(66) Β.Ω. 5

5η Βραδυνη Ωρα

Τα ματια του Johnson ετρεχαν από τα νοτια στα βορεια και ξανα πισω. Μπορουσε να δει ολοκαθαρα το τι συνεβαινε και ειχε ηδη καταλαβει ότι η Bauhaus θα κερδιζε κατά κρατος, αλλα όχι χωρις να εχει αποδυναμωθει. Δεν θα αντεχαν σε μια δευτερη απανωτη μαχη. Χαμογελασε κατω από το μουστακι του, αλλα διαπιστωσε με δυσφορια ότι το γελιο του ηταν μηχανικο. Δεν ενιωθε καμια χαρα που επιτελους θα επαιρνε την εκδικηση του.
Προσπαθησε να διακρινει ποιο ηταν το πλοιο το οποιο τους ειχε ταπεινωσει τρια χρονια πριν, αλλα δεν μπορουσε να θυμηθει, οσο κι αν πιεζε τον εαυτο του. Δεν ειχε σημασια – θα πληρωναν ολοι τους. Κι όταν θα ειχε τελειωσει και με αυτή την εκκρεμοτητα του, τοτε ισως – ισως! – να μπορουσε να ζητησει να τον απαλλαξουν από τα καθηκοντα του.
Μιλησε για λιγο με τον Bailey, προσπαθωντας να κρυψει – ανεπιτυχως, ειναι η αληθεια – το αγχος του για αυτό που θα επακολουθουσε. Ο Bailey ηταν διαφορετικος σημερα, ο κυνικος ανδρας ειχε για λιγο εξαφανιστει καπου μεσα του, και ολες αυτές τις ωρες καθοταν ησυχος και παρακολουθουσε την μαχη.
Ολοι οι ελεγχοι ειχαν γινει δυο και τρεις φορες. Ο στολος της Capitol δεν ηταν ποτε πιο προετοιμασμενος για μαχη από οσο ηταν σημερα. Και όλα ηταν με το μερος τους αυτή τη φορα – μεχρι και η φορα του ανεμου ειχε αλλαξει προς τα δυτικα, μεταφεροντας τους καπνους της μαχης προς το μερος του, κρυβοντας τους.
«Τι ωρα;» ρωτησε λακωνικα ο Bailey.
«Σε καμια ωρα. Θα εχουν τελειωσει μεχρι τοτε πιστευω», απαντησε ο Johnson.
Ο αντιπλοιαρχος ενευσε χωρις να μιλησει και ηπιε άλλη μια γουλια από την ζεστη σοκολατα του.
«Μεχρι το βραδυ θα εχουν τελειωσει ολα», συνεχισε ο Johnson, μιλωντας με τον εαυτο του αυτή τη φορα.