(21) Στην Crystal Lake

Crystal Lake (30 χιλιομετρα εξω από το San Dorado) – Αρης – Αυγουστος 2118

Η Crystal Lake ηταν μια από τις μεγαλυτερες και πιο ομορφες λιμνες σε ολους τους πλανητες, αν και λιγοτερο εντυπωσιακη από την Frostlake του Γανυμηδη. Εκτεινοταν σε μια εκταση 4.000 τετραγωνικων χιλιομετρων και περικλειοταν από βουνα. Ηταν δημοφιλης προορισμος χιλιαδων επισκεπτων και χαρη σε αυτην ειχε αναπτυχθει μια τουριστικη επιχειρηση που απεφερε στους ιδιοκτητες της εκατομμυρια lunars τον χρονο. Υπηρχαν εκατονταδες μικρα ενοικιαζομενα σπιτια και μπανγκαλοους, τριαντα καμπινγκ και τρια μεγαλα ξενοδοχεια, πρωτης κατηγοριας φυσικα. Κάθε καλοκαιρι ο ιδιος ο Προεδρος Smith της Capitol εμενε για δυο εβδομαδες σε ένα από αυτά. Κατα την περιοδο της διαμονης του και τα τρια ξενοδοχεια δεν εξυπηρετουσαν αλλους πελατες και ηταν στην διαθεση του Smith και φυσικα αποζημιωνονταν αδρα.
Στα νοτια της λιμνης ειχε δημιουργηθει κατά την περιοδο της γεωδιαμορφωσης του Αρη ενας δρυμος που προστατευοταν από διεταιρικη συνθηκη και φιλοξενουσε πολλα αγρια ζωα και σπανια ειδη φυτων και δεντρων. Στον δρυμο αυτόν ειχε μεταφυτευτει και το πιο παλιο δεντρο που ειχε στην κατοχη της η εταιρεια (ο γερο-Joe όπως τον ελεγαν), μια βελανιδια 357 ετων που ειχε καταφερει να επιζησει από την καταστροφη των φυσικων πορων της Γης. Καποιος ευαισθητος (ή απλα δαιμονιος) μετοχος της εταιρειας ειχε προτεινει να την παρουν μαζι τους στον Αρη, σαν παραδειγμα της οικολογικης ευθυνης που εφερε ακεραιη η Capitol. Ετσι, όταν τα πρωτα μεταγωγικα σκαφη της εταιρειας εγκατελειπαν την πατριδα τους αφηνοντας πισω μια κατεστραμμενη γη και εκατομμυρια συμπολιτες των εκλεκτων που θα πεθαιναν λιγο καιρο μετα από πυρηνικα που η ιδια η εταιρεια τους αποφασισε να χρησιμοποιησει εναντιον τους (ξεχνωντας πολύ βολικα την οικολογικη της ευθυνη), ο γερο-Joe υπηρχε ηδη στον δρυμο της Crystal Lake και τους περιμενε.
Υπηρχαν πανω από χιλια ατομα που ειχαν αναλαβει την ασφαλεια και την διαφυλαξη της αρμονιας του δρυμου και επιπλεον αλλοι χιλιοι εποχιακοι υπαλληλοι που προσλαμβανονταν από Απριλιο μεχρι και Οκτωβριο, για τους μηνες δηλαδη που ο κινδυνος πυρκαγιας ηταν πιο αμεσος. Σε αρκετα σημεια υπηρχαν φυλακια με στρατιωτες που δεν επετρεπαν την εισοδο σε κανεναν αλλον παρα μονο στους δασοφυλακες. Καποιοι θα το ελεγαν αυτό ‘ευνοικη μεταθεση’ και θα ειχαν δικιο, γιατι, στην τελικη, ποσο ζορικη μπορει να είναι μια θητεια διπλα στο δασος και ουτε τρια χιλιομετρα από ένα αξιοθεατο οπου επρεπε να κλεισεις θεσεις ένα χρονο πριν για να μπορεσεις να το επισκεφτεις;
Στην λιμνη υπηρχαν ελεγχομενοι χωροι οπου μπορουσες να κολυμπησεις και φυσικα απαγορευοταν δια ροπαλου μεχρι και να σκεφτεις να αφησεις τα σκουπιδια σου οπου να ‘ναι. Το καλοκαιρι μπορουσες να δεις καθημερινα χιλιαδες ανθρωπους να κανουν πικνικ οικογενειακα διπλα στην λιμνη, να παιζουν, να κολυμπανε και να διασκεδαζουν, ενώ το χειμωνα υπηρχαν λιγοι γενναιοι χειμερινοι κολυμβητες που αψηφουσαν το κρυο και εστηναν τις σκηνες τους διπλα στο νερο. Εκεινη ηταν και η μοναδικη περιοδος που μπορουσες να κανεις καμπινγκ δωρεαν. Κάθε δυο ωρες υπηρχε ένα μικρο φερυ που μετεφερε τους ενδιαφερομενους στην απεναντι οχθη οπου δεν υπηρχε τιποτα το αξιολογο, αλλα ετσι κι αλλιως ολη η εμπειρια ηταν το να διασχισεις την λιμνη.
Επισης λεγοταν ότι αν μια γυναικα ειχε γεννησει ή ειχε συλλαβει οσο βρισκοταν διπλα στην λιμνη, σημαινε ότι το παιδι θα ειχε καλη τυχη για ολη του την ζωη. Αυτό ειχε ως αποτελεσμα τα καλοκαιρια μια οικογενεια με μικρα παιδια που δεν ηθελε να ενοχληθει από τα ατελειωτα βογκητα ηδονης των ζευγαριων που αποφασιζαν να διαπιστωσουν αν ο θρυλος ηταν αληθινος, να αναγκαζεται να κλεινει δωματιο στα ξενοδοχεια ή στα ενοικιαζομενα δωματια, αλλα επ’ ουδενι στα καμπινγκ, εκτος κι αν οι γονεις ηθελαν να ερθουν σε δυσκολη θεση με τις αβολες ερωτησεις των βλασταριων τους.