(16) Goran

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Esgar/Arnoth

Ο Goran Brezhnev ενιωθε γερασμενος. Δεν ηταν τα πενηντα δυο του χρονια που θα συμπληρωνε σε λιγους μηνες, ουτε το ειδωλο που εβλεπε καθημερινα στον καθρεφτη του και αποκαλυπτε ενα προσωπο αργασμενο απο την θαλασσα και την αλμυρα, δυο σμιχτα, γκριζα φρυδια πανω απο ματια κουρασμενα, αλλα ακομα ζωντανα και ενα απεριποιητο μουσι, με περισσοτερα μπαλωματα απο γκριζες τριχες απ' οτι μαυρες. Ηταν περισσοτερο τα χρονια που ενιωθε να εχει ξοδεψει πηγαινοντας πανω-κατω τις βορειες θαλασσες της Αφροδιτης, ηταν ο χρονος που ειχε σπαταλησει επιβλεποντας ενα σημειο του πλανητη που δεν ειχε γινει ποτε θερετρο του πολεμου οπως πιστευε η Ανωτατη Διοικηση, ηταν η κουραση ενος ανθρωπου που νιωθει οτι δεν προσφερει τιποτα. Προτιμουσε την εποχη που ηταν νεαρος, οταν ειχε πρωτοπαρουσιαστει στο εμπορικο ναυτικο και καθημερινα διεσχιζε τις θαλασσες μεταφεροντας προιοντα στο Ισταρ. Ηταν μερες με πολυ σωματικη καταπονηση, αλλα ηταν οι καλυτερες της ζωης του. Παντα ηταν ελευθερο πνευμα, δεν μπορουσε να κατανοησει και να δεχτει τους δεσμους που κρατουσαν τους υπολοιπους ναυτικους δεμενους με την στερια και την πατριδα τους. Δεν ειχε ευχαριστες αναμνησεις απο την στερια: οι γονεις του ειχαν πεθανει σε αυτοκινητικο δυστυχημα οταν ο ιδιος ηταν δεκα ετων και ειχε μεγαλωσει στο βιαιο περιβαλλον του Εταιρικου ορφανοτροφειο. Εμαθε να στηριζεται στον εαυτο του, δεν δημιουργησε ποτε του ουτε φιλικες, ουτε ερωτικες σχεσεις. Ενιωθε παντα εξω απο τα νερα του, μια φραση που την θυμηθηκε οταν πρωτοανεβηκε σε καραβι και χαμογελασε με την κυριολεξια της.
Οταν εγινε δεκαεξι, εφυγε απο το ορφανοτροφειο και ταξιδεψε μεχρι την Gerlitsche, οπου περασε τις επομενες μερες του κανοντας βολτες στις αποβαθρες και χαζευοντας τα πλοια. Αποφασισε να ψαξει δουλεια σε ενα απο τα ψαροκαικα που κατεφταναν καθημερινα.
Ξεκινησε τελικα σαν ψαρας και περασε τεσσερα χρονια σε αυτη τη δουλεια μεχρις οτου να τον προσεξει ενας ναυτης απο καποιο εμπορικο πλοιο που ειχε αγκυροβολησει για μερικες μερες στην Gerlitsche. Η σωματικη του δομη που ειχε γινει ακομα πιο εντυπωσιακη απο το ψαρεμα τον εκανε καταλληλο για τις δουλειες που επρεπε να γινουν στο πλοιο. Ο Goran δεν εχασε την ευκαιρια. Μπαρκαρε στο πλοιο και ταξιδεψε σε ολες τις θαλασσες της Αφροδιτης.
Ταξιδεψε παλι με το μυαλο του στο παρελθον και εστιασε στην μερα που μια καταιγιδα σχεδον βυθισε το πλοιο. Ο ιδιος ο πλοιαρχος πνιγηκε στην προσπαθεια του να γλιτωσει το καραβι απο το να τσακιστει στα βραχια, κατι που ομως δεν καταφερε να αποφυγει. Στις επομενες μερες, οταν οι επιζωντες του πληρωματος δεν ηξεραν τι να κανουν, ο Goran ανελαβε να τους οργανωσει. Μετα απο αρκετη προσπαθεια, επισκευασαν το πλοιο και με τις διαταγες του Goran επεστρεψαν στο Ισταρ.
Απο εκει και περα η εξελιξη του ηταν προβλεψιμη. Το πλοιο, οπως και το μεγαλυτερο μερος του εμπορικου στολου, ανηκε στον Μεγαλο Οικο των Pavlov, οι οποιοι εντυπωσιασμενοι απο τις διοικητικες ικανοτητες του νεαρου τον πηραν υπο την προστασια τους και τον εκπαιδευσαν. Μερικους μηνες μετα ο Goran διοικουσε το δικο του φορτηγο πλοιο.
Ενιωσε οτι επιτελους ειχε καταφερει κατι με την αξια του. Υπηρξε ο πιο ξακουστος πλοιαρχος και ηταν αυτος που εμπιστευονταν πιο πολυ ολοι οι Pavlov. Οι ιδιοι τον προτειναν για τον βαθμο του ναυαρχου στον Paulus Dante οταν ξεσπασε ο πολεμος. Ο Goran το ειδε ως μια προκληση στην καριερα του και δεχτηκε να επιτηρει με τον στολο του τις βορειες θαλασσες που περιεκλειαν την ηπειρο του Ισταρ. Με την εμφανιση της Capitol στον πλανητη δοθηκαν εντολες για υψιστη επιφυλακη, ακομα και οταν ηταν φανερο οτι οι εχθροι θα συγκεντρωναν τις δυναμεις τους στο Graveton. Τελικα, τα επομενα χρονια περασαν χωρις ο Goran να δει ουτε ενα ιχνος απο την Capitol, με αλλεπαλληλες βολτες γυρω απο το Ισταρ και με το συναισθημα της αδυναμιας του να προσφερει, να αυξανεται.
Εμαθε για τις μαχες στο Graveton, εμαθε για τον υποβρυχιο πολεμο που κατεληξε σε συντριπτικη ηττα της εταιρειας του και θεωρησε οτι ισως να ειχε φτασει η ωρα να υπερασπιστει τις Βορειες Θαλασσες απο τον εχθρο. Παρολα αυτα η ελπιδα του δεν πραγματοποιηθηκε μιας και ο Johnson περιοριστηκε στο Αρχιπελαγος.
Η ευκαιρια του δοθηκε εξι χρονια μετα, οταν του γνωστοποιηθηκε η αποφαση απο το Υπουργειο Πολεμου να αναλαβει ενα κομματι του στολου που θα λαμβανε μερος στην Εκστρατεια των Χιλιων Νησων. Ο ιδιος ηξερε οτι δεν ειχε καθολου εμπειρια απο ναυτικο πολεμο ή απο πολεμο γενικοτερα, αλλα ειχε εμπιστοσυνη στις δυναμεις του. Δεχτηκε αμεσως.
Και νατος τωρα εδω, να ταξιδευει στο Αρχιπελαγος με κατευθυνση τα δυο νησια τα οποια ειχε επισκεφτει πολλες φορες στο παρελθον για να παραλαβει προιοντα. Και παρολο που ενιωθε κουρασμενος, εντουτοις η καρδια του χτυπουσε δυνατα απο την αναμονη. Θα τα εβγαζε περα, ηταν βεβαιος.