(24) Περιμένοντας

Το επομενο πρωινο ηταν από τα πιο κρυα που μπορουσε να θυμηθει ο Tom. Βγηκε από την καμπινα του στο καταστρωμα τριβοντας τα χερια του, προσπαθωντας να ζεσταθει. Συναντησε τον αντιπλοιαρχο Bailey να πινει μια κουπα καφε και να αγναντευει το πελαγος.
«Όλα καλα Matt;»
Ο Bailey ηπιε μια κοφτη γουλια που του εκαψε τον λαιμο και τον εκανε να ανατριχιασει κι εγνεψε καταφατικα.
«Δεν εχω παραπονο.»
«Τα γονατα; Πως είναι;»
«Όπως παντα. Η υγρασια με εχει τσακισει. Δεν μπορω καν να κατσω αν δεν πιαστω από καπου.»
Ο Tom εγνεψε με κατανοηση. Μερικες φορες, ιδιως όταν πλησιαζε καταιγιδα, ειχε κι αυτος το ιδιο προβλημα, αλλα σε καμια περιπτωση δεν υπεφερε στον βαθμο που υπεφερε ο Bailey, ο οποιος ειχε κανει μια επωδυνη εγχειρηση πριν δυο χρονια και στα δυο γονατα, που τελικα δεν ειχε κανενα αποτελεσμα, όπως αποδειχτηκε.
«Θες καφε;» ρωτησε ο Bailey αλλα ο Tom αρνηθηκε. Επειτα κοιταξε κι αυτος προς τα δυτικα.
«Ερχονται.»
«Ναι.»
«Τι λες να γινει;»
Ο Bailey σηκωσε τους ωμους του.
«Δεν ξερω. Δεν είναι στο χερι μας να ξερουμε. Υποθετω ότι απλα θα κανουμε ότι και τις υπολοιπες φορες.»
«Τη δουλεια μας οσο καλυτερα μπορουμε και μετα είναι στα χερια του Θεου, ετσι;»
«Καπως ετσι.»
«Πολύ μοιρολατρικο αυτό. Εγω νομιζω ότι κραταμε την μοιρα μας στα χερια μας.»
«Ετσι λες ε; Πες το και στους ναυτες αυτό. Θα σε λιντσαρουν. Οι στρατιωτες δεν είναι ηλιθιοι, Tom. Ξερουν ότι το τελευταιο πραγμα που είναι στο χερι τους είναι η επιβιωση τους, η αποφαση τους τι θα κανουν με την ζωη τους. Αν και εσυ μπορεις να πεις ότι κρατας την μοιρα σου στα χερια σου – όπως και την δικη τους.»
«Αυτό είναι ακομα μεγαλυτερη ευθυνη.»
«Ναι, αλλα είναι καλυτερα ετσι παρα να βλεπεις το τελος να ερχεται και να μην μπορεις να κανεις τιποτα.»
«Πιστευεις ότι η υποθεση είναι τελειωμενη;»
Ο Bailey ηπιε μια ακομα γουλια και μορφασε.
«Σκατοπραμα», μουρμουρισε, «ακομα να κρυωσει…Ναι. Το πιστευω. Δεν ξερω αν θα τελειωσει σημερα ή αυριο ή σε δεκα χρονια, αλλα δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα εδώ, Tom. Δεν εχουμε καμια δουλεια εδώ.»
«Ειμαστε πολύ μακρυα από το σπιτι…» ψιθυρισε ο Tom στον εαυτο του, ενώ του ερχονταν στο νου οι κορες του.
«Πολύ μακρυα», συμφωνησε ο Bailey. «Καποια στιγμη η εταιρεια δεν θα μπορει να μας υποστηριξει άλλο και τοτε θα εχει ενδιαφερον να δουμε τι θα μας κανουν: θα μας ζητησουν να γυρισουμε πισω ή θα μας διαταξουν να πολεμησουμε μεχρις εσχατων;»
«Δεν εχεις καθολου πιστη, ετσι δεν είναι;» ρωτησε ο Tom, καπως επιτιμητικα.
«Δεν εχω εμπιστοσυνη στα ατομα που την διοικουν. Ο Smith δεν είναι ικανος πλεον να παιρνει στρατιωτικες αποφασεις. Κι όμως παρολη την ηλικια του και την ανοια του επιμενει να παραμενει στην θεση. Και, συγνωμη που στο λεω, αλλα δεν πονταρω τη ζωη μου σε αποφασεις που παιρνουν τετοια ατομα.»
«Χμ», εκανε σκεφτικος ο Tom. «Κι όμως δεν είναι δουλεια μας…καπνος είναι αυτό;» διεκοψε την φραση του κι εδειξε στο βαθος του οριζοντα στα δυτικα.
Ο Bailey μισοκλεισε τα ματια του και κοιταξε εκει που του εδειχνε ο Tom.
«Ναι,, ετσι νομιζω. Και μαλιστα βλεπω και δυο ή τρια πλοιαρια.»
«Που είναι τα κυαλια;» ρωτησε γρηγορα ο Tom, αλλα εκεινη τη στιγμη εφτασε ενας ναυτης, ασθμαινοντας από το τρεξιμο.
«Κυριε διοικητα, κυριε πλοιαρχε…χτυπηθηκε το Nelly. Οι Bauhaus μας επιτεθηκαν. Οι αναφορες από τα αναγνωριστικα μας λενε ότι εχει σχεδον βυθιστει.»
«Που βρισκονται τα πλοια της Bauhaus;» ρωτησε ο Tom.
«Είναι γυρω στα εντεκα ναυτικα μιλια δυτικα μας. Σε δυο-τρεις ωρες το πολύ θα είναι σε θεση βολης.»
«Πρεπει να ταξιδευαν χωρις σταση ολες τις βραδυνες ωρες», σχολιασε ο Bailey.
«Φυσαει από τα δυτικα», ειπε ο Tom στον εαυτο του, χωρις να δωσει σημασια στον πλοιαρχο, «εχουμε κοντρα τον ανεμο. Δεν θα είναι ορατοι για καμια ωρα ακομα.»
Στραφηκε προς τον ναυτη.
«Δωσε διαταγη για πληρη ετοιμοτητα. Στην πρωτη επιθετικη κινηση θα απαντησουμε – αλλα μονο τοτε, όχι νωριτερα. Κατανοητο;»
«Μαλιστα κυριε», απαντησε με τρεμαμενη φωνη από το αγχος ο ναυτης κι εφυγε.
«Στην πρωτη επιθετικη κινηση;» ρωτησε με απορια ο Bailey. «Περιμενεις να μην επιτεθουν; Και γιατι ηρθαν μεχρι εδώ; Για δημοσιες σχεσεις;»
«Μια-μια τις ηλιθιες ερωτησεις», απαντησε ψυχρα ο Tom στην ειρωνεια του Bailey. «Κι αν θες να ξερεις δεν ειμαι απολυτα σιγουρος ότι θα επιτεθουν.»
Ο Bailey χαμογελασε ειρωνικα αλλα δεν μιλησε.