(77) Δύο ώρες ζωής

Δυο ωρες μετα, οι κινητηρες εδωσαν μια τελευταια ωθηση και σταματησαν τελειως. Το Rasputin αρχισε να βυθιζεται και τελικα κατακαθισε στον βυθο με ένα τελευταιο τρανταγμα. Τονοι αμμου σηκωθηκαν και το καλυψαν και οσα ψαρια ειχαν απομεινει, απομακρυνθηκαν βιαστικα. Προσπαθωντας να διατηρησει την ψυχραιμια του ο Angus υπολογισε το βαθος οπου βρισκονταν, αλλα αυτό που εμαθε δεν τον καθησυχασε καθολου. 6500 μετρα. Ειχαν βρεθει στην δευτερη πιο βαθια ταφρο του Graveton.
«Σκατα», μονολογησε. Ο von Krauss σηκωσε το κεφαλι του και κοιταξε ολογυρα του σαν χαμενος.
Ο Peter ειχε ξαναβρει τις αισθησεις του και τωρα καθοταν σε μια γωνια με προχειρα μπανταρισμενο το κεφαλι του, ευχομενος να μην ειχε ξυπνησει καθολου. Ο Mikael επαιζε νευρικα με το μαχαιρι του, βυθισμενος στις σκεψεις του. Ο νεαρος Johan ετριβε τα ματια του από τα δακρυα του.
Ο Angus καταλαβε ότι ειχε ερθει η ωρα που φοβοταν: επρεπε να ανακοινωσει στους ανδρες του ότι ειχε φτασει το τελος. Δεν ηθελε να το κανει, δεν ηθελε να αναφερει κατι τοσο τελεσιδικο. Ειχαν ακομα οξυγονο για δυο ωρες. Δυο ωρες ζωης. Αξιζε να το παλεψουν; Γαμωτο, παντα αξιζε να παλεψεις για την ζωη σου. Απλως δεν μπορουσε να ανακαλυψει τον τροπο.
Πλησιασε τον Johann και τον ακουμπησε στους ωμους. Εκεινος σηκωσε τα ματια του που ηταν υγρα από τα δακρυα. Προσπαθησε να σκουπιστει. Ο Angus εκατσε διπλα του.
«Ποσο καιρο εισαι στο πληρωμα μου Johann;» ρωτησε με την πιο πατρικη φωνη που διεθετε.
Ο Johann ξεροκαταπιε κι επειτα απαντησε κομπιαζοντας.
«Δυο…δυο μηνες κυριε.»
«Ποσο χρονων εισαι;»
«Δεκαεννια…δηλαδη θα γινω εικοσι σε δυο μηνες.»
«Εκανες πολύ καλη δουλεια, το ξερεις;»
«Φα…φανταζομαι πως ναι…»
Ο Angus εμεινε για λιγο αμιλητος.
«Το ξερεις ότι το οξυγονο μας τελειωνει, ετσι;»
Ο Johann εγνεψε καταφατικα, ενώ νεα δακρυα αυλακωσαν τα μαγουλα του. Ο Angus παρατηρησε ότι δεν ειχε ιχνος χνουδιου στο προσωπο του, ποσο μαλλον καποια υποψια τριχας. Ένα αμουστακο παιδι, που υπο οποιεσδηποτε άλλες προυποθεσεις θα βρισκοταν σε καποια σχολη τωρα και θα τον ενοιαζαν οι φιλοι του και οι κοπελες.
«Κρατα γερα», του ειπε σφιγγοντας τον ωμο του και σηκωθηκε. Ο Mikael τον ακολουθησε με το βλεμμα του.
Ο διοικητης πλησιασε τον von Krauss. Ο υποδιοικητης ανασαινε βαρια και γρηγορα.
«Sigur, ηρεμησε. Παρε βαθιες ανασες και όχι γρηγορα. Πρεπει να ελεγξεις τους χτυπους της καρδιας σου.»
Εκεινος τον κοιταξε με ορθανοιχτα ματια, γεματα τρομο. Του αρπαξε το χερι.
«Θα πεθανουμε; Ετσι είναι, θα πεθανουμε, δικιο δεν εχω;»
Ο Angus τον κοιταξε λυπημενα.
«Ναι.»
Ο Sigur αρχισε ένα κουνιεται μπρος-πισω και να σκουζει θρηνητικα. Ο Angus τον επιασε από τους ωμους, αλλα εκεινος δεν σταματησε. Ξαναρχισε να ανασαινει γρηγορα, ολο και πιο αγχωμενα, και να κουνιεται ακομα γρηγοροτερα.
«Παθαινει κριση», ειπε ο Mikael από την γωνια του, χωρις να κουνηθει.
Και ειχε δικιο. Ο von Krauss αρχισε να χτυπαει το κεφαλι του στον τοιχο, ενώ αφροι εβγαιναν από το στομα του.
«Διαολε», βλαστημησε ο Angus και προσπαθησε να του κρατησει σταθερο το κεφαλι, χωρις να τα καταφερει. Ο Sigur καταφερε ένα δυνατο χτυπημα στον τοιχο κι επεσε λιποθυμος.
«OK, τελειωσε», ειπε ο Mikael, με ολυμπια ψυχραιμια.