(27) Στον απόηχο της μάχης

Η μαχη που διηρκεσε τοσο λιγο αλλα που κοστισε στην Capitol περισσοτερες ζωες απ' οτι στο Anchra Bay ηταν ενα τεραστιο πληγμα για την εταιρεια. Ο Johnson δεν ηταν ετοιμος να δεχτει παλι χιλιαδες επιστολες για την αποτυχια αυτη, οπως ειχε γινει πριν 13 ολοκληρα χρονια οταν ο στολος τους ειχε σχεδον εξολοθρευτει απο ενα και μονο εχθρικο πλοιο. Ειχε καταφερει να το καταστρεψει τελικα, παιρνοντας μια εκδικηση που τον ειχε κανει να χασει τον υπνο του για τρια χρονια,
- σε εκεινη την επιθεση δεν ειχε σκοτωθει και ο Willy; -
και ηταν σιγουρος οτι θα τα καταφερνε και τωρα. Αν ξεπερνουσε το σοκ γρηγορα. Αποσυρθηκε στο δωματιο του και φωναξε τον Bailey.
“Τι σκατα ηταν αυτο;” ρωτησε τον υποδιοικητη του, πινοντας μια γερη γουλια ουισκυ. Εκεινος σηκωσε τους ωμους του.
“Δεν εχω ιδεα. Μιλησες με πανω;”
“Οχι. Τι να τους πω; Ποιος θα με πιστευε; Μια ακτινα βυθισε σε ενα λεπτο ενα αεροπλανοφορο; Θα με εκλειναν σε ψυχιατρειο!”
“Μιλα με τον Kramer. Και κανε του παραπονα. Πες του οτι πολεμησαμε με εναν εχθρο που εχει κανουργια οπλικα συστηματα και κανεις δεν μας ειχε ενημερωσει γι' αυτα. Τι σκατα κανουν οι κατασκοποι μας; Πως τους περασε απαρατηρητο ενα τετοιο οπλο;”
Ο Johnson ξαναγεμισε το ποτηρι του και το στραγγισε με μια γουλια.
“Δεν ξερω, δεν ξερω. Το Vladinburg ειναι γεματο πρακτορες μας, ετσι μου λενε απο τα κεντρικα, αλλα δεν εχω ιδεα τι κανουν ολη μερα. Και δεν υπαρχει περιπτωση το πλοιο να ηρθε απο αλλο λιμανι! Η Gerlitsche καταστραφηκε. Μονο απο το Vladinburg θα μπορουσε να ερθει.”
“Αυτα να του πεις. Χασαμε πανω απο δεκα χιλιαδες αντρες σημερα, γιατι προφανως καποιοι δεν εκαναν καλα τη δουλεια τους. Ο Kramer θα το κανονισει.”
“Τι να κανονισει, ρε Matt; Τωρα πια ειναι αργα. Οτι κρυφο ασσο ειχαν τον εδειξαν. Με ενα τετοιο οπλο δεν μπορουμε να κρατησουμε το Graveton ουτε μερα παραπανω. Ή νομιζεις οτι σκοπευω να θυσιασω οσους αντρες μας απεμειναν σε μια τελευταια μαχη; Ειναι η πρωτη φορα που το λεω, αλλα δε σκοπευω να ξαναμετακινηθω απο τα παραλια. Φοβαμαι, Matt, το καταλαβαινεις; Πρωτη μου φορα, αλλα φοβαμαι. Κι οχι για μενα, αλλα για ολα τα παιδια εκει εξω που ειδαν σημερα τι εγινε. Πως θα τους πεισω να ξαναπολεμησουμε; Ολοι θα σκεφτονται οτι θα εχουν τη μοιρα του Enterprise. Και δεν τους αδικω.”
Ο Matt το σκεφτηκε για λιγο.
“Δεν ειναι λυση να μεινουμε στο λιμανι. Απλως καθυστερουμε το μοιραιο. Μια λυση που σκεφτομαι ειναι ακραια...”
“Πες την.”
“Μιλα με τον Kramer. Αυτος λυνει και δενει στην εταιρεια. Πεισε τον οτι δεν μπορουμε να αντισταθουμε σε τετοια επιθεση. Πεισε τον να γυρισουμε πισω.”
Το χερι του Johnson εμεινε μετεωρο κρατωντας το ποτηρι.
“Πισω; Εννοεις να τα παρατησουμε;”
“Ειναι μια λυση.”
“Και τα χρονια που περασαμε εδω; Οι μαχες που δωσαμε, ολοι αυτοι που χαθηκαν;”
Ο Bailey ψευτογελασε.
“Ελα τωρα, Tom. Μη μου πεις οτι περιμενεις να εχουμε το Αρχιπελαγος για παντα στην κατοχη μας; Να σου κανω μια απλη ερωτηση: αν παθεις κατι – χτυπα ξυλο – κι ο επομενος που αναλαβει δεν εχει ιδεα τι του γινεται; Ποια η διαφορα; Κρατησαμε ενα μετωπο του πολεμου, ενταξει, αλλα να σου θυμισω οτι ειμαστε οι μοναδικοι που εχουμε να δειξουμε καποια προοδο. Κοιτα τον στρατο μας στη Ζωνη! Ειναι καθηλωμενοι εκει εδω και εικοσι χρονια! Φυλανε μια περιοχη που πλεον δεν εχει κανενα νοημα! Αν θες τη γνωμη μου, νομιζω οτι αρκετα μειναμε εδω. Ειναι ωρα να επιστρεψουμε. Και θα προτιμουσα να επιστρεψω ορθιος, παρα ξαπλωτος, να με πηγαινουν τεσσερις.”
Ο Johnson σκουπισε τα χειλια του. Το στομα του ηταν ακομα στεγνο, παρολο που ειχε κατεβασει τρια ποτηρια ουισκυ.
“Θα μιλησω με τον Kramer”, ειπε τελικα. “Δεν ξερω αν θα του προτεινω να φυγουμε, αλλα πρεπει να τους ενημερωσω. Μπορει ο ιδιος να ξερει κατι παραπανω.”
“Αυτό να κανεις. Παω στο καταστρωμα. Θελω φρεσκο αερα”, ειπε ο Bailey.