(34) Παλιά φαντάσματα

Η Τελευταια Μαχη του Graveton

24 Αυγουστου 2144

Για αλλη μια φορα ηταν στριμωγμενος. Βρισκοταν περικυκλωμενος απο τρεις μεριες. Δεν ηθελε να υποχωρησει προς τα δυτικα παραλια, αλλα καταλαβαινε οτι πλεον το Αρχιπελαγος ειχε χαθει. Ειχε κρατησει τον ελεγχο του για πανω απο δεκα χρονια, αλλα τελικα οτι και να ειχε κανει δεν ηταν αρκετο. Μπορουσε να δει το τελος να ερχεται, αλλα δεν θα το απεφευγε. Θα πολεμουσε μεχρι τελους και αν καταφερνε να κρατησει εστω τα δυτικα παραλια, θα το θεωρουσε επιτυχια. Ολες του οι προσπαθειες να ερθουν ενισχυσεις απο τον Αρη επεσαν στο κενο, αν και ο ιδιος καταλαβαινε γιατι. Η κατασταση ηταν αφανταστα δυσκολη για την Capitol και η αποστολη ναυτικων δυναμεων σε ενα μετωπο που ειχε περασει σε δευτερη μοιρα τα τελευταια χρονια ηταν το τελευταιο που θα απασχολουσε την Κεντρικη Διοικηση. Ειχε επικοινωνησει με τον Jack Kramer, αλλα το μονο που μπορεσε να του υποσχεθει ηταν καποιες ενισχυσεις για την Ζωνη του Heins, τα δυτικα παραλια δηλαδη της Ισημερινης Ηπειρου, που ηταν στην κατοχη της εταιρειας εδω και σχεδον εικοσι χρονια.
Ο Tom Johnson δεν ειχε αλλες επιλογες. Επρεπε να τα δωσει ολα κι οτι εβγαινε. Δεν ειχε αλλη ελπιδα οτι θα ξαναβλεπε τα κοριτσια του αλλιως.

Εδωσε εντολη στα κανονια των παραλίων να βρισκονται σε ετοιμοτητα και εστειλε τα υποβρυχια της εταιρειας στα βορεια και στα νοτια, με σκοπο να δημιουργησουν μια ‘ζωνη’ που να μπορουσε να περικυκλωσει τον εχθρικο στολο. Τρια από τα υποβρυχια διαταχτηκαν και απομακρυνθηκαν από την Ισημερινη Ηπειρο, προς αγνωστη κατευθυνση. Επειτα ο υπολοιπος στοχος παραταχθηκε, οσο πιο ανοιχτα μπορουσε, μπροστα από την Ζωνη του Heins και περιμενε.

Ο Bailey βρισκοταν πισω του και παρακολουθουσε με σκοτεινο βλεμμα το πελαγος. Καπου απεναντι τους βρισκοταν ο Gebrecht.
«Δεν επρεπε να τον απελευθερωσεις», ειπε ο Bailey χαμηλοφωνα.
«Ισως», απαντησε ο Tom καταλαβαινοντας αμεσως σε ποιον αναφεροταν ο υποδιοικητης του και δαγκωνοντας τα χειλη του νευρικα. «Αλλα ξερεις οτι δεν μπορουσα να τον κρατησω εδω.»
«Μας προσεφερες αλλον έναν ισχυρο εχθρο. Ειμαστε ενας προν πεντε κι εσυ τους χαρισες κι άλλη βοηθεια. Τι ελπιδες νομιζεις ότι εχουμε Tom απεναντι τους; Σοβαρα. Τι ελπιδες;»
«Bailey, σε παρακαλω…»
Ο Bailey ηταν θυμωμενος.
«Το ξερεις ότι δε θα ξαναδεις την οικογενεια σου; Την Pamela, τη Susan, τη Samantha; Τη Nicki; Θα τους πολεμησεις; Θα μας εξολοθρευσουν! Και το κορμι σου θα σαπισει σ’ αυτόν τον γαμημενο ωκεανο, σ’ αυτόν τον κωλοπλανητη!»
«Matt, περνα εξω! Σε παρακαλω!»
«Και τους υπολοιπους γιατι δεν τους σκεφτηκες; Τα παιδια εκει εξω…»
Δεν ολοκληρωσε την φραση του. Ο Tom, εκτος εαυτου, τον γρονθοκοπησε στη μυτη. Ο Matt επεσε στα γονατα, προσπαθωντας να καλυψει την μυτη του που αιμορραγουσε. Ο Tom τον επιασε από τον γιακα και κολλησε τη μουρη του στη δικια του. Ουρλιαξε λουζοντας τον με σαλια.
«Ο Willy και η Ashley! Ο WILLY KAI H ASHLEY! ΓΑΜΩΤΗ ΣΟΥ MATT, ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ, ΚΑΙ Μ’ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΘΑΡΑ! ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ! ΤΟΣΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ…»
Τον αφησε και σωριαστηκε στο πατωμα διπλα του. Ο Matt απομακρυνθηκε από κοντα του, σερνοντας τον κωλο του. Ο Tom εκλαιγε και μιλουσε ασυναρτητα αναμεσα στους λυγμους του.
«Θυσια…ο Willy…και τοσα χρονια…για να μην φανει ότι πεθανε αδικα…τοσα χρονια! Μη μου λες…μη μου λες ότι δεν σκεφτομαι…τα παιδια…ηθελα κι εγω να φυγω…να ‘μαι διπλα στα κοριτσια…στα κοριτσια μου…η Ashley…ηθελε μονο το αγορι της…»
Ο Matt τον πλησιασε επιφυλακτικα και τον ακουμπησε στον ωμο.
«Tom…Tom, τι συμβαινει; Ποιοι είναι ο Willy και η Ashley;»
Ο Tom γαντζωθηκε από το χερι του Matt και ακουμπησε στον ωμο του, κλαιγοντας ακομα.
«Ο Willy σκοτωθηκε. Όταν μας επιτεθηκε ο Petrov. Ηταν ενας ναυτης, ενας από τους χιλιαδες που σκοτωθηκαν εκεινη τη μερα. Τη θυμασαι τη μερα εκεινη Matt; Θυμασαι;»
Ο Bailey εγλειψε τα χειλη του. Φυσικα και θυμοταν.
«Και η Ashley ηταν η κοπελα του…του Willy…μου εγραψε ένα γραμμα…μην ξαναπεις ποτε…ότι δε σκεφτομαι τα παιδια που πολεμουν…ποτε ξανα…Matt, μην το ξαναπεις…σε παρακαλω…ποτε…»
Τα μουρμουρητα του εξασθενουσαν λιγο-λιγο. Ο Matt τον αγκαλιασε και προσπαθησε να τον ηρεμησει. Σιγα-σιγα ο Tom ηρεμησε, αν και ακομα καποιοι λυγμοι τρανταζαν το στηθος του.
«Α ρε Tom…γαμωτη σου. Θα μεινουμε εδώ να σφαγιαστουμε ολοι…α ρε Tom…»