(43) Νικητές και ηττημένοι

Καθως το Argos επαιρνε κλιση κι όλα εδειχναν ότι θα τελειωναν για το πληρωμα του, ο Brezhnev επεστρεψε. Ειχε καταλαβει ότι δεν ειχε νοημα να προσπαθει να πλησιασει το Arizona και τον Johnson κι ετσι αφησε τον Gebrecht να αποτελειωσει τα πλοια της Capitol που ειχαν απομεινει, ενώ ο ιδιος πλησιασε το Argos για να βοηθησει τυχον επιζωντες. Όπως αποδειχτηκε εκανε πολύ καλα, μιας και υπηρχαν τουλαχιστον χιλια διακοσια ατομα που χρειαζονταν βοηθεια. Πολεμωντας αυτή τη φορα με τον χρονο, καταφεραν να μαζεψουν τους περισσοτερους στο Arcturus, αφηνοντας μονο οσους ειχαν παγιδευτει στα κατωτερα στρωματα. Η ολη επιχειρηση κρατησε σχεδον τριαντα λεπτα, κι αυτό χαρη στον Olufsson, που την ειχε αναλαβει προσωπικα. Καθως το Arcturus απομακρυνοταν από το Argos, νεες εκρηξεις ακουστηκαν από τα ανατολικα.
Ο Brezhnev παρακολουθουσε τις τελευταιες στιγμες της μαχης με τα κυαλια. Όταν ακουστηκαν οι πρωτες εκρηξεις τα κατεβασε αργα-αργα, με τα ματια του γουρλωμενα.
«Τον μπασταρδο…» ψιθυρισε κι επιασε τον ασυρματο.
«Ferdinand! Ο μπασταρδος χρησιμοποιει τα κανονια στην ξηρα! Γυρνα πισω! ΠΙΣΩ!»
Ακουστηκαν παρασιτα από την άλλη ακρη και μετα η φωνη του Gebrecht, σβησμενη, σαν να βρισκοταν εκατομμυρια χιλιομετρα μακρυα.
«…πισω…εντολες…ο Wolfen-…»
«Ferdinand, δεν λαμβανω! Ο Wolfenstein αγνοειται! Γυρνα πισω! Θα μας θερισουν!»
Άλλη μια εκρηξη τιναξε ένα θωρηκτο της Bauhaus στον αερα. Ο Johnson, σιγουρος ότι οι εχθροι του θα τον ακολουθουσαν μεχρι τα παραλια με σκοπο να τον εξολοθρευσουν τελειως, ειχε θεσει σε κατασταση αναμονης τα αντιαεροπορικα κανονια που βρισκονταν στην Ζωνη του Heins και τα οποια ειχαν διαμορφωθει καταλληλα ώστε να μπορουν να συμμετασχουν σε μια ναυτικη μαχη. Ο στολος του Gebrecht που ειχε πλησιασει τα παραλια και αριθμουσε καμια πενηνταρια πλοια, χτυπηθηκε αλυπητα και προσπαθησε να επιστρεψει πισω, αλλα τα υποβρυχια του Martin ειχαν πλησιασει και τους περικυκλωσαν. Κανενα σοναρ δεν τα ειχε εντοπισει και ο Johnson ευχαριστησε τον Θεο που ακομα και η μικρη βοηθεια του Kramer ειχε αποτελεσματα, καθως οι μυστηριωδεις εργασιες των τεχνικων που ειχαν ερθει από τον Αρη ηταν να δημιουργησουν ένα συστημα αορατης καλυψης χρησιμοποιωντας μια αρχαια τεχνικη που ηταν γνωστη ως ‘stealth’. Τελικα ειχε δουλεψει.
Ο στολος του Gebrecht επαθε πανωλεθρια και ο ιδιος γλιτωσε τελευταια στιγμη μια δευτερη συλληψη από τον Johnson, που αυτή τη φορα δεν θα ηταν και τοσο ευχαριστη. Σχεδον τα μισα πλοια του βυθιστηκαν αυτανδρα ή ακινητοποιηθηκαν, ερμαιο στις επιδρομες των κομαντος του Johnson που πραγματοποιηθηκαν τις επομενες ωρες μετα τη ναυμαχια.
Καθως ο καθιδρος Johnson εβαζε ένα ποτηρι ουισκι και το επινε μονοκοπανια, διαπιστωσε ότι τελικα το τελος δεν ειχε ερθει. Το Graveton δεν ειχε πεσει στα χερια της Bauhaus – τουλαχιστον όχι ολο. Η Capitol κατειχε ακομα καποιο μερος του.
«Σσσς…» ψιθυρισε στα φαντασματα που τον στοιχειωναν όλα αυτά τα χρονια. «Κοιμηθειτε τωρα…δεν πηγαν όλα χαμενα…»
Χαμογελασε καθως σκεφτοταν ένα ζευγαρι, καποιον Willy ισως, και καποια Ashley να περπατουν χερι-χερι στην παραλια. Ηξερε ότι δεν ειχε επιτυχει κατι τετοιο, αλλα τελικα ειχε κρατησει κατι. Ισως ο Willy να μην ειχε δωσει τη ζωη του αδικα…ισως αν βρισκοταν μαζι τους να πανηγυριζε, όπως ηταν σιγουρος ο Tom ότι θα εκαναν οι στρατιωτες του μετα το τελος της σημερινης μερας. Ειχαν πολεμησει στα ισια απεναντι σε έναν εχθρο που υπερτερουσε αριθμητικα και ειχαν φερει ισοπαλια – και μαλιστα με ψηλα το κεφαλι.
Αισθανοταν περηφανος.