(81) Επίλογος (i)

Επιλογος – Albert

Ο Albert Weinstein κρατουσε ένα πλαστικο αεροπλανακι στα χερια του και το επεξεργαζοταν. Ειχαν περασει σχεδον τριαντα χρονια από τοτε που το ειχε ακουμπησει για τελευταια φορα. Το αεροπλανακι ειχε φθαρει, το ένα φτερο του ηταν σπασμενο πλεον, αλλα τα χρωματα του ηταν ακομα εντονα. Το σηκωσε ψηλα και εκανε πως πεταει.
Χαμογελασε. Ποσες αναμνησεις του εφερνε αυτό το παλιο παιχνιδι! Θυμηθηκε τον Angus να του βουταει τα αεροπλανα κι εκεινον να τον κυνηγαει για να τα παρει πισω. Τι γελιο που θα εριχνε τωρα αν βρισκοταν από μια μερια κι εβλεπε τους δυο μπομπιρες να πειραζουν ο ενας τον αλλον!
Το βλεμμα του επεσε στο λευκο χαρτι που βρισκοταν πεταμενο στο γραφειο του. Θα εδινε τα παντα για να μην το ειχε διαβασει, θα θυσιαζε ακομα και μια μινι εκδρομη στην παιδικη του ηλικια.
Στο χαρτι υπηρχε γραμμενο το ονομα του αδελφου και μια μονο φραση που θα τον στοιχειωνε τα επομενα χρονια.
ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ.
Πηρε το χαρτι στα χερια του και ασυναισθητα αρχισε να το διπλωνει για να το κανει σαιτα, μεχρις οτου θυμηθηκε ότι αυτό το κολπο του το ειχε μαθει ο αδελφος του όταν ηταν οκτω χρονων. Πεταξε μακρυα το χαρτι σαν να τον ειχε καψει.
Τους τελευταιους δυο μηνες ο Albert βρισκοταν σε υποχρωτικη αδεια στο Heimburg. Θα επεστρεφε στα καθηκοντα του ως διοικητης της Αρμαδας των Τεσσαρων Δουκων σε τεσσερις μηνες, ενώ μεχρι τοτε την θεση του θα την αναπληρωνε ο Ljubomir Stefanovic. Βασει των καινουργιων δεδομενων ηταν καλο που βρισκοταν κοντα στην μανα του τετοιες στιγμες.
Η Dietrich ειχε καταρρευσει όταν ο μαυροντυμενος επιτροπος του Υπουργειου Πολεμου της ειχε παραδωσει τον μαυρο φακελο με την σφραγιδα της εταιρειας, που ποτε δεν σημαινε κατι καλο. Παραδινοταν μονο στις οικογενειες των αξιωματικων και παντα ανεφερε τον θανατο τους με δυο τροπους: ειτε ως “Νεκροι” ειτε ως “Αγνοουμενοι”. Το αποτελεσμα ηταν το ιδιο ετσι κι αλλιως.
Ο Albert ηταν μπροστα όταν η μητερα του ανοιξε στον επιτροπο. Αρχισε να κουναει το κεφαλι της βιαια αριστερα και δεξια και να λεει συνεχως όχι, προσπαθωντας να εξορκισει τα ασχημα νεα που ειχαν μολις φτασει με την μορφη ενός αψυχου, τυποποιημενου χαρτιου.
Ο επιτροπος, ο οποιος δεν μπηκε στον κοπο να βγαλει καν τα μαυρα γυαλια του, της παρεδωσε τον φακελο ανεκφραστος και εφυγε χωρις να πει ουτε κουβεντα. Η Dietrich πηρε τον φακελο με χερια που ετρεμαν και, μολις ο επιτροπος δρασκελισε την πορτα του σπιτιου και απομακρυνθηκε, λιποθυμησε.
Ο Albert ειδε κι επαθε να την συνεφερει. Τελικα την ξαπλωσε στο κρεβατι της και ο ιδιος πηγε στο παλιο του δωματιο, που ηταν γεματο με αναμνησεις – χαρουμενες αναμνησεις.
Καθισε στο ιδιο γραφειακι που καθοταν καποτε και διαβαζε για τις εξετασεις του στην Σχολη Πολεμικης Αεροποριας και αιφνιδιαστηκε όταν ειδε ποσο μικρο του επεφτε πια. Μαλλον ειχε συνηθισει στο πολυτελες γραφειο του στο διαστημικο θωρηκτο που διοικουσε.
Ανοιξε τον φακελο με βιαστικες κινησεις. Δεν ωφελουσε να το καθυστερει. Ότι ειχε γινει δεν μπορουσε να ξεγινει. Διαβασε το χαρτι που τον πληροφορουσε ότι ο Angus Weinstein, Διοικητης Στολου του Πολεμικου και Υποβρυχιου Ναυτικου της Ενδοξης Bauhaus κλπ, κλπ, θεωρειτο αγνοουμενος στην μαχη.
Ηθελε να ουρλιαξει ότι δεν ηταν σωστο, ότι ο Angus Weinstein δεν ηταν ενας απλος Διοικητης, ηταν ανθρωπος, ηταν γιος, συζυγος και πατερας…και αδελφος πανω από όλα. Ενας αδελφος που παντα θα πειραζε τον μικροτερο αδελφο του, αλλα και που θα του εδινε συμβουλες όταν τις ειχε αναγκη, που θα τον βοηθουσε και θα επαιζε μαζι του…Και τωρα ένα κωλοχαρτο ενημερωνε ότι ο μεγαλος αδελφος δεν θα επεστρεφε ποτε;
Ενας κομπος σταθηκε στον λαιμο του, όταν αντιληφθηκε ότι δεν θα ξαναμιλουσε με τον Angus, δεν θα τον ξαναβλεπε, δεν θα θυμοντουσαν μαζι την παιδικη και εφηβικη τους ηλικια. Ενιωθε αδειος…ή μαλλον όχι. Ενιωθε μισος, ανολοκληρωτος. Πως θα μπορουσε να το αντιμετωπισει αυτό; Ειχε χασει ηδη τον πατερα του, δεν αντεχε να χασει και τον αδελφο του. Και η μητερα τους; Πως θα μπορουσε να αντεξει τον χαμο του γιου της, λιγα χρονια μετα τον θανατο του αντρα της;
Συντετριμμενος ακουμπησε πανω στο γραφειο του και εβαλε τα κλαματα.