Πεταχτηκε από τον υπνο του ουρλιαζοντας και κλαιγοντας. Ηταν παλι πισω στο υποβρυχιο.
Όχι, δεν ηθελε να τελειωσει ετσι, δεν ηθελε να πεθανει μεσα σε ένα σαρδελοκουτι, στα βαθη ενός αφιλοξενου ωκεανου, περιτριγυρισμενος από την απεραντη σιωπη της θαλασσας, ηθελε να γυρισει πισω, στην γυναικα και τα παιδια του, ηθελε να τους ξαναδει, να τους γεμισει αγκαλιες και φιλια, να ονειρευτει ξανα, να ζησει…
Στην κονσολα τα επιπεδα οξυγονου εδειχναν 2%. Όλα ειχαν τελειωσει. Γυρω του δεν κουνιοταν κανενας.
«Katia…Orestes…Agamemnon…Χριστε μου, όχι ετσι…όχι εδώ…»
Κι ετσι θα τον αφησουμε, παρεα με τις σκεψεις του, για τα επομενα ελαχιστα λεπτα που του απομενουν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου