(4) Heimburg

Σεπτέμβριος 2107 – Τεχνική Σχολή Heimburg


Ο Angus έτρεχε στον κεντρικό διάδρομο της Σχολής, πηδώντας πάνω από πεταμένα σακίδια, ξαπλωμένους φοιτητές και οποιοδήποτε εμπόδιο έβρισκε μπροστά του, ουρλιάζοντας από την χαρά του. Το πλήθος γυρνούσε και τον κοίταζε, άλλοι ενοχλημένοι, άλλοι χαρούμενοι, αλλά όλοι χαμογελαστοί με τον μικροκαμωμένο έφηβο, που έκανε φασαρία αντιστρόφως ανάλογη με το μπόι του.
Ο Angus από ένα ροδαλό, γεματούτσικο παιδί είχε μετατραπεί σε έναν λιγνό, νευρώδη νεαρό, όχι πάνω από 1,70, με χλωμό δέρμα από τα ξενύχτια που είχε ρίξει διαβάζοντας τα τελευταία τρία χρόνια. Τα μαύρα του μαλλιά έπεφταν μονίμως στο ιδρωμένο του μέτωπο, αλλά δεν τα χτένιζε ποτέ προς τα πίσω. Τα αφτιά του πετούσαν λίγο, αλλά ποτέ δεν τον είχαν απασχολήσει σοβαρά, όπως και η όλη του εμφάνιση. Δεν ήταν άσχημος, αλλά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερος, αν είχε ασχοληθεί έστω και λίγο με τον εαυτό του. Πάντως τώρα δεν τον ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά: είχε περάσει εκεί που ήθελε!
Κρατώντας στα χέρια του το χαρτί με την εισαγωγή του στη Σχολή που είχε δηλώσει πριν τέσσερις μήνες και ουρλιάζοντας ακόμα, πήδηξε από την κορυφή της σκάλας που οδηγούσε στην είσοδο του κτιρίου και ξεχύθηκε σαν σίφουνας στον δρόμο για το σπίτι του.


***

Ο πατέρας του έλαμπε από χαρά, το ίδιο και η μάνα του. Διάβαζαν το χαρτί ξανά και ξανά, για να το πιστέψουν. Ο Albert στεκόταν παράμερα, συμμετέχοντας στην χαρά της οικογένειας, αλλά χωρίς να το δείχνει. Χαιρόταν πραγματικά για την επιτυχία του αδελφού του να περάσει, και μάλιστα σε ένα τόσο δύσκολο τμήμα, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε κραυγές, ούτε δάκρυα χαράς. Του έδωσε συγχαρητήρια κι έπειτα έκατσε να δει τηλεόραση. Ίσως και να ζήλευε κάπου μέσα του, αλλά δεν θα το έδειχνε με τίποτα.
Ο Markus διάβασε άλλη μια φορά το χαρτί.
«Σχολή Πλοιάρχων… Vladinburg… τρίτος από τους επτά… έλα εδώ γιε μου», είπε συγκινημένος και άρπαξε τον Angus που έκανε μια μικρή προσπάθεια να του ξεφύγει, αλλά έπειτα αφέθηκε στην πατρική αγκαλιά. Τον γέμισε φιλιά.
«Έλα ρε πατέρα… δεν έγινε και τίποτα… άσε με…» προσπάθησε να αποτραβηχτεί ο Angus, αλλά μέσα του ένιωθε πολύ περήφανος που ο πατέρας του, ο οποίος δεν τους είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους συναισθηματικά ξεσπάσματα, είχε συγκινηθεί.
«Δεν έγινε τίποτα; Χα! Τον ακούς τι λέει D;» είπε ο πατέρας του σκουπίζοντας τα μάτια του. «Τρίτος από τους επτά που μπήκαν και λέει δεν έγινε τίποτα! Αχ γιε μου, σήμερα με έκανες τόσο περήφανο όσο δεν έχω ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου…»
Η Dietrich απλώς τον αγκάλιασε με όλη της την δύναμη, χωρίς να πει τίποτα.
Ο Albert τους έριξε ακόμα μια ματιά, έκανε ένα ‘ουφ!’ γεμάτο βαριεστημάρα και ξαναγύρισε στην τηλεόραση του.


***

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα για τον Angus Weinstein, πρωτότοκο γιο του Markus και της Dietrich. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους μετακόμισε στο Vladinburg, σχεδόν 500 χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό του, σε εστία που του είχε δοθεί με υποτροφία, χάρη στις γνωριμίες του πατέρα του με τον καθηγητή Leon Putin, ο οποίος τύχαινε να διατελεί κοσμήτορας της σχολής. Τον Δεκέμβριο του 2107 επέστρεψε για τις γιορτές και τα πρώτα γενέθλια της εφηβείας του Albert στο σπίτι του κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που συναντιόταν όλη η οικογένεια μαζί.
Τον Φεβρουάριο του επόμενου χρόνου ξεκίνησαν τα μαθήματα, τα οποία θα κρατούσαν για πέντε χρόνια και στο τέλος τέσσερις από τους τελειόφοιτους θα αποφοιτούσαν με τον βαθμό του υποπλοίαρχου και θα αναλάμβαναν άμεσα από έναν από τους τέσσερις στόλους της Bauhaus: τον εμπορικό, τον μεταφοράς υλικού, τον πολεμικό και τον υποβρύχιο.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια πέρασαν για τον Angus με πολύ διάβασμα, ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και πολύ μοναξιά. Ήρθε σε κόντρα αρκετές φορές με έναν από τους παλαιότερους διοικητές πλοίων της εταιρείας, τον Maximilian Petrov, κυρίως για θεωρητικά θέματα, στα οποία ο νεαρός πίστευε ότι είχε δίκιο. Οι δυο άντρες αντιπάθησαν ο ένας τον άλλον από την πρώτη στιγμή που ειδώθηκαν. Ο Petrov ήταν επίτιμος καθηγητής στο Vladinburg και δίδασκε ελάχιστες φορές. Στο πρόσωπο του Angus έβλεπε έναν αναιδή νεαρό που δεν διέθετε καθόλου σεβασμό για τους μεγαλύτερούς του. Από την άλλη, ο Angus εβλεπε έναν καθηγητή που η ανάσα του βρώμαγε αλκοόλ, κάθε μέρα και κάθε ώρα. Τελικά κατάφεραν να ανέχονται ο ένας τον άλλον.
Ο Angus επέστρεφε στο σπίτι του μόνο τον Αύγουστο και δεκαπέντε μέρες τον Δεκέμβριο. Ο πατέρας του που ήταν κυβερνήτης σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά πλοία της εταιρείας έλειπε συνέχεια σε ταξίδια στην Ισημερινή ήπειρο και ουσιαστικά ο Angus τον είδε μόνο μια φορά όλα αυτά τα χρόνια.
Το 2111 ο Albert έδωσε εξετάσεις για την Πολεμική Αεροπορία, αλλά δεν πέρασε. Επέμεινε κι έπειτα από παρότρυνση του Angus, με τον οποίο επικοινωνούσε πολύ συχνά, ξαναέδωσε τον επόμενο χρόνο. Και πάλι δεν πέρασε, αλλά αυτή τη φορά είχε αρκετά μόρια για να περάσει στην Διαστημική Ακαδημία, στον Τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνικών Διαστημικής Ναυπηγίας, θέση όχι ιδιαίτερα αξιοζήλευτη. Η αντίδραση του πατέρα του δεν ήταν τόσο ενθουσιώδης, όπως ήταν με τον Angus, αλλά ο αδελφός του εντυπωσιάστηκε και χάρηκε ειλικρινά όταν το έμαθε. Ο Albert ξεκίνησε τα μαθήματα σχετικά απογοητευμένος, αλλά πεισμωμένος να επιτύχει. Στην Ακαδημία έτυχε να γνωρίσει τον στρατηγό Paulus Dante, ο οποίος δίδασκε Βασικές Αρχές Στρατηγικού Πολέμου στον ελεύθερο χρόνο του κι ο οποίος εκτίμησε την θέληση του Albert για να μάθει. Στο μάθημα του ο Albert ήταν ο καλύτερος μαθητής. Όλα φαίνονταν να του πηγαίνουν καλά, μιας και πέρασε το πρώτο έτος της Ακαδημίας με άριστα.
Κι ύστερα επήλθε η Πτώση.