(32) Στοιχήματα

Τοσα χρονια στη στερια, ηταν σιγουρος ότι δεν θα μπορουσε ποτε να συνηθισει τη ναυτια που προκαλουσε το ελαφρυ λικνισμα του πλοιου. Ειδικα τις πρωτες μερες, ακομα και το παραμικρο κυματακι του δημιουργουσε τετοια ζαλη που ηθελε να αδειασει το στομαχι του οπου εβρισκε. Ο πρωτος μηνας ηταν δυσκολος. Ο δευτερος το ιδιο. Από τον τριτο μηνα και μετα όμως ενιωθε σαν τους παλιους θαλασσολυκους των διηγηματων που διαβαζε όταν ηταν μικρος. Παντα τον μαγευε η θαλασσα, ηταν ο πρωτος που εμπαινε στο αμαξι όταν ο πατερας του αποφασιζε να παει ολη η οικογενεια για μπανιο, εκεινα τα ατελειωτα ζεστα καλοκαιρια της παιδικης του ηλικιας. Ηταν ο πρωτος που εμπαινε στη θαλασσα, προτου καν η μητερα του προλαβει να στρωσει τις ψαθες στην παραλια και ηταν ο τελευταιος που εβγαινε, όταν ο πατερας του ηδη ζεσταινε τη μηχανη για να παρουν ολοι τον δρομο του γυρισμου. Αλλοτε κολυμπουσε με τις ωρες, αλλοτε πλατσουριζε στα ρηχα, παντως η θαλασσα αποτελουσε το δευτερο σπιτι του. Κι όμως ποτε δεν ειχε σκεφτει ότι θα περνουσε τη ζωη του εκει. Ηταν ομορφα το καλοκαιρι, για να ξεδωσεις και να την χαρεις, αλλα δε θα μπορουσε ποτε να κανει καποια δουλεια που του επεβαλλε να βρισκεται σε καραβι. Ποσο ειρωνικη μπορουσε να γινει η ζωη…
Ενιωθε ηρεμος. Ηξερε ότι αυριο θα ξεκινουσε η τελευταια μαχη. Ολοι αυτό πιστευαν. Και ολοι ελεγαν στις συζητησεις τους ότι θα ηταν η τελευταια μαχη. Ο Wolfenstein ηταν αποφασισμενος να τελειωνει με την εκστρατεια αυτή. Τι σημαινε αυτό για τον Ivan; Θα επεστρεφε στην Κοκκινη Γραμμη; Θα μεταφεροταν σε καποιο άλλο μετωπο; Η΄ θα συνεχιζε να υπηρετει στο Argos, μια θητεια που θα μπορουσε να κρατησει μεχρι το τελος του πολεμου, ηρεμα και χαλαρα και χωρις το μονιμο αγχος της αδεσποτης σφαιρας;
«Θες παρεα;»
Ο Ivan στραφηκε προς το μερος της φωνης και ειδε τον Hans Elfman, τον τριτο επιτηρητη των σοναρ του πλοιου. Ο Elfman ηταν ψηλος σαν πυργος και λεπτος σαν καλαμι. Το μηλο του Αδαμ του πετουσε από το λαρυγγι του τοσο πολύ που ελεγες ότι αν τον χτυπουσες με δυναμη στην πλατη θα εφευγε και θα εκανε γκελ στο πατωμα. Τα ματια του ηταν βαθια μεσα στις κογχες τους, αποτελεσμα, όπως φανταζοταν ο Ivan, των πολυωρων υπηρεσιων του απεναντι από μια οθονη. Το προσωπο του ηταν σταχτι και ειχε μονιμως αυτό το αρρωστημενο χρωμα που ειχε κανει πολλους από το πληρωμα να βαζουν στοιχηματα για το πιο μερος του σωματος του κατετρωγε ο καρκινος. Ο Elfman ηταν ησυχος ανθρωπος, εκανε την δουλεια του όπως μπορουσε καλυτερα και δεν ανοιγοταν ευκολα σε συναδελφους του. Και αν και ο Ivan δεν το ηξερε και οι υπολοιποι απλως το υποψιαζονταν, οντως ειχε καρκινο στο παγκρεας, κατι που δικαιολογουσε εν μερει την συμπεριφορα του. Ο Ivan δεν τον ειχε δει ποτε να βρισκεται εξω από τον πυργο ελεγχου ή τον θαλαμο οπου κοιμοταν.
«Κατσε», του απαντησε και του προτεινε τσιγαρο. Ο Elfman καθισε σταυροποδι, σαν Βουδας μετα από εξαντλητικη διαιτα. Αρνηθηκε να παρει από το πακετο του Ivan. Εβγαλε ένα μικρο πακετο με καπνο και αρχισε να στριβει ένα λεπτο τσιγαρο.
«Πως πανε τα πραγματα στον πυργο ελεγχου;» ρωτησε ο Ivan, περισσοτερο για να σπασει την αμηχανη σιωπη που ειχε αρχισει ηδη να τους τυλιγει, παρα γιατι ενδιαφεροταν πραγματικα να μαθει.
Ο Elfman σαλιωσε το χαρτι και τυλιξε το τσιγαρο. Επειτα με αργες κινησεις το αναψε.
«Όλα βαινουν καλως. Θα εχουμε μερικες ησυχες ωρες μπροστα μας.»
«Και μετα;»
«Μετα θα ξεσπασει καταιγιδα. Αλλα μαλλον θα είναι η τελευταια.»
Ο Ivan ξεφυσηξε.
«Ώστε είναι επισημο πλεον; Μεχρι και οι ανωτεροι πιστευουν ότι αυριο θα ξεμπερδεψουμε μια και καλη;»
«Επισημως δεν μπορουν να το πουν αυτό. Και καποιοι δεν το λενε για γουρι. Πιστευουν ότι και μονο να σκεφτουν ότι αυριο θα εχει τελειωσει η εκστρατεια θα την γρουσουζεψουν. Αλλα σε γενικες γραμμες ετσι είναι. Ο Helsing εχει ηδη αρχισει να μαζευει τις ημερομηνιες για τις αδειες.»
«Μαλιστα…τι ωρα θα ξεκινησει η επιθεση;»
«Δεν το ξερω αυτό. Υποθετω αυριο στην πρωινη αναφορα θα υπαρξει η επισημη ενημερωση. Μαλλον προς το μεσημερι ή το απογευμα. Οι αλλοι περιμενουν επιθεση τις πρωτες πρωινες ωρες, οποτε υποθετω ότι ετσι θα τους αιφνιδιασουμε.»
Εμειναν για λιγο αμιλητοι, ο Elfman βυθισμενος στις σκεψεις του και ο Ivan μην ξεροντας τι να πει για να τροφοδοτησει την συζητηση.
«Μπορει να μην ειμαι εδώ τον άλλο μηνα», ειπε ο Elfman μετα από λιγο.
«Τι εννοεις; Θα παρεις αδεια ή ανακληση πισω στο Ισταρ;»
«Τιποτα από τα δυο. Ειδα το γιατρο πριν από δυο μερες. Μεχρι ένα μηνα, ετσι μου ειπε.»
«Α.» Ο Ivan δεν ηξερε τι να πει, αλλα ενιωσε ένα κενο στο στομαχι. Οι φημες ειχαν βαση τελικα.
«Ποσο εχει φτασει το στοιχημα;» ρωτησε χαμηλοφωνα ο Elfman.
«Ποιο στοιχημα;»
«Μην κανεις πως δεν ξερεις. Τους εχω ακουσει με τα αυτια μου. Πονταρουν πανω μου σαν να ειμαι αλογο σε κουρσα.»
«Ε…κοιτα Elfman…μη δινεις σημασια…λεγονται διαφορες μαλακιες. Μη δινεις βαση σε τετοια.»
«Δε με πειραζει πια. Συνηθισα. Ειμαι σ’ αυτό το καραβι πεντε χρονια και ουτε ενας δεν μου μιλησε ποτε. Εστω ένα γεια. Διαολε, ουτε κι εγω μιλησα σε κανεναν. Αλλα πλεον δεν εχω να χασω τιποτα, ετσι δεν είναι; Ενας μηνας ειπε ο γιατρος. Θα μπορουσε να ηταν και αυριο. Που ξερω ότι δεν υπαρχει καποια τορπιλη που γραφει πανω Argos; Μπορει να γλιτωσω την αγωνια και τον πονο και να παω από τορπιλη. Καλυτερα. Μια κι εξω.»
Ο Ivan δεν ηξερε τι να απαντησει. Σκεφτοταν ποσο διαφορετικο είναι να ξερεις ποτε θα πεθανεις. Τοσα χρονια σε ένα από τα σκληροτερα μετωπα του πολεμου νομιζε ότι ηξερε ποτε θα πεθανει. Κάθε μερα του ηταν και η τελευταια. Αλλα παντα περνουσε χωρις να παθει κατι κι επειτα ξεκινουσε μια καινουργια μερα. Ετσι περασε όλα αυτά τα χρονια, μεχρις οτου εμαθε να ζει με τον φοβο αυτό και τελικα εμαθε να τον ελεγχει. Πως τον ελεγχεις όμως όταν σου λενε ότι εχεις ένα μηνα μπροστα σου και μετα τελος, φινιτο, καπουτ; Δεν υπηρχε καποια σφαιρα με το ονομα του Elfman γραμμενο πανω της, ουτε καποια τορπιλη, αλλα μονο καποια καρκινικα κυτταρα που ηταν αποφασισμενα να τελειωνουν μια και καλη με τον ανθρωπο που τα φιλοξενουσε. Δεν ηταν θεμα τυχης πλεον για τον Elfman, ηταν θεμα προγραμμαρισμου. Ενας μελλοθανατος που πλεον ειχε αποφασιστει η ωρα του και απλως επρεπε να περιμενει μεχρι να ερθει η διαταγη εκτελεσης του.
«Δεν ξερω τι να σου πω Elfman. Αν σε παρηγορει αυτο, μπορει να ζησεις περισσοτερο από μενα. Αυτό που ειπες για την τορπιλη μπορει και να συμβει. Κανεις από αυτους που βαζουν τα στοιχηματα δεν βρισκεται σε καλυτερη μοιρα από την δικη σου. Αν θες μπορουμε να βαλουμε στοιχημα ποσοι από το θαλαμο σου θα είναι ζωντανοι όταν τελειωσει η μαχη. Αν και το μονο που εχω να στοιχηματισω είναι αυτό το πακετο τσιγαρα – και είναι και σχεδον αδειο.»
Ο Elfman γελασε.
«Εχω τον καπνο μου, δε χρειαζομαι το πακετο σου. Αλλα δε μου ειπες ποσο είναι το στοιχημα.»
«Σκατα. Δε θα μ’ αφησεις σε ησυχια ετσι δεν είναι;» ρωτησε με φτιαχτη αγανακτηση ο Ivan.
«Όχι. Θα μπορουσαμε να βγαλουμε λεφτα από αυτό, ετσι δεν είναι;»
Ο Ivan ανατριχιασε.
«30 lunars ο Matt ότι είναι καρκινος του λαρυγγα. 50 ο Georg για στομαχι και 130 ο Eugen για πνευμονες. Και μικροτερα ποσα από διαφορους αλλους για αλλα σημεια.»
«Ποιος κραταει τα λεφτα;»
«Ο Eugen. Ειπε ότι μιας και εχει βαλει τα περισσοτερα είναι δικαιο γι’ αυτόν να τα κρατησει.»
«Εσυ τι πονταρες;»
«Εγω; Σου ειπα ότι δεν εχω λεφτα. Μονο τα τσιγαρα μου.»
«Που θα πονταρες, αν το εκανες;»
«Δεν ξερω…δε θα πονταρα.»
«Μεταξυ μας ειμαστε. Δε θα σε παρεξηγησω. Αν μπορουσα να παιξω θα το εκανα κι εγω, μονο και μονο για να αισθανθω ότι συμμετεχω σε κατι.»
Αυτή η συζητηση ειχε γινει αφανταστα αβολη. Ο Ivan δεν ενιωθε και πολύ καλα να μιλαει για κατι τετοιο. Ηταν αφανταστα κυνικο. Αλλα ο Elfman φαινοταν ότι αληθεια ηθελε να μαθει.
«Δε θα πονταρα.»
«Που;»
«ΔΕ ΘΑ ΠΟΝΤΑΡΑ!»
«Που;»
«Αντε και γαμησου Elfman. Στο μυαλο. Στο γαμημενο τον εγκεφαλο σου.»
Ο Ivan σηκωθηκε ορθιος, ετοιμος να φυγει, με το κορμι του να τρεμει από τον θυμο. Δεν ειχε κανενα δικαιωμα αυτος ο μαλακας να τον αναγκαζει να πει κατι που δεν ηθελε. Ακομα κι αν πεθαινε από καρκινο. Ο Elfman αταραχος πεταξε το τσιγαρο του στη θαλασσα και σηκωθηκε κι αυτος, αλλα ηρεμα.
«Ο Wolfenstein ψαχνει να βρει αντικαταστατη μου. Του προτεινα εσενα και συμφωνησε αμεσως. Θελει αυριο μετα την αναφορα να βρισκεσαι στον πυργο ελεγχου για να σου δειξω πεντε πραγματα.»
«Ειπα αντε και γαμ…τι;»
Η αλλαγη του θεματος ηταν τοσο ξαφνικη που το μυαλο του Ivan αργησε να το συνειδητοποιησει. Γι’ αυτό τον βρηκε ο Elfman και του επιασε την κουβεντα. Γι’ αυτό του ειπε ότι ειχε ένα μηνα μπροστα του. Γιατι τον ηθελαν για αντικαταστατη. Δεν ηξερε τι να πει.
«Αυριο μετα την πρωινη αναφορα ερχεσαι στον πυργο ελεγχου», επανελαβε ο Elfman. «Μην αργησεις γιατι είναι πολλα που πρεπει να σου δειξω. Καλον υπνο», ευχηθηκε και απομακρυνθηκε με νωχελικα βηματα.