ενεκεν, μιας και στα νιατα του ηταν ο καλυτερος διοικητης του στολου της Bauhaus. Ηταν ο μονος που ειχε καταφερει να πιασει 230 παρανομους κυνηγους κητοειδων, οι οποιοι ειχαν καταδικαστει. Πριν εικοσι-τριαντα χρονια το ονομα του ηταν σεβαστο ακομα και αναμεσα στα ανωτερα κλιμακια της εταιρειας, αλλα με την παροδο των χρονων ο παμπονηρος (και με την θετικη και με την αρνητικη εννοια) ναυτικος μετατραπηκε σε έναν ανθρωπο που δεν μπορουσε με τιποτα να απομακρυνθει από την θεση που κατειχε τοσα χρονια: ενας Δουκας Νικολαος σε μικροτερο βαθμο που απλως αρνιοταν να αποσυρθει. Ολες οι προσπαθειες της εταιρειας επεσαν στο κενο και τελικα επετρεψαν στον τρελογερο να συνεχισει την δουλεια του. Οταν ξεσπασε ο πολεμος ο Petrov ηταν από τους πρωτους που παρουσιαστηκαν στα Μητρωα Πολεμου οπου η εταιρεια κατεγραφε τους στρατιωτες και τους αξιωματικους.
Δεχτηκε να ακολουθει τις εντολες του Γενικου Διοικητη του Στολου, του Angus, αλλα ολοι ηξεραν ότι αν διαφωνουσε με καποια από αυτές, απλως θα εκανε του κεφαλιου του.
Το πλοιο του προχωρουσε παντα στην αρχη της πομπης. Καποιοι θα ελεγαν ότι γινοταν ώστε να του αποδιδονται οι τιμες που του αξιζουν, ενώ καποιοι αλλοι (κακοπροαιρετοι) ελεγαν ότι γινοταν με την ελπιδα το Kaiser να χτυπησει σε μια ναρκη και να βυθιστει αυτανδρο.
Η προταση του Angus παντως τον βρηκε απολυτα συμφωνο. Φυσικα δεν του ειπαν ολοκληρωμενο το σχεδιο, αλλα τον αφησαν να καταλαβει ότι τα υποβρυχια θα ακολουθουσαν από αποσταση ασφαλειας. Ο Petrov δεν νοιαζοταν για τα υπολοιπα: αφου του δινοταν η ευκαιρια να πολεμησει εναντιον των εχθρων της εταιρειας, θα το εκανε χωρις δευτερη κουβεντα.

(10) Δόλωμα

Τα τεσσερα υποβρυχια αρχισαν να στελνουν τις πρωτες πληροφοριες ακριβως μια ωρα μετα από την αναχωρηση τους. Ανεφεραν έναν τεραστιο στολο από θωρηκτα, αντιτορπιλικα και αεροπλανοφορα, καθως και έναν αντιστοιχου μεγεθους υποβρυχιο στολο, που τον αποτελουσαν τουλαχιστον 200 υποβρυχια. Ο Angus διαβασε την αναφορα με ελεγχομενη – προς το παρον – ανησυχια. Ο Augustus εριξε απλως μια ματια και δεν εκανε κανενα σχολιο.
«Καμια προταση;» ρωτησε ο Angus. Ο Augustus το σκεφτηκε για λιγο.
«Δεν εχει νοημα να τους επιτεθουμε ενώ είναι ελλιμενισμενοι», απαντησε αργα. «Αν και ισως μας βοηθουσε το γεγονος ότι δεν θα μπορουν να κινηθουν ευκολα για να μας αντιμετωπισουν.»
«Ναι, αλλα δεν εχουμε τη δυνατοτητα να χτυπησουμε και τον υποβρυχιο και τον ναυτικο τους στολο. Μονο τα αντιτορπιλικα τους θα μας συντριψουν.»
«Είναι υπεραριθμοι, δεν λεω», απαντησε ο Augustus ξυνοντας παλι το κρανιο του. «Αλλα ετσι κι αλλιως δεν σκεφτηκα καν να επιτεθουμε στις ναυτικες τους δυναμεις. Πρεπει να βρουμε τροπο να τους κανουμε να βγουν από την κρυψωνα τους, και κατά προτιμηση μονο τα υποβρυχια.»
Ο Angus κουνησε το κεφαλι απογοητευμενος.
«Θα χρειαστουμε δολωμα.» Το ειπε σαν να μην ηθελε να το πει καθολου.
«Σαφως. Σκεφτεσαι ότι σκεφτομαι;»
«Ναι. Το Kaiser;»
«Νομιζω ότι είναι η πιο καταλληλη επιλογη.»
Ο Angus δεν μιλησε για λιγο.
«Σκεφτεσαι το πληρωμα; Ή τον καπετανιο;» ρωτησε χαμηλοφωνα ο Augustus. Ο Angus ενευσε περιφρονητικα.
«Τον μεθυστακα; Δε με νοιαζει. Αλλα οι αλλοι…είναι παρα πολλοι.»
«Πρεπει να γινει», ειπε με αποφασιστικοτητα ο Augustus. «Και πρεπει να το παρεις αποφαση ότι θα το κανουμε.»
Ο κυβερνητης δεν μιλησε κι ο Augustus το θεωρησε αυτό ως καταφαση.
Επικοινωνησε με την γεφυρα του θωρηκτου ‘Blitzen’, του μητρικου σκαφους του στολου που βρισκοταν αγκυροβολημενο στο νησι Umstrad και συνεννοηθηκε με τον Ferdinand Gebrecht, τον κυβερνητη του πλοιου, για το σχεδιο που ειχε κατά νου ο Angus. Ο Gebrecht συμφωνησε να κανει ότι του ζητησαν, αν και απροθυμα.

(9) Augustus

Ξεκινουσαν οι ατελειωτες ωρες αναμονης που τοσο μισουσε ο Angus. Περα από καποιες μικρες αψιμαχιες και συμπλοκες που ειχαν γινει με καποια αναγνωριστικα υποβρυχια σκαφη της Capitol, δεν ειχε εμπλακει σε καποια μεγαλυτερη μαχη. Ηξερε απεξω ολη την θεωρια αλλα στην πραξη χωλαινε. Αλλα ηξερε ότι, ακομα και στις μικροσυμπλοκες, η περισσοτερη ωρα ηταν αναμονη. Ολοι καθονταν σε αναμμενα καρβουνα και περιμεναν την μοναδικη στιγμη που θα κρινονταν τα παντα: την στιγμη που τα ρανταρ θα κλειδωναν τον στοχο τους και οι τορπιλες θα πυροδοτουνταν. Κι επειτα όλα ηταν στα χερια του Θεου.
Ο Angus την απεχθανοταν αυτή την αναμονη –ενιωθε ότι σπαταλουσε τον πολυτιμο χρονο του περιμενοντας κατι που μπορει η μοιρα να το ειχε αποφασισει από πολύ πιο πριν. Ποτε δεν μπορουσε να κατσει ησυχος – συνεχεια βρισκοταν σε επιφυλακη μηπως δει καποιο εχθρικο σκαφος προτου το δει ο παρατηρητης, συνεχεια επικοινωνουσε με τον Οπλονομο για την κατασταση των τορπιλων και ετρωγε την μια τσιχλα μετα την άλλη από την νευρικοτητα του.
Τα τεσσερα σκαφη ειχαν ηδη μιση ωρα που ειχαν φυγει και δεν ειχαν στειλει προς το παρον καμια πληροφορια. Ο Angus ηξερε ότι για τουλαχιστον αλλα σαραντα λεπτα δεν θα επικοινωνουσαν – τοσο χρειαζονταν για να πλησιασουν σε καποια λογικη αποσταση από τον εχθρικο στολο και να αρχισουν να συγκεντρωνουν στοιχεια για την δυναμη του.
Περπατησε για λιγο νευρικα στην γεφυρα του υποβρυχιου, εριξε μια ματια από το περισκοπιο, ειδε απλως το απεραντο γκριζο του ουρανου και το βαθυ σκουρο του ωκεανου, εβαλε στο στομα του μια τσιχλα, την μασησε, ξαναπερπατησε πεντε βηματα, κοιταξε από το σοναρ, μιλησε για λιγο με τον δευτερο κυβερνητη, τον Augustus Olufsson, ξανακοιταξε από το περισκοπιο, την ιδια θεα που δεν ειχε αλλαξει καθολου, εβαλε άλλη μια τσιχλα στο στομα του, παρολο που η γλυκα της προηγουμενης δεν ειχε ακομα χαθει, ξαναπερπατησε νευρικα στο καταστρωμα…
Ο Augustus ζαλιστηκε βλεποντας τον να περπαταει εδω κι εκει. Επιασε το μετωπο του και ετριψε τα μηλιγγια του.
«Angus θα παλουκωθεις κατω επιτελους;» μουγκρισε σιγανα για να μην τον ακουσει κανεις ναυτης.
Ο Angus τον κοιταξε με αγριεμενο βλεμμα, αλλα παρολα αυτά εκατσε διπλα στον Augustus, οπου και αρχισε να τριβει τα δαχτυλα του με τοση ορμη ώστε να κανουν ‘κρακ’. Ο Augustus βλαστημησε μεσα από τα δοντια του. Εβγαλε το καπελο του κι εξυσε το ξυρισμενο του κεφαλι. Στο χαμηλο φως της γεφυρας η ουλη που ξεκινουσε από την κορυφη του κεφαλιου του κι εφτανε μεχρι το σαγονι του φαινοταν τοσο μεγαλη οσο και τα φαραγγια του Αρη. Το βλεμμα του Angus περιπλανηθηκε για λιγο στην πληγη κι επειτα καρφωθηκε στα ξεπλυμενα γαλαζια ματια του δευτερου κυβερνητη.
«Ηρεμησε», ειπε ο Augustus με καθησυχαστικη φωνη. «Όλα θα πανε βασει σχεδιου. Δεν εχει νοημα να αγχωνεσαι από τωρα.»
Ο Angus δεν απαντησε. Δεν αγχωνοταν για την εκβαση της μαχης, γιατι βαθια μεσα του πιστευε ότι η μαχη δεν θα μπορουσε να εχει καποια άλλη εκβαση εκτος από τη νικη τους. Δεν μπορουσε να εξηγησει στον Augustus ότι βιαζοταν να συντριψει τον εχθρικο στολο για έναν και απλουστατο λογο: ηθελε να επιστρεψει στην γυναικα του. Δεν μπορουσε να του το εξηγησει και ο Augustus δεν θα μπορουσε να το καταλαβει. Τον ιδιο δεν τον περιμενε καμια οικογενεια πισω, μιας και οι δικοι του ειχαν σκοτωθει σε έναν βομβαρδισμο του Angdorf από την Imperial στην αρχη του πολεμου και οι μοναδικες σχεσεις που επετρεπε στον εαυτο του διαρκουσαν μοναχα λιγες ωρες, με μοναχικους τυπους που γνωριζε στα κακοφημα μπαρ που λειτουργουσαν ακομα στα λιμανια οπου επιανε το υποβρυχιο του.
Δεν μπορουσες να τον πεις ωραιο αντρα, ακομα και πριν την ουλη, αλλα παρολα αυτά απεπνεε έναν αερα αυτοπεποιθησης και εξουσιας, τοσο που κανενας συναδελφος του, ειτε ανωτερος του ειτε υφισταμενος του δεν ειχε τολμησει ποτε να σχολιασει τις σεξουαλικες του προτιμησεις. Και οσο κι αν δεν το πιστευαν πολλοι ειχε αρκετες επιτυχιες και όχι μονο σε αντρες, αλλα και σε γυναικες που συχναζαν στα ιδια μπαρ με αυτόν, θλιβερες υπαρξεις που ανοιγαν τα ποδια τους σε οποιον τις κερνουσε ένα ποτηρι νερωμενη μπιρα ή τους υποσχοταν ένα πιατο κρυο φαι, γυναικες που ειχαν αναγκαστει να ακολουθησουν αυτόν τον δρομο γιατι ο άλλος δρομος κατεληγε στον θανατο από την πεινα, γυναικες που παρολο που ειχαν ξεπουλησει το κορμι και την ψυχη τους, εντουτοις μερικες φορες ειχαν αναγκη από έναν αντρα να τις αγκαλιασει και να τις κανει να νιωσουν ασφαλεις. Ο Augustus μπορουσε να το κανει αυτό, αλλα δεν το εκανε ποτε του. Περνουσε από διπλα τους και δεν τους εριχνε ουτε μια ματια, οσο κι αν αυτές τον καρφωναν με το βλεμμα τους από την στιγμη που θα εμπαινε στο μπαρ (και εκανε αισθητη την παρουσια του) κι οσο κι αν τριβονταν πανω του για να τις κερασει ένα ποτο. Παντα εμπαινε στο πρωτο μπαρ που θα εβρισκε ανοιχτο, παντα επινε τρεις μπυρες κι ένα ποτηρι κοκκινο κρασι (για να του μεινει η γευση, όπως ελεγε) κι εφευγε μετα από μια ωρα και εικοσι λεπτα ακριβως – καποιες φορες με παρεα, αλλα τις περισσοτερες μονος του.
Ηταν τρια χρονια μεγαλυτερος από τον Angus, αλλα παρολα αυτά ηταν στην ιδια ταξη. Ηταν συγκατοικοι σε ολη την διαρκεια της σχολης, αν και οι συνολικες ωρες που ειχαν περασει μαζι δεν ηταν ουτε εκατο, μιας και ο Augustus σχεδον ποτε δεν εμενε τα βραδια στην εστια. Όταν αρχισε ο πολεμος βρισκοταν στο τρενο οπου μετεφερε εφοδια και στρατιωτες στο μεγαλυτερο στρατοπεδο του Ισταρ, το Tox-4, και μαλιστα στο ιδιο τρενο οπου βρισκοταν και ο Klaus Kohning, συνταγματαρχης που θα αναλαμβανε την διοικηση του στρατοπεδου. Η Imperial χτυπησε με τα βομβαρδιστικα της την πομπη των τρενων σκοτωνοντας εκατονταδες στρατιωτες και τραυματιζοντας ασχημα τοσο τον Kohning οσο και τον Augustus, όταν ένα μυτερο μεταλλο καρφωθηκε στο κεφαλι του. Ο Augustus εμεινε για τρεις μηνες στο νοσοκομειο, μεχρι οι γιατροι να μπορεσουν να τον βοηθησουν να αποφυγει τον κινδυνο. Αργοτερα ο Augustus καταλαβε ότι ηταν τυχερος που τραυματιστηκε στην αρχη του πολεμου, τοτε που οι γιατροι ειχαν τον χρονο να ασχοληθουν ακομη και με τους βαρια τραυματιες και δεν τους σημαδευαν απλως με ένα κοκκινο Χ, που σημαινε ότι ο στρατιωτης δεν θα τους απασχολουσε πια. Ξεπερασε τον τραυματισμο του, αν και η ουλη του εμεινε σαν ενθυμιο για να του θυμιζει ότι οι καλες μερες ειχαν περασει ανεπιστρεπτι.
Τελικα παρουσιαστηκε στο στρατοπεδο ένα χρονο μετα, εμφανιστηκε μπροστα στον Διοικητη Kohning που μολις ειχε βγει από την εντατικη ολοτελα αλλαγμενος (και όχι μονο στην προσωπικοτητα του – οι γιατροι τον ειχαν μετατρεψει σε cyborg μιας και ειχαν αντικαταστησει πολλα ζωτικα του οργανα με μηχανικα μερη) και, αφου εκπαιδευτηκε σε διοικηση μοναδων (που αλλωστε ηταν και ο σκοπος για τον οποιο ειχε παει στο Tox-4) εσταλη στην Gerlitsche απ’οπου απεπλευσε με τον πολεμικο στολο της Bauhaus για το ωκεανο Orontrov.
Όταν ο Angus εμαθε ότι ο συμμαθητης του ηταν ζωντανος (ειχε ηδη μαθει για την επιθεση της Imperial) ζητησε από το Γενικο Επιτελειο Ναυτικου την μεταφορα του στο υποβρυχιο του, ως δευτερου κυβερνητη. Η εμπιστοσυνη που εδειχναν οι ανωτεροι του στον Angus ηταν πραγματικα συγκινητικη, αν και λιγο συζητησιμη, γιατι ο Augustus ηταν ενας πραγματικα καλος μαχητης, αλλα ο μονος λογος για τον οποιο τον ζητησε ο Angus ηταν επειδη ενιωθε μονος σε έναν στολο χωρις κανεναν γνωστο.
Αυτή η καταραμενη αισθηση μοναξιας! Ηταν αυτή που τον κατετρεχε παντα. Δεν μπορουσε να αισθανεται μονος, δεν μπορουσε να ξεκιναει κατι από την αρχη, όπως ηταν το να διοικει έναν ολοκληρο στολο από υποβρυχια. Ηθελε παρεα. Και ο Augustus ηταν πραγματικη η μοναδικη του παρεα, τωρα που ειχε αποξενωθει από την μητερα του και ο Albert βρισκοταν χιλιαδες χιλιομετρα μακρυα, σε ένα θωρηκτο πανω από τον Γανυμηδη.
Τελικα ο Augustus μεταφερθηκε στο ιδιο υποβρυχιο με τον Angus και μαζι ξεκινησαν για το Αρχιπελαγος Graveton οπου η Bauhaus ειχε αποφασισει να μεταφερει την μαχη για την κυριαρχια των θαλασσων της Αφροδιτης.

(8) Graveton

Αρχιπελαγος Graveton – 31 ναυτικα μιλια εξω από την δυτικη ακτη
Φεβρουαριος 2127

Θυμηθηκε τα τερατα που ηθελε να κυνηγησει όταν ηταν μικρος, σε αυτη εδώ τη θαλασσα. Και να που τωρα ηταν εδώ, στο Αρχιπελαγος Graveton, εχοντας υπο τις διαταγες του όχι μονο ένα καραβι, αλλα έναν ολοκληρο στολο από υποβρυχια. Και ηταν αντιμετωπος με θηρια χειροτερα απο αυτά που περιεγραφε ο πατερας του. Ειχε απεναντι του τερατα με ανθρωπινη μορφη που ειχαν ερθει να κατακτησουν την πατριδα του, τερατα που βομβαρδιζαν τις πολεις του, τερατα που σκοτωναν αδιακριτως αντρες, γυναικες και παιδια. Στα μαυρα νερα του Αρχιπελαγους θα ξεκινουσε το κυνηγι του.
«Al», ψιθυρισε τρυφερα στον εαυτο του. «Ηρθε η δικια μου στιγμη να τους κυνηγησω.»
Κρατησε για λιγο μια φωτογραφια που εδειχνε αυτόν και τον αδελφο του, αγκαλια διπλα σε μια λιμνη. Μια φωτογραφια που ειχε τραβηχτει χιλια χρονια πριν, οπου όμως κουβαλουσε ακομα ολες τις αναμνησεις του, ολη του την αγαπη για τον Al, για τον μικρο αδελφο του που ειχε ηδη πολεμησει με τα τερατα του και ειχε νικησει, για τον μικρο αδελφο του που ειχε να τον δει πανω από οχτω χρονια, μιας κι εκεινος βρισκοταν ακομα στον Γανυμηδη, στο δικο του σκαφος που ελεγχε. Αν μη τι άλλο, τα ονειρα τους ειχαν πραγματοποιηθει σε μεγαλο βαθμο.
Φιλησε την φωτογραφια και την εβαλε μεσα στο συρταρι του γραφειου του. Επειτα σηκωσε το ακουστικο που τον συνεδεε με το εσωτερικο συστημα επικοινωνιας και διεταξε:
«Προσω ολοταχως δυτικα.»

Ο στολος κινηθηκε αθορυβα στον απεραντο ωκεανο της Αφροδιτης, αναμεσα στο συμπλεγμα των Χιλιων Νησων και στον Κολπο του Ancorach. Μονο τεραστια κητοειδη συνοδευαν το ταξιδι τους, πλασματα τοσο γιγαντιαια που οι προγονοι τους, οι φαλαινες, θυμιζαν χρυσοψαρα μπροστα τους. Οι ναυτες ειχαν συνωστιστει στα φινιστρινια των υποβρυχιων και θαυμαζαν το θεαμα που δεν θα ειχαν ξανα την ευκαιρια να δουν: με μηκος 200 μετρα κατά μεσο ορο και βαρος πανω από 12.000 τονους το καθενα, τα κητοειδη ηταν τα μεγαλυτερα θηλαστικα που ειχαν εμφανιστει ποτε σε οποιονδηποτε πλανητη, και κατ΄ επεκταση τα μεγαλυτερα πλασματα που υπηρχαν στο γνωστο συμπαν. Τα γονιδια τους ηταν κατά 95% γονιδια φαλαινας, μιας και αυτό προσπαθουσαν να δημιουργησουν οι επιστημονες της Bauhaus όταν γεωδιαμορφωναν τον πλανητη. Όπως ομως και με τα θηρια που κυκλοφορουσαν στα τραπικο δαση του Karnem, ετσι και τα κητοειδη εξελιχθηκαν καπως διαφορετικα: οι επιταχυντες αλλαξαν δραστικα το DNA τους με αποτελεσμα το μεγεθος τους να υπερβει κάθε φαντασια, όπως και η εκδικητικοτητα τους απεναντι σε οποιονδηποτε τα ειχε βλαψει, χαρακτηριστικο που ειχαν κληρονομησει από τις ορκες της Γης.
Ο Angus δεν συμμεριζοταν τον ενθουσιασμο του πληρωματος του. Ειχε δει κι άλλες φορες τα κητοειδη, όπως ειχε δει και χιλιοπλοκαμα καλαμαρια, ηλεκτροφορες μεδουσες στο μεγεθος ενός μικρου χωριου, κινουμενους αστεριες, αορατα ψαρια κι ένα σωρο θαυμαστα πραγματα που επιβιωναν στον βυθο. Πλεον τον αφηναν παγερα αδιαφορο.
Τα κοπαδια των κητοειδων ακολουθησαν τον στολο μεχρι το τελος του Κολπου κι επειτα συνεχισαν προς τα νοτια, στα παγωμενα νερα του Arsvein. Τα υποβρυχια των Bauhaus απλωθηκαν τωρα που το κοπαδι δεν τα εμποδιζε και συνεχισαν την πορεια τους. Εξι ωρες μετα την αναχωρηση τους εφτασαν κοντα στο νησι Umstrad, οπου και σταματησαν, παραταγμενα σε ημικυκλιο. Στο νησι τους περιμενε ηδη ο θαλασσιος στολος της εταιρειας, αποτελουμενος από 25 θωρηκτα και καμποσα αντιτορπιλικα. Τεσσερα μικροτερα υποβρυχια σκαφη, μη- επανδρωμενα, αλλα εφοδιασμενα με σοναρ και ρανταρ τελευταιας τεχνολογιας, κατευθυνθηκαν προς τα ανατολικα, με σκοπο να υποκλεψουν πληροφοριες από τον στολο των Capitol που περιμενε κοντα στην Δυτικη Ακτη.

(7) Katia

Ο Angus εμεινε δυο μερες ακομα στο Heimburg κι επειτα επεστρεψε στο Vladinburg. Μια εβδομαδα μετα εκανε σχεση με την Katia, την οποια διατηρησε κρυφη από την μητερα και τον αδελφο του.
Το 2114 αποφοιτησε με αριστα από την Σχολη Πλοιαρχων και του ανατεθηκε η διοικηση του υποβρυχιου “Kinski”. Τρια χρονια μετα του δοθηκε ο βαθμος του πλοιαρχου και, παρακαμπτοντας μετα από αποφαση του ιδιου του Dante την επετηριδα, στην οποια πρωτος βρισκοταν ο παλιος του καθηγητης, ο Maximilian Petrov, του ανατεθηκε η διοικηση του υποβρυχιου στολου της Bauhaus, ενώ ο ιδιος μεταφερθηκε στο πυρηνοκινητο υποβρυχιο “Rasputin”. Τον ιδιο χρονο αποφασισε να αρραβωνιαστει με την Katia.
Η αντιδραση της μητερας του όταν το εμαθε ηταν ακριβως εκεινη που ειχε προβλεψει: ηταν καθετα αντιθετη με αυτόν τον αρραβωνα, χωρις καν να εχει γνωρισει την κοπελα. Εφτασε σε σημειο να απειλησει ότι θα τον αποκληρωνε αν τολμουσε να προχωρησει στην υλοποιηση των σχεδιων του. Ο Angus την αγνοησε και τον Σεπτεμβριο του 2117 αρραβωνιαστηκε την αγαπημενη του στο Ακρωτηρι των Αστεριων, έναν πολύ δημοφιλη προορισμο των νεων ζευγαριων που δηλωναν τον ερωτα τους σε μια μικρη, γραφικη εκκλησια (η οποια δηλωνε ετησιως τουλαχιστον 100 εκατομμυρια lunars τζιρο) διπλα στον ωκεανο. Η μητερα του δεν ηρθε στον αρραβωνα, αλλα ο Albert βρισκοταν εκει πρωτος και καλυτερος.
Οι συνεχεις μετακινησεις του Angus με τον στολο της Bauhaus δεν του επετρεπαν να βρισκεται συχνα στο σπιτι και γι΄αυτό το λογο ο γαμος του με την Katia καθυστερησε αρκετα. Παντρευτηκαν τελικα τον Μαιο του 2119, χρονια η οποια εμελλε να τους μεινει αξεχαστη για αλλους λογους.
Τον Δεκεμβριο του ιδιου ετους η Bauhaus επιτεθηκε απροειδοποιητα στον Γανυμηδη, κι από την μια στιγμη στην άλλη ο Angus βρεθηκε να επιστρατευεται. Ο αδελφος του, ο Albert, βρισκοταν ηδη σε ένα από τα πλοια της Αρμαδας των Τεσσαρων Δουκων που επιτεθηκαν στον πλανητη της Imperial, χαρη στην εμπιστοσυνη που του ειχε δειξει ο Στρατηγος Dante, ο οποιος ειχε αναλαβει χρεη Στραταρχη Πολεμου για την Bauhaus. Μεχρι το τελος της μνημειωδους “Ναυμαχιας των Αστρων”, που βρηκε κερδισμενο τον στολο της Bauhaus, ο Albert ειχε αναγορευτει σε διοικητη της Αρμαδας, μιας και ο προηγουμενος διοικητης σκοτωθηκε κατά την διαρκεια της μαχης.
Ο Angus, με την αρχη του νεου ετους, παρουσιαστηκε στο λιμανι της Gerlitsche, απ’οπου θα απεπλεε ο υποβρυχιος στολος της Bauhaus προς τον ωκεανο δυτικα της Ισημερινης Ηπειρου. Στοχος τους ηταν να προστατεψουν τον ωκεανο από μια πιθανη αντεπιθεση της Imperial.
Οι υποθεσεις του Γενικου Επιτελειου της Bauhaus δεν αργησαν να επιβεβαιωθουν. Η Imperial επιτεθηκε στον πλανητη το 2121, εστησε μια πολύ μεγαλη βαση στην Ισημερινη Ηπειρο κι από εκει αρχισε να βομβαρδιζει τα στρατευματα της Bauhaus που ειχαν παει για να προστατευσουν τα ανατολικα μεταλλεια του Und-Ahem. Παρολα αυτά, η Imperial δεν μετεφερε ποτε ναυτικες δυναμεις στην Αφροδιτη, κατι που όμως εκανε η Capitol η οποια εμφανιστηκε απροειδοποιητα στον πλανητη το 2126.
Μετα την εισβολη της Capitol ο Angus Weinstein καταλαβε ότι ειχε ερθει ο καιρος να μπει κι αυτος στο παιχνιδι. Μετεφερε το 80% των υποβρυχιων του στο Αρχιπελαγος Graveton και προετοιμαστηκε για μαχη μεχρις εσχατων.