(30) Αγριότητες

ΜΕΡΟΣ IV

Ο Gregorovic εκανε ένα ακομα τσιγαρο ατενιζοντας το πελαγος. Στα ανατολικα αχνοφαινονταν καπνοι. Προφανως άλλη μια μαχη ειχε ξεσπασει στα βαθη της Ισημερινης Ηπειρου. Προσπαθησε να αδειασει το μυαλο του, αλλα οπου και να εστρεφε το βλεμμα του υπηρχαν μαυρα πλοια, θωρηκτα και ναυαρχιδες και τορπιλοφορα και αεροπλανοφορα. Δυσκολο να συγκεντρωθεις, όταν όλα γυρω σου δειχνουν το δρομο που θα ακολουθησεις. Λιγα μετρα διπλα του ο Bachman εγραφε κατι σε ένα σημειωματαριο.
Αναποφευκτα ο Ivan ειχε συμπαθησει τον Rob. Οσες φορες κι αν ειχε αποφυγει να πιασει φιλιες με συναδελφους ειχε αποτυχει πανηγυρικα. Ηταν φαινεται ιδιον του ανθρωπινου ειδους να δημιουργει σχεσεις και δεσμους. Και η αληθεια ηταν ότι και ο ιδιος ο Rob ειχε αλλαξει, δεν ηταν πλεον ο αγχωμενος νεαρος που ειχε γνωρισει ο Ivan ένα εκατομμυριο χρονια πριν, σε μια άλλη ζωη, σε έναν άλλο κοσμο. Ειχαν περασει δυσκολες στιγμες μαζι, αν και συγκριτικα με εκεινα τα οποια ειχε περασει στην Κοκκινη Γραμμη ο Ivan, ολο αυτό εμοιαζε με κρουαζιερα. Ειχε να πυροβολησει με το οπλο του σχεδον ένα χρονο, και την τελευταια φορα που το ειχε χρησιμοποιησει ηταν σε ασκησεις. Όλα οργανωνονταν και εκτελουνταν από αλλους. Εκτος από εκεινη τη φορα που ειχαν αποβιβαστει σε ένα μικρο νησι οπου υπηρχε μια βαση της Capitol (τι βαση, μερικες σκηνες ηταν και καποιοι στρατιωτες που μεγαλωναν γενια) σχεδον τρια χρονια πριν, ο Ivan δεν ειχε λαβει μερος σε μαχη τα τελευταια αυτά χρονια – γιατι δεν θεωρουσε τις ναυμαχιες μαχες. Παιχνιδια στρατηγικης ηταν, ένα αναθεμασμενο σκακι. Το πλοιο τους δεν ειχε χτυπηθει ποτε. Δυο θανατοι υπηρξαν μονο όλα αυτά τα χρονια αναμεσα στα μελη του πληρωματος – ο ενας πεθανε από φυματιωση και ο άλλος ειχε μεθυσει και επεσε από το καταστρωμα στην θαλασσα. Μερικες φορες τα βραδια ο Ivan τα σκεφτοταν όλα αυτά και χαμογελουσε πικρα – τι ηξεραν ολοι αυτοι από πολεμο; Ακομα και οι διοικητες τους, ακομα και ο ιδιος ο Wolfenstein που ειχε τη φημη του σκληρου και ακαρδου, δεν ηξερε πως ενιωθες όταν εσκιζες τα σωθικα καποιου με την ξιφολογχη σου. Κανεις τους δεν ηξερε. Μονο ο ιδιος.
Στο νου του ηρθε, αν και παλι προσπαθησε να το αποδιωξει, η μερα που ειχαν αποβιβαστει στο νησακι. Οι Capitol πιαστηκαν κυριολεκτικα στον υπνο, αφου ουτε σκοπους ειχαν βαλει, ουτε ηταν σε ετοιμοτητα για μια πιθανη εχθρικη επιθεση. Ο Ivan ηταν ο αρχηγος της αποστολης – και αρκετων ακομα που ειχαν προηγηθει ή ειχαν ακολουθησει, μιας και ηταν εμπειρος σε τετοιες μαχες. Οι φουκαριαρηδες οι Capitol δεν προλαβαν να αντιδρασουν. Ο Ivan επρεπε να σκοτωσει τεσσερις από αυτους με το πιο αποφασιστικο του βλεμμα, ώστε να μπορεσουν να τον ακολουθησουν και οι υπολοιποι. Και παλι όμως ειδε αυτό που ειχε δει τοσες φορες οσα χρονια ηταν στην Κοκκινη Γραμμη και του εστελναν νεοσυλλεκτους: ο καινουργιος απλα δεν μπορουσε να το κανει. Δεν μπορουσε να σκοτωσει κανεναν.
