(12) Petrov

Kaiser – 15 Φεβρουαριου 2127

Ο Maximilian εβαλε ακομα ένα δαχτυλο βοτκα στο ποτηρι που κουβαλουσε παντα μαζι του και το οποιο δεν αδειαζε ποτε τα τελευταια χρονια. Εξυσε το αξυριστο μαγουλο του και αλλη μια φλεβιτσα στην μυτη του εσπασε χωρις να την καταλαβει, όπως δεν ειχε καταλαβει και ολες τις προηγουμενες που ειχαν την ιδια καταληξη εξαιτιας του ποτου. Τωρα βρισκοταν σε αυτή την κατασταση που η πρωην γυναικα του (Θεος σχωρεστην, χεχε) περιεγραφε ως το ‘προτελευταιο βημα πριν την γελοιοποιηση’. Η συχωρεμενη η Ava δεν μπορουσε ποτε πως μπορει ενας κατά τα αλλα αξιοπρεπης και αυστηρος στρατιωτικος να υποτασσεται σε ένα τετοιο τιποτενιο παθος. Η Ava, η οποια δεν ειχε πιει ποτε της κατι πιο δυνατο από το κρασι της Αγιας Μεταληψης, εβλεπε με καθαρη απεχθεια τις πομπες του αντρα της, όταν εκεινος γινοταν τυφλα. Αυτό παντως δεν εμποδισε ποτε τον Max να πιει κατι παραπανω από ότι συνηθιζε, μεχρις οτου μια μερα η κατασταση εφτασε στο απροχωρητο και η Ava μαζεψε τα ρουχα της και πηγε να ζησει στην αδελφη της, 1300 χιλιομετρα μακρυα από τον ανδρα της. Ο Max δεν ασχοληθηκε ιδιαιτερα ουτε με την φυγη της γυναικας του, ουτε με τον θανατο της από εγκεφαλικο τρια χρονια αργοτερα. Οσο ειχε ένα μπουκαλι βοτκα απειραχτο ακομα στο συρταρι του γραφειου του δεν νοιαζοταν για τιποτα.
Αναψε το τριακοστο τσιγαρο της μερας και κατεβασε με μια γουλια το περιεχομενο του ποτηριου του, αφου πρωτα εκανε προποση σε ένα αορατο ακροατηριο. Τους τελευταιους μηνες τα μπουκαλια αδειαζαν με πιο ταχεις ρυθμους από ότι παλιοτερα.
Διαβασε το χαρτι που ειχε σταλει πριν πεντε μερες και που του ανεθετε μια σημαντικη αποστολη, ισως την σημαντικοτερη της ζωης του. Φουσκωσε από περηφανεια και αποφασισε ότι επρεπε να το γιορτασει με μια γουλια βοτκα ακομη.
Το χαρτι ηταν η αποδειξη. Το χαρτι ηταν η επιβεβαιωση ότι εκανε καλα όταν επεμενε να μην παρατησει την θεση του. Ηταν ένα χαρτι που θα ετριβε με πολύ ευχαριστηση στην μουρη οσων επεμεναν γι΄αυτό, και κυριως στην μουρη της στρυφνης γυναικας του.
«Καργια…» μουρμουρισε. «Νατο το χαρτι, καριολα, μου εφαγες την ζωη με την μουρμουρα σου…»
Χτενισε με τα δαχτυλα του το παχυ μουστακι του που δεν το ειχε ξυρισει από τα εικοσι του χρονια και ηταν το καμαρι του, και ξανακοιταξε το χαρτι. Δεν χορταινε να το κοιταζει. Ηταν ένα απλο σημα, που εγραφε μονο τα ακολουθα:
«ΜΕ ΛΗΨΗ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΣΑΤΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΥΜΕΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ, 3Ο Α– 48Ο Δ. ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Η 17012127.»
Ένα απλο χαρτι, από αυτά που μοιραζονταν καθημερινα ανα χιλιαδες στα μετωπα του πολεμου, αλλα για αυτόν ειχε μεγαλυτερη αξια ακομα κι από ένα παρασημο. Επιτελους η εταιρεια καταλαβαινε τι δυνατο χαρτι ειχε στα χερια της και αποφασισε να το παιξει! Κι ο ιδιος θα τους αποδεικνυε ότι εκαναν καλα που τον εμπιστευτηκαν. Σηκωθηκε κουρασμενα από την καρεκλα του, τρεκλισε λιγο και πιαστηκε από το γραφειο του για να μην πεσει. Το μπουφαν του ηταν ανοιχτο και από κατω φαινοταν η λεκιασμενη φανελα του που τσιτωνε στην τεραστια κοιλια του. Ρευτηκε και επεσε βαρυς στο κρεβατι του. Επιασε το μπουκαλι, ξαναγεμισε το ποτηρι του κι επειτα ηπιε κατευθειαν από το μπουκαλι. Ξαναδιαβασε το σημα που το ειχε παρερμηνευσει χωρις να το ξερει, ηπιε άλλη μια γουλια από το μπουκαλι κι επεσε ξερος για υπνο.