(41) Μακελειό

Η πρωτη εκρηξη εσκισε το προσωπο του Bachman κι εκεινος επεσε ουρλιαζοντας πανω στην κονσολα. Ο Gregorovic εσκυψε ενστικτωδως για να αποφυγει ενα μεγαλο κομματι μεταλλου που εκτοξευθηκε προς το μερος του και το οποιο τελικα χτυπησε καποιον ναυτη ακριβως πισω του. Ο ναυτης επεσε προς τα πισω με ορμη, με το μεταλλο να εξεχει απο τον θωρακα του.
Κι αλλες εκρηξεις συγκλονισαν το Argos. Ο Elfman προσπαθησε να βγει απο το δωματιο ελεγχου, αλλα εκεινη τη στιγμη τα τζαμια ανατιναχθηκαν προς τα μεσα, γεμιζοντας τον χωρο με θραυσματα γυαλιου. Ενα μεγαλο κομματι απο αυτα εκοψε το αριστερο του ποδι απο το γονατο και κατω. Ο Elfman επεσε στο πατωμα, αδυνατωντας να συνειδητοποιησει τι ειχε συμβει. Ο Gregorovic κοιταξε εξω απο τα παραθυρα, το Αρχιπελαγος Graveton. Οτι συνεβαινε μεσα στην καμπινα ελεγχου δεν αντικατοπτριζε το τι γινοταν εξω.
Οτι ειχε απομεινει απο τον στολο της Capitol υποχωρουσε προς τα ανατολικα, προς την ασφαλεια που θα του προσεφερε η Ζωνη του Heins. Πολλα πλοια τους φλεγονταν, αλλα βυθιζονταν αργα-αργα και καποια αλλα ειχαν σταματησει και πυροβολουσαν ακομα προς το μερος τους. Ενα απο αυτα εριξε αλλη μια βολη που πετυχε την βαση του πυργου ελεγχου του Argos. Σαν μεσα σε ονειρο, ο Ivan ακουσε τα ατσαλενια θεμελια του πυργου να τσαλακωνονται και το δωματιο εκλινε κατα λιγες μοιρες. Ο πανικος που επικρατουσε μεχρι τοτε πηρε νεες διαστασεις. Οσοι ειχαν μεινει μεσα στον θαλαμο αρχισαν να ουρλιαζουν ακομα πιο δυνατα. Ο Ivan αρπαξε τον Bachman που το προσωπο του ηταν γεματο αιματα και τον τραβηξε προς το μερος του.
“Ivan...εσυ εισαι;” ρωτησε αυτος σαν χαμενος.
“Ναι. Ακολουθα με.”
“Δε βλεπω...δε βλεπω τιποτα.”
Ο Ivan δεν απαντησε, παρα μονο τον τραβηξε με περισσοτερη δυναμη προς την εξοδο. Ο Elfman σερνοταν προς την ιδια κατευθυνση.
“Gregorovic...βοηθησε με”, παρακαλεσε, αλλα ο Ivan δεν μπορουσε να κανει τιποτα αλλο. Οδηγησε τον Bachman εξω απο την κολαση, ενω κι αλλοι ναυτες προσπαθουσαν να στριμωχτουν προς την εξοδο. Ενας τσαλαπατηθηκε κι εμεινε στην εισοδο, εμποδιο για αυτους που προσπαθουσαν να βγουν εξω.
Ο Ivan στηριξε τον Bachman σε εναν τοιχο και κοντοσταθηκε να παρει ανασα. Μπροστα του περνουσε ενα ποταμι ανθρωπων που ουρλιαζαν κι εσπρωχναν ο ενας τον αλλο. Ο πυργος εγειρε καποιες μοιρες ακομα.
Παλεψε για λιγο μεσα του. Βλαστημησε και ειπε με δυνατη φωνη στον Bachman:
“Μεινε εδω. Θα ξαναρθω.”
Η αυτοπεποιθηση στη φωνη του δεν εδωσε χρονο στον Bachman να αντιδρασει.
Ο Ivan επεστρεψε στο δωματιο ελεγχου, που πλεον ηταν αδειο, εκτος απο εκεινους που δεν θα κινουνταν ποτε ξανα. Αρπαξε τον Elfman απο τις μασχαλες και τον τραβηξε προς τα εξω. Ηταν βαρυτερος απ' οτι περιμενε.
“Βοηθησε με λιγο”, ειπε ασθμαινωντας. Ο Elfman εβαλε τους αγκωνες στο πατωμα και εσπρωξε το κορμι του με ολη του τη δυναμη. Καταφεραν να βγουν απο το δωματιο.
“Rob! ROB!” ουρλιαξε στον Bachman που στεκοταν στον τοιχο, τρομαγμενος οσο δεν πηγαινε. Εκεινος εστρεψε το κεφαλι προς το μερος του. Ο Ivan τον επιασε απο τον ωμο και τον οδηγησε απο την δεξια μερια του Elfman.
“Κρατα απο εδω. Ακολουθησε τα βηματα μας. Yegor, καθοδηγησε τον.”
Με τον Elfman στο κεντρο, τον Gregorovic στα αριστερα και τον Bachman στα δεξια, καταφεραν να φτασουν προς τις σκαλες, ενω ο πυργος επαιρνε ακομα περισσοτερη κλιση.
Το να κατεβουν τις σκαλες ηταν το δυσκολοτερο πραγμα που ειχε κανει ο Ivan στην ζωη του. Αν του εδιναν δικαιωμα επιλογης, θα προτιμουσε να επιστρεψει στην Κοκκινη Γραμμη για μια εβδομαδα, παρα να ξαναπροσπαθησει να κατεβει τις ελικοειδεις σκαλες που φαινονταν φτιαγμενες για να σου δυσκολευουν τη ζωη.
Οι περισσοτεροι ειχαν καταφερει να βγουν σωοι απο τον πυργο ελεγχου και τωρα στεκονταν στο καταστρωμα χωρις να ξερουν τι να κανουν. Ουτε ενας αξιωματικος δεν βρισκοταν εκει.
Τελευταιοι εφτασαν οι τρεις τους. Απιθωσαν τον Elfman σε μια γωνια και διπλα του εκατσε ο Bachman. Ο Ivan τους διεταξε να μην κουνηθουν απο εκει και προχωρησε προς το συγκεντρωμενο πληθος. Κοντοσταθηκε λιγο καθως εβλεπε το χαος που ειχε δημιουργηθει στην θαλασσα. Επειτα συνεχισε κουνωντας το κεφαλι του, σαν να προσπαθουσε να διωξει την εικονα.
Το καταστρωμα φλεγοταν. Υπηρχαν διασπαρτα πτωματα σε ολο το μηκος του, οπως και συντριμμια απο τα φουγαρα που ειχαν καταστραφει με τις πρωτες εκρηξεις. Οι ναυτες απλως παρακολουθουσαν την φωτια να εξαπλωνεται.
“ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ!” φωναξε με ολη τη δυναμη των πνευμονων του ο Ivan. Εκεινοι στραφηκαν προς το μερος του τρεμοντας.
“Τι κοιτατε; Αρπαξτε οποιον πυροσβεστηρα βρειτε και προσπαθηστε να την σβησετε! Εσεις!”, εδειξε προς πεντε ναυτες οι οποιοι παγωσαν στη θεση τους.
“Βρειτε τους σωληνες αντλησης και ριξτε τους στη θαλασσα! Δε θα καουμε ενω ειμαστε περιτριγυρισμενοι απο νερο! Αιντε, σβελτα!”
Οι ναυτες τσακιστηκαν να υπακουσουν. Ο Ivan γυρισε στους δυο τραυματιες. Ο πυργος ελεγχου ειχε γειρει παρα πολυ τωρα, αλλα φαινοταν οτι δεν θα επεφτε, αν δεν δεχονταν αλλη βολη. Και η αληθεια ηταν οτι οση ωρα κατεβαιναν τις σκαλες δεν ειχε σημειωθει καμια καινουργια εκρηξη.
“Rob, Yegor, που ειναι ο Wolfenstein; Ηταν μαζι μας, ετσι δεν είναι;”
Κανεις τους δεν ηξερε. Ο Ivan βλαστημησε παλι.
“Μεινετε εδω. Παω να φερω γιατρο.”
Εφυγε, ελπιζοντας οτι θα εβρισκε εστω καποιον νοσοκομο στη θεση του.