Βλαστημωντας την τυχη του εδεσε τους υπολοιπους εντεκα εχθρους που ειχαν πιασει αιχμαλωτους οι Bauhaus και εδωσε ενα μικρο μαθημα στους υφισταμενους του.
Αναγκασε τον Rob να κοψει τον λαιμο ενός αιχμαλωτου, απειλωντας τον πως αν δεν το εκανε θα πυροβολουσε τον ιδιο. Μεχρι και σημερα δεν ειχε αποφασισει αν εκεινη τη μερα το εννοουσε ή όχι.
Ο Rob ξερασε πανω στον πετσοκομμενο ανδρα, προτου καν εκεινος ξεψυχησει. Η δουλεια ειχε γινει ατσαλα, αλλα τουλαχιστον ειχε γινει. Οι υπολοιποι Bauhaus παρακολουθουσαν την σκηνη εντρομοι, αλλα μαγεμενοι. Ενας-ενας ακολουθησαν το παραδειγμα του Rob και εσφαξαν τους υπολοιπους αιχμαλωτους. Επειτα ο Ivan τους αναγκασε να δεσουν τα κουφαρια αναποδα στα δεντρα. Ενιωθε να εχει βγει από το σωμα του και καποιος άλλος να εδινε τις εντολες.
Όταν και οι δεκαπεντε νεκροι ειχαν πλεον κρεμαστει από τα ποδια, ο Ivan μοιρασε μεγαλα μαχαιρια στον καθενα από τους Bauhaus και τους διεταξε να τους γδαρουν. Οι Bauhaus αρχισαν να γελανε νευρικα, θεωρωντας ότι τους εκανε πλακα. Σταματησαν να γελανε μονο οταν ο Ivan επιασε τα μαλλια ενός νεκρου και εκοψε το δερμα από το κρανιο.
Για τις επομενες πεντε ωρες οι Bauhaus εκαναν αυτή τη δουλεια, κοβοντας και γδερνοντας, κοβοντας και γδερνοντας. Αρχικα εσκιζαν τις κοιλιες και εβγαζαν τα σωθικα εξω οπου και τα πετουσαν σε μια στοιβα. Επειτα εκαναν τομες σε διαφορα σημεια του κορμιου και μετα επιαναν τα κομματια του δερματος και τα τραβουσαν. Ο Ivan ειχε κατσει κατω από μια μικρη φοινικια και εκανε τσιγαρο. Καποια στιγμη αναψε μια μικρη φωτια και τοτε οι Bauhaus στραφηκαν και τον κοιταξαν φρικιασμενοι, σιγουροι ότι θα εψηνε καποιο κομματι ενός νεκρου. Εκεινος αταραχος ψαρεψε δυο τρια καβουρια από μια κοντινη φωλια, τα εψησε και τα εφαγε.
Πεντε ωρες μετα, οι στρατιωτες ενιωθαν τα ποδια τους να τρεμουν. Ηταν γυμνοι από την μεση και πανω, πασαλειμμενοι με αιμα παντου και με τα χειλη σκισμενα από την διψα. Και παλι όμως ηταν σε καλυτερη κατασταση από τα κουφαρια που κρεμονταν μερικα μετρα πισω τους και που κουνιοντουσαν ελαφρα στο αερακι που φυσουσε, σαν φρικιαστικοι καρποι δεντρου.
Ο Ivan τους μαζεψε γυρω του και τους μοιρασε κονσερβες που ειχε προνοησει να παρει μαζι του. Ηταν ολοι τους πολύ πεινασμενοι από τη δουλεια και από το ότι ειχαν ολοι ανεξαιρετως ξερασει τα πρωινα τους κι ετσι εφαγαν γρηγορα, χωρις να τους νοιαζει ουτε η μυρωδια του αιματος, ουτε τα φρικτα παραμορφωμενα πτωματα διπλα τους. Ο Ivan ενιωσε ότι ειχε επιτυχει το σκοπο του. Αφου μπορουσε να το κανει αυτος, ολοι μπορουσαν.
Το γδαρσιμο ηταν τελειως περιττο και το ηξερε – ηξερε όμως επισης ότι οι συναδελφοι του, αμαθεις μεχρις εκεινη τη μερα απο την φρικη του πολεμου, πλεον θα μπορουσαν να θεωρησουν τους εχθρους τους τιποτα περισσοτερο από ένα κομματι κρεας. Αυτος ηταν και ο σκοπος του.
Τις επομενες μερες στα υπολοιπα νησια στα οποια υπηρχαν δυναμεις της Capitol δοθηκαν μερικες μαχες, τις οποιες κερδισαν οι Bauhaus, αλλα δεν υπηρξαν άλλες τετοιες πραξεις. Ο Ivan πιστευε στην αναγκαιοτητα μιας αγριοτητας, αλλα δεν ηταν και ψυχοπαθης. Με χαρα του όμως ειδε ότι οι υπολοιποι στρατιωτες ειχαν μαθει το μαθημα τους – με ολοενα και μεγαλυτερη ευκολια σκοτωναν τους Capitol, ακομα κι αν εκεινοι ειχαν πεταξει τα οπλα και ειχαν παραδοθει.
Αυτό κρατησε τρεις μηνες, στη διαρκεια των οποιων ‘καθαρισαν’ πανω από εκατον εικοσι νησια. Εκτος από το πρωτο νησι στο οποιο τα πτωματα παρεμειναν κρεμασμενα στα δεντρα, σε όλα τα υπολοιπα οι νεκροι καιγονταν, αφου ειχε μαζευτει ο εξοπλισμος τους. Μερικες φορες, ειδικα τα βραδια, ο Ivan σχεδον ζηλευε τους Capitol για την θητεια που περνουσαν στα νησια, αν και βεβαια η καταληξη τους ηταν κατι που απευχοταν. Μια-δυο φορες ειχε αφησει για λιγο ζωντανους καποιους αιχμαλωτους και ειχε προσπαθησει να μιλησει μαζι τους, μονο και μονο γιατι αλλιως πιστευε ότι θα τρελαινοταν στ’ αληθεια αν δεν μιλουσε με καποιον αλλον που δεν θα τον εβλεπε σαν ακαρδο κτηνος, παραβλεποντας το γεγονος ότι ολοι, εχθροι και φιλοι, ετσι τον εβλεπαν.
Εκεινη την εποχη ηταν που ο Rob αρχισε να κλεινεται στον εαυτο του και να απομακρυνεται από τον Ivan, στον οποιο ηταν προσκολλημενος μεχρι τοτε. Αρχισε να γραφει σε ένα μικρο τετραδιακι που ο Ivan δεν αργησε να καταλαβει ότι αποτελουσε ένα ειδος προσωπικης εξομολογησης του νεαρου, ένα ημερολογιο φρικης, στο οποιο θα μπορουσε να γραψει και να ξαλαφρωσει την ψυχη του.
Όταν η τριμηνη αποστολη τους τελειωσε επεστρεψαν στο Argos, οπου πλεον υπηρετουσαν, μιας και το Ustinov στο οποιο ειχαν πρωτοπαρουσιαστει ειχε παρουσιασει μηχανικα προβληματα και παροπλιστηκε.
Ο Ivan παρασημοφορηθηκε από τον ιδιο τον Wolfenstein για την πληρη επιτυχια της αποστολης τους. Δεν ενιωσε περηφανος καθολου. Ηταν απλως μια δουλεια που επρεπε να γινει. Ο Rob επισης ηταν ο μονος που δεν τον ειχε χειροκροτησει κι αυτό ηταν κατι που ο Ivan το ειχε παρατηρησει.