(70) Β.Ω. 9

9η Βραδυνη Ωρα

Ο Petrov κοιταξε αγερωχος το σοναρ που εδώ και λιγη ωρα εδειχνε το Rasputin. Το υποβρυχιο του Angus εβαλλε κατά βουληση εναντιον των εχθρικων υποβρυχιων που μολις και ξεχωριζαν στο σοναρ του Petrov, αλλα ο πλοιαρχος δεν εκανε καμια προσπαθεια να βοηθησει τους συναδελφους του.
Το μπουκαλι με το ουισκι του ειχε τελειωσει εδώ και αρκετα λεπτα, αλλα ενιωθε ότι δεν χρειαζοταν άλλο για να κανει αυτό που επρεπε. Εκει μεσα κλεισμενος ηταν καποιος που ειχε προσπαθησει να τον καταστρεψει και τα ειχε καταφερει. Αλλα δεν του ηταν αρκετο – ηθελε να τον εξαφανισει και από αυτόν τον κοσμο. Δεν θα του εκανε το χατιρι αυτή τη φορα, όπως δεν του το ειχε κανει και πριν τρια χρονια. Ο Angus Weinstein τον ηθελε νεκρο, αλλα δεν θα του περνουσε. Οι χειριστες των τορπιλων ηταν στις θεσεις τους, ετοιμοι να βαλλουν προς τις συντεταγμενες που τους ειχαν δοθει προφορικα, χωρις να ξερουν ότι το υποβρυχιο που σημαδευαν ανηκε στην εταιρεια τους.
Εβγαλε το ρολοι από την τσεπη του και το θαυμασε για άλλη μια φορα. Ηταν περηφανος για αυτό το ρολοι – ή μαλλον καλυτερα, το αγαπουσε. Του το ειχε χαρισει ο θειος του, απομειναρι μιας πιο παλιας εποχης, μιας εποχης που η πατριδα ολης της ανθρωποτητας διατηρουσε ακομα κατι από την παλια της λαμψη, προτου ακομα οι Υπερεταιρειες την διαμελισουν και διεκδικησουν κάθε κομματι της – ένα κομματι ενός παρελθοντος που ειχε αφεθει πισω να σαπισει αταφο, μαζι με ολους οσους δεν ειχαν θεωρηθει αξιοι να ακολουθησουν τους εκλεκτους στην νεα τους πατριδα. Ενας από αυτους ηταν και ο θειος του, που πλεον μεχρι και το ονομα του ειχε ξεχασει, αλλα θυμοταν πολύ καλα ότι, όταν ο νεαρος Maximilian ανεβαινε στο σκαφος που θα τον μετεφερε στην νεα του πατριδα, όταν οι γονεις και οι συγγενεις του τον αποχαιρετουσαν με δακρυα και μια καλα κρυμμενη λαμψη μισους και φθονου στα ματια, τοτε ο θειος του ειχε απομακρυνθει από τους υπολοιπους και τον ειχε πιασει από τους ωμους, κοιτωντας στα ματια, σαν ισος προς ισο – και του ειχε πει ότι το ρολοι εκεινο ηταν διακοσιων ετων και δεν ειχε χασει ποτε ουτε δευτερολεπτο. Ότι από εκεινη την ημερα ηταν δικο του κι ότι κάθε φορα που θα το κοιταζε θα επρεπε να θυμαται την Αγια Πετρουπολη οπου ζουσε μεχρι τοτε, να θυμαται που γεννηθηκε και μεγαλωσε, να θυμαται ποιοι τον γεννησαν και τον ανεθρεψαν, να θυμαται πως καποτε ειχε μια οικογενεια που τον αγαπουσε…
Περιμενε μεχρι το ρολοι του να δειξει 22.00 ακριβως. Ειδε τον δευτερολεπτοδεικτη να κυλαει με σαδιστικα αργες κινησεις προς τις δεκα ακριβως. Κι όταν εφτασε εκει που επρεπε ο Petrov μιλησε με την πιο χαμηλη φωνη του:
«Πυρ.»