Ο Elfman δεν γυρισε καν να τον κοιταξε όταν του ειπε ότι εφευγε. Ηταν τελειως απομεκρος και το βλεμμα του ηταν καρφωμενο στην οθονη, προσπαθωντας να διακρινει εχθρικες κινησεις, ειτε υποβρυχια, ειτε σκαφη που μπορει να ειχαν ξεκοψει από τον σχηματισμο της Capitol.
***
Οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα. Ο Ivan μπορουσε να διακρινει τις τελευταιες κινησεις του στολου της Capitol. Διπλα του ο Bachman φαινοταν ότι δεν θα βοηθουσε σημερα. Ειχε κατσει σε μια καρεκλα και ο ιδρωτας εσταζε από το προσωπο του. Δεν ειχε πει κουβεντα σε κανεναν από τοτε που ο Ivan τον ειχε κυριολεκτικα τραβηξει από το καταστρωμα.
Ο Wolfenstein ειχε περασει για λιγο και, αφου παρατηρησε με τα κυαλια τον εχθρο, ξαναεφυγε. Ολο του το κορμι φαινοταν σφιγμενο και ηταν αποφασισμενος να μην χαλαρωσει. Σημερα ηταν η μερα του. Σημερα θα καταφερνε οσα δεν ειχαν καταφερει οι προκατοχοι του. Δεν ηθελε να σκοτωσει τον Johnson. Ηθελε όμως να τον συρει πισω στο Heimburg, ενας λυκος που τελικα αιχμαλωτιστηκε. Επεστρεψε στο δωματιο του και εβαλε ένα ποτηρι βοτκα. Τωρα τελευταια το συνηθιζε. Ένα ποτηρακι το απογευμα και δυο το βραδυ. Βεβαια σημερα ειχε ηδη πιει δυο, αλλα ετσι κι αλλιως σημερα ηταν μια ξεχωριστη μερα. Όλα θα ειχαν τελειωσει σε λιγες ωρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου