(22) Τύψεις

Ο Augustus ηταν ξαπλωμενος και παρακολουθουσε εξω απο το παραθυρο του, την βροχη που μαστιγωνε τον ωκεανο. Το μυαλο του ταξιδευε οκτω μηνες πριν, στην αποστολη που ειχε αναλαβει και ειχε φερει εις περας μονος του. Τον τελευταιο καιρο επισκεπτοταν νοητα εκεινη την μερα ολο και πιο συχνα.
Δεν ηξερε τι τον επιασε και εδωσε διαταγη να βομβαρδισουν το πλοιο που μετεφερε τους αιχμαλωτους. Ηξερε μονο οτι την μια στιγμη σκεφτοταν πως θα τους μεταφερει στην Esgar και την επομενη ειχε ηδη διαταξει το υποβρυχιο να τους χτυπησει. Οταν ειχε δωσει την διαταγη ηταν πλεον πολυ αργα για να την παρει πισω και δεν ηθελε να δειξει στους υφισταμενους του οτι δεν ηταν σιγουρος για την εντολη του.
Ειχε παρακολουθησει με παγωμενο βλεμμα το πλοιο να τιναζεται στον αερα. Δεν ηθελε να το δει, αλλα ενιωθε οτι πρεπει, οτι ηταν υπευθυνος για κατι ασχημο και επρεπε να το παρακολουθησει μεχρι το τελος. Τουλαχιστον ενιωσε ευλογημενος που δεν μπορουσε να ακουσει τις κραυγες πονου και τρομου που σιγουρα θα ακουστηκαν.
Το πλοιο τυλιχτηκε στις φλογες και βυθιστηκε αργα, παρατεινοντας την αγωνια του Augustus, που δεν μπορουσε να ξεκολλησει το βλεμμα του απο εκει. Εκεινο το βραδυ δεν μπορεσε να κοιμηθει, οπως και ολα τα επομενα βραδια της εβδομαδας. Ο Brezhnev φαινοταν εντυπωσιασμενος απο την αποφαση του και η εμπιστοσυνη στο προσωπο του αυξηθηκε κι αλλο, κατι που ενδομυχα τον ενοχλησε. Ο Angus δεν θα φεροταν ποτε ετσι.
Ανοιξε μια μπυρα και την ηπιε μονορουφι. Το κεφαλι του αρχισε να γυριζει, μιας και το στομαχι του ηταν αδειο. Εκλεισε τα ματια του και ακουσε το νανουριστικο ηχο της βροχης που δυναμωνε ολο και περισσοτερο. Τον επομενο μηνα ή μηνες ο στολος θα ακινητοποιειτο απο τις καταιγιδες που μαστιζαν καθε πρωτο τριμηνο του ετους το Αρχιπελαγος. Η επιφυλακη θα επεφτε στο μισο, μιας και ακομα και ο Johnson δεν μπορει να ηταν τοσο τρελος ωστε να διακινδυνευσει ενα ταξιδι στο Graveton εν μεσω καταιγιδας για να τους επιτεθει. Ναι, τους επομενους μηνες θα τους περνουσαν απρακτοι